บทที่ 6 ลงทะเบียนและรถพยาบาล
บทที่ 6 ลงทะเบียนและรถพยาบาล
บนบัตรนั้น ใต้ข้อความ “โรงพยาบาลหมายเลข 444” มีข้อความเล็กๆ บรรยายว่า “ผู้ถือบัตรนี้สามารถโทรลงทะเบียนและนัดหมายได้ที่หมายเลข 44444444 หากผู้ที่ไม่ได้ถือบัตรโทรมา จะพบว่าเป็นหมายเลขว่าง”
ในตอนนี้ เธอกำบัตรเอาไว้แน่น ราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เธอจะยึดเพื่อเอาชีวิตรอด
จากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือสั่นเทาและรีบกดหมายเลขนั้น
โทรศัพท์ดังเพียงสองครั้งก็มีคนรับสาย
เสียงจากปลายสายดังขึ้น
"แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลหมายเลข 444"
น้ำเสียงนั้นเรียบเฉย ไม่มีความรู้สึกใดๆ แฝงอยู่
เธอพลิกบัตรไปด้านหลังแล้วอ่านตัวอักษรที่พิมพ์ไว้แน่นเอี๊ยด "ฉัน... ฉันชื่อ หลินเหยียน ขอจองคิวที่แผนกวิญญาณอาฆาตกับหมอเกาเหอยันได้ไหม? ฉันมีนามบัตรของเธอ ที่บอกว่าสามารถโทรลงทะเบียนได้โดยตรง"
"ได้ หมอเกาเหอยันมีคลินิกเวรกลางคืนพอดี"
จากนั้น เสียงปลายสายก็ตอบต่อไปว่า "ค่ารักษาคือ 30 แต้มวิญญาณ การหักแต้มที่ต่ำกว่า 100 แต้มจะสามารถทำได้ทันทีเพียงแค่ได้รับการยืนยันจากผู้ป่วย คุณเพียงแค่พูดคำว่า ‘ตกลง’ แล้วจะมีการหักแต้มทันที และเราจะส่งรถพยาบาลไปรับคุณ"
"แต้มวิญญาณคืออะไรเหรอ?"
"มันคือคะแนนที่ประเมินจากชีวิตในอนาคตของคุณ โดยนับจากการที่คุณไม่เคยประสบกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติมาก่อน ระบบประเมินนี้ถูกกำหนดโดยผู้อำนวยการโรงพยาบาล คุณสามารถให้สมาชิกครอบครัวช่วยจ่ายแทนได้ หากคุณยังตัดสินใจไม่ได้ในตอนนี้ คุณสามารถพิจารณาให้ดี แล้วค่อยโทรมาใหม่"
"แล้วถ้าฉันจ่ายแต้มวิญญาณไปแล้วล่ะ?"
"มันจะทำให้คุณสูญเสียบางอย่างในชีวิตในอนาคต อาจจะเป็นการสูญเสียโอกาสเลื่อนตำแหน่ง การสูญเสียความรักจากคนที่คุณรัก ความฝันที่ไม่อาจเป็นจริง หรืออาจสูญเสียทรัพย์สินบางอย่างที่คุณจะได้มา ในกรณีร้ายแรงอาจถึงขั้นทำให้ลูกของคุณไม่ได้เกิด"
หลินเหยียนมองไปรอบๆ แล้วกัดฟันพูดว่า “ตกลง ฉันยอมจ่าย!”
ทันทีที่พูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายทันที
ในชั่วพริบตา หลินเหยียนได้ยินเสียงดังขึ้น และแสงสว่างก็สาดส่องมาที่เธอ เมื่อเธอหันไปมอง ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ารถพยาบาลคันหนึ่งกำลังแล่นตรงเข้ามาหาเธอ!
จากนั้น… หลินเหยียนก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถพยาบาลแล้ว!
บนรถไม่มีใครอยู่เลย แม้แต่คนขับก็ไม่มี
และรถพยาบาลคันนี้ก็วิ่งด้วยความเร็วที่น่าหวาดกลัว ทิวทัศน์นอกหน้าต่างพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา... เธอก็ไม่เห็นทั้งรถและผู้คนด้านนอกอีกเลย ทุกอย่างค่อยๆ กลายเป็นความมืดลึกดำดิ่ง
หลินเหยียนเบิกตากว้าง เธอรู้ได้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะรถพยาบาลคันนี้ไม่ได้เลี้ยวเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันวิ่งตรงไปตลอด ซึ่งตามภูมิประเทศรอบลานกว้างนั้นเป็นไปไม่ได้เลย!
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน...
ในที่สุด รถพยาบาลก็หยุดลง
ประตูค่อยๆ เปิดออก
ด้านนอก... กลับเป็นพื้นที่สีขาวบริสุทธิ์ตัดกับความมืดมิดเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
หลินเหยียนเดินลงไป
เธอพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในโถงทางเดินของโรงพยาบาลที่ขาวสะอาดไปทุกที่
หลินเหยียนหันกลับไปมอง แต่รถพยาบาลก็หายไปแล้ว
เธอพยายามตั้งสติและมองไปรอบๆ
โถงทางเดินนี้... ทุกอย่างขาวโพลน พื้นและผนังสะอาดจนมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองได้ เหมือนกับอยู่ในสภาพแวดล้อมปลอดเชื้อ
หลินเหยียนหันไปมองด้านหน้าและเห็นป้ายบอกทางที่ระบุว่า “แผนกวิญญาณอาฆาต” อยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล
เธอค่อยๆ เดินไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล ซึ่งมีพยาบาลสองคนนั่งอยู่ที่นั่น
พยาบาลสองคนนี้ คนหนึ่งสูงผอม อีกคนใบหน้ากลม แต่ทั้งคู่มีใบหน้าซีดเซียว ดวงตาลึกโหล มองไม่เห็นความสดใสใดๆ แถมยังมีบรรยากาศเย็นยะเยือกปกคลุมรอบตัว
หลินเหยียนถามด้วยความหวาดกลัว “ขะ... ขอโทษนะคะ ที่นี่คือโรงพยาบาลหมายเลข 444 แผนกวิญญาณอาฆาตใช่ไหมคะ?”
พยาบาลใบหน้ากลมพยักหน้าอย่างเฉยเมย
"คือว่า... ฉันชื่อ หลินเหยียน เพิ่งโทรมาลงทะเบียนค่ะ"
พยาบาลรูปร่างสูงมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วพูดว่า “คุณหลิน ขอรบกวนขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ”
“นี่ค่ะ”
พยาบาลสูงรับบัตรประชาชนจากมือหลินเหยียน แล้วพิมพ์ข้อมูลลงในคอมพิวเตอร์ไม่กี่ครั้ง
หลินเหยียนตกใจมาก: แค่โทรศัพท์โทรเดียว พวกเธอก็สามารถยืนยันตัวตนของฉันได้แล้วงั้นเหรอ?
"หมายเลขผู้ป่วยของคุณคือหมายเลข 4 คุณหลิน แผนกศัลยกรรมวิญญาณอาฆาต เชิญไปดูหน้าจอใหญ่ตรงนั้น รอเรียกคิวได้เลย และฉันรู้ว่าคุณคงมีคำถามมากมาย แต่สิ่งที่คุณเห็นในบัตรทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นอกเหนือจากนั้น ฉันจะไม่ตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น"
หลังจากคืนบัตรประชาชนให้ หลินเหยียนก็เงยหน้ามองพยาบาลคนนั้นแล้วถามว่า "ที่นี่คงใช้บัตรประกันสังคมไม่ได้สินะ?"
"คุณนี่ตลกจริงๆ"
หลินเหยียนรู้สึกว่าตัวเองถามคำถามโง่ๆ ไปแล้ว
หลังจากนั้น เธอก็เดินตามคำแนะนำของพยาบาลไปทางซ้ายของโถงทางเดิน
ที่นั่นคือห้องโถงขนาดใหญ่สำหรับรอพบแพทย์ แต่แสงไฟกลับค่อนข้างสลัว
บนเก้าอี้ยาวมีคนรออยู่เพียงสองคน
คนหนึ่งเป็นหญิงชราผมขาว แต่งตัวเรียบง่าย อีกคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่สวมแว่น
หลินเหยียนนั่งลงข้างชายวัยกลางคน เมื่อมองดูใกล้ๆ เธอเห็นว่าชายคนนี้ดูอิดโรยมาก แก้มตอบและดวงตาแดงก่ำ
"คนไข้ใหม่เหรอ?" ชายวัยกลางคนมองหลินเหยียนแล้วพูดขึ้นว่า “หรือมาครั้งที่สอง?”
“ครั้งแรก...ค่ะ”
หลินเหยียนสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ที่นี่รักษาได้จริงๆ เหรอ…”
“ใช่” ชายวัยกลางคนตอบ “ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ ปัญหาของเราจะรักษาได้ก็ที่โรงพยาบาลนี้แหละ”
ไม่ไกลจากตรงนั้น หญิงชราดูไม่สบายใจอย่างมาก เธอลุกขึ้นยืนเป็นระยะๆ และพูดว่า “เมื่อไหร่จะเรียกคิวฉันสักที? ไอ้… ไอ้นั่นมันเคยอยู่แค่หน้าบ้านฉัน แต่คืนนี้… คืนนี้มันปีนมาถึงข้างเตียงฉันแล้ว! ฉันต้องรีบเจอหมอด่วนๆ เลย! รู้งี้น่าจะนัดตรวจด่วนไปซะ!”
ในขณะนั้น ประตูห้องตรวจเปิดออก และหญิงสาวผมเปียสองข้างก็เดินออกมา
จากนั้น บนหน้าจอใหญ่ก็ขึ้นคำว่า “หมายเลข 2 เฉิน X เยว่”
หญิงชราพุ่งตรงเข้าไปในห้องตรวจอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวผมเปียเดินผ่านหลินเหยียนไป เธอจึงถามว่า “ขอโทษนะคะ คุณตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ?”
หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดกับหลินเหยียนว่า “อืม หมอเขาออกใบสั่งยาให้แล้ว ตอนนี้ฉันต้องไปจ่ายเงินก่อน”
ใบสั่งยา?
“ขอถามหน่อยได้ไหม...”
“ขอโทษนะคะ ฉันรีบ” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากพูดจบอย่างรวดเร็ว เธอก็รีบเดินออกไปทันที
ชายวัยกลางคนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูจากท่าทางของเธอ คงอาการหนักไม่เบา ผมโชคดีหน่อยที่กลับมาตรวจซ้ำครั้งนี้ อาการดีขึ้นเยอะแล้ว”
“ตอนแรกคุณมาเพราะอะไรเหรอคะ?”
“เมื่อสองเดือนก่อน”
ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะอยากระบาย เขาจึงเล่าให้หลินเหยียนฟังว่า “ตอนนั้น ผมเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกกลุ่มคนทำร้ายต่อหน้าต่อตา เด็กคนนั้นขอให้ผมช่วย แต่ผมไม่กล้า แม้แต่แจ้งตำรวจก็ไม่กล้า สุดท้ายผมก็วิ่งหนีไปเลย หลังจากนั้น เด็กคนนั้นก็ถูกทำร้ายจนตาย ผมไม่มีวันลืมสายตาที่เขามองมาขอความช่วยเหลือในตอนนั้นได้เลย คิดทีไรก็รู้สึกเสียใจทุกที!”
หลินเหยียนติดตามข่าวสารอยู่เป็นประจำ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเมื่อสองเดือนก่อนในเมือง W มีคดีแบบนี้เกิดขึ้น เมื่อคิดดูอีกที สำเนียงของชายคนนี้ก็ดูเหมือนไม่ใช่คนเมือง W
“หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือน... ผมก็เริ่มเจอเรื่องแปลกๆ ทุกครั้งที่กลับบ้าน ผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามผมอยู่ แต่พอหันกลับไปดูก็ไม่เคยมีใครเลย”
เมื่อหลินเหยียนได้ยินแบบนี้ ก็พูดอย่างลืมตัวว่า “ใช่! ฉันก็เป็นแบบนั้น!”
“แล้วครั้งหนึ่ง ลูกชายผมถ่ายรูปผม... ในรูปนั้นมีคนยืนอยู่ข้างหลังผม ห่างออกไปไม่ไกลเลย แล้วคนนั้น... คนนั้นก็คือเด็กหนุ่มคนนั้น!”
บทที่ 6 ลงทะเบียนและรถพยาบาล
บนบัตรนั้น ใต้ข้อความ “โรงพยาบาลหมายเลข 444” มีข้อความเล็กๆ บรรยายว่า “ผู้ถือบัตรนี้สามารถโทรลงทะเบียนและนัดหมายได้ที่หมายเลข 44444444 หากผู้ที่ไม่ได้ถือบัตรโทรมา จะพบว่าเป็นหมายเลขว่าง”
ในตอนนี้ เธอกำบัตรเอาไว้แน่น ราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เธอจะยึดเพื่อเอาชีวิตรอด
จากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือสั่นเทาและรีบกดหมายเลขนั้น
โทรศัพท์ดังเพียงสองครั้งก็มีคนรับสาย
เสียงจากปลายสายดังขึ้น
"แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลหมายเลข 444"
น้ำเสียงนั้นเรียบเฉย ไม่มีความรู้สึกใดๆ แฝงอยู่
เธอพลิกบัตรไปด้านหลังแล้วอ่านตัวอักษรที่พิมพ์ไว้แน่นเอี๊ยด "ฉัน... ฉันชื่อ หลินเหยียน ขอจองคิวที่แผนกวิญญาณอาฆาตกับหมอเกาเหอยันได้ไหม? ฉันมีนามบัตรของเธอ ที่บอกว่าสามารถโทรลงทะเบียนได้โดยตรง"
"ได้ หมอเกาเหอยันมีคลินิกเวรกลางคืนพอดี"
จากนั้น เสียงปลายสายก็ตอบต่อไปว่า "ค่ารักษาคือ 30 แต้มวิญญาณ การหักแต้มที่ต่ำกว่า 100 แต้มจะสามารถทำได้ทันทีเพียงแค่ได้รับการยืนยันจากผู้ป่วย คุณเพียงแค่พูดคำว่า ‘ตกลง’ แล้วจะมีการหักแต้มทันที และเราจะส่งรถพยาบาลไปรับคุณ"
"แต้มวิญญาณคืออะไรเหรอ?"
"มันคือคะแนนที่ประเมินจากชีวิตในอนาคตของคุณ โดยนับจากการที่คุณไม่เคยประสบกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติมาก่อน ระบบประเมินนี้ถูกกำหนดโดยผู้อำนวยการโรงพยาบาล คุณสามารถให้สมาชิกครอบครัวช่วยจ่ายแทนได้ หากคุณยังตัดสินใจไม่ได้ในตอนนี้ คุณสามารถพิจารณาให้ดี แล้วค่อยโทรมาใหม่"
"แล้วถ้าฉันจ่ายแต้มวิญญาณไปแล้วล่ะ?"
"มันจะทำให้คุณสูญเสียบางอย่างในชีวิตในอนาคต อาจจะเป็นการสูญเสียโอกาสเลื่อนตำแหน่ง การสูญเสียความรักจากคนที่คุณรัก ความฝันที่ไม่อาจเป็นจริง หรืออาจสูญเสียทรัพย์สินบางอย่างที่คุณจะได้มา ในกรณีร้ายแรงอาจถึงขั้นทำให้ลูกของคุณไม่ได้เกิด"
หลินเหยียนมองไปรอบๆ แล้วกัดฟันพูดว่า “ตกลง ฉันยอมจ่าย!”
ทันทีที่พูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายทันที
ในชั่วพริบตา หลินเหยียนได้ยินเสียงดังขึ้น และแสงสว่างก็สาดส่องมาที่เธอ เมื่อเธอหันไปมอง ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ารถพยาบาลคันหนึ่งกำลังแล่นตรงเข้ามาหาเธอ!
จากนั้น… หลินเหยียนก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถพยาบาลแล้ว!
บนรถไม่มีใครอยู่เลย แม้แต่คนขับก็ไม่มี
และรถพยาบาลคันนี้ก็วิ่งด้วยความเร็วที่น่าหวาดกลัว ทิวทัศน์นอกหน้าต่างพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา... เธอก็ไม่เห็นทั้งรถและผู้คนด้านนอกอีกเลย ทุกอย่างค่อยๆ กลายเป็นความมืดลึกดำดิ่ง
หลินเหยียนเบิกตากว้าง เธอรู้ได้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะรถพยาบาลคันนี้ไม่ได้เลี้ยวเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันวิ่งตรงไปตลอด ซึ่งตามภูมิประเทศรอบลานกว้างนั้นเป็นไปไม่ได้เลย!
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน...
ในที่สุด รถพยาบาลก็หยุดลง
ประตูค่อยๆ เปิดออก
ด้านนอก... กลับเป็นพื้นที่สีขาวบริสุทธิ์ตัดกับความมืดมิดเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
หลินเหยียนเดินลงไป
เธอพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในโถงทางเดินของโรงพยาบาลที่ขาวสะอาดไปทุกที่
หลินเหยียนหันกลับไปมอง แต่รถพยาบาลก็หายไปแล้ว
เธอพยายามตั้งสติและมองไปรอบๆ
โถงทางเดินนี้... ทุกอย่างขาวโพลน พื้นและผนังสะอาดจนมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองได้ เหมือนกับอยู่ในสภาพแวดล้อมปลอดเชื้อ
หลินเหยียนหันไปมองด้านหน้าและเห็นป้ายบอกทางที่ระบุว่า “แผนกวิญญาณอาฆาต” อยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล
เธอค่อยๆ เดินไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล ซึ่งมีพยาบาลสองคนนั่งอยู่ที่นั่น
พยาบาลสองคนนี้ คนหนึ่งสูงผอม อีกคนใบหน้ากลม แต่ทั้งคู่มีใบหน้าซีดเซียว ดวงตาลึกโหล มองไม่เห็นความสดใสใดๆ แถมยังมีบรรยากาศเย็นยะเยือกปกคลุมรอบตัว
หลินเหยียนถามด้วยความหวาดกลัว “ขะ... ขอโทษนะคะ ที่นี่คือโรงพยาบาลหมายเลข 444 แผนกวิญญาณอาฆาตใช่ไหมคะ?”
พยาบาลใบหน้ากลมพยักหน้าอย่างเฉยเมย
"คือว่า... ฉันชื่อ หลินเหยียน เพิ่งโทรมาลงทะเบียนค่ะ"
พยาบาลรูปร่างสูงมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วพูดว่า “คุณหลิน ขอรบกวนขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ”
“นี่ค่ะ”
พยาบาลสูงรับบัตรประชาชนจากมือหลินเหยียน แล้วพิมพ์ข้อมูลลงในคอมพิวเตอร์ไม่กี่ครั้ง
หลินเหยียนตกใจมาก: แค่โทรศัพท์โทรเดียว พวกเธอก็สามารถยืนยันตัวตนของฉันได้แล้วงั้นเหรอ?
"หมายเลขผู้ป่วยของคุณคือหมายเลข 4 คุณหลิน แผนกศัลยกรรมวิญญาณอาฆาต เชิญไปดูหน้าจอใหญ่ตรงนั้น รอเรียกคิวได้เลย และฉันรู้ว่าคุณคงมีคำถามมากมาย แต่สิ่งที่คุณเห็นในบัตรทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นอกเหนือจากนั้น ฉันจะไม่ตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น"
หลังจากคืนบัตรประชาชนให้ หลินเหยียนก็เงยหน้ามองพยาบาลคนนั้นแล้วถามว่า "ที่นี่คงใช้บัตรประกันสังคมไม่ได้สินะ?"
"คุณนี่ตลกจริงๆ"
หลินเหยียนรู้สึกว่าตัวเองถามคำถามโง่ๆ ไปแล้ว
หลังจากนั้น เธอก็เดินตามคำแนะนำของพยาบาลไปทางซ้ายของโถงทางเดิน
ที่นั่นคือห้องโถงขนาดใหญ่สำหรับรอพบแพทย์ แต่แสงไฟกลับค่อนข้างสลัว
บนเก้าอี้ยาวมีคนรออยู่เพียงสองคน
คนหนึ่งเป็นหญิงชราผมขาว แต่งตัวเรียบง่าย อีกคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่สวมแว่น
หลินเหยียนนั่งลงข้างชายวัยกลางคน เมื่อมองดูใกล้ๆ เธอเห็นว่าชายคนนี้ดูอิดโรยมาก แก้มตอบและดวงตาแดงก่ำ
"คนไข้ใหม่เหรอ?" ชายวัยกลางคนมองหลินเหยียนแล้วพูดขึ้นว่า “หรือมาครั้งที่สอง?”
“ครั้งแรก...ค่ะ”
หลินเหยียนสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ที่นี่รักษาได้จริงๆ เหรอ…”
“ใช่” ชายวัยกลางคนตอบ “ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อ ปัญหาของเราจะรักษาได้ก็ที่โรงพยาบาลนี้แหละ”
ไม่ไกลจากตรงนั้น หญิงชราดูไม่สบายใจอย่างมาก เธอลุกขึ้นยืนเป็นระยะๆ และพูดว่า “เมื่อไหร่จะเรียกคิวฉันสักที? ไอ้… ไอ้นั่นมันเคยอยู่แค่หน้าบ้านฉัน แต่คืนนี้… คืนนี้มันปีนมาถึงข้างเตียงฉันแล้ว! ฉันต้องรีบเจอหมอด่วนๆ เลย! รู้งี้น่าจะนัดตรวจด่วนไปซะ!”
ในขณะนั้น ประตูห้องตรวจเปิดออก และหญิงสาวผมเปียสองข้างก็เดินออกมา
จากนั้น บนหน้าจอใหญ่ก็ขึ้นคำว่า “หมายเลข 2 เฉิน X เยว่”
หญิงชราพุ่งตรงเข้าไปในห้องตรวจอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวผมเปียเดินผ่านหลินเหยียนไป เธอจึงถามว่า “ขอโทษนะคะ คุณตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ?”
หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดกับหลินเหยียนว่า “อืม หมอเขาออกใบสั่งยาให้แล้ว ตอนนี้ฉันต้องไปจ่ายเงินก่อน”
ใบสั่งยา?
“ขอถามหน่อยได้ไหม...”
“ขอโทษนะคะ ฉันรีบ” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากพูดจบอย่างรวดเร็ว เธอก็รีบเดินออกไปทันที
ชายวัยกลางคนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูจากท่าทางของเธอ คงอาการหนักไม่เบา ผมโชคดีหน่อยที่กลับมาตรวจซ้ำครั้งนี้ อาการดีขึ้นเยอะแล้ว”
“ตอนแรกคุณมาเพราะอะไรเหรอคะ?”
“เมื่อสองเดือนก่อน”
ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะอยากระบาย เขาจึงเล่าให้หลินเหยียนฟังว่า “ตอนนั้น ผมเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกกลุ่มคนทำร้ายต่อหน้าต่อตา เด็กคนนั้นขอให้ผมช่วย แต่ผมไม่กล้า แม้แต่แจ้งตำรวจก็ไม่กล้า สุดท้ายผมก็วิ่งหนีไปเลย หลังจากนั้น เด็กคนนั้นก็ถูกทำร้ายจนตาย ผมไม่มีวันลืมสายตาที่เขามองมาขอความช่วยเหลือในตอนนั้นได้เลย คิดทีไรก็รู้สึกเสียใจทุกที!”
หลินเหยียนติดตามข่าวสารอยู่เป็นประจำ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเมื่อสองเดือนก่อนในเมือง W มีคดีแบบนี้เกิดขึ้น เมื่อคิดดูอีกที สำเนียงของชายคนนี้ก็ดูเหมือนไม่ใช่คนเมือง W
“หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือน... ผมก็เริ่มเจอเรื่องแปลกๆ ทุกครั้งที่กลับบ้าน ผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามผมอยู่ แต่พอหันกลับไปดูก็ไม่เคยมีใครเลย”
เมื่อหลินเหยียนได้ยินแบบนี้ ก็พูดอย่างลืมตัวว่า “ใช่! ฉันก็เป็นแบบนั้น!”
“แล้วครั้งหนึ่ง ลูกชายผมถ่ายรูปผม... ในรูปนั้นมีคนยืนอยู่ข้างหลังผม ห่างออกไปไม่ไกลเลย แล้วคนนั้น... คนนั้นก็คือเด็กหนุ่มคนนั้น!”
