บทที่ 284 การไล่ล่า
บทที่ 284 การไล่ล่า
ที่นี่คือที่ราบซึ่งเต็มไปด้วยหญ้าสีแดงเลือดปกคลุมไปทั่วบริเวณ ชายชราผมขาวผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่บนใบหน้า กำลังนำเหล่าศิษย์เดินอยู่บนทุ่งหญ้า โดยที่ในมือของศิษย์แต่ละคนถือภาชนะโลหะสำหรับเก็บตัวอย่างอยู่ด้วย
"การมีอยู่ของเราคือเพื่อแสวงหาความจริง! เส้นทางของพ่อมดคือการตามหาความจริงอย่างไม่หยุดยั้ง ศึกษาทุกสรรพสิ่งและปรากฏการณ์ในโลกนี้ ค้นหากฎเกณฑ์ และนำมาใช้กับตัวเราเอง นี่แหละคือแหล่งพลังของพ่อมด!"
พ่อมดชราเดินไปพลาง ให้คำสั่งสอนแก่เหล่าศิษย์ไปพลาง
“ฉันได้บอกลักษณะของหญ้าเลือดไปแล้ว แต่นั่นเป็นเพียงการดูจากภาพและตัวอย่างเท่านั้น ตอนนี้ ฉันจะพาพวกเธอมาดูสถานที่ที่หญ้าเลือดเติบโตตามธรรมชาติ...”
"อาโน! มาดูหน่อยว่าหญ้าเลือดต้นนี้แตกต่างจากต้นอื่นอย่างไร?"
พ่อมดชราถามชายหนุ่มที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยกระกลางกลุ่มศิษย์
"อืม! มันดูผอมแห้งกว่าต้นอื่น และลวดลายสีเลือดบนพื้นผิวก็ไม่ชัดเจน บางทีอาจมีศัตรูธรรมชาติมาขัดขวางการเจริญเติบโต... แต่ฉันยัง...ฉันยัง...”
อาโนยังเป็นเด็กหนุ่ม ริมฝีปากของเขายังมีขนอ่อนขึ้นเป็นวง เขาเดินเข้าไปใกล้หญ้าเลือด ยื่นมือขวาออกไปเพื่อดูให้ชัดเจนขึ้น
วืด! ทันใดนั้น เงาดำแดงพุ่งออกจากหญ้าเลือด มุ่งตรงเข้าหาใบหน้าของอาโนอย่างรุนแรง!
“อ๊า...” อาโนถอยหลังไปสองสามก้าว ล้มลงนั่งกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
แปะ! ลำแสงสีดำพุ่งออกจากมือของพ่อมดชรา กระแทกเงาดำลงสู่พื้น
มันคือแมลงสีแดง มีจุดสีเทาๆ บนหลัง ปากแหลมคมส่องประกายเย็นเยียบ ฟันที่ครึ่งหนึ่งของตัวมันถูกใช้ในการขูดเสียดังเอี๊ยดอ๊าด
“นี่คือแมลงเลื่อยฟัน ศัตรูธรรมชาติของหญ้าเลือด มันชอบกัดกินส่วนราก ถ้าปลูกเองต้องระวังตรวจตราทุกวัน ป้องกันไม่ให้แมลงชนิดนี้ทำลาย”
“อาโน! เธอไม่แม้แต่จะป้องกันตัวในขณะที่สำรวจภาคสนาม การประมาทแบบนี้ อาจเอาชีวิตเธอไปในภายภาคหน้า!”
พ่อมดชราส่ายศีรษะ ก่อนจะเดินไปไกล
อาโนหน้าแดงเล็กน้อย เขาเกาหัว แล้วลุกขึ้นมาเดินตามต่อ
“เฮ้! นายโชคดีมาก แมลงเลื่อยฟันมีพลังโจมตีที่แม้แต่ศิษย์ระดับสองยังรับมือได้ยาก ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์อยู่ที่นี่ นายคงกลายเป็นศพเย็นๆ ไปแล้ว...”
เด็กสาวศิษย์คนหนึ่งเดินผ่านไป หัวเราะเบาๆ อย่างเยาะเย้ย
“เฮ่อๆ...” อาโนเกาหัว ทำหน้าใสซื่อ
“ไปกันเถอะ! ทำไมเด็กแบบนี้ถึงได้เป็นศิษย์? มันเป็นความอับอายของพวกเราและอาจารย์!” เด็กชายที่ดูสุภาพเรียบร้อยคนหนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดว่าได้รับการศึกษาจากขุนนางเดินผ่านอาโนไปอย่างเหยียดหยาม
"อาจารย์! หญ้าเลือดช่วยเสริมสร้างร่างกายได้ และมันมีแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งต่อสัตว์พลังสูง บริเวณที่มันอยู่มักจะเป็นพื้นที่ล่า เราควรระวังหรือไม่?"
ศิษย์ขุนนางคนนั้นวิ่งไปถามพ่อมดชรา
“เธอคิดได้ดี แต่ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันก็ตรวจสอบแล้ว สิ่งมีชีวิตที่ระดับสูงที่สุดในบริเวณนี้เป็นเพียงตัวเฟอเรทสายฟ้า ซึ่งอยู่ในขอบเขตความสามารถของพวกเธอ”
พ่อมดชราพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“หญ้าเลือดมีผลช่วยเสริมสร้างร่างกาย แต่สำหรับมนุษย์มันมีพิษรุนแรงมาก ต้องผ่านการสกัดพิษก่อน จึงจะนำไปปรุงยาได้ ตอนนี้ภารกิจของพวกเธอคือเก็บหญ้าเลือดให้พอสำหรับทำยาเสริมร่างกาย และทำการสกัดพิษให้สำเร็จ”
พ่อมดชราเริ่มมอบหมายภารกิจ
“เข้าใจแล้วครับ อาจารย์!” ศิษย์ทั้งหลายรีบแยกย้ายกันไปพร้อมอุปกรณ์ โดยกระจายตัวล้อมรอบพ่อมดชราในระยะที่เขาจะช่วยเหลือได้ทัน
พอเห็นดังนั้น พ่อมดชราพยักหน้าอย่างพอใจ
วืด! แมลงเลื่อยฟันตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากหญ้าเลือด เฉียดใบหน้าอาโนไป ทำให้เขาตกใจจนล้มอีกครั้ง
“ฮ่าๆ ดูไอ้โง่นี่สิ อาจารย์เพิ่งสาธิตไปแท้ๆ ว่าหญ้าเลือดที่เจริญเติบโตไม่สมบูรณ์อาจซ่อนแมลงไว้ แต่นายยังจะไปเก็บอีก!”
ศิษย์ขุนนางที่เพิ่งเดินผ่านมา เขาเปล่งเสียงสั้นๆ พลังลูกบอลกรดพุ่งออกมา ทำลายแมลง แล้วหันไปเยาะเย้ยอาโน
"ดูสิ! ฉันเก็บได้เกือบครบแล้ว แต่นายยังเก็บไม่เต็มเลย!"
เขาเปิดภาชนะของตัวเองโชว์อย่างภาคภูมิใจ
“อย่าไปสนใจเขาเลย! ลีวี! มาช่วยฉันหน่อยสิ รากของหญ้าเลือดแข็งมาก!” เด็กสาวที่เอาแต่บ่นในตอนแรกส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ได้เลย! เดี๋ยวฉันไปช่วยทันที!”
ลีวีรีบทิ้งอาโน แล้ววิ่งไปช่วยเด็กสาวด้วยความกระตือรือร้น
ถึงแม้พวกเขาจะเป็นเพียงเด็ก แต่เด็กชายทางตอนใต้ของชายฝั่งมักจะเข้าสู่วัยหนุ่มสาวเร็วกว่าปกติ จึงมีท่าทางเช่นนี้แฝงอยู่
พ่อมดชรามองภาพนี้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความทรงจำ “นี่แหละคือความเยาว์วัย...”
เขาพึมพำเบาๆ พร้อมหยิบไปป์ทองออกมาจุดสูบ ปล่อยให้ควันขาวลอยขึ้นเป็นวงๆ
แต่ในช่วงเวลาแห่งความคิดถึงนั้น เกิดการสั่นสะเทือนเล็กๆ จากพื้นดิน ปะทุขึ้นในทันที
“หืม? อะไรกันนี่?” พ่อมดชราดับไปป์ทันที เหตุการณ์ไม่ปกตินี้ดึงความสนใจของเขาในทันที
เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น แรงสั่นสะเทือนก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งแม้แต่พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
จากเส้นขอบฟ้าอันไกลโพ้น ปรากฏกลุ่มสัตว์ประหลาดมากมาย ฝูงหมาป่ายักษ์สองหัว และกวางที่มีกล้ามเนื้อผิดปกติ สัตว์พลังสูงหลากหลายสายพันธุ์ สัตว์กินเนื้อและสัตว์กินพืชต่างพากันหลบหนีเป็นกระแสธารใหญ่โต
ในแนวหน้าของฝูงสัตว์ที่หลบหนี พ่อมดชรายังพบกับสัตว์ประหลาดยักษ์ที่ทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุกคาม!
“รวมตัวกัน! มารวมที่ฉัน!” พ่อมดชราตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนกจนเสียงของเขาแหบแห้ง
“เกิดอะไรขึ้นกันนี่?”
ศิษย์ขุนนาง ลีวี เงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าด้วยความตะลึง จากนั้นไม่นานเขาและเด็กสาวที่อยู่ใกล้เคียงก็ถูกฝูงแมลงเลื่อยฟันที่บินออกมาจากหญ้าเลือดกลืนกิน เสียงการแทะเนื้อดังขึ้นไม่หยุด
ฝูงแมลงที่ดูเหมือนจุดสีเทาค่อยๆ พุ่งขึ้นจากหญ้าเลือด รวมตัวเป็นกลุ่มเมฆสีดำ และเข้าร่วมในกระแสฝูงสัตว์ที่หลบหนี
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมช่วงนี้ถึงมีการหลบหนีของสัตว์? หรือว่ามีสิ่งมีชีวิตอันตรายกำลังไล่ต้อนพวกมัน?”
พ่อมดชราพึมพำกับตัวเอง โดยไม่ได้สนใจอาโนที่วิ่งมาอยู่ข้างๆ เขาเลยแม้แต่น้อย
วืดวืด!
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งพุ่งผ่านท้องฟ้าไปด้วยความเร็วสูง มวลอากาศทั้งสองฝั่งถูกฉีกขาดจนเกิดเป็นคลื่นยาวในอากาศ
“เจ้าหนีไม่พ้นหรอก!!!”
เสียงที่ทรงพลังดังขึ้นจากด้านหลังของเงาดำ พร้อมกับแสงสีขาวกลุ่มใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นเบื้องหน้าเงาดำ กลายเป็นโล่ขนาดยักษ์
“สัมผัสแห่งความร้อน!” เงาดำโบกมือส่งลำแสงสีแดงสองสายพุ่งออกไปเจาะเป็นรูขนาดใหญ่บนโล่ แต่โล่สีขาวกลับคืนสภาพได้อย่างรวดเร็วจากการสั่นไหวของแสง
เมื่อโล่ขวางกั้นอยู่ เงาดำหยุดลง เผยให้เห็นร่างของพ่อมดหนุ่มผมสีดำ หน้าตาหล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย
จากด้านหลังของเขา ลำแสงสีขาวพุ่งตรงมาพร้อมแรงกดดันมหาศาล
วืด! พลังงานที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกจากศูนย์กลางของลำแสง กลายเป็นเขตแดนที่เต็มไปด้วยแสงสว่างและภาพลวงตาที่งดงาม ปรากฏขึ้นครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด
“นี่มัน...เขตแดนของพ่อมดระดับสูง! พ่อมดระดับสาม!!!”
พ่อมดชราปากอ้าค้าง ดวงตาเบิกโพลง “เขากำลังไล่ล่าใคร? หรือเป็นพ่อมดระดับสามเหมือนกัน?”
เมื่อแสงสว่างหายไป ปรากฏให้เห็นร่างของพ่อมดที่มีผมสีขาวทอง
“เรย์ลินเจ้ากล้าฆ่าคนในสายเลือดของข้า! ถึงแม้โยชนาเป็นแค่ไอ้ไร้ค่า แต่เกียรติของตระกูลเราจะไม่ถูกลบหลู่!”
แสงนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากร่างของเขา ก่อตัวเป็นหอกจำนวนมาก
“หอกแห่งมหาวิหาร!!!” หอกเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่เรย์ลินราวกับสายฝน
“พิษร้ายแห่งน้ำดี!” เรย์ลินกางมือออก ส่งคลื่นพลังกรดจำนวนมหาศาลกระจายออกไป ครืน! เสียงกัดกร่อนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องบนหอกที่สร้างจากแสงศักดิ์สิทธิ์ ร่างของหอกบิดเบี้ยวเป็นหลุมบ่อ
แต่แม้พลังของหอกจะลดลง มันก็ยังคงพุ่งมาทางเรย์ลิน
“เกล็ดของโคโมอิน!” จากร่างกายของเรย์ลิน ปรากฏเกล็ดสีดำที่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ร่องรอย ปรากฏเป็นโล่ขนาดยักษ์เพื่อป้องกัน
แกรก! แกรก!
หอกแสงพุ่งทะลุโล่รุนแรง พุ่งเข้าสู่ตัวของเรย์ลิน ทำให้เกิดประกายไฟสว่าง
ใบหน้าของเรย์ลินแดงก่ำอย่างไม่ปกติ ร่างกายของเขาพุ่งถอยไปข้างหลัง ขณะเดียวกันเขาก็โบกมืออย่างรวดเร็ว
“ลูกไฟเงาดำ!”
ไฟสีดำลุกไหม้รอบโล่แสงขนาดใหญ่และแผดเผา
โล่แสงที่เคยบางลงจากการโจมตีของสัมผัสแห่งความร้อน ในที่สุดก็ระเบิดออกเป็นแสงสีขาวเล็กๆ พวกมันถูกไฟดำห่อหุ้มและเผาทำลายไปจนหมดสิ้น
“เขตแดนแห่งแสงสว่าง!” พ่อมดระดับสามผมขาวทองกางแขนออก ทำท่าทางเหมือนการกอด
ฟึ่บ! ขอบเขตแสงขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ครอบคลุมตัวเรย์ลินเอาไว้
แรงดูดมหาศาลพุ่งออกมาจากร่างของพ่อมดขาว ร่างของเรย์ลินค่อยๆ ถูกดึงเข้าไปหาพ่อมดขาว
“ไม่แปลกใจเลยที่เป็นพ่อมดระดับสาม! ถึงแม้เขตแดนแสงนี้จะเป็นเพียงการจำลอง แต่ก็ยังสามารถยับยั้งความสามารถของข้าได้!” เรย์ลินสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อรับรู้ได้ว่าพลังงานแสงในอากาศเพิ่มขึ้น ในขณะที่พลังงานธาตุมืดลดลงอย่างมาก
“ตายซะ!”
พ่อมดขาวระดับสามยกมือขึ้น ปรากฏลูกบอลแสงสีขาวที่เปี่ยมด้วยพลังทำลายล้าง พุ่งตรงไปยังเรย์ลิน
..........
