บทที่ 236: นักตกปลามืออาชีพ  

หลังจากที่ลุงฉี ลุงเจียง และลุงโจวถ่ายรูปปลาและอวดลงโซเชียลจนพอใจ พวกเขาก็กลับมาตกปลาต่อ

ทางฝั่งจางเส้าเหลียงจากสโมสรตกปลา ก็คุยกับลุงเจียงถูกคอ และขอตัวไปเตรียมอุปกรณ์ที่ฝั่งเขาบ้าง

ในขณะเดียวกัน เถียนเถ้าแก่ เจ้าของบ่อปลาซึ่งยังคงนั่งอยู่ใกล้ๆ มองไปเห็นลุงฉีที่กำลังจะยกคันเบ็ดขึ้นอีกรอบ ก็ตกใจอีกครั้ง

“พี่ชาย จะเอาอีกแล้วเหรอ? ตกได้อีกตัวแล้วใช่ไหม?” เถ้าแก่เถียนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะลุงฉีเพิ่งจะเหวี่ยงเบ็ดลงไปเอง

ลุงเจียงก็ขยี้คนขายบ่อปลาต่ออย่างสนุกสนาน “ปลานายหิวขนาดนี้เลยเหรอ?”

เถียนเถ้าแก่หัวเราะเสียงดัง “พวกปลาที่นี่ไม่เคยอดอยากหรอก พวกนักตกปลาโยนอาหารล่อปลาไว้เต็มไปหมด”

ว่าแล้วเขาก็เดินไปดูและตะลึง “โอ้โห คราวนี้ปลาน้ำหนักเป็นจินเลยนะ”

ลุงฉีหัวเราะร่าหยิบปลาออกจากเบ็ดแล้วโยนลงกระชัง “เอาไปต้มซุปอร่อยแน่”

พูดยังไม่ทันขาดคำ ลุงโจวก็เหวี่ยงเบ็ดขึ้นมาได้อีกตัว คราวนี้กระโดดออกจากน้ำตกลงบนพื้นหญ้า

“พี่ชายฝีมือไม่เลวเลยนะ!” เถ้าแก่เถียนชมและวิ่งไปช่วยถอดเบ็ดออก เจอปลาขนาดสองจินกว่า ทำให้ลุงโจวยิ้มแป้น “ตัวนี้เหมาะจะทำเมนูหัวปลาพริกใหญ่ ถ้าได้ตัวใหญ่อีกสักหน่อยก็จะดีเลย”

พูดไม่ทันขาดคำ ลุงเจียงก็ส่งเสียง “มาแล้ว มาแล้ว!” พร้อมกับหมุนรอกอย่างเมามันส์

คราวนี้ลุงเจียงได้ปลาหัวโตขนาดสี่จินขึ้นมาจริงๆ

“ตัวนี้แหละ ใช่เลย กลับบ้านไปทำปลาพริกแซ่บๆ ฉันจะเอาพริกเมื่อวานที่นายให้มาทำ รับรองว่าเด็ด!” อาโจวกระโดดด้วยความดีใจ

ไม่ทันไร สามเฒ่าก็ได้ปลากันครบทุกคนแล้ว เถ้าแก่เถียนมองดูด้วยความทึ่ง เพราะบ่อนี้ปกติไม่ง่ายที่จะได้ปลา พวกเขาโชคดีจนเขาได้แต่บ่นกับตัวเอง “เฮ้อ โชคช่วย โชคช่วย”

เมื่อจางเส้าเหลียงกลับมาจากการเตรียมอุปกรณ์ เขาตกใจเมื่อเห็นว่าสามเฒ่าได้ปลากันแล้วหกเจ็ดตัว และทุกตัวก็เหมือนจะขึ้นมาภายในเวลาไม่ถึงนาที

ฝูงคนที่มาตกปลาจึงมารวมตัวกันอยู่ด้านหลังสามเฒ่า ก่อให้เกิดวงล้อมหลายชั้น มีการพูดคุยกันเสียงดังว่าพวกเขาคงเป็นมืออาชีพจากทีมชาติแน่ๆ

จางเส้าเหลียงจึงไม่ตกปลาต่อ แต่กลับนั่งดูและอัดวิดีโอไปลงในกลุ่มสโมสรของเขาพร้อมกับคำบรรยายว่า “พวกนายบอกว่าบ่อนี้ยากเหรอ?”

เพื่อนในกลุ่มก็พากันตกใจและส่งข้อความประหลาดใจมากมายกลับมา

ระหว่างที่จางเส้าเหลียงดู เขาก็เริ่มสังเกตเห็นว่าพวกเขาใช้เหยื่อปลาพิเศษที่ต่างจากคนทั่วไป เขาจึงเฝ้ารอโอกาส และหลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป สามเฒ่าก็ดูท่าทางเหนื่อยล้า

จางเส้าเหลียงหยิบช็อกโกแลตออกมาให้พวกเขาพัก “พักสักหน่อยครับ ทานช็อกโกแลตหน่อย”

ลุงเจียงรับช็อกโกแลตพร้อมยิ้มและตอบขอบคุณ แล้วจางเส้าเหลียงก็แอบพูดกับอาเจียงว่า “คุณลุง ขอเหยื่อปลาสักหน่อยได้ไหมครับ นิดเดียวก็พอ”

ลุงเจียงมองดูเหยื่อที่เหลืออยู่แล้วหันไปมองลุงฉี หลังจากที่ลุงฉีพยักหน้า เขาจึงยื่นเหยื่อให้จางเส้าเหลียง “เอาไปลองดู เราเองก็มีแค่นี้แหละ”

จางเส้าเหลียงยิ้มรับอย่างดีใจ ก่อนที่จะหยิบคันเบ็ดและเตรียมอุปกรณ์อื่น ๆ อย่างพิถีพิถัน

เขาใช้คันเบ็ดยาวสิบเอ็ดเมตร ติดตะขอขนาดใหญ่ และถ่วงน้ำหนักอย่างดี เขาเริ่มต้นด้วยการตีเหยื่อลงไปหลายจุดในน้ำ เพื่อล่อปลาตัวใหญ่มา

จางเส้าเหลียงอธิบายว่าเขาตั้งใจล่อปลาตัวใหญ่ที่อยู่ลึกกว่าปลาตัวเล็ก แล้วเขาก็เตรียมการเสร็จเรียบร้อย ตีเบ็ดออกไปยังตำแหน่งที่เตรียมไว้

จางเส้าเหลียงบอกให้พวกเขารออย่างใจเย็นและบอกว่านี่คือต้องใช้ความอดทน

เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีแล้วก็ยังไม่มีสัญญาณใดๆ จากน้ำ ขณะที่พวกเขาเริ่มสงสัย เสียงจากจางเส้าเหลียงก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

“ในที่สุดก็มาแล้ว!”

สามเฒ่าและเถ้าแก่เถียนมองไปที่ผิวน้ำอย่างตั้งใจ แต่ผิวน้ำกลับนิ่งเงียบ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว

---

*(จบบท)*