บทที่ 892 : ข่าวจากทะเลตะวันออก, การสนับสนุนพิเศษจากไคโด
[แปลโดยฝีมือ...ยัก.ษา.แปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเยอะ หรือมีการแบ่งปัน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ แต่ถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหน ผมก็ขออนุญาตจะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ ต้องขออภัยด้วยครับ]
บทที่ 892 : ข่าวจากทะเลตะวันออก, การสนับสนุนพิเศษจากไคโด
"ท่านดราก้อน! ท่านดราก้อน! เกิดอะไรขึ้นกับท่านคะ!?"
เอปิสที่เพิ่งวางใจไปหมาดๆ ต้องใจหายวาบอีกครั้ง เมื่อเห็นดราก้อนหมดแรงฟุบลงไปในแอ่งน้ำ เธอพยายามเขย่าตัวท่านดราก้อนเท่าไหร่ ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ
"เวลาของท่านดราก้อนหมดลงแล้ว ที่นี่คือถ้ำมังกรพันปี เป็นสุสานของพวกเรา"
เฟอเรนกลับร่างเป็นมนุษย์อีกครั้ง แล้วอธิบายให้เอปิสฟัง
"ท่านหลงทางมาที่นี่เพราะอุบัติเหตุ หลังจากพลัดพรากจากเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ท่านก็รู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ท่านมีความสุขมาก"
"การได้กลับมาที่นี่ ถือเป็นความฝันสุดท้ายที่เป็นจริงแล้ว การบินคือความทรงจำที่ท่านทิ้งไว้ให้เธอ ไม่จำเป็นต้องเสียใจไปหรอก"
"ที่นี่คือจุดสิ้นสุด และในขณะเดียวกันก็เป็นจุดเริ่มต้น"
มังกรพันปีตัวอื่นๆที่คล้ายกับท่านดราก้อนก็ทยอยตายลง ในเวลาไล่เลี่ยกันนั้นเอง ก็มีเสียงร้องของมังกรพันปีแรกเกิดดังมาจากที่ไหนสักแห่งบนเกาะ วัฏจักรของมังกรพันปีเริ่มต้นขึ้นบนเกาะแห่งนี้
ฝูงมังกรพันปีไม่ได้อยู่ที่นี่นาน ลูกมังกรพันปีที่เพิ่งเกิดใหม่เริ่มขยับปีก และเรียนรู้การบินได้ในเวลาอันรวดเร็ว พวกมันแยกย้ายกันไปตามเผ่าพันธุ์ของตน
เกาะมังกรที่โผล่ขึ้นมา ทำให้น้ำแข็งที่ยามาโตะสร้างไว้แตกออก และกระแสน้ำก็พัดพาให้แผ่นน้ำแข็งแยกออกจากกัน เรือแมรี่กลับมาแล่นได้อีกครั้ง กลุ่มหมวกฟางออกเดินทางผจญภัยต่อไป
เอปิสกลับไปหาเผ่าพันธุ์ของเธอ พร้อมกับความทรงจำเกี่ยวกับท่านดราก้อน เธอเริ่มต้นสืบทอดมรดกของเผ่าพันธุ์
ส่วนยามาโตะกับอุลติ กำลังจ้องแผนที่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"แปลกจัง ทำไมตำแหน่งมันไม่ตรงกันล่ะ ถ้าคำนวณจากความเร็วของมังกรพันปี มันน่าจะอยู่แถวนี้สิ"
ยามาโตะหยิบแว่นสายตาออกมาจากไหนไม่รู้ สวมมันแล้วใช้ไม้บรรทัดวัดระยะทางบนแผนที่
เธอยังพอวาดภาพง่ายๆเป็น และอ่านแผนที่ทะเลออก แต่พอคำนวณจากข้อมูลที่เฟอเรนให้มา มันก็ไม่ตรงกับตำแหน่งบนแผนที่สักที
"พวกมังกรพันปีคงจำผิดแล้วมั้ง ในเมื่ออายุเยอะขนาดนั้น จำผิดบ้างก็ไม่แปลก"
"พี่ยามาโตะ พี่ว่า...พี่ควรจะเปลี่ยนแผนที่ไหมครับ? ข้อมูลที่พวกมังกรพันปีบอกมามันเป็นเรื่องเมื่อหลายร้อยปีก่อน เกาะหลายเกาะก็หายไปตามกาลเวลา ถ้าใช้แผนที่เมื่อหลายร้อยปีก่อน อาจจะหาเจอก็ได้นะครับ"
ในโลกปกติ ภัยธรรมชาติก็ทำให้เกาะหายไปได้ในเวลาหลายร้อยปี ยิ่งในโลกนี้นับประสาอะไร
ถูกเจ้าทะเลตัวใหญ่กิน ถูกสัตว์ประหลาดกินเกาะ ถูกอาวุธโบราณถล่ม มีเหตุผลมากมายที่ทำให้เกาะหายสาบสูญไป
แม้แต่ประเทศสมาชิกของรัฐบาลโลก ก็อาจถูกลบออกจากแผนที่ด้วยเหตุผลหลายประการ การใช้แผนที่ปัจจุบันอาจหาสถานที่นั้นไม่เจอจริงๆ
"จริงด้วย งั้นไปหาโรบินเล่นดีกว่า เธอคงเชี่ยวชาญเรื่องนี้มากกว่า พอดีว่าก่อนหน้านี้บอกจะไปซัดหน้าใครสักคน แต่ก่อนหน้านั้น มีอีกเรื่องที่ต้องทำ"
"เรื่องอะไรเหรอ?"
"ไปถล่มที่นี่ เฮราครอสบอกว่าพวกทหารเรือที่สาขานั้นจับเฮราครอสเยอะมาก แถมพันโทที่สาขานั้นก็เป็นพวกสารเลว พอดีเลย จะไปสั่งสอนพวกมันสักหน่อย"
ติ๊ง~
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโรตอมของยามาโตะ ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงทันทีเมื่อมองไปที่หน้าจอ
"เป็นอะไรอีกเนี่ย? ท้องเสียรึไง?"
"ไม่ใช่...อุตะแชร์โพสต์เมื่อกี้ของฉัน..."
นี่เป็นกลุ่มแชทส่วนตัวเล็กๆของพวกเธอ เป็นเหมือนกลุ่มพิเศษที่คนในกลุ่มร้อยอสูรเท่านั้นถึงจะเห็น มีแค่คนที่ใช้โรตอมเท่านั้นถึงจะโพสต์หรือตอบกลับอะไรแบบนี้ได้ อุตะเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
"ก็แค่แชร์ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย?"
"แต่ว่า...พี่สเตลล่าก็แชร์ด้วย แล้วถ้าพี่เขาแชร์ เตโซโรก็ต้องแชร์ต่อแน่ๆ...แล้วเขาก็ไม่เคยบล็อกใครด้วย! ถ้าพ่อเห็นเข้า ฉันแย่แน่! ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องไปบอกให้ท่านพ่อให้เพิ่มฟังก์ชั่นบล็อกการแชร์ในโรตอมซะแล้ว"
"อันนั้นน่าจะเป็นหน้าที่ของควีนนะครับ แต่ช่างมันเถอะ กัปตันไคโดไม่น่าจะเป็นคนเล่นโซเชียลหรอกครับ"
"ไม่นะ เพจวัน นายไม่เข้าใจ พ่อของฉันน่ะ... นายใช้ความคิดแบบคนทั่วไปตัดสินเขาไม่ได้หรอก สิ่งที่เขาแสดงออกมา อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นก็ได้"
เท่าที่เธอรู้จักไคโด เขาคงอยากให้เธอฝึกฝนวันละ 25 ชั่วโมง ถ้าเขาเห็นว่าเธอใช้ชีวิตสบายๆแบบนี้ ตอนแรกอาจจะไม่มีอะไร แต่ถ้าเขาเมาขึ้นมาเมื่อไหร่ เรื่องใหญ่แน่
ถึงจะอยากปรับปรุง ก็คงต้องเป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้ยามาโตะ อุลติ และเพจวัน กำลังมุ่งหน้าไปยังฐานทัพเรือ G-16 พร้อมกับแผนการที่จะมอบบทเรียนอันแสนสาหัสให้กับพวกทหารเรือที่นั่น
......
ในขณะที่เนซูมิพันผ้าพันแผลเต็มตัว กำลังรักษาตัวอยู่ในฐาน ยามาโตะก็บุกโจมตีจากท้องฟ้า ระบบป้องกันของ G-16 ไร้ความหมายสำหรับเธอ พวกเธอทั้งสามบุกเข้ามาและทำลายฐานทัพเรือ G-16 ได้อย่างง่ายดาย
อาคารที่เนซูมิพักอาศัยก็ถูกทุบจนพัง เหมือนเป็นการช่วยรักษาชื่อเสียงให้เขา ทำให้เขากลายเป็นผู้บัญชาการฐานทัพที่พลีชีพในการปฏิบัติหน้าที่
ถึงจะถูกโจมตีในฐานทัพ แต่ทหาร G-16 ก็ยังส่งข่าวออกไปได้ แต่การโจมตีที่รุนแรงขนาดนี้ นักข่าวของสำนักข่าวเศรษฐกิจโลกที่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมโลก กลับตอบสนองได้เร็วกว่า
รวมกับข่าวของผู้รอดชีวิตจากกองเรือเนลสันของ G-8 ข่าวนี้จึงถูกเผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็วโดยมอร์แกนส์
【โอนิฮิเมะอาละวาดทะเลอีสต์บลู กองเรือเนลสัน G-8 ถูกทำลายล้าง ฐานทัพเรือ G-16 พินาศ!】
ไม่ต้องใช้พาดหัวข่าวเกินจริง แค่เรียบเรียงข้อเท็จจริงและชื่อภารกิจ เรื่องนี้ก็ดึงดูดความสนใจจากคนส่วนใหญ่ได้มากพอแล้ว นี่เป็นข่าวใหญ่ที่มอร์แกนส์โปรดปรานที่สุด
หนังสือพิมพ์ของสำนักข่าวเศรษฐกิจโลกถูกส่งไปทั่วโลกพร้อมกับนกข่าว อิทธิพลของข่าวยังคงทรงพลังเช่นเคย และไคโดก็เริ่มเคลื่อนไหว
"โวะโรโรโร่ะ ยัยหนูยามาโตะทำได้ไม่เลว ถึงจะเป็นแค่ทะเลอีสต์บลู แต่ก็ดูเข้าท่าขึ้นมาหน่อย นี่สิถึงจะเป็นลูกสาวของฉัน"
สำหรับไคโด ยามาโตะที่กล้าหาญบุกโจมตีแบบนี้สิถึงจะเป็นลูกสาวที่ดี ถึงจะแค่ฐานทัพเล็กๆในทะเลอีสต์บลู แต่ก็ถือเป็นก้าวเล็กๆที่สำคัญ
"เจ้าจะไปไหน?"
ปากก็บอกว่าพอใจ แต่ไคโดก็คว้ากระบองแล้วเดินตรงไปที่ประตู อาร์เซอุสสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ ว่าเขากำลังจะก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมาอีก
"โว่ะโรโรโร่ะ จะไปไหนได้อีกล่ะ? การเดินทางของหนุ่มสาวไม่ควรจบลงแบบนี้ ฉันจะไปหาอะไรให้พวกทหารเรือทำซะหน่อย"
ถ้ายามาโตะยังเที่ยวเล่นสบายใจต่อไปแบบนี้ ไคโดคงต้องวางแผนติวเข้มรอบใหม่ให้เธอแล้ว แต่ในเมื่อเธอก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้ เขาก็จะช่วยยืดเวลาการเดินทางของเธอออกไปอีกหน่อย
ด้วยสถานะของเธอ การก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ในทะเลอีสต์บลู ทางกองทัพเรือคงไม่นิ่งเฉยแน่ ถึงพวกเขาจะหาตัวยามาโตะไม่เจอ แต่การเดินทางของเธอก็คงจบลง
ดังนั้นไคโดจึงใช้วิธีของตัวเองเพื่อช่วยยามาโตะขจัดปัญหา นั่นคือการก่อเรื่องใหญ่กว่าในโลกใหม่ เพื่อไม่ให้กองทัพเรือกล้าละสายตาไปที่อื่น
