บทที่ 24 สภาพจิตใจที่ไม่ปกติ
รุ่งเช้า เสิ่นเฟยพักผ่อนไปเพียงเล็กน้อยและกำลังทานอาหารเช้าอยู่
โจวหลิงฟาง กำลังทำความสะอาดห้องทำงานไปพลาง ถามขึ้นว่า
“หัวหน้าเสิ่น ได้ข่าวว่าจับหัวขโมยได้แล้วใช่ไหมคะ?”
เสิ่นเฟยพยักหน้า ขณะกินซาลาเปากับข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า
“เธอเกี่ยวข้องกับคดีไป๋ปิงไหมคะ?”
“ตอนนี้เป็นเพียงข้อสันนิษฐาน ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด” เสิ่นเฟยตอบอย่างคลุมเครือ
“หรือว่าเธอร่วมมือกับลู่ชุนเหมยในการขโมยศพไป๋ปิงไปคะ?”
“มีความเป็นไปได้สูง แต่น่าเสียดายที่ภาพจากกล้องวงจรปิดไม่ชัดเจนพอที่จะยืนยันตัวตนได้”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคดีไป๋ปิงจะซับซ้อนขนาดนี้” โจวหลิงฟางกล่าวด้วยความประหลาดใจ
ทันใดนั้น หวังฉางซาน ก็เข้ามาในห้องพร้อมสีหน้าตื่นเต้น
“หัวหน้าเสิ่น! มีข่าวดี ข่าวดีมาก!”
เสิ่นเฟยเลิกคิ้วถาม “พี่หวัง เจอลู่ชุนเหมยแล้วเหรอ?”
“เจอแล้ว! เหมือนกับคำพูดว่า ‘ตามหาจนทั่วแล้วมาเจอง่าย ๆ โดยไม่ตั้งใจ’”
หวังฉางซานเดินมาที่โต๊ะ คว้าซาลาเปาจากจานของเสิ่นเฟยมากิน
“ซาลาเปานี่ซื้อมาจากไหน? อร่อยดี”
เสิ่นเฟยหัวเราะเล็กน้อยแล้วเลื่อนซาลาเปาลูกสุดท้ายให้เขา
“ลู่ชุนเหมยอยู่ที่ไหน?”
“ตำรวจเขตเหนือกำลังพาเธอมาที่นี่”
หวังฉางซานกลืนซาลาเปาและรับน้ำจากโจวหลิงฟางที่ยื่นให้
“ขอบใจมาก คุณนี่รู้ใจจริง ๆ”
หลังดื่มน้ำจนหมดแก้ว หวังฉางซานเล่า
“เมื่อคืนผมส่งคนไปตรวจตราในเขตเหนือ แต่ไม่ได้เบาะแสอะไร ตอนที่กำลังจะเปลี่ยนเวร มีตำรวจโทรมาบอกว่ามีผู้หญิงใส่ชุดนอนเดินอยู่หน้าสถานี ซึ่งพวกเขาคิดว่าน่าจะเป็นลู่ชุนเหมย”
“ผมรีบให้พวกเขาจับตัว แต่พวกเขาบอกว่าเธอดูเหมือนคนได้รับความกระทบกระเทือนทางจิต เอาแต่พูดจาเพ้อเจ้อ”
เสิ่นเฟยขมวดคิ้ว หากลู่ชุนเหมยมีสภาพจิตไม่ปกติ การสอบสวนเธออาจเป็นเรื่องยาก เพราะคำให้การของคนสติไม่ดีไม่อาจใช้เป็นหลักฐานได้
แต่การพาตัวเธอมาถือเป็นก้าวสำคัญของคดี
ไม่นานนัก ตำรวจแจ้งว่า ลู่ชุนเหมย มาถึงแล้วและถูกควบคุมตัวอยู่ในห้องสอบสวน
เสิ่นเฟยรีบไปที่ห้องสอบสวนพร้อมโจวหลิงฟาง ส่วนหวังฉางซานกลับไปพักผ่อน
เมื่อเห็นลู่ชุนเหมย เสิ่นเฟยถึงกับตกตะลึง เพราะเธอดูเปลี่ยนไปมากจากที่เขาเคยเห็นในรูปถ่ายแต่งงานของเธอกับหานหมิง
ลู่ชุนเหมยเคยเป็นผู้หญิงที่ดูดี ผิวขาวนวลและหน้าตามีเสน่ห์ แต่ตอนนี้เธอดูผอมโซ ผิวซีดเซียว ผมยาวกระเซิงและส่งกลิ่นเหม็น
เสิ่นเฟยสังเกตเห็นรอยขาดหลายแห่งบนกางเกงนอนของเธอ คล้ายถูกฉีกขาดอย่างรุนแรง และตามร่างกายมีรอยฟกช้ำกับรอยข่วน
เมื่อเห็นคนเข้ามา ลู่ชุนเหมยห่อตัวด้วยความกลัว
โจวหลิงฟางกระซิบกับเสิ่นเฟย “หัวหน้าเสิ่น จะสอบเธอต่อไหมคะ? ฉันเกรงว่าอาจไม่ได้อะไรจากเธอ”
เสิ่นเฟยพยักหน้า “ช่วยพาเธอไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา โจวหลิงฟางพาลู่ชุนเหมยกลับมา เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ แม้จะยังดูซึมเศร้า แต่ก็สะอาดขึ้น
โจวหลิงฟางกระซิบกับเสิ่นเฟย “หัวหน้าเสิ่น ฉันเห็นรอยเลือดที่ต้นขาด้านในของเธอ คล้ายว่าเธออาจถูกล่วงละเมิด”
“เสื้อผ้าที่เธอถอดส่งไปตรวจหรือยัง?”
“ส่งไปแล้วค่ะ”
เสิ่นเฟยพยักหน้าและหันไปเรียกเธออย่างอ่อนโยน “ลู่ชุนเหมย!”
เธอไม่ตอบ เอาแต่เล่นผมของตัวเอง
เสิ่นเฟยถอนหายใจและเรียกเธออีกครั้ง คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมามอง
“เธอเอาศพของไป๋ปิงไปไว้ที่ไหน?”
ทันทีที่ได้ยินชื่อ ไป๋ปิง ร่างของเธอกระตุกและใบหน้าก็ยิ่งซีดลงไปอีก
เธอพึมพำ “ไป๋ปิง... ไป๋ปิง...”
เสิ่นเฟยถามต่อ “ไป๋ปิงเป็นอะไร?”
ลู่ชุนเหมยตอบอย่างเลื่อนลอย “ฉันรักเธอ... ฉันรักเธอ...”
เสิ่นเฟยตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะบอกโจวหลิงฟางให้หยุดบันทึก
เขาถามต่อ “เธอรักไป๋ปิงมากแค่ไหน?”
ลู่ชุนเหมยตอบอย่างเพ้อเจ้อ “ฉันรักเธอ... ฉันไม่ยอมให้เธอจากไป ฉันต้องการให้เธออยู่กับฉันตลอดไป...”
เสิ่นเฟยถามต่อ “แล้วเธอทำอะไรกับไป๋ปิง?”
ลู่ชุนเหมยพูดอย่างสับสน “ฉัน... ฉันฆ่าเธอ... ฉันฝังเธอไว้... มีแค่แบบนี้ เธอถึงจะไม่จากฉันไป”
เสิ่นเฟยกับโจวหลิงฟางมองหน้ากันด้วยความตกใจ
เสิ่นเฟยถามต่อ “เธอฝังไป๋ปิงไว้ที่ไหน?”
ลู่ชุนเหมยนิ่งไป ก่อนจะกุมหัวและร้องไห้สะอึกสะอื้น “ฉันจำไม่ได้... ฉันเสียเธอไปแล้ว... ไป๋ปิงของฉัน...”
เสิ่นเฟยถอนหายใจหนักใจ “โจวหลิงฟาง ติดต่อโรงพยาบาลจิตเวชด่วน”
“เข้าใจค่ะ” โจวหลิงฟางตอบพร้อมมองลู่ชุนเหมยด้วยความสงสาร
เมื่อออกจากห้องสอบสวน เสิ่นเฟยรู้สึกหนักอึ้งในใจ
ชีวิตของ หานหมิง และ ลู่ชุนเหมย ต้องพังทลายเพียงเพราะพวกเขาพัวพันกับไป๋ปิง หานหมิงถูกจับกุม ส่วนลู่ชุนเหมยก็กลายเป็นคนเสียสติ
“ไป๋ปิง... เธอเป็นใครกันแน่?” เสิ่นเฟยได้แต่สงสัยในใจ
จากคดีที่ดูเหมือนการฆ่าตัวตายธรรมดา บัดนี้กลับกลายเป็นปริศนาลี้ลับซับซ้อน
และทั้งหมดนี้ล้วนเกี่ยวพันกับผู้หญิงปริศนาที่ชื่อว่า ไป๋ปิง