บทที่ 699 การลงนามในข้อตกลงทางยุทธศาสตร์ 

เฉินโม่เมื่อได้ตอบตกลงแล้วก็ย่อมไม่ทำท่าทางเกรงใจอีกต่อไป

เขาวางแก้วสุราลง ภายใต้ฤทธิ์ของสุราเงาฝันหญิงสาวผู้ฝึกตนที่อยู่ตรงหน้า แม้จะมีระดับพลังขั้นปลายของขั้นสร้างรากฐานกลับดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

ไม่รู้ว่าคงเป็นเพราะสถาบันหลิงหลงจงใจทำเช่นนี้หรือไม่

อย่างไรก็ตาม สุราเงาฝัน สำหรับผู้ฝึกตนระดับขั้นปฐมภูมิเพียงมีจิตอันแข็งแกร่งก็สามารถกลับมามีสติได้ทุกเมื่อ

เฉินโม่ก้าวไปข้างหน้าเช่นกันยกมือขึ้นวางเบาๆบนบ่าของนาง

ครู่ต่อมาร่างกายของหญิงสาวนั้นสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“ผ่อนคลายจิตใจ”

อาจเพราะการทำสัญญากับสัตว์อสูรมากมาย และผ่านการเปลี่ยนเลือดหลายครั้ง ทำให้เฉินโม่สามารถเข้าสู่จิตของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

เพียงไม่นาน หญิงสาวผู้ฝึกตนที่เดิมมีความเย่อหยิ่งเล็กน้อยก็เริ่มทำตามคำแนะนำของเขาโดยเริ่มรับรู้พลังอันแท้จริงและเจิดจ้าระหว่างฟ้าดิน

ทีละเล็กทีละน้อยตรงบริเวณตันเถียนของนาง มีต้นอ่อนหนึ่งต้น “งอก” ขึ้นมา

เมื่อมันแทงยอดขึ้นพ้นดิน ก็เริ่มแผ่กิ่งก้านสาขาออกมา

เวลาผ่านไปเรื่อยๆแม้แต่ผู้บรรลุขั้นเปลี่ยนจิตอย่าง จี้จื่อโยวก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจรอคอยอย่างเงียบๆ

หากนางสำเร็จขึ้นมา อนาคตของสถาบันหลิงหลงจะต้องมีความสัมพันธ์อันดีกับฝ่ายนั้นแน่นอน!

สำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งนี้สำคัญไม่แพ้การก่อตั้งสถาบันวิจัยการเพาะปลูกเมื่อครั้งก่อนเลยทีเดียว

ในสายตาของพวกเขาพลังวิญญาณรอบกายของเหวินจิ่นค่อยๆเปลี่ยนแปลง

เมื่อพลังวิญญาณจำนวนมากเริ่มมารวมตัวอยู่รอบตัวนางใบหน้าของจี้จื่อโยวและสวีเมิ่งปินก็เปล่งประกายความยินดีออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อดอกไม้สีแดงบานในตันเถียนของนางเฉินโม่จึงค่อยๆยกมือออกจากบ่าของอีกฝ่ายแล้วนั่งลงเงียบๆบนเก้าอี้

“ท่านเฉิน...”

“ชู่ว์”

เฉินโม่ทำท่าทางให้เงียบลง จากนั้นยกแก้วสุราขึ้นพร้อมชี้ไปที่ เหวินจิ่นที่ยืนอยู่ด้านข้างเป็นสัญญาณให้เงียบและปล่อยให้อีกฝ่ายทำความเข้าใจถึง ความจริงแท้ก่อนที่จะสำเร็จการก่อกำเนิดแก่นทองคำ

สวีเมิ่งปิน ที่กำลังจะเอ่ยปากจึงพยักหน้าแรงๆแล้วมองไปที่จี้จื่อโยวด้วยความตื่นเต้น

สุดท้ายหลังผ่านไปครึ่งชั่วโมงพลังวิญญาณที่รวมตัวในอากาศก็ไหลเข้าสู่ร่างของ เหวินจิ่นอย่างฉับพลันและในวินาทีนั้นเองนางก็ลืมตาขึ้น

“ยินดีด้วยนะ”

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย

พูดตามตรงก่อนจะพยายามให้คำชี้แนะฉินซีเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถเช่นนี้

มันเกินความคาดหมายจริงๆ

อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ การก่อกำเนิดแก่นทองคำของตัวเขาเอง ทำให้เห็นว่าพรสวรรค์สามอย่างบนแผงสถานะของเขา น่าจะมีลักษณะเช่นนี้อยู่มิฉะนั้นเขาคงไม่สามารถก่อกำเนิดได้ง่ายเช่นนี้

“ขอบคุณท่านแม่ทัพเฉินที่ช่วยให้ข้าสำเร็จ!”

เหวินจิ่นคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมทำความเคารพแบบศิษย์

สำหรับนางแล้วการชี้แนะครั้งนี้เปรียบได้กับการมอบชีวิตใหม่

ทำให้นางเห็นอนาคตที่เคยคลุมเครือชัดเจนขึ้นและสามารถเดินตามเส้นทางแห่งการฝึกตนได้อย่างที่ใจหวัง

“ขอบคุณท่านเฉินมาก” จี้จื่อโยวยกแก้วสุราขึ้นพร้อมกล่าว

“เมื่อครู่ท่านผู้อำนวยการสวี ได้ตกลงแล้วว่าเหล่าสัตว์อสูรนั้นจะให้ฟรีทั้งหมด!”

“ฮ่าๆแน่นอนๆ!”

“เหวินจิ่น เจ้าไปพักผ่อนก่อน”

“เจ้าค่ะ ท่านปู่”

เหวินจิ่นก้มตัวคำนับเล็กน้อยก่อนเดินออกจากศาลาอย่างไม่ลังเล

ในตอนนี้เองเฉินโม่จึงเพิ่งทราบว่านางคือหลานสาวของ ผู้อำนวยการจี้ ...แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

จี้จื่อโยวสูดหายใจเข้าลึกแล้วถามขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพเฉินยินดีจะร่วมมือกับสถาบันหลิงหลงหรือไม่?”

“ข้ามิได้ร่วมมือกับท่านอยู่แล้วหรือ?”

เฉินโม่ย้อนถาม

“ไม่ใช่ความร่วมมือแบบนั้น ข้าใช้คำของแดนล่าง ว่าการร่วมมือทางยุทธศาสตร์”

“...”

เฉินโม่รู้สึกเลื่อนลอยเล็กน้อยขณะฟัง

อย่างไรก็ตามสวีเมิ่งปินกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจจึงอธิบายเพิ่มเติม

“ดังนั้นเราจะเซ็นข้อตกลงกัน โดยให้สำนักส่งศิษย์สิบคนมาเรียนที่สถาบันหลิงหลงทุกปีและหากพวกท่านต้องการทีมวิจัยของเราก็จะเดินทางไปยังผิงตูโจวเพื่อสร้างเมืองให้ท่าน…” อีกฝ่ายพูดถึงข้อดีมากมายแต่ไม่ได้เอ่ยถึงข้อเรียกร้องเลย

“แล้วข้าต้องทำอะไร?”

ในเมื่อเป็นข้อตกลงมันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายให้เพียงอย่างเดียวโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน

สวีเมิ่งปินหยุดพูดแล้วหันไปมองที่จี้จื่อโยว

เวลานี้ผู้อำนวยการจี้เป็นผู้ตัดสินใจ

“รบกวนท่านแม่ทัพเฉินช่วยชี้แนะนักเรียนปีละหนึ่งคนและคัดลอก วิชาพรสวรรค์เพิ่มผลผลิตเพิ่มอีกหนึ่งฉบับท่านคิดเห็นเช่นไร?”

สิ่งที่หายากนั้นย่อมมีค่า

สถาบันหลิงหลงขาดไม่ใช่ประสบการณ์ไม่ใช่เทคนิคและยิ่งไม่ใช่ทรัพยากร

กล่าวได้ว่าสำหรับพวกเขาแล้วสำนักมั่วไถไม่มีสิ่งใดที่ดึงดูดความสนใจ

การปรากฏตัวของเฉินโม่ต่างหากที่ทำให้พวกเขาอยากลงนามในข้อตกลง

ทุกสิ่งล้วนเกิดจากบุคคลตรงหน้านี้!

แม้ว่าเขาอาจจะยังไม่รู้ตัวแต่สำหรับสถาบันหลิงหลงเขาคือสมบัติล้ำค่า

ด้วยเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ เฉินโม่ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

เขาคิดไปถึงขนาดจะทิ้งปีศาจงูแดงและงูเขียวไว้ที่นี่ เพื่อศึกษาวิชาการหลอมยาและการหลอมอาวุธ

สิบคนต่อปีถือว่าไม่น้อยแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสามารถซื้อสูตรยาและอาวุธวิเศษ รวมถึงหุ่นเชิดของสถาบันหลิงหลงได้โดยตรงอีกด้วย!

“ด้วยข้อเสนอที่น่าสนใจเช่นนี้ ข้ามีหรือจะปฏิเสธ?”

“ฮ่าๆ!” สวีเมิ่งปินหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง แก้มอวบอูมบนใบหน้าสั่นสะเทือนให้เห็นอย่างชัดเจน

ขณะที่ชูอี๋ที่ลังเลมานานในที่สุดก็พูดขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพเฉิน หากในภายภาคหน้าท่านบรรลุ วิชาควบคุมสัตว์วิญญาณได้ท่านจะคัดลอกวิชานี้ได้หรือไม่?”

นางรู้ดีว่าวิชาควบคุมสัตว์วิญญาณแม้จะมีความยากพอๆกับวิชาชาวนาวิญญาณแต่ประโยชน์ของมันย่อมแตกต่างกันมากมาย

“แน่นอน”

เฉินโม่ตอบอย่างรวดเร็ว

ยังไงเรื่องนี้ก็ยังไม่เกิดขึ้นจึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องทำให้บรรยากาศไม่ดี

“ขอบคุณมาก!”

หลังจากพูดคุยเรื่องสำคัญเสร็จแล้วทั้งสี่คนก็สนทนากันต่ออีกพักใหญ่

จากนั้น จี้จื่อโยว ซึ่งติดภารกิจจากสถาบันหลิงหลงและเมืองหลิงหลงก็ขอตัวกลับก่อน

เฉินโม่จึงถือโอกาสถามข้อมูลเกี่ยวกับแคว้นเป่ยโจวและเรื่องราวของเก้าตำนานจากสวีเมิ่งปินก่อนที่งานเลี้ยงจะสิ้นสุดลง

ไม่นานหลังจากนั้น ชูอี๋ ก็ได้รับข่าวว่าฝ่ายผู้ฝึกตนจากผิงตูโจวได้เลือกสัตว์อสูรกันเสร็จสิ้นแล้วและรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้วเช่นกัน

ทั้งสามจึงเดินทางกลับไปยังสถาบันวิจัยสัตว์อสูรเมื่อได้พบกับทุกคนอีกครั้ง เนี่ยหยวนจือ เวินห่าวเวิ่น และแม้แต่ฉีเฉินทุกคนมีวงแหวนควบคุมสัตว์วิญญาณสีทองติดอยู่ที่ข้อมือ

แค่เพียงวงแหวนนี้ก็มีมูลค่ามหาศาลในท้องตลาด

สัตว์อสูรที่อยู่ในนั้นก็คงไม่ด้อยไปกว่ากันนัก

“ท่านเจ้าสำนัก!”

เฉินโม่เดินเข้าไปถามไถ่พวกเขา

ทุกคนต่างพากันปล่อยสัตว์อสูรออกมา

เวินห่าวเวิ่นและเถียนซู่ฉินเลือกสัตว์อสูร อสูรเพลิงสายฟ้าอย่างเป็นเอกฉันท์ สัตว์อสูรชนิดนี้ไม่มีใน ผิงตูโจว

เหตุผลที่ทั้งสองเลือกสัตว์ตัวนี้พร้อมกันนั้นก็เกี่ยวข้องกับสถานะของพวกเขาเอง

เพราะการหลอมยาและการหลอมอาวุธสิ่งสำคัญที่สุดคือไฟ!

สำหรับฉีเฉินและจางเหลียงพวกเขาก็เลือกสัตว์อสูรที่ถูกใจเช่นกัน แต่สิ่งที่จางเหลียงเลือกกลับเป็นสัตว์อสูรธรรมดาอย่างเสือแดงเพลิงซึ่งไม่ค่อยมีมูลค่าเท่าไรนัก

เฉินโม่เดาได้ไม่ยากว่าเขาคิดอะไร

ชัดเจนว่าจางเหลียงไม่ต้องการให้เฉินโม่เสียค่าใช้จ่ายมาก

ตามหลักแล้วสถาบันหลิงหลงเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายนี้เขาจึงสามารถให้จางเหลียงเลือกใหม่ได้

แต่ถ้าทำเช่นนั้นคงจะดูขี้เหนียวเกินไป...

(จบบท)