บทที่ 255 สหายรัก: ข้าไม่ไปหรอก!
[แปลโดยฝีมือ...ยัก.ษา.แปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเยอะ หรือมีการแบ่งปัน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ แต่ถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหน ผมก็ขออนุญาตจะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ ต้องขออภัยด้วยครับ]
บทที่ 255 สหายรัก: ข้าไม่ไปหรอก!
เอาล่ะ ตอนนี้สถานการณ์ก็สงบลงแล้ว
ราชินีบัวดำเอียงศีรษะเล็กน้อยเป็นมุมสี่สิบห้าองศาอย่างน่ารัก น่ารักจนใจเจ็บ
"งั้นเรามาคุยกันเรื่องเจ้า...กับน้องสาวของข้าดีกว่า~"
เย่เหริน "(ÒωÓױ)..."
เย่เหริน "พี่สาวที่แสนดี ช่วยปล่อยฉันไปเถอะ!"
ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ฉากแบบนี้ไม่เอานะ นี่มันไม่ใช่แนวรักใสๆของคนคนเดียวเหรอ?
ฟ้าดินเจ้ากรรม ทำไมต้องกลั่นแกล้งกันด้วย ฉันแค่อยากเป็นเทพบุตรแห่งรักบริสุทธิ์!
เฮ้อ จะว่าไปพระเอกก็เป็นแบบนี้แหละ เขาแค่ต้องชักดาบออกมาเท่านั้น แต่คนเขียนต้องคิดอะไรเยอะแยะ...
ราชินีบัวดำยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเบาๆ ราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง
ชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่กลิ่นคาวเลือดน่าสะอิดสะเอียนของทะเลแดงที่เน่าเปื่อยก็ดูเหมือนจะจางหายไป
เธอยื่นนิ้วเรียวยาวขึ้นมาเกลี่ยปลายคางของเย่เหริน ดวงตาคู่สวยมีแววขี้เล่น
และประกายลึกลับราวกับห้วงน้ำลึก
"แต่ในเมื่อทำลงไปแล้ว...เจ้าต้องรับผิดชอบเราทั้งสองคนนะ~"
เย่เหริน "(ΩДΩ)?"
ตู้ม!!!
เย่เหรินรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด!
รับ รับผิดชอบ?!
นี่มันไม่ใช่นะ รับผิดชอบราชินีบัวแดงน่ะเข้าใจได้ แต่เธอเข้ามายุ่งอะไรด้วย?
เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วรีบโบกมือ
"ราชินีบัวแดงน่ะได้... แต่ถ้าเป็นเธอฉันยัง..."
แต่เขายังพูดไม่จบ ก็ถูกเสียงเย็นชาจากด้านข้างขัดจังหวะ
"หึ! ใครอยากให้เขารับผิดชอบกัน!?"
ราชินีบัวแดงกอดอก ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง
ดวงตาคู่สวยจ้องมองเย่เหรินอย่างดุร้าย แต่มุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยทำให้เย่เหรินเงียบไป
อย่าหัวเราะแบบนี้ได้ไหม?
พี่สาวนะ มุมปากนั่น AK ยังเอาไม่อยู่เลย!
ดีใจจนปิดไม่มิดแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!
"น้องสาวคนดีของข้า หลายปีผ่านไป ทำไมเจ้ายังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ?"
ราชินีบัวดำมองราชินีบัวแดงที่ทำท่าทางเย่อหยิ่งพลางหัวเราะเบาๆ
เธอรู้ดีอยู่แล้ว น้องสาวของเธอ ปากไม่ตรงกับใจชัดๆ!
"ท่านพี่ อย่าพูดมั่วสิ!"
ราชินีบัวแดงหน้าแดงก่ำ รีบเถียง แต่เสียงกลับเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
ราชินีบัวดำไม่สนใจคำแก้ตัวของราชินีบัวแดง แต่หันไปมองเย่เหริน ดวงตาคู่สวยเป็นประกายล้ำลึก
"ข้ามีบางอย่างอยากคุยด้วย คุยกันเป็นการส่วนตัวได้ไหม?"
เย่เหรินเงียบไปครู่หนึ่ง "ฉันขอให้สหายอยู่ด้วยได้ไหม?"
สหายรัก "?"
สหายรัก "ข้าไม่ไป!"
รอยฝ่ามือสองรอยบนใบหน้ายังคงรู้สึกเจ็บอยู่เลย
ข้าเห็นเจ้าเป็นสหาย แต่เจ้ากลับคิดจะทำร้ายข้าตลอด!
ใครเข้าใจความรู้สึกข้าบ้างสิ!
ไอ้หัวกุ้ง เย่เหริน ตัวจริงเสียงจริง!
"อ่า...งั้นเธอจะคุยอะไรล่ะ...?"
เย่เหรินสุดท้ายก็ยอมแพ้
แต่ราชินีบัวดำ นี่เธอจะมองฉันด้วยสายตาอันตรายแบบนี้ไม่ได้นะ!
ฉันกลัว!
เห็นราชินีบัวดำหันหลังเดินจากไปแล้ว
เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินตามเธอไปด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังเดินไปสู่ลานประหาร
เมื่อมองเย่เหรินกับราชินีบัวดำเดินจากไป ราชินีบัวแดงบนใบหน้าจากที่หยิ่งทะนงก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นกังวล
"คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ..."
จ้าวแห่งความฝัน "จะเกิดอะไรขึ้นได้?"
ราชินีบัวแดง "เจ้าไม่เข้าใจพี่สาวข้าหรอก"
ดอกบัวดำอัปมงคล แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าเธอไม่ใช่คนดี!
สหายรักเงียบไปสองวินาที "แทนที่จะเป็นห่วงพี่สาวเจ้า สู้เป็นห่วงว่าเดี๋ยวถ้าเขาชักดาบออกมา ข้าต้องเข้าไปห้ามเขามั้ยดีกว่า"
ราชินีบัวแดง "งั้นก็ฝากด้วย!"
อีกด้านหนึ่ง
ราชินีบัวดำพาเย่เหริน มาถึงสถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
เธอเพียงแค่ยกมือขึ้น ดอกบัวดำจำนวนมากก็ผุดขึ้นมาจากผิวน้ำของทะเลสาบแห่งการเน่าเปื่อย กลายเป็นพื้นที่ที่สามารถเหยียบย่ำได้ตามใจชอบ
ดอกบัวดำขนาดใหญ่สองดอกตั้งขึ้นราวกับเก้าอี้
ราชินีดอกบัวดำนั่งลงอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ยิ้มมองเย่เหริน
"มองทำไม มานั่งสิ"
เย่เหรินมองขอบหยักๆภายในดอกบัวดำแล้วก็เงียบ
พี่สาว นั่งแบบนี้ก้นไม่เจ็บเหรอ?
"ไม่เป็นไร ฉันชอบยืน"
เย่เหรินยืนตัวตรง!
ราชินีดอกบัวดำหัวเราะคิกคัก ดวงตาทั้งสองข้างเย้ายวนจนแทบจะยืดเป็นเส้นใย
ผู้หญิงคนนี้นี่มัน... สมกับเป็นพี่สาวของราชินีบัวแดงจริงๆ ถึงแม้ใบหน้าของสองพี่น้องจะเหมือนกันราวกับแกะ
แต่อารมณ์ต่างกันราวฟ้ากับดิน!
ราชินีบัวแดงภายนอกเย็นชา ภายในหยิ่งทะนงและเร่าร้อน
ราชินีบัวดำภายนอกดูมีเสน่ห์ อ่อนโยน ส่วนภายในนั้นก็ไม่รู้สินะ...
แต่ทว่าในตอนนี้ ราชินีบัวดำกลับเก็บอาการเย้ายวน เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง
"เข้ามาใกล้ๆหน่อย ข้ามีเรื่องสำคัญจะถามเจ้า..."
เย่เหรินขยับเท้าไปข้างหน้าอย่างยากลำบากหนึ่งเซนติเมตร
ราชินีดอกบัวดำ "ข้าดูเหมือนจะกินคนหรือไง?"
เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึก "เลิกแกล้งกันได้แล้ว มีอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะ บอกไว้ก่อนนะ ฉันรับผิดชอบแค่ราชินีบัวแดงคนเดียวเท่านั้น!"
ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันราวกับคนเดียวกัน แต่แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมชัดๆ!
ราชินีบัวดำเบ้ปาก กำลังจะอ้าปากพูด แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงยกมือขึ้นสร้างม่านพลังป้องกันขึ้นมา
ม่านพลังโอบล้อมเธอและเย่เหรินเอาไว้ บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบสงัดลงทันที
หลังจากมั่นใจแล้วว่าราชินีบัวแดงและจ้าวแห่งความฝันจะไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่
ราชินีบัวดำจึงถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"เจ้า...แท้จริงแล้วเป็นตัวอะไรกันแน่?"
เย่เหริน "(ÒωÓױ)?"
"บอกไปเธอก็คงไม่เชื่อหรอก ฉันน่าจะเป็นเทพเจ้าที่ยังมีชีวิต" เย่เหรินตอบ
เมื่อได้ยินคำตอบของเย่เหริน ราชินีบัวดำก็ไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจแต่อย่างใด
ก็แน่ล่ะ พลังที่เย่เหรินแสดงออกมานั้นเกินขอบเขตของสัตว์ประหลาดทั่วไปไปไกลแล้ว
ยิ่งบวกกับมลทินที่เขาปลดปล่อยออกมาเมื่อครู่ แม้กระทั่งมลทินบนตัวเธอยังสลายไปได้
ทั้งหมดนี้ล้วนบ่งบอกว่า ฐานะของเย่เหรินไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!
"เทพเจ้าที่มีชีวิตงั้นหรือ?"
ราชินีบัวดำหรี่ตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ในฐานะจ้าวแห่งห้วงลึกผู้สืบทอดพลังเทพเจ้า ราชินีบัวดำในตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเทพเจ้าองค์หนึ่งเช่นกัน
ฐานะของเธอเหนือกว่าจ้าวแห่งห้วงลึกตนอื่นๆไปมากแล้ว
แต่เธอก็รู้ดีว่า ตัวเองยังไม่อาจหยั่งถึงฐานะที่แท้จริงของเย่เหรินได้ มันแปลกประหลาด แต่ก็ยากที่จะเข้าใจ
"เอาเป็นว่า..."
"ในเมื่อเจ้า... กับน้องสาวของข้า... เอ่อ... มีอะไรกันแล้ว เจ้าก็ต้องรับผิดชอบนาง!"
น้ำเสียงของราชินีบัวดำพลันแข็งกร้าวขึ้นเมื่อพูดถึงตรงนี้
เย่เหรินถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่คนแบบที่ล่อลวงผู้หญิงแล้วไม่รับผิดชอบหรอก"
ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ต่อให้มีเหตุผลมากมายแค่ไหนก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ คงต้องกลับไปคุยกับน้องเจียงให้รู้เรื่อง
หวังว่าน้องชายของเย่เหรินจะไม่โดนตัดออกไปนะ
เมื่อได้ยินคำรับรองของเย่เหริน ราชินีบัวดำก็พยักหน้าด้วยความพอใจ
จากนั้น เธอก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาสวยเป็นประกายเจ้าเล่ห์
"แล้ว...ข้าล่ะ?"
เย่เหรินยิ้มกว้าง "เธอเป็นใคร?"
ขออภัยด้วย มีราชินีบัวแดงคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่แล้ว เชิญเธออยู่เฉยๆตรงนั้นเถอะ
ราชินีบัวดำหรี่ตาลง "แต่ว่า ข้ากับน้องสาวเป็นฝาแฝดกันนะ ความรู้สึกของเราเชื่อมโยงกัน"
เย่เหรินกำลังจะพูดว่าแบบนี้มันโกง ไม่ยุติธรรม
แต่ยังไม่ทันที่เย่เหรินจะได้ตอบโต้ ราชินีบัวดำก็ขยับตัว!
ร่างของเธอพุ่งวาบไปปรากฏตัวตรงหน้าเย่เหรินในพริบตา!
ทันใดนั้นเอง ราชินีบัวดำก็เขย่งปลายเท้าขึ้น ประทับริมฝีปากสีแดงสดลงบนริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา!
เย่เหรินเบิกตากว้าง "หา?" ใบหน้าคมคายฉายแววตกตะลึง
สัมผัสอันอ่อนนุ่ม ลมหายใจที่อบอุ่น และกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้เขาแทบหยุดหายใจ
ส่วนราชินีบัวดำ...
แววตาคู่สวยที่ลึกล้ำราวกับห้วงสมุทร กลับแฝงไปด้วยความเย็นชา
แต่บนใบหน้า กลับปรากฏรอยยิ้มขวยเขิน "จูบแล้ว...ต้องรับผิดชอบนะ"
เย่เหรินได้แต่ยืนนิ่ง ในใจได้แต่ร่ำร้อง "บังคับกันชัดๆ!"
