บทที่ 167 ความหิวโหย
บทที่ 167 ความหิวโหย โซลไม่ได้เห็นร่างของตัวเองมานานแล้ว มันนานมากจนเขาตกตะลึงไปหลายวินาที ก่อนที่เขาจะรู้ว่าคนที่นอนอยู่ข้างใต้คือตัวเขาในโลกก่อน สิ่งมีชีวิตทางสังคมที่น่าสงสารซึ่งมีอายุเกือบ 30 ปี มีผมและดวงตาสีดำ จนถึงทุกวันนี้ เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเขาเดินทางเข้ามิติเวลามาได้อย่างไร เขาตายลงกระทัน...
