บทที่ 888: โลกน้ำแข็ง, มุมมองโลกที่ถูกสร้างขึ้นใหม่
[แปลโดยฝีมือ...ยัก.ษา.แปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเยอะ หรือมีการแบ่งปัน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ แต่ถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหน ผมก็ขออนุญาตจะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ ต้องขออภัยด้วยครับ]
บทที่ 888: โลกน้ำแข็ง, มุมมองโลกที่ถูกสร้างขึ้นใหม่
สายฟ้าฟาดและสายฟ้าที่สอดประสาน, เปลวเพลิงสีฟ้าและเปลวเพลิงที่สอดประสาน, นี่คือท่าไม้ตายเฉพาะของเซครอมและเรชิรัม ในฐานะที่เป็นร่างต้นของคิวเรม มันก็ย่อมมีท่าไม้ตายเฉพาะของตัวเองเช่นกัน
ในตอนนี้ ยามาโตะปลดปล่อยโลกน้ำแข็ง ซึ่งเป็นทักษะที่ทรงพลังที่เธอสามารถใช้ได้หลังจากที่คุ้นเคยกับพลังนี้มากขึ้น
ในตอนที่คิวเรมถูกใช้งานโดยทีมพลาสม่า แม้จะถูกกักขัง พลังที่ปะทุออกมา ก็เพียงพอที่จะแช่แข็งทั้งเมืองซังโย ในฐานะเมืองที่สำคัญของภูมิภาคอิชชู เมืองซังโยมีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก อย่างน้อยก็ใหญ่กว่าเกาะเล็กๆธรรมดาๆแห่งนี้มาก
หิน ดิน พืชพรรณ เกาะ และทุกสิ่งรอบๆถูกแช่แข็งในอัตราเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ในพริบตา อุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่บนท้องฟ้าก็เริ่มมีเกล็ดหิมะโปรยปราย
ในฐานะท่าไม้ตายเฉพาะของคิวเรม มันมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ แม้ว่าท้องฟ้าจะยังคงแจ่มใส แต่โมเลกุลของน้ำในอากาศก็กลายเป็นผลึกน้ำแข็งและค่อยๆร่วงหล่นลงมาภายใต้อิทธิพลของความหนาวเย็นสุดขั้ว
แม้แต่เรือแมรี่ก็ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง แต่รอบๆท่านดราก้อนกลับไม่ถูกแช่แข็ง ซึ่งแสดงให้เห็นว่ายามาโตะสามารถควบคุมพลังได้อย่างเชี่ยวชาญมากขึ้น
เปรียบเทียบกับตรรกะของนักดาบ การที่จะฟันสิ่งใดไม่ขาดนั้นยากกว่าการฟันสิ่งใดให้ขาดเสียอีก
การปกป้องนั้นยากกว่าการทำลายล้าง
"เฮ้ๆๆ! ทำอะไรน่ะ! ต้องทำเสียงดังขนาดนี้เลยเหรอ! ฉันจะหนาวตายแล้วนะ!"
อุลติพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ขณะที่ใช้มือข้างหนึ่งรัดเสื้อคลุมที่อยู่ด้านหลังให้แน่นขึ้น แม้ว่าอุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อเธอ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดี
"ก็มังกรนั่นขยับตัวไม่ได้นี่นา แบบนี้เราจะได้ลากมันออกไปได้เลยไง"
"พูดอะไรโง่ๆนี่มันทะเลนะ เอาแพไม้ลากไปก็เหมือนกันนั่นแหละ... ฮัดชิ่ว! น่าโมโห คิดยังไงก็เป็นความผิดเธออยู่ดี!"
"ก็คล้ายๆกันนั่นแหละ รอแป๊บนึงนะ ฉันจะหาผ้าห่มให้..."
ยามาโตะล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเธอ แล้วหยิบผ้าห่มหนาๆออกมา ในกระเป๋าของเธอมักจะมีของแปลกๆเต็มไปหมด ส่วนใหญ่แล้วจะหาของใช้ในชีวิตประจำวันได้ทุกอย่าง
"ไม่เป็นไร ฉันไปกอดเพจวันเอาก็ได้ ไปทำธุระกันได้แล้ว ยังอยากจะเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีกเหรอ?"
"จริงด้วย เจ้าหนูน้อย ถ้าอยากดูมันกรพันปีก็ตามมาได้เลย ไม่ต้องห่วง น้ำแข็งพวกนี้ถ้าไม่มีใครมายุ่ง แข็งอยู่ได้สี่ห้าวันสบายๆ แข็งแรงมากเลยนะ"
เห็นว่าเวลาใกล้จะหมดแล้ว เธอจึงไม่เสียเวลาต่อความยาวสาวความยืดอีก แค่คนผ่านทางที่บังเอิญเจอกันเท่านั้น แม้ว่าเขาจะพาเฮราครอสมาด้วย ก็แค่แสดงว่าเขาไม่ได้เป็นคนเลว ไม่ได้หมายความว่าอะไร
ยามาโตะกับเพจวันพามังกรพันปีขึ้นไปบนพื้นน้ำแข็ง แล้วมุ่งหน้าไปยังทะเลด้านนอก
"30 ล้านเบรี ในอีสต์บลูถือว่าเป็นค่าหัวที่ไม่เลว แต่ในแกรนด์ไลน์ โจรสลัดแบบพวกนายมีเยอะแยะไปหมด ถ้ายังมีทัศนคติแบบนี้อยู่ เลิกไปซะจะดีกว่านะ"
เพจวันพูดกับอุซปที่กำลังตัวสั่น ขณะที่เดินตามหลังออกไป เพราะเห็นว่าเด็กหนุ่มยังทำตัวโอ้อวด
ใบประกาศจับของลูฟี่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่ใบหน้ายิ้มโง่ๆอีกต่อไป แต่เป็นภาพที่พวกเขาบุกเข้าไปในศูนย์ใหญ่ 16 แม้แต่โซโลและซันจิก็มีบางส่วนของร่างกายอยู่ในภาพ ดูเหมือนภาพตัดแปะมากกว่า
เพจวันบังเอิญเหลือบไปเห็นใบประกาศจับนั้น จึงได้พูดประโยคนี้ออกมา
......
อาปิสตามรถลากท่านดราก้อนที่ยามาโตะลากไปตั้งแต่ตอนที่เธอออกเดินทาง มังกรพันปีที่บินวนอยู่รอบๆ ทำให้เธอวางใจ และเลือกที่จะเสี่ยงติดตามพวกเขาไป แต่สมาชิกกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางส่วนใหญ่กลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
ตาเหยี่ยวเพิ่งจะทำให้โซโลได้ประจักษ์ถึงความหมายที่แท้จริงของ “นักดาบอันดับหนึ่งของโลก” โซโลรู้ตัวดีอยู่แล้วว่ายังมีความต่างชั้นอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะมากมายถึงเพียงนี้ เมื่อได้สัมผัสพลังของนักดาบระดับสูงสุด เขาก็พบกับเป้าหมายใหม่ในการฝึกฝน
ทว่าการปรากฏตัวของยามาโตะกลับพลิกความเข้าใจเกี่ยวกับโลกของพวกเขาไปอีกขั้น เธอไม่ต้องทำอะไรมาก แค่เพียงก้าวเท้า เกาะทั้งเกาะก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง แม้แต่เกลียวคลื่นที่โหมกระหน่ำก็ยังหยุดนิ่ง
ก่อนหน้านี้ เอริคที่เคยทำให้พวกเขาต้องรับมืออย่างยากลำบาก กลับถูกจัดการอย่างง่ายดาย สิ่งนี้ทำให้พวกเขาอดสงสัยในเส้นทางข้างหน้าไม่ได้ ว่ายังต้องเผชิญกับอะไรที่น่าสะพรึงกลัวอีก
ในตอนนั้น ลูฟี่ลุกขึ้นนั่ง มองทะเลที่กลายเป็นน้ำแข็ง เขารู้ว่าเรือแมรี่โกคงไปไหนไม่ได้ในเร็วๆนี้ แต่ก็ยังคงก้าวเท้ามุ่งหน้าไปทางท่านดราก้อน
“เดี๋ยวก่อน! ลูฟี่ จะไปไหนน่ะ?”
“ไปดูว่ารังของพวกมังกรอยู่ที่ไหนยังไงล่ะ”
“แต่คนพวกนั้น...”
“เฮราครอสบอกว่าพวกเขาไม่ใช่คนเลว เชื่อเขาสิ ถึงพวกเขาจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็จะไม่ยอมแพ้หรอก หรือว่า พวกนายกลัวกันหมดแล้ว?”
ลูฟี่จัดหมวกตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเดินตามไป เมื่อเห็นท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจ โซโลกับซันจิก็อดอมยิ้มไม่ได้ นี่แหละ ถึงจะเป็นกัปตันที่พวกเขายอมรับ
“เอ่อ... นึกขึ้นได้พอดี ฉันเป็นโรคที่ถ้าเหยียบน้ำแข็งแล้วจะตาย... เดี๋ยวก่อนๆ ฉันเดินเองได้น่า!”
การขัดขืนของอุซปไร้ความหมาย สุดท้ายก็ถูกทั้งสองคนหิ้วปีกไปด้วย เหลือเพียงนามิกับเฮราครอสที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้ากังวล มองกลุ่มคนที่เดินออกไปด้วยความเป็นห่วง
...
ภายนอกภาพลวงตา เรือรบหลายลำไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ เป้าหมายของพวกเขาก็คือมังกรพันปี เช่นเดียวกัน หรือจะพูดให้ถูกก็คือ เป้าหมายของพลเรือเอกที่สั่งการกองเรือนี้ต่างหากที่ต้องการมังกรพันปี ส่วนเอริคก็แค่รับจ้างมาที่นี่
“พลเรือเอกเนลสัน! เรือรบทุกนายไม่สามารถเคลื่อนที่ได้แล้ว! น้ำแข็งหนามาก ทำลายได้ยากมากครับ!”
บนเรือรบขนาดใหญ่ มีทหารเรือร่างอ้วนพีคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาคือพลเรือเอกเนลสันที่ทหารพูดถึง เนลสัน ลอว์อิน พลเรือเอกประจำกองเรือที่แปด
ถ้ามังกี้ ดี การ์ปกับเนซุมิยังพอมีรูปร่างแบบคนทั่วไป เนลสันนี่อ้วนเป็นลูกบอลไปแล้ว นอกจากรอยสักบนพุงกับเสื้อคลุมยาวด้านหลัง ก็แทบดูไม่ออกเลยว่าคนแบบนี้จะเป็นถึงพลเรือเอก
ในความเป็นจริงก็เป็นแบบนั้น ด้วยรูปร่างที่อ้วนเกินไป ทำให้เขาแทบจะไม่สามารถขยับตัวได้ตามปกติ
“พาฉันไปดูหน่อย”
“ครับ!”
ทหารหกนายออกแรงยกเก้าอี้ที่เนลสันนั่งอยู่ พาเขาไปที่กราบเรือ เพื่อให้เขามองเห็นพื้นน้ำแข็งได้ถนัดๆ
“แปลกมาก ทำไมทะเลถึงกลายเป็นน้ำแข็งได้? พลเรือเอกอาโอคิยิมาปฏิบัติภารกิจแถวนี้เหรอ?”
ในทะเลอีสต์บลู กลุ่มคนที่รู้เรื่องราวต่างๆในโลกมากที่สุดก็คือพวกทหารเรือ ในฐานะผู้นำของกองเรือ พวกเขาย่อมมีความรู้เกี่ยวกับพลเรือเอกในกองทัพเรืออยู่บ้าง แม้จะไม่เคยพบเจอตัวจริง แต่ก็รู้จักชื่อและพลังพิเศษ
การแช่แข็งทะเล ในสายตาของทหารเรือ เป็นความสามารถเฉพาะตัวของคุซัน
เรื่องนี้ทำให้เนลสันต้องปวดหัว ถ้าคุซันอยู่ที่นี่จริงๆ หลายเรื่องคงจะยุ่งยาก แต่เขาไม่รู้เลยว่า ปัญหาที่เขากำลังเผชิญ ร้ายแรงกว่าคุซันมากนัก
