บทที่ 886 ช่วงชิงที่นั่งเข้าสู่เขาวงกตแห่งปรมาจารย์
ภายใต้การรอคอยอย่างกระวนกระวายของชาวเมืองเจี้ยนสุ่ย หนึ่งวันที่ควรจะสั้นกลับยาวนานเกินทน พวกเขาไม่เคยรู้สึกเฝ้าคอยวันพรุ่งนี้อย่างนี้มาก่อน และไม่เคยรอคอยการมาถึงของหนังสือพิมพ์อมตะเช่นนี้มาก่อน ครั้งสุดท้ายที่รู้สึกเช่นนี้ ก็เมื่อค่ำคืนก่อนถึงพิธีเข้าห้องหอเท่านั้น! เมื่อแสงอรุณในยามรุ่งสางของวันใ...
