106 - หยอกล้อหลี่อวี้หลาน!

106 - หยอกล้อหลี่อวี้หลาน!

ในชั่วขณะนั้น ฉินโม่คิดอะไรหลายอย่าง

หญิงหม้ายก็ดีแล้ว

หญิงหม้ายที่ทั้งรวยและใจกว้างยิ่งดีเข้าไปใหญ่

เพียงแค่ไม่รู้ว่านางมีที่มาอย่างไร

"พี่สาวเจ้าของบ้าน ข้าไม่โกรธหรอก แค่เพียงอยากพบหน้าเจ้าเท่านั้น!" ฉินโม่กลอกตาไปมา "เจ้าอย่าได้เข้าใจว่าข้ามีเจตนาไม่ดี ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าเราถูกชะตากัน และควรจะเป็นเพื่อนกันได้!"

"เป็นเพื่อนกันหรือ?"

หลี่อวี้หลานหน้าแดงเล็กน้อย ฉินโม่คนนี้ไม่รู้หรือว่า หญิงหม้ายไม่สะดวกที่จะออกมาพบผู้คน?

ใช่แล้ว เขาเป็นคนซื่อ ไม่รู้เรื่องพวกนี้แน่

"พวกเราคุยกันผ่านฉากบังลมก็เป็นเพื่อนกันได้!" หลี่อวี้หลานกล่าว

ฉินโม่ค่อยๆ มองผ่านฉากบังลมและเห็นลางๆ ด้านหลัง ฉากนั้นทำให้เขาเกิดความสงสัยยิ่งขึ้น

"พี่สาวเจ้าของบ้าน เราควรพบหน้ากันบ้างสิ ไหนมีเพื่อนที่ไม่รู้หน้าตากันเล่า?" ฉินโม่ดื่มเหล้าหนึ่งจอกก่อนกล่าวว่า "ฉากบังลมนี้ไม่เพียงแต่ขวางหน้าตาเจ้า มันยังขวางมิตรภาพของเราอีกด้วย!"

หลี่อวี้หลานเกิดความประหม่า ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร

"ข้าเป็นหญิงหม้าย จึงไม่สะดวกออกมาพบหน้า ขอให้คุณชายฉินโปรดเข้าใจด้วย!"

ฉินโม่ทำหน้ายุ่งเหยิง รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย "ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับข้า!"

"ไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าคิดมากไปแล้ว"

ฉินโม่วางจอกเหล้าลง "ข้ากินอิ่มแล้ว ขอบคุณที่เจ้าของบ้านเลี้ยงอาหาร ข้ามีธุระอื่น ข้าขอตัวก่อน!"

ฉินโม่ลุกขึ้นยืนพูดพร้อมเตรียมจากไป

หลี่อวี้หลานไม่คิดว่าฉินโม่จะพูดไปแบบนั้นแล้วลุกขึ้นยืนจากไปทันที ชื่อเรียกก็เปลี่ยนไป น้ำเสียงยังเย็นชาอีกด้วย

"คุณชายฉิน โปรดรอก่อน!"

หลี่อวี้หลานสูดหายใจลึกแล้วกล่าว "ข้าจะให้คนยกฉากบังลมออกเดี๋ยวนี้!"

ฉินโม่แอบดีใจ แต่ก็ยังแสร้งทำหน้ายุ่งกล่าวว่า "แบบนี้ไม่ดีแน่ หากทำให้ชื่อเสียงของเจ้าของบ้านเสีย ข้ารับผิดชอบไม่ไหว!"

"เราบริสุทธิ์ใจ ไม่มีใครกล่าวหาได้!"

หลี่อวี้หลานเชิญฉินโม่กินอาหารเพื่อขอบคุณและก็หวังจะขอความช่วยเหลือจากเขาด้วย

ไม่เพียงแค่ไม่ได้รับความช่วยเหลือ แต่เกือบจะทำให้ฉินโม่โกรธไปอีก

"เขาเป็นน้องเขยของข้า ไม่ใช่คนนอก ไม่มีปัญหาอะไรหรอก!"

หลี่อวี้หลานปลอบใจตัวเองในใจ

นางรีบให้คนหาผ้าคลุมหน้ามา จากนั้นก็ยกฉากบังลมออก

ฉินโม่ไม่เดินออกไปอีกแล้ว แต่จ้องตรงไปยังใจกลางห้องทันที

เมื่อเจ้าของบ้านปรากฏตัวต่อหน้าฉินโม่ เขาก็ตะลึงไปชั่วขณะ

เห็นเพียงนางสวมชุดไว้ทุกข์สีขาวและติดดอกไม้ขาวที่ศีรษะ ถึงแม้ว่าจะดูเศร้าโศก แต่ก็ไม่สามารถบดบังเรือนร่างที่งดงามของนางได้

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ที่ดูเปล่งประกายราวกับหยดน้ำใสๆ

ว่ากันว่าหญิงที่สวมชุดไว้ทุกข์จะดูงดงามมากกว่าเดิม

ถึงแม้ว่านางจะสวมผ้าคลุมหน้าปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่ แต่ก็ยังทำให้ฉินโม่ตะลึงจนไม่สามารถละสายตาได้

หลี่อวี้หลานรู้สึกหวั่นไหวเมื่อถูกฉินโม่จ้องมองตลอดเวลา นางเริ่มประหม่าและสายตาของนางก็เต็มไปด้วยความกังวล

ใบหน้าของนางแดงราวกับดอกกุหลาบ

"คุณชายฉิน เชิญนั่งเถอะ!"

หลี่อวี้หลานทำท่าทางเชิญนั่ง

ฉินโม่ได้สติกลับคืนและกล่าวชื่นชมจากใจจริง "พี่สาวเจ้าของบ้านควรจะเป็นหญิงงามอย่างแท้จริง น่าเสียดายที่ผ้าคลุมหน้าบดบังความงามของเจ้า!"

คำชมนี้ช่างตรงไปตรงมาเสียเหลือเกิน

หลี่อวี้หลานไม่เคยได้ยินคำชมที่เปิดเผยเช่นนี้มาก่อน โดยเฉพาะจากน้องเขยของนางเอง

หลังจากชมหลี่อวี้หลานแล้ว ฉินโม่ก็นั่งลงใหม่ แม้จะไม่มีฉากบังลมแล้ว แต่ทั้งสองยังคงนั่งห่างกันหลายวา

ฉินโม่ยกจอกเหล้าขึ้นแล้วเดินไปหาหลี่อวี้หลาน "พี่สาวเจ้าของบ้าน ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากตระกูลใด แต่ข้ามั่นใจว่าเจ้าต้องมาจากตระกูลใหญ่ ขอดื่มคารวะสักจอก!"

หลี่อวี้หลานรีบยกถ้วยชาแทนเหล้าขึ้นมาคารวะตอบ นางรับรู้ได้ว่าฉินโม่อยากเห็นหน้าของนางเป็นอย่างยิ่ง

ฉินโม่ดื่มเหล้าหมดจอก เมื่ออยู่ใกล้ถึงเพียงนี้ เขาสามารถมองเห็นเส้นขนเล็กๆ บนใบหน้าของนางอย่างชัดเจน

ในช่วงเวลานั้น ฉินโม่คิดในใจว่า "ผิวพรรณช่างดีเหลือเกิน"

"พี่สาวเจ้าของบ้าน ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะอายุมากกว่าข้า เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณชายฉินหรอก ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าน้องชาย(หลาง)เถอะ!" ฉินโม่กล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างซื่อๆ "บิดาของข้ามีข้าเพียงคนเดียว ข้าไม่มีพี่น้อง ดังนั้นตั้งแต่เด็กข้าก็ปรารถนาที่จะมีพี่ชายหรือพี่สาวสักคน!"

น้องชาย?

หลี่อวี้หลานฟังดูแล้วรู้สึกแปลกๆ! เพราะน้องชายและคนรัก(หลาง)ออกเสียงคล้ายๆกัน

นางอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองตาที่แสดงความจริงใจของฉินโม่ ก็ไม่กล้าปฏิเสธ

อีกทั้งเขายังเป็นน้องเขยของนาง เรียกว่าน้องชายก็ไม่ผิดอะไร

"หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะเรียกเจ้าว่าฉินต้าหลางดีไหม?"

ต้าหลาง?

ฉินโม่ทำหน้าที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

แต่ในราชวงศ์ต้าเฉียน การเรียกชื่อว่า "ต้า" หรือ "เอ้อหลาง" นั้นเป็นเรื่องปกติ

"ตกลง ข้าขอถามพี่สาวเจ้าของบ้านว่าเจ้ามีชื่อว่าอะไร?"

หลี่อวี้หลานลังเลเล็กน้อย ว่าจะเปิดเผยตัวตนของตนต่อฉินโม่ดีหรือไม่

"ข้ามีแซ่ว่าไฉ่ ชื่อจิ้งหลาน!"

ชายจิ้งหลาน?

ฉินโม่พยายามนึกชื่อในใจอย่างรวดเร็ว "พี่สาวเป็นบุตรีตระกูลไฉ่หรือ?"

"ใช่!" หลี่อวี้หลานยิ้มและพยักหน้า การใช้แซ่ของสามีเป็นเรื่องปกติ จิ้งหลานเป็นชื่อที่นางคิดขึ้นมาสดๆร้อนๆ

"โอ้ ต่อไปข้าก็จะมีพี่สาวแล้ว!" ฉินโม่ยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นและย้ายโต๊ะเตี้ยมาไว้ตรงหน้าพวกเขาทั้งสอง นั่งลงตรงหน้ากันและกัน

บ่าวรับใช้ในอาคารสูงต่างเบิกตากว้าง

ฉินโม่ช่างกล้าหาญเกินไป

"นายหญิง!"

หงต้าฝูอดไม่ได้ที่จะเรียกขึ้นมา

หลี่อวี้หลานส่ายหน้าเบาๆ เป็นการส่งสัญญาณให้เขาไม่พูดอะไร

"พี่สาวเจ้าของบ้าน เจ้าไม่ควรกินแต่ของเจ เพราะเนื้อสัตว์มีประโยชน์มากกว่า!"

"ข้า...ข้ากินไม่ไหวขนาดนั้น!" หลี่อวี้หลานกล่าว ขณะที่ฉินโม่ดูแลด้วยความใส่ใจ นางรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

"ไม่เป็นไร หากเจ้ากินไม่หมด ข้าจะกินเอง!"

ฉินโม่หัวเราะอย่างซื่อๆ "ข้าไม่รังเกียจหรอก!"

นั่นหมายความว่าพวกเขาจะต้องใช้ชามเดียวกันหรือ?

หลี่อวี้หลานไม่พูดอะไร นางค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วก้มหน้ากิน

ฉินโม่รู้สึกใจเต้นแรงเหมือนมีแมวข่วนอยู่ในใจ

"พี่สาว ใส่ผ้าคลุมหน้าแล้วกินอาหารคงลำบากมาก ถอดออกเถอะ!"

"ไม่เป็นไร ไม่ลำบากหรอก"

"ข้ามองก็รู้ว่าเจ้าลำบาก อา พวกเราเป็นพี่น้องกัน จะกลัวอะไร!"

ฉินโม่ดื่มเหล้าไปหลายจอก ความกล้าของเขาพุ่งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มือของเขาเอื้อมไปที่ผ้าคลุมหน้าของหลี่อวี้หลาน!

หลี่อวี้หลานตกใจและพยายามจะหลบ แต่ก็ไม่ทัน ฉินโม่จับผ้าคลุมหน้าของนางไว้ได้!

หงต้าฝูตะโกนด้วยความโกรธ "ฉินโม่ เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว!"

แต่ฉินโม่ไม่สนใจและดึงผ้าคลุมหน้าออกทันที!

เมื่อผ้าคลุมหน้าถูกดึงออก ใบหน้าของหลี่อวี้หลานก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉินโม่

ดวงตากลมโต ริมฝีปากเล็กและจมูกโด่ง ใบหน้ารูปไข่ แก้มชมพู และในสายตาของนางยังมีความหวาดกลัวและความอับอายปะปนอยู่

นี่คือสตรีที่งดงามที่สุดเท่าฉินโม่เคยพบ นางมีความงามเทียบได้กับหลี่อวี้ซู่แต่กลับมีเสน่ห์ของหญิงสาวที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มที่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังสวมชุดไว้ทุกข์ที่ทำให้ความงามของนางผุดผ่องมากกว่าเดิม!

เมื่อฉินโม่เห็นน้ำตาเริ่มคลอในดวงตาของหลี่อวี้หลาน เขาก็ได้สติทันที และคิดว่านี่คือโลกยุคโบราณไม่ใช่ประเทศจีนที่เขาจากมา ซึ่งการกระทำของเขาถือว่าชั่วช้าเลวทรามอย่างยิ่ง

"พี่สาวเจ้างดงามมาก ไม่ควรปิดบังด้วยผ้าคลุมหน้าเลย!"

ฉินโม่พยายามคิดหาทางแก้ตัว "ข้าก็แค่หวังให้เจ้าได้ทานอาหารได้สะดวกมากขึ้นเท่านั้นเอง น้องชายคนนี้ไม่มีเจตนาอื่น"

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ น้ำตาของหลี่อวี้หลานก็ไหลลงมาราวกับน้ำตก!

……………..