บทที่ 230 ฮึ พวกหนุ่มใหญ่

นี่เป็นข้าวโพดฤดูร้อนที่ปลูกในช่วงหน้าร้อน สุกเก็บได้ตอนเดือนตุลาคม

เพราะเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เลยเก็บทีเดียวหมด แล้วรีบปลูกกระเทียม ผักกาดหอม หัวไชเท้าเชอร์รี่ ต้นหอมใหญ่ หอมเล็ก อะไรพวกนี้แทนในที่ดินที่เคยปลูกข้าวโพด

ลำต้นข้าวโพดก็ส่งไปที่โรงงานทำเชื้อเห็ด

ส่วนข้าวโพดที่เก็บมาได้ ส่วนใหญ่ถูกส่งไปที่ร้านปิ้งย่าง กะว่าพออากาศเย็นหน่อย น้ำข้าวโพดร้อนๆ จะต้องขายดีแน่

บางส่วนก็ให้ติงรุ่ยจัดส่งให้ญาติพี่น้องแล้วก็เพื่อนฝูงแบ่งๆ กัน และเก็บไว้ที่บ้านเล็กน้อย

รวมถึงส่วนของยี่สิบแตงกวานั่นด้วย

พอใช้ประโยชน์จากเขามากไปก็ดูเกรงใจ

ตอนที่ข้าวโพดเก็บเกี่ยว หลัวอี้หางส่งไปให้ติงรุ่ย ก็ส่งไปให้เขาด้วย

ส่วนฉีรั่วมู่ ไม่ส่งไปให้ เพราะอาจารย์ตู้บอกว่าไม่ต้อง ใช้บริการส่งของในทะเลทรายมันลำบาก

ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสข้าวโพดจากที่นี่

เขาชมไม่หยุด บรรยายความอร่อยพูดไม่หยุดปาก

หลัวเฉิงพ่อถึงกับปลื้มไม่หยุด

ด้วยความรู้สึกฮึกเหิมที่พุ่งพล่าน เขาเผลอเผยความลับเล็กๆ ออกมา

“เจียงวา จะบอกให้นะ เจ้าข้าวโพดนี่ ถ้าปลดเมล็ดแล้วเอามาเกี่ยวเบ็ดตกปลา จะขึ้นปลาง่ายมากเลย แต่ปัญหาคือมันเกี่ยวไม่ค่อยติด”

“เกี่ยวไม่ค่อยติดใช่ไหมครับ?”

“ใช่ๆ มันหลุดง่าย ปลาชอบหลุดบ่อยๆ”

“พ่อผูกไม่ถูกวิธีหรือเปล่าครับ พ่อชอบผูกตรงปลายเกี่ยวเบ็ดเพื่อไม่ให้ปลายเกี่ยวโผล่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ ต้องซ่อนเกี่ยวเบ็ดสิ ถ้าไม่ซ่อน ปลามันก็เห็นน่ะสิ”

“นั่นแหละคือปัญหานะครับ ถ้าซ่อนปลายเบ็ดปลามันก็ไม่เห็น แล้วก็ต้องเบามือด้วย ถ้าเกี่ยวเบ็ดปลายแหลมอาจจะหลุดได้ง่าย…”

สองคนสนทนาเรื่องตกปลาได้อย่างเข้ากัน

ต่อมา วิศวกรหยางก็เข้ามาร่วมวงด้วย จากสองคนกลายเป็นสามคนคุยกัน

ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาก็ชอบตกปลาเหมือนกัน

คุยไปสักพักก็ได้นัดหมายกับหลัวเฉิงพ่อว่าอยากไปตกปลาให้ได้

ซื่อเจวียนฟังอยู่ส่ายหัว “ฮึ พวกผู้ชาย”

“อย่าเหมารวมแบบนั้นสิ” หลัวอี้หางไม่เห็นด้วย “ควรพูดว่า พวกผู้ชายวัยกลางคนมากกว่า”

ซื่อเจวียนยอมรับความคิดเห็นนี้ทันที “ฮึ พวกผู้ชายวัยกลางคน”

——

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ

หลัวอี้หางก็ไปส่งซื่อเจวียนที่สถานีรถไฟ เพราะเธอมีรถไฟความเร็วสูงตอน 9 โมงเช้า รอบนี้ไม่ไปทางเจิ้งโจวแล้ว แต่จะไปที่ซีอานก่อน

ตอนกลับมา

เขายังไม่ได้เข้าบ้านดี ก็เจอเจียงคนหนึ่งกำลังวิ่งอุ้มพวงหญ้ามุ่งหน้าไปยังบ้านหลัวอี้หาง

หลัวอี้หางเรียกให้เขาหยุด “ถือหญ้ามาทำอะไร?”

เจียงเสี้ยวอันหยุดชั่วครู่ เรียก “เจ้านาย” แล้วตอบว่า “ลุงใช้ผมมาเอาหญ้านี่ครับ เขาบอกว่าต้องเป็นหญ้าในเรือนเพาะเท่านั้น ผมเลยไปถอนมาจากเรือนเพาะที่ 7 โดยเฉพาะ”

“แปลกจัง จะเอาหญ้าไปทำอะไรนะ?”

หลัวอี้หางเดินตามเจียงเสี้ยวอันเข้าไปในบ้าน เจียงเสี้ยวอันส่งเสียงเรียกในลานบ้าน “ลุง ผมเอาหญ้ามาให้แล้วนะ”

“อืม เอาเข้ามาเลย”

เสียงของหลัวเฉิงพ่อดังมาจากในครัว

หลัวอี้หางพาเจียงเสี้ยวอันเข้าไปดูในครัว และต้องตกใจ พบว่ามีชายสามคนอยู่ในครัว

หลัวเฉิงพ่อ ฉีรั่วมู่ และวิศวกรหยางที่แอบขี้เกียจไม่ไปทำงาน

พวกเขากำลังนั่งยองๆ ปอกข้าวโพดกันอยู่ ปอกได้เต็มกะละมังแล้ว

เจียงเสี้ยวอันวางหญ้าหน้าประตูแล้วบอกลาออกไป

หลัวอี้หางถามด้วยความสงสัย “พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?”

“ทำเหยื่อตกปลา” หลัวเฉิงพ่อตอบ และทันใดนั้นก็สั่งหลัวอี้หาง “ไปล้างหญ้านั่น แล้วสับให้ละเอียด”

“ทำเหยื่อตกปลา? ใช้หญ้าด้วยเหรอ?” หลัวอี้หางรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ยกหญ้าขึ้นไปที่ซิงค์ล้างจานแล้วล้าง ขณะล้างไปก็บ่นไปว่า “น่าสงสารซิงค์ล้างจาน ปกติใช้ล้างผักล้างจาน เดี๋ยวนี้ล้างหญ้าแล้วเหรอ”

ฉีรั่วมู่ฟังแล้วอดไม่ไหว หยิบฝักข้าวโพดปาใส่หลัวอี้หาง “หยุดบ่นสักที จะบ่นไปไหน เคร่งครัดหน่อยเถอะ! ผักเองเมื่อหลายพันปีก่อนก็เป็นแค่หญ้า!”

หลัวอี้หางเหมือนมีตาหลัง เขาหลบได้ทันที ฝักข้าวโพดปะทะผนังแล้วกระเด้งกลับมา หลัวอี้หางคว้าจับทันทีแล้วปาใส่หัวฉีรั่วมู่

แม่นสุดๆ

“แน่ใจว่าแกเป็นคนคิดไอเดียบ้าๆ นี้ขึ้นมา”

“เฮ้ย!” ฉีรั่วมู่สะดุ้ง เขาไม่เข้าใจว่าฝักข้าวโพดที่ตัวเองปาออกไปได้กลับมาหาตัวเองได้ยังไง

แต่ต้องรีบอธิบาย “นายลืมไปแล้วเหรอ นายใช้หญ้าจากแปลงไปเลี้ยงปลาในบ่อ พวกปลาตะลุมบอนแย่งหญ้ากันหมด นี่มันแปลว่าหญ้านายดึงดูดปลาได้ดีจริงๆ”

“เจียงวาบอกว่าให้ใส่หญ้าในเหยื่อตกปลาดู ถ้าผลลัพธ์ดี เราก็จะทำเหยื่อตกปลาแล้วเอามาขายได้ด้วย” หลัวพ่อพูดเสริมอีกนิดเพื่อยืนยันว่าเป็นไอเดียของฉีรั่วมู่

วิศวกรหยางก็ร่วมด้วยอีกคน “พวกนักตกปลาพร้อมจะจ่ายเงินซื้ออุปกรณ์ นายทำเหยื่อตกปลาที่ดีได้จะต้องขายดีแน่ๆ”

พวกเขาพูดกันอย่างนี้ แต่จริงๆ ก็ดูเหมือนจะทำเพื่อเล่นเองซะมากกว่า

หลัวอี้หางล้างหญ้าเสร็จแล้ว จากนั้นก็หั่นให้ละเอียดตามที่หลัวเฉิงพ่อบอก

แล้วเขาก็ถูกไหว้วานให้นำเครื่องบดเนื้อออกมา แล้วบดข้าวโพดที่พวกเขาปอกออกมาให้เป็นเนื้อละเอียดผสมกับน้ำ จากนั้นคลุกกับหญ้าหั่นละเอียด

เพิ่มน้ำเชื่อมมอลต์เล็กน้อยผสมกับน้ำแล้วค่อยๆ ใส่ลงไปนวดให้ข้าวโพดบดและหญ้าเป็นก้อนเหนียว

สุดท้ายก็นำไปนึ่ง

ดูเป็นการทำที่มีหลักการอยู่เหมือนกัน

ทั้งหมดนี้เป็นฉีรั่วมู่ที่ค้นหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตเอามา

เป็นเรื่องปกติที่จะค้นหาข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต เพราะฉีรั่วมู่และวิศวกรหยางก็ไม่ใช่ผู้รู้รอบด้าน

แต่ปัญหาคือ หลัวอี้หางเป็นคนลงมือทำทั้งหมด ส่วนพวกเขาสามคนนั่งดูอยู่ข้างๆ

พอถึงขั้นตอนนวดแป้งแล้ว แม้แต่มองพวกเขาก็ไม่มองแล้ว

หลัวเฉิงพ่อมีลูกชายอยู่ก็เหมือนปกติที่จะไม่ต้องลงมือเอง แต่สองคนนี้…

“พวกเรามือไม่ถนัด ทำได้แค่พูดไปพลางๆ ส่วนคุณเก่งกว่าก็ต้องทำมากหน่อย” ฉีรั่วมู่พูดอย่างหน้าด้านๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการลงมือทำงาน

ทำเอาหลัวอี้หางหงุดหงิด คำพูดที่ใช้หลอกจ้างเจียงวาให้ทำงานกลับมาตกใส่ตัวเองเป็นบูมเมอแรง

ขณะที่หลัวอี้หางกำลังยุ่งอยู่

อีกสามคนที่ว่างอยู่ก็จับฝักข้าวโพดมาคุยกันไป

“ข้าวโพดนี่ก็ดีเหมือนกัน เอามาทำไซโลโอลิโกแซ็กคาไรด์ได้” ฉีรั่วมู่พูดขึ้นมา

“ถ้าจะสกัดไซโลโอลิโกแซ็กคาไรด์ก็ต้องใช้เครื่องปฏิกรณ์แรงดันสูง เครื่องหมักไร้เชื้อ เครื่องกรอง เครื่องแลกเปลี่ยนไอออน ขั้นตอนมันยุ่งยากนะ และถ้าทำทีละนิดมันก็ไม่คุ้ม” วิศวกรหยางรู้เรื่องอุปกรณ์การผลิตดีมาก

“ตอนนี้โปรไบโอติกส์ในลำไส้มาแรงสุดๆ ล่ะ ใช้ข้าวโพดทำไซโลโอลิโกแซ็กคาไรด์นี้น่าจะเพาะเชื้อโปรไบโอติกส์ที่แข็งแรงได้แน่” ฉีรั่วมู่คิดต่อไป

วิศวกรหยางก็เอาน้ำเย็นสาดใส่ทันที “เชื้อโปรไบโอติกส์ลำไส้ที่แข็งแรงเกินไป ถ้ากินเข้าไปแล้วลำไส้ไม่สมดุลเดี๋ยวก็กลายเป็นนักสู้พ่นไฟกลางห้องน้ำ แบบนี้นายอยากให้ติดกับชักโครกเลยหรือไง?”

“อาจจะไม่ต้องให้คนกินก็ได้ ให้หมูกินไง ให้กินเยอะๆ แล้วเติมน้ำเกลือให้กิน ก็จะกลายเป็นหมูพ่นไฟถ่ายแต่ของเหลวเต็มไปหมด แถมผลิตออกมาเยอะด้วย การหมักยังรวดเร็วอีกต่างหาก แล้วส่วนของเหลวที่แยกได้ก็เอาไปหมักต่อในเครื่องหมักของเหลวเพื่อย่นระยะเวลาได้อีก”

คำพูดของเขาทำให้วิศวกรหยางถอยห่างจากฉีรั่วมู่

หลัวอี้หางที่อยู่ใกล้ๆ ถึงกับอึ้ง “นี่นายเป็นมนุษย์หรือเปล่า? นายเคยคิดถึงความรู้สึกของหมูบ้างไหม? ซาตานที่ว่าโหดๆ ยังต้องสักลายหน้าของนายบนตัวเลย!”

ส่วนหลัวเฉิงพ่อที่ฟังไปก็ยิ่งขมวดคิ้วไป

“เลิกพูดกันเถอะ พูดอะไรน่าขยะแขยงในครัวเนี่ย ไปดูสิมันนึ่งเสร็จหรือยัง…”

“โอเค!” หลัวอี้หางรีบหยุดพูด แล้วไปเปิดฝาหม้อนึ่ง

“โอเค!” วิศวกรหยางรีบหยิบตะเกียบส่งให้ฉีรั่วมู่

“โอเค!” ฉีรั่วมู่รีบเข้าไปที่หม้อนึ่ง ชะโงกหน้ามองแล้วใช้ตะเกียบเขี่ยๆ ดู

“รายงาน หลัวอา! ยังไม่สุก!”

หลัวเฉิงพ่อไม่พูดอะไรอีกแล้ว รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างวัยอย่างลึกซึ้ง โบกมือแล้วเดินออกจากครัวไปพร้อมทิ้งคำพูดไว้ว่า “พวกแกดูหม้อกันไป ฉันขอไปเดินเล่นสักหน่อย”

“โอเค!” X3!

“บอกพวกแกเลยนะ ว่าห้ามดูถูกอุจจาระ มันมีความสำคัญทางวิทยาศาสตร์มาก…”

“ไสหัวไป!” X2!

(จบบท) ###