บทที่ 245 จ้าวแห่งความฝัน: ข้าทำอะไรผิด?
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 245 จ้าวแห่งความฝัน: ข้าทำอะไรผิด?
พูดจบ ราชินีบัวแดงก็ไม่สนใจเย่เหรินอีกต่อไป หลับตาลง คืนการควบคุมร่างกายให้เจียงซุ่ย
ในชั่วพริบตา ร่างของเจียงซุ่ยสั่นเล็กน้อย วี่แววของราชินีบัวแดงหายไปอย่างไร้ร่องรอย จิตสำนึกของราชินีบัวแดงกลับสู่ห้วงลึก
ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว... รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน!
หลังจากราชินีบัวแดงจากไป ห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เจียงซุ่ยค่อยๆลืมตาขึ้น มองดูทุกสิ่งที่คุ้นเคยตรงหน้า หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เจียงซุ่ยถอนหายใจเบาๆ หันไปมองชายข้างกาย เห็นเย่เหรินนั่งอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าลำบากใจ
เห็นท่าทางทำอะไรไม่ถูกของเขา เจียงซุ่ยยิ่งรู้สึกจนใจ
"เฮ้อ..."
เจียงซุ่ยถอนหายใจ นวดขมับที่รู้สึกปวดตุบๆพูดอย่างอ่อนแรง
"เย่เหริน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..."
เย่เหรินได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน ยกมือขวาขึ้นอย่างระมัดระวัง พูดเสียงเบา
"พี่ไม่รู้อะไรเลยนะ อยู่ๆเธอก็เข้าสิงร่างน้องเจียง พี่บริสุทธิ์ใจนะ"
ได้ยินคำอธิบายของเย่เหริน เจียงซุ่ยอดไม่ได้ที่จะเหนื่อยใจ ถึงตอนนี้แล้ว...หมอนี่ยัง...
ยังกังวลเรื่องแบบนี้อีกเหรอ?!
เจียงซุ่ยส่ายหัวอย่างจนใจ
"ช่างเถอะ ฉันรู้...เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพี่...เป็นเพราะฉันเองที่หลงกลยอมตกลงกับเธอ!"
พูดถึงตรงนี้ เจียงซุ่ยก็อดถอนหายใจไม่ได้ ใช่...จะโทษใครได้ล่ะ?
ต้องโทษโชคชะตาบ้าๆนี่ รวมถึงความคิดแปลกๆของผู้แต่งด้วย
คิดได้ดังนั้น เจียงซุ่ยก็ตกใจ รีบตั้งสมาธิ พยายามติดต่อราชินีบัวแดง แต่กลับพบว่า...
ติดต่อเธอไม่ได้แล้ว?!
"เกิดอะไรขึ้น?!"
สีหน้าของเจียงซุ่ยเปลี่ยนไปอย่างมาก!
รีบลองอีกหลายครั้ง แต่ผล...
ก็ยังไม่มีการตอบรับใดๆ!
ทันใดนั้น เจียงซุ่ยก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นยิ่งแย่กว่าเดิม!
ลุกขึ้นยืนทันที พูดกับเย่เหรินด้วยความร้อนใจ
"ราชินีบัวแดง...เธอ...เธอ...ยกเลิกสัญญาอัครสาวกกับฉัน!"
เย่เหรินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "(ΩДΩ)？"
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงซุ่ย เย่เหรินก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ในทันที!
ดูเหมือนว่าราชินีบัวแดง...
ครั้งนี้...เธอคงบาดเจ็บลึกซึ้ง...
เธอคงสิ้นหวัง หมดอาลัยตายอยาก จึงได้ตัดสินใจเช่นนี้?
"แล้ว...แล้วจะทำอย่างไรดี?"
เย่เหรินมองเจียงซุ่ยด้วยสีหน้ากังวล
เจียงซุ่ยถลึงตาใส่เย่เหรินอย่างระอา "จะทำอย่างไรได้ พี่ก็ต้องไปห้วงลึก แล้วจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย!"
"พี่ไปจัดการ? จะให้จัดการอย่างไรเล่า!"
เย่เหรินถึงกับมึนงงเมื่อได้ยินเช่นนั้น
เขามองเจียงซุ่ยด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ "นี่...น้องเจียงครับ เรื่องนี้...มันเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย? พี่บริสุทธิ์ใจนะ!"
"จะไม่เกี่ยวได้ยังไง!"
เจียงซุ่ยโกรธจนขนลุกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น!
เธอลุกขึ้นยืนทันที ชี้หน้าเย่เหริน พูดด้วยความโกรธ "ก็ใครใช้ให้พี่...ไป...ไป..."
พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเจียงซุ่ยก็แดงก่ำขึ้นมา
เธอรู้สึกอายเกินกว่าจะพูดคำว่า "นอนกับ" ออกมา...
เมื่อเย่เหรินเห็นดังนั้น ก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ
เขาแบมือออก พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา "แต่เธอใช้ร่างของน้องอยู่นะ จะโทษพี่ได้ยังไง..."
เมื่อได้ยินคำแก้ตัวของเย่เหริน เจียงซุ่ยก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก!
เธอจ้องเขม็งไปที่เย่เหริน กัดฟันพูด "พี่...พี่...พี่..."
เจียงซุ่ยพูดคำว่า "พี่" อยู่นานก็หาคำพูดต่อไม่ได้
ในที่สุด เธอก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความจนใจ โบกมือ "ช่างเถอะ ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับพี่แล้ว! เอาเป็นว่า พี่ต้องไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย!"
ผู้หญิงมักไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโกรธ...
เย่เหรินจัดแจงเสื้อผ้า "ได้ๆๆ พี่ไปก็ได้...พี่ไปเดี๋ยวนี้เลยค้าบ..."
พูดจบ เย่เหรินก็รีบลุกขึ้น ฉีกกำแพงมิติ เปิดรอยแยกสู่ห้วงลึกแล้วกระโดดลงไป หายวับไปต่อหน้าต่อตาเจียงซุ่ย
เหลือเพียงเจียงซุ่ยนอนอยู่บนเตียง นวดขมับด้วยความหงุดหงิดใจ...
ท่ามกลางห้วงลึกแห่งทะเลแห่งความเน่าเปื่อย ราชินีบัวแดงสะดุ้งตื่นจากบัลลังก์ อกกระเพื่อมราวกับพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อันน่าสะพรึงกลัวไว้ภายใน
ดวงตาสีแดงทับทิมที่เคยเปล่งประกายบัดนี้กลับหรี่แสงลง ราวกับสูญสิ้นประกายชีวิต เหลือไว้เพียงความโศกเศร้าและความเจ็บปวดแสนสาหัส
หยาดน้ำตาใสรินไหลอาบแก้มเนียน ก่อนจะรวมตัวกันเป็นหยดน้ำตาที่ปลายคาง แล้วหยดลงกระทบผืนน้ำเบื้องล่าง เกิดเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ ซัดกระเพื่อมไปทั่วทะเลแห่งความเน่าเปื่อย
"ฮึ ฮึ..." ราชินีบัวแดงมองเงาสะท้อนของตัวเองในหยดน้ำตา พลันหัวเราะเยาะตัวเองออกมา "ช่างไร้ค่าสิ้นดี..."
ราชินีบัวแดง ผู้ยิ่งใหญ่ หนึ่งในจ้าวแห่งห้วงลึก ไม่คิดเลยว่า...จะมีวันที่ต้องหลั่งน้ำตาเช่นนี้
ช่าง...น่าสมเพช...
ราชินีบัวแดงยกมือขึ้นลูบไล้แก้มแผ่วเบา ราวกับจะสัมผัสความเย็นเยียบและรสขมของน้ำตาที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้า
ความเย็นเยียบ...ความขมขื่น...เปรียบได้กับความรู้สึกในใจของราชินีบัวแดง ณ ขณะนี้...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ราชินีบัวแดงจึงได้สติกลับคืนมา สูดหายใจเข้าลึก พยายามข่มจิตใจอันสับสนวุ่นวายให้สงบลง
ถัดมา ราชินีบัวแดงเบิกตาโพลง! ดวงตาคมกริบสองข้างเปล่งประกายดุจคมมีด พร้อมจะพุ่งทะลวงทุกสิ่งที่ขวางหน้า!
บัดนี้ ราชินีบัวแดงกลับคืนสู่ความสง่างาม เย็นชาและน่าเกรงขามอีกครั้ง
ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า พลังอำนาจแผ่ซ่านไปทั่ว ทะเลแห่งความเน่าเปื่อยพลันปั่นป่วน เหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกต่างหวาดกลัว พากันหมอบราบคาบพื้น ไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย!
"จ้าวแห่งความฝัน..." ราชินีบัวแดงเอ่ยชื่อนั้นออกมา น้ำเสียงเยียบเย็นยะเยือก
ทันใดนั้น ร่างของราชินีบัวแดงก็หายวับไปจากทะเลแดงเน่า!
ในเวลาเดียวกัน ณ เบื้องบน จ้าวแห่งความฝันกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนปุยเมฆ ที่ถักทอขึ้นจากความฝันนับร้อยพัน
ทันใดนั้นเอง สหายรักก็ราวกับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ร่างกายสั่นสะท้าน!
"ราชินีบัวแดง?"
จ้าวแห่งความฝันมองราชินีบัวแดงที่ปรากฏกายขึ้นตรงหน้า ดวงตาฉายแววฉงนสงสัย
"นี่เจ้า..."
แต่ยังไม่ทันที่จ้าวแห่งความฝันจะเอ่ยจบ ราชินีบัวแดงก็จู่โจมโดยไม่ลังเล!
"ตู้ม——!!!"
เสียงระเบิดดังกึกก้อง เมฆาที่จ้าวแห่งความฝันเอนกายอยู่ถูกพลังอันบ้าคลั่งฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ปลิวว่อนราวกับปุยนุ่น!
จ้าวแห่งความฝันไม่คาดคิดมาก่อนว่าราชินีบัวแดงจะลงมือ!
ด้วยความประมาท จึงทำได้เพียงตั้งรับอย่างทุลักทุเล
ถึงกระนั้น พลังอันมหาศาลก็ยังส่งแรงสั่นสะเทือนจนมึนงงไปหมด!
"เจ้าเป็นบ้าอะไรไป!"
จ้าวแห่งความฝันทรงตัวอยู่กลางอากาศ เสียงที่เคยอ่อนโยนแฝงไว้ด้วยโทสะ
ไม่เข้าใจเลยว่าราชินีบัวแดงจู่โจมด้วยเหตุใด!