บทที่ 244 แย่แล้ว! จริงๆเหรอ? จะทำยังไงดี!?
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 244 แย่แล้ว! จริงๆเหรอ? จะทำยังไงดี!?
ลึกลงไปในจิตสำนึกของเธอ เจียงซุ่ยกำลังกัดฟันกรอดมองภาพตรงหน้า
เธอแทบอยากจะพุ่งออกไปตัดลิ้นเย่เหรินเสียเดี๋ยวนั้น!
น่าตายชะมัด!
ไอ้คนสารเลว!
ทำไมถึงได้จูบกับราชินีบัวแดงอีกแล้ว?!
เจียงซุ่ยโกรธจนแทบกระอักเลือด!
ทางด้านราชินีบัวแดง ในตอนนี้เธอก็มึนงงไปหมด
เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะ...
ถูกเย่เหรินจูบอีกครั้ง?!
ราชินีบัวแดง รู้สึกวิงเวียน แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขัดขืน
เย่เหรินโอบกอดร่างนุ่มหอม รู้สึกราวกับตัวเองล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ เบาสบายราวกับฝัน
ส่วนราชินีบัวแดงก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งสัมผัสอันอ่อนโยนของเย่เหรินอย่างสมบูรณ์
เดิมทีเธอตั้งใจจะคุยกับเย่เหรินดีๆ ให้เขาช่วยปลดปล่อยเธอจากพันธนาการแห่งห้วงลึก
แต่ตอนนี้...
เธอลืมจุดประสงค์ดั้งเดิมไปเสียสนิท!
ราชินีบัวแดงใจว่างเปล่า มีเพียงสัญชาตญาณที่ตอบสนอง
เธอเหมือนดอกไม้ที่โอนเอนไปตามแรงพายุ ไม่อาจต้านทานเย่เหรินที่กำลังเด็ดดมกลิ่นหอมหวาน
ภายในห้อง
บรรยากาศแห่งความวาบหวามยังคงอบอวล
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ การต่อสู้ที่เร่าร้อนก็จบลง
เย่เหรินนอนอยู่บนเตียงอย่างพึงพอใจ โอบกอดราชินีบัวแดงไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
ส่วนราชินีบัวแดงก็นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเย่เหริน ดวงตาคู่สวยฉายแววสับสน
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมตัวเองถึง...
ราชินีบัวแดงสับสนไปหมด
เธอคือ ราชินีบัวแดง ผู้ยิ่งใหญ่!
หนึ่งในจ้าวแห่งห้วงลึก!
ทำไมถึงได้...
ไปนอนกับเย่เหรินแบบนี้?
ถึงแม้ร่างกายนี้จะเป็นของเจียงซุ่ย
แต่โดยเนื้อแท้แล้ว...
วิญญาณในร่างนี้คือตัวเธอเอง!
อ๊าาาา! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ทำไม? ทำไม?!
เธอ...เธอทำอะไรลงไป?!
ในขณะที่ราชินีบัวแดงกำลังสับสน เย่เหรินก็เริ่มสงบสติอารมณ์ลง
เขาก้มมอง "เจียงซุ่ย" ที่อยู่ในอ้อมกอด ดวงตาฉายแววสงสัย
เดี๋ยวก่อนนะ... เหมือนมีบางอย่างแปลกๆไป?
เย่เหรินสังเกตเห็นแววตาของเจียงซุ่ย ดูเหมือนจะ...
ต่างไปจากทุกที!
หัวใจของเย่เหรินกระตุกวูบ!
หรือว่า... เธอ...
บ้าเอ๊ย! นี่มันราชินีบัวแดงนี่นา!
ถึงแม้เย่เหรินจะเดาความจริงได้แล้ว
แต่ในเวลานี้ เขาจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด
เขาจึงทำได้เพียงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"น้องเจียงเป็นอะไรไป? ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ?"
เย่เหรินลูบผมของราชินีบัวแดงอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
น้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนเหมือนเคย ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่า "เจียงซุ่ย" ที่อยู่ตรงหน้า ถูกสลับตัวไปแล้ว
ราชินีบัวแดงได้ยินดังนั้น ก็ยิ่งรู้สึกสับสน
เดิมทีเธอกะว่าจะหาโอกาสเหมาะๆ ค่อยบอกความจริงกับเย่เหริน
แต่ตอนนี้ เธอไม่รู้แล้วว่าจะเริ่มต้นยังไง!?
ก็ในเมื่อ พวกเขาเพิ่งจะ...
แบบนี้ เธอจะกล้าบอกความจริงกับเย่เหรินได้ยังไง?
ราชินีบัวแดงรู้สึกขัดแย้งในใจ
ส่วนเจียงซุ่ยที่ซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของเธอ ตอนนี้ก็รู้สึกหงุดหงิดและสับสนไม่แพ้กัน
เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะมาถึงขั้นนี้
ถึงแม้เย่เหรินจะถูกปิดบังอยู่ก็เถอะ แต่...
แต่มันก็เกินจะรับได้!
รู้งี้ตอนนั้นปฏิเสธราชินีบัวแดง ไม่ยอมให้ควบคุมร่างกายก็ดี
ไม่งั้นคงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้หรอก!
ราชินีบัวแดงครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจได้!
"เย่เหริน..."
ราชินีบัวแดงเงยหน้าขึ้น มองตาเย่เหริน พูดช้าๆชัดๆทีละคำว่า
"จริงๆแล้ว...ข้าไม่ใช่เจียงซุ่ย..."
"หืม?"
เย่เหรินแสร้งทำเป็นตกใจ ยกคิ้วขึ้น
"ข้า...ข้าคือราชินีบัวแดง..."
"อะไรนะ?!"
เมื่อได้ยินราชินีบัวแดงสารภาพ เย่เหรินก็รีบแสร้งทำเป็นตกใจสุดขีด
ลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที ราวกับตกใจกลัวอะไรบางอย่าง
"ว้าว! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? พระเจ้า! เหลือเชื่อจริงๆ!"
เย่เหรินพูดพลางดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างลุกลี้ลุกลน
ท่าทางโอเวอร์แอ็คติ้งขนาดนี้ แทบจะสลักคำว่า "ฉันไม่รู้อะไรเลย" ไว้บนหน้าผากอยู่แล้ว
ราชินีบัวแดงเห็นปฏิกิริยาของเย่เหรินแบบนี้ก็พลันโกรธขึ้นมาทันที!
นี่หล่อนคือราชินีบัวแดงนะ!
หนึ่งในจ้าวแห่งห้วงลึก!
แล้ว...เย่เหรินพอรู้ความจริง กลับทำท่าทางแบบนี้เนี่ยนะ?!
หมายความว่ายังไงกัน?
เขาเป็นฝ่ายปล่อยให้หล่อนนอนด้วย แล้วยังทำหน้าเหมือนเป็นฝ่ายเสียหายอีก
ยิ่งคิด ราชินีบัวแดงก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้า
เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
แต่น้ำตาก็เหมือนกับไข่มุกที่ร่วงหล่นจากสร้อย ไหลลงมาไม่หยุด
"ฮือๆๆ..."
ในที่สุด ราชินีบัวแดงก็กลั้นไว้ไม่อยู่ หล่อนกอดเข่าร้องไห้ออกมาเบาๆ
แม้เสียงร้องไห้ของราชินีบัวแดงจะไม่ดังมาก แต่มันก็เหมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยงปร้างเข้าไปในหูของเย่เหริน!
เย่เหรินถึงกับมึนงงไปเลย!
นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!
เขาคิดว่าราชินีบัวแดงจะต้องโกรธมากแน่ๆ หลังจากที่หล่อนเปิดเผยตัวตน แล้วก็จะต้องสั่งสอนเขาอย่างหนัก
แต่เขาไม่คิดเลยว่า...
ราชินีบัวแดงจะร้องไห้?!
แถมยัง...
ร้องไห้จนน้ำตาไหลพราก น่าสงสารสุดๆ?!
นี่...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
เย่เหรินยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่
เขามองราชินีบัวแดงที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้า ก็ทำอะไรไม่ถูก
เย่เหรินเป็นคนที่ใจอ่อนอยู่แล้ว
พอเห็นราชินีบัวแดงที่แสนจะหยิ่งยโส กลับเผยด้านที่อ่อนแอและบอบบางออกมาต่อหน้าเขาแบบนี้
เขาก็เดินเข้าไปหาราชินีบัวแดง อยากจะปลอบใจหล่อน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
"อย่า...อย่าร้องไห้เลยนะ..."
คำปลอบของเย่เหริน ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ผล แถมยังทำให้ราชินีบัวแดงรู้สึกน้อยใจมากขึ้นไปอีก
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเย่เหรินด้วยดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยเสียงสะอื้นว่า
"นี่...นี่หมายความว่ายังไง?! หรือว่า...หรือว่าข้ามัน...ไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?!"
ยิ่งพูด ราชินีบัวแดงก็ยิ่งเสียใจ น้ำตาเม็ดโตๆไหลลงมาเป็นสายไม่ขาดสาย
ราวกับไข่มุกที่ร่วงหล่นจากสร้อย ไหลลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าของหล่อนอย่างรวดเร็ว
"ข้า...ข้าคือ...ราชินีบัวแดงนะ!"
"ข้า...ข้ามอบสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด...ให้กับเจ้าแล้ว...แต่...เจ้ากลับทำ...ทำท่าทางแบบนี้!"
หล่อนมอบสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตให้กับเขา แต่กลับต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
คำตัดพ้อของหล่อน ทำให้เย่เหรินและเจียงซุ่ยรู้สึกผิดขึ้นมา
เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่เหรินก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เขาอ้าปากคล้ายจะเอ่ยสิ่งใด แต่กลับพบว่าตนเองไม่รู้จะพูดอะไรออกมา...
ในขณะเดียวกัน เจียงซุ่ยที่ซ่อนตัวอยู่ในห้วงลึกของจิตสำนึกราชินีบัวแดง ก็เงียบงันไม่ต่างกัน
ถึงแม้จะโกรธ แต่เมื่อได้เห็นราชินีบัวแดงในสภาพเช่นนี้
ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ
ราชินีบัวแดงเห็นสีหน้าสับสนของเย่เหริน ยิ่งรู้สึกน้อยใจ
จึงหัวเราะเยาะตัวเองพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า
"ข้า...ก็แค่...ของไร้ค่า...เป็นได้แค่ตัวถ่วง..."
