บทที่ 28 ลานบ้านสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แต่แฝงด้วยเสือซ่อนมังกร

ไม่รู้ทำไม หลัวเฉินรู้สึกว่าหวังหยวนดูเย็นชาและน่ากลัวกว่าก่อนหน้านี้

แม้จะยังพูดน้อยเหมือนเดิม แต่คำพูดบางประโยคกลับฟังดูแปลกประหลาดจนทำให้ขนลุก

หลัวเฉินไม่รู้ถึงผลงานอันโดดเด่นล่าสุดของหวังหยวน ที่ทำให้เขากลายเป็นที่รู้จักในนาม “มีดบ้าคลั่ง”

การฆ่าคนและปล้นสมบัตินั้นไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย

ถึงแม้ว่าจะเกี่ยวข้อง เขาก็แค่ถูกบีบบังคับ

หลัวเฉินผู้นี้ มีหัวใจมุ่งมั่นต่อหนทางแห่งการบำเพ็ญตน!

เขาค้นหาท่ามกลางกองหนังสือจนกระทั่งเจอเป้าหมายที่ต้องการ

“พี่หวัง นับว่าตอนนี้ข้าเป็นน้องชายของท่านแล้วใช่ไหม!”

“อืม ถือว่านับได้”

“แล้วการเป็นน้องชายของท่าน มีสิทธิพิเศษหรือเปล่า เช่น...”

“หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ ข้ารับฝากขายมาจากผู้ฝึกตนขั้นเก้าของพรรคผัวซาน หากเจ้าอยากอ่าน ก็ต้องซื้อไปเท่านั้น”

หนังสือที่อยู่ในมือหลัวเฉินตอนนี้ คือหนังสือ “ห้าวิชาจำเป็นในขั้นรวบลมปราณ” ซึ่งเป็นเล่มที่หวังหยวนวางขายมานานแต่ไม่มีใครซื้อ

ทั้งที่หลัวเฉินจำได้ว่า ครั้งก่อนหวังหยวนบอกว่าหนังสือเล่มนี้ได้มาจากการปล้นมาไม่ใช่หรือ?

ไหนว่าผู้บำเพ็ญอิสระไม่หลอกลวงกันเองไง!

หลัวเฉินด่าพึมพำอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบหินวิญญาณระดับต่ำจำนวนสองร้อยก้อนออกมาจ่าย จากนั้นเก็บหนังสือเล่มนั้นเข้าถุงเก็บของอย่างทะนุถนอม

หวังหยวนมองดูเขา แล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะเบา ๆ ขึ้นมา

“เจ้านี่มันโชคดีจริง ๆ เฉินเซียวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นทำงานหนักมาครึ่งปี แต่สุดท้ายกลับทำเพื่อเจ้าไปหมด!”

ทำเพื่อข้า?

ข้าเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ!

“คนที่ข้าสังหารไปเมื่อก่อนหน้านี้ ชื่อเฉินเซียวอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่ เขาไปพบถ้ำของผู้ฝึกตนระดับสูง ใช้เวลาอยู่ถึงครึ่งปีในการทำลายค่ายกลและเก็บเกี่ยวสมบัติมากมายมาได้ แต่สุดท้าย ทุกอย่างก็ตกเป็นของเจ้าไปหมด”

หลัวเฉินลูบถุงเก็บของในมือด้วยความเข้าใจแจ่มแจ้งในทันที

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมผู้ฝึกตนเพียงแค่ขั้นรวมลมปราณระดับห้า ถึงมีถุงเก็บของและอาวุธเวทระดับสูงอย่างตะปูทะลวงวิญญาณได้ สรุปคือมีโชคช่วยนี่เอง!

“พวกเขาและพี่น้องของเขาได้รับของมีค่ามาไม่น้อย จึงกล้ารวมตัวกันไล่ล่าข้า แต่ก็น่าเสียดายที่พวกมันมีของดีแต่ใช้ไม่เป็น”

“หมายความว่าอย่างไรหรือ?”

“เช่นเจ้าตะปูทะลวงวิญญาณนั่น ตอนแรกมันทะลวงทะลายการป้องกันของข้าได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ทำได้แค่ทำให้ข้าบาดเจ็บเท่านั้น สำหรับข้าแล้ว ตะปูทะลวงวิญญาณยังไม่อันตรายเท่ากับระเบิดที่มันมีอีกลูกเสียด้วยซ้ำ”

หวังหยวนอาจจะอยากชี้แนะหลัวเฉิน จึงอธิบายให้ฟังอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ถ้ามันเอาพิษมาทาไว้บนตะปูทะลวงวิญญาณล่ะก็ ตอนนั้นข้าคงจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่านี้”

หลัวเฉินได้ฟังจึงชะงัก ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้

“ต้องอย่างนี้สิพี่ท่าน ช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก!”

“โอ้ ไม่สิ ต้องบอกว่าพี่ท่านมีประสบการณ์การต่อสู้มากมาย!”

พอเห็นสีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไป หลัวเฉินจึงรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่ทันที

หวังหยวนส่ายศีรษะ “ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนหรือผู้ฝึกวรยุทธ์ การต่อสู้ล้วนมีหลักการเดียวกัน นั่นก็คือสังหารศัตรูให้ได้เสียก่อน ผู้บำเพ็ญอิสระในต้าหอฝางหลายคนติดอยู่ในกรอบความคิดที่ตายตัวมากเกินไป คิดแต่จะสู้กันซึ่ง ๆ หน้า ใช้อาวุธเวทเข้าห้ำหั่นกันตรง ๆ”

“แน่นอน บางทีพวกเขาก็อาจจะไม่สามารถหายาพิษที่สามารถใช้ได้กับผู้ฝึกตนมาได้ก็เป็นได้”

หลัวเฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ผู้ฝึกตนดูดซับพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายอยู่ตลอดเวลา แม้จะไม่ได้ตั้งใจฝึกฝนร่างกาย แต่ร่างกายก็จะค่อย ๆ พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่เช่นนั้น ผู้ฝึกตนระดับสูงที่ใช้พลังวิญญาณมากมายมหาศาลจะไม่สามารถทนรับการกดดันทางกายได้

จู่ ๆ ขวดหยกขวดหนึ่งก็ยื่นมาตรงหน้าเขา

“นี่คือยาปั่นป่วนพลังวิญญาณ ทาลงบนตะปูทะลวงวิญญาณ หากสัมผัสกับเลือดเนื้อของศัตรู พลังวิญญาณในร่างกายของพวกมันจะปั่นป่วนจนไม่สามารถควบคุมได้”

นี่สินะ คือสิทธิพิเศษสำหรับการเป็นน้องชายของพี่หวัง!

หลัวเฉินรับขวดหยกนั้นมาด้วยความดีใจ และคิดจะรีบทาลงบนตะปูทะลวงวิญญาณเมื่อกลับไปถึงบ้าน

เขาเองก็อยากจะเป็นคนที่มีประสบการณ์การต่อสู้มากมายบ้าง!

“จำไว้นะ ยาปั่นป่วนพลังวิญญาณนี้มีระยะเวลาจำกัด ยิ่งศัตรูมีพลังวิญญาณมากก็ยิ่งสามารถกดพลังปั่นป่วนนี้ได้ง่าย ดังนั้น หากใช้ตะปูทะลวงวิญญาณออกไปแล้ว เจ้าต้องเตรียมตัวจัดการให้จบอย่างรวดเร็ว”

หวังหยวนเตือนด้วยความจริงจัง

เขาเหลือยาพิษนี้เพียงไม่กี่ขวด จึงเก็บไว้ใช้เองบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกหลัวเฉิน

เพราะเขาเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว การพูดกับหลัวเฉินในวันนี้ถือว่ามากกว่าปกติด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นดังนั้น หลัวเฉินจึงวางของว่างเล็กน้อยไว้หนึ่งถุงเพื่อเป็นการตอบแทน จากนั้นก็ขอตัวกลับอย่างรู้งาน

ก่อนจะออกจากตลาด เขาเหลียวกลับไปมอง และเห็นว่าหวังหยวนน่าจะกำลังฝึกวิชาอยู่

“แอบใช้เวลาตอนตั้งแผงขายดูดซับพลังวิญญาณจากเส้นลมปราณชั้นหนึ่งในย่านเมืองชั้นในงั้นหรือ?”

ความคิดนี้ทำให้หลัวเฉินรู้สึกตื่นเต้นดีใจชั่วครู่หนึ่ง

แต่ไม่นานเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะทำตามทันที

ตลาดนั้นเต็มไปด้วยผู้คน เสียงดังจอแจ ไม่เหมาะแก่การฝึกสมาธิเลยสักนิด

หากโดนใครรบกวนในขณะฝึก อาจถึงขั้นตบะพังทลายได้

ที่หวังหยวนกล้าทำเช่นนี้ คงเพราะมีบางอย่างที่ช่วยป้องกันได้

ถ้าเลียนแบบเขา ก็คงได้ตายสมใจ

“เจ้าเป็นนักปรุงยาจริง ๆ ด้วยสินะ!”

ฉายอี้เพิ่งตื่นตอนบ่าย ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาที่เรือนพักของหลัวเฉิน

เมื่อเห็นหลัวเฉินกำลังใช้ครกตำหินบดหินแร่บางอย่างที่เธอไม่รู้จัก ในห้องพักอันกว้างขวางที่เต็มไปด้วยสมุนไพรหลากหลายชนิด ส่งกลิ่นคละคลุ้งจนทำให้คนที่ไม่ชินรู้สึกมึนหัว

แต่หลัวเฉินดูมีความสุขและดูเหมือนจะเคยชินกับกลิ่นเหล่านี้เป็นอย่างดี

เมื่อเห็นฉายอี้ยืนพิงประตู หลัวเฉินจึงหัวเราะพลางเทผงหินสีทองที่บดละเอียดแล้วลงในถังไม้

ในถังนั้นได้แช่สมุนไพรบางอย่างไว้ล่วงหน้า พอเทผงหินสีทองลงไปก็เกิดปฏิกิริยาประหลาดขึ้นทันที

ฟองอากาศผุดขึ้นมาพร้อมเสียงดัง “บ๊วบ ๆ” น่าตลก

หลังจากล้างมือจนสะอาด หลัวเฉินจึงเดินออกมาที่หน้าประตูแล้วบิดตัวเหยียดแขนด้วยความเมื่อยล้า

“กินฮวาเหม่ยไหม? ตอนซื้อสมุนไพร ข้าขอมาจากเถ้าแก่พอดี ไม่มีพลังวิญญาณอะไรหรอก แต่รสชาติเปรี้ยวหวานดี”

ฉายอี้รับฮวาเหม่ยที่เขายื่นมา แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ถุงเก็บของของหลัวเฉิน

“พวกนักปรุงยานี่ร่ำรวยกันจริง ๆ ถึงขั้นรวมลมปราณขั้นกลางก็มีถุงเก็บของแล้ว”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา

อิจฉาหรือ? หญิงสาวคนนี้...

เขาแลกมาด้วยชีวิตเชียวนะ!

หลัวเฉินไม่คิดจะอวดสมบัติของตัวเอง เขาหลบเลี่ยงประเด็นด้วยการซักถามฉายอี้ถึงเรื่องราวของเพื่อนบ้านแถวนั้นแทน

ย้ายมาอยู่ใหม่ทั้งที การรู้จักเพื่อนบ้านย่อมเป็นเรื่องดี

หากเกิดความขัดแย้งขึ้น ก็จะกระทบกับการฝึกตนของเขา

แต่พอถามไป ก็ถึงกับทำให้เขาหน้าแข็งทื่อไปเลย

“ในบ้านใหญ่หลังนี้มีห้องหลักสองห้อง ห้องฝั่งตะวันออกสองห้อง ห้องฝั่งตะวันตกสองห้อง และห้องพักเล็ก ๆ อีกสองห้อง รวมทั้งห้องพักใหญ่ของเจ้า รวมทั้งหมดเป็นหกครอบครัว”

“ห้องฝั่งตะวันออกมีฟูซิ่วซิ่วอาศัยอยู่ นางเป็นผู้ฝึกตนระดับรวมลมปราณขั้นเก้า ทำงานในหอศักดิ์สิทธิ์เทพยันต์ ได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าผู้ดูแลแล้ว”

“ห้องฝั่งตะวันตกอาศัยอยู่กันสามคน เป็นครอบครัวตระกูลฉิน สามีภรรยาต่างก็เป็นผู้ฝึกตนระดับรวมลมปราณขั้นเก้าเช่นกัน ช่วงนี้เจ้าคงไม่เห็นพวกเขา เพราะพวกเขาพาลูกชายไปสมัครสอบเข้าร่วมสำนักหลัวหยุน”

“ห้องพักเล็กอีกสองห้องมีไป๋เหม่ยหลิงและเฟิงเซี่ยอาศัยอยู่ เป็นผู้ฝึกตนระดับเจ็ดทั้งคู่ และทำงานในร้านสมุนไพร”

หลังจากได้ฟังข้อมูลเพื่อนบ้านเหล่านี้ หลัวเฉินก็ถึงกับอึ้งไปเลย

บ้านสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หลังนี้ แท้จริงแล้วกลับแฝงไว้ด้วยเสือซ่อนมังกร!

มีผู้ฝึกตนระดับเก้าสามคน ผู้ฝึกตนระดับเจ็ดอีกสองคน

มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่เป็นระดับสี่...น่าสงสารตัวเองจริง ๆ อยากจะมีคนมาโอ๋สักคน

แต่ฉายอี้คงไม่มาโอ๋เขาหรอก หญิงสาวผายอกเชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“สำหรับข้าหรือ? ข้าชื่อกู่ฉายอี้ ผู้ฝึกตนระดับรวมลมปราณขั้นแปด เป็นนักเต้นรำที่หอเทียนเซียง”

“รายได้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ก็พออยู่ได้ เจ้าไม่เห็นรึว่าข้าได้อยู่ห้องใหญ่”

หลัวเฉินส่ายศีรษะ ถอนหายใจ

นึกว่าตัวเองพัฒนามาถึงขั้นกลางได้แล้วจะถือว่าเป็นผู้ฝึกตนขั้นสูงของที่นี่ ที่ไหนได้ แค่บ้านเล็ก ๆ หลังนี้ก็มีคนที่ระดับสูงกว่าตนเต็มไปหมด

จริง ๆ แล้ว หลัวเฉินอาจจะตกใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจมากนัก

ผู้บำเพ็ญอิสระในต้าหอฝางมีเป็นหมื่นคน ผู้ฝึกตนขั้นสูงระดับเก้ามีหลายร้อยคน

ซึ่งในบรรดาหลายร้อยคนนั้น แม้จะหาได้ยากในย่านนอกเมือง แต่ในเมืองชั้นในนั้นกลับพบเห็นได้ทั่วไป

หรือจะบอกว่า ผู้ฝึกตนระดับต่ำ ๆ ไม่สามารถอาศัยอยู่ในเมืองชั้นในได้เลยก็ว่าได้ มีเพียงผู้ฝึกตนระดับสูงหรือคนที่มีความสามารถพิเศษเท่านั้นที่จะอาศัยในเมืองชั้นในได้อย่างสบายใจ

เช่น ลุงเฉิน ผู้ฝึกตนขั้นรวมลมปราณระดับหก เขามีทักษะในด้านการสร้างยันต์และทำหนังสำหรับสร้างยันต์ จึงมีความมั่นใจพอที่จะพูดว่า “หากย่านนอกเมืองยังวุ่นวาย ข้าก็จะย้ายเข้าไปในเมืองชั้นใน”

คำพูดนี้แสดงให้เห็นได้ชัดเจน

ถ้าหลัวเฉินไม่ได้ถูกบีบคั้นจนต้องหนีมาอยู่ที่นี่ และไม่มีโชคช่วยให้ได้ของมีค่ามา เขาก็คงไม่มีปัญญาย้ายเข้ามาในเมืองชั้นในได้เช่นกัน

“ว่าแต่ ข้าว่าน่าแปลกอยู่นะ”

“แปลกอย่างไร?”

หลัวเฉินถามด้วยความสงสัย “ในบ้านนี้ หากไม่นับข้า พวกเจ้าก็มีทั้งหมดห้าคน และล้วนเป็นผู้ฝึกตนหญิงทั้งนั้น แถมตอนกลับบ้านตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ ก็เห็นว่าเกือบทั้งหมดก็เป็นหญิงสาวเหมือนกัน”

“เจ้ามันซื่อบื้อมาก!”

กู่ฉายอี้ยิ้มหวานพร้อมพูดหยอก “ฟ้าดินมีหยินหยาง พลังวิญญาณก็มีหยินหยางเช่นกัน ย่านเมืองเหนือที่พวกเราอยู่นั้นมีพลังวิญญาณที่ค่อนไปทางหยิน เพราะมันใช้พลังวิญญาณเพื่อกดข่มผีราชา หากเป็นพลังหยางของผู้ชายจะมีพลังไม่มากนัก พอเป็นแบบนี้ ก็ต้องมีผู้หญิงมาอยู่เยอะกว่าเป็นธรรมดา”

หลัวเฉินพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความกังวล “ถ้าอยู่ที่นี่ไปนาน ๆ จะส่งผลกระทบต่อการฝึกของข้าหรือเปล่า?”

“ไม่น่าจะมีผลอะไรนะ” กู่ฉายอี้ยืนกอดอกแล้วกล่าวอย่างไม่แน่ใจนัก “ดินแดนที่เป็นพลังหยินส่งผลดีต่อผู้ฝึกตนหญิงก็จริง แต่สำหรับผู้ฝึกตนชายอย่างพวกเจ้า อย่างมากก็แค่ไม่เกิดผลดีเท่านั้น คงไม่เป็นผลเสีย”

“งั้นหรือ”

“ดูอย่างคุณชายฉินสิ อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี ก็ไม่เห็นจะพูดอะไรสักคำ”

กู่ฉายอี้คิดสักพักก่อนจะพูดต่อ “แบบนี้ละกัน คืนนี้ข้าจะไปถามเสี่ยวเซียงที่หอเทียนเซียงให้ดู นางรู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าข้า”

“อืม งั้นก็รบกวนเจ้าด้วย”

“ว่าแต่ ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าเจ้าใช้สมุนไพรพวกนี้ปรุงยาอะไรอยู่?”

กู่ฉายอี้มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสนอกสนใจ เพราะสมุนไพรในห้องส่วนใหญ่เธอไม่รู้จักเลย

หากหลัวเฉินปรุงยาอะไรที่เหมาะกับเธอพอดี ก็คงจะดีมาก

ในเมื่ออยู่บ้านเดียวกัน คงขอราคามิตรภาพกันได้บ้างล่ะนะ

แต่รออยู่นานก็ไม่ได้ยินหลัวเฉินตอบคำถามเสียที

หรือว่าเขาไม่สะดวกบอก?

กู่ฉายอี้มองหลัวเฉินแวบหนึ่ง ก็พบว่าหน้าของเขาแดงก่ำเล็กน้อย

จบบท