บทที่ 11 เพื่อนสนิทของภรรยา (ตอนกลาง)

ไป๋ปิง ชื่อที่ฟังดูธรรมดามากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลับดึงดูดความสนใจอย่างมากจากหานหมิง

จากคำบรรยายของภรรยา ลู่ชุนเหมย

เธอเป็นผู้หญิงที่ได้รับความรักมากมาย

เธอสวยงามเป็นพิเศษ ท่วงท่าดูสง่างาม และรูปร่างยั่วยวน

ไม่ว่าเธอจะปรากฏตัวที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ต่างก็ถูกเธอดึงดูดอย่างลึกล้ำ

เธอมีเสน่ห์ที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

ทุกคนที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ ต่างก็คลั่งไคล้และหลงใหลในตัวเธออย่างหมดใจ

ลู่ชุนเหมยก็เป็นหนึ่งในนั้น

ในช่วงเวลาต่อมา ลู่ชุนเหมยเหมือนคนที่ถูกมนต์สะกด

ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรกับหานหมิง ก็มักจะวนเวียนอยู่ที่ชื่อ "ไป๋ปิง"

หานหมิงเริ่มสังเกตได้ว่า ลู่ชุนเหมยเริ่มเย็นชากับเขามากขึ้นเรื่อยๆ

แม้กระทั่งในการใช้ชีวิตคู่ เธอก็เริ่มทำตัวผิวเผินมากขึ้นเรื่อยๆ

จนสุดท้าย เธอก็ปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน

แค่แตะตัวเธอก็กลายเป็นเรื่องต้องห้าม

เหมือนกับว่า ลู่ชุนเหมยตกหลุมรักผู้หญิงที่ชื่อไป๋ปิงเข้าเต็มเปา

หานหมิงรู้สึกท้อแท้มาก

ถ้าหากว่าภรรยาของเขาตกหลุมรักชายอื่นที่ดีกว่าเขา

อย่างน้อย เขาก็ยังอาจรับได้ แต่กลับกลายเป็นว่า ลู่ชุนเหมยมอบความรักทั้งหมดให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง

เรื่องนี้ทำให้เขารับไม่ได้เลย

หนึ่งเดือนหลังจากที่ชื่อไป๋ปิงปรากฏขึ้นระหว่างเขากับภรรยา

การทะเลาะวิวาทครั้งแรกของเขาและลู่ชุนเหมยตั้งแต่แต่งงานกันก็เกิดขึ้น

ในการทะเลาะที่ดุเดือด ลู่ชุนเหมยในที่สุดก็แสดงจุดยืนออกมา

ใช่ เธอตกหลุมรักไป๋ปิง ตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เธอหลงใหลในตัวไป๋ปิง

หนึ่งวัน หนึ่งชั่วโมง หนึ่งนาที หนึ่งวินาที... เธอไม่สามารถอยู่ห่างจากไป๋ปิงได้

แม้แค่เพียงนึกถึงชื่อของเธอ ลู่ชุนเหมยก็รู้สึกถึงความสุขที่ยากจะบรรยาย

ทุกวันที่เธอกลับบ้านและเจอกับหานหมิง เธอกลับรู้สึกผิดลึกๆ

เธอรู้สึกเหมือนเธอทรยศความรักที่มีต่อไป๋ปิง

หานหมิงตกใจจนพูดไม่ออก

ความกลัวเริ่มเข้ามาแทนที่ความโกรธ

ในวันถัดมาหลังจากการทะเลาะ หานหมิงไม่ได้ออกไปทำงาน เขาซื้อเสื้อผ้าใหม่ชุดหนึ่งและใส่หมวกแก๊ป

เขาแอบซุ่มอยู่ฝั่งตรงข้ามซุปเปอร์มาร์เก็ตป๋ายลี่

เฝ้ารอการปรากฏตัวของไป๋ปิง

เขาต้องเห็นผู้หญิงคนนี้ให้ได้

ต้องเห็นว่าเธอมีเสน่ห์อะไรที่ทำให้ลู่ชุนเหมยบ้าคลั่งถึงเพียงนี้

วันแรก เขาไม่เจอ

วันที่สอง เขาก็ไม่เจอ

วันที่สาม...

ในที่สุดเขาก็เห็นผู้หญิงที่ลู่ชุนเหมยพูดถึง

แม้ว่าจะเป็นแค่เพียงเงาหลังของเธอ

แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้น

เงาหลังของเธอนั้นช่างสมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติ

เพียงแค่เห็นก็ทำให้คนเกิดความฝันกลางวันได้

แค่กอดเพียงครั้งเดียวก็คงยอมตายอย่างไม่เสียดายชีวิต

เขาตกใจกับความคิดของตัวเอง

เป็นไปได้ยังไง?

แค่เห็นเงาหลังของเธอ เขาก็รู้สึกหลงใหลในเธอ

มันไร้สาระมาก

เขาพยายามบังคับตัวเองให้สงบลงและเฝ้าดูต่อไป

หลังจากที่ไป๋ปิงเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตได้ไม่นาน ลู่ชุนเหมยก็ตามออกมา

หานหมิงได้เห็นหน้าตาของไป๋ปิงเต็มๆ เป็นครั้งแรก

ในชั่วพริบตาเดียว เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ

วิญญาณของเขาสั่นไหว

ในสายตาของเขา ไป๋ปิงไม่สามารถใช้คำว่า "สวย" อธิบายได้อีกต่อไป

เขาไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมในการบรรยายได้

ในหัวของเขามีแต่ความคิดเดียวเท่านั้น

เขาหลงรักไป๋ปิงเข้าแล้ว

เขาต้องการเป็นเจ้าของเธอ

เป็นเจ้าของเธอไปตลอดชีวิต

แม้กระทั่ง...

บดขยี้เธอ ทำลายเธอ กินเธอเข้าไป... ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ก็รักจนตาย!

ไป๋ปิงขับรถออกจากสายตาของหานหมิง

ลู่ชุนเหมยยืนอยู่หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตอย่างหมดอาลัยตายอยาก มองตามรถสปอร์ตที่ขับออกไป

สายลมพัดให้ผมของเธอปลิวไปหมด

แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไร

หานหมิงรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่เกิดขึ้นเมื่อคนรักจากไป

เพราะในตอนนี้ เขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

ในตอนเย็นเมื่อกลับถึงบ้าน ทั้งคู่ต่างนั่งเงียบๆ ไม่พูดคุยกัน

อากาศในห้องค่อยๆ หนักอึ้งขึ้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ลู่ชุนเหมยเป็นคนเปิดปากพูดก่อน "คุณเห็นแล้วใช่ไหม?"

"เห็นแล้ว"

"อืม ไป๋ปิงรู้ตัวว่าคุณอยู่ที่นั่น"

"อืม"

"คุณรักเธอแล้วใช่ไหม?"

"อืม!"

"ตอนนี้ คุณเข้าใจความรู้สึกของฉันแล้วหรือยัง?"

"เข้าใจแล้ว"

"งั้นเรามารักเธอไปด้วยกันเถอะ"

"อืม รักไปด้วยกัน..."

"ครั้งหน้า ฉันจะเชิญเธอมาที่บ้านเรา แล้วเราจะ..."

"ด้วยกัน..."

"ใช่ ไป๋ปิงบอกว่าเธอชอบทุกคนที่รักเธอ และเธอยินดีให้ทุกคนที่รักเธอได้มีความสุขร่วมกัน"

"ดี"

ไม่กี่วันต่อมา ลู่ชุนเหมยก็พาไป๋ปิงมาที่บ้านได้สำเร็จ

มันเป็นคืนที่แปลกประหลาด คืนที่เกินจะรับไหว และคืนที่น่าสะพรึงกลัว

พวกเขาทำอาหารร่วมกัน กินข้าวด้วยกัน ดื่มด้วยกัน พูดคุยกัน และใช้เวลาบนเตียงใหญ่ในห้องนอนด้วยกัน...

หานหมิงรู้สึกถึงความสุขที่มากที่สุดในชีวิต

เมื่อความบ้าคลั่งทุกอย่างสิ้นสุดลง

ไป๋ปิงก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

ทั้งคู่มองไปที่ไป๋ปิงที่มีผิวพรรณขาวราวกับหยก น้ำตาไหลด้วยความรักที่ยากจะอธิบาย

ลู่ชุนเหมยพูดว่า "ที่รัก ฉันรักเธอมากจริงๆ"

หานหมิงพูดว่า "ฉันก็เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าถึงจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเธอได้"

"แล้วเราควรทำอย่างไรดี?"

"ฉันก็คิดอยู่ ว่าจะทำอย่างไรถึงจะรักษาความรักนี้ไว้ตลอดไป?"

"ที่รัก เราฆ่าเธอกันเถอะ ฆ่าเธอบนเตียงนี้ ให้เธออยู่กับเราตลอดไป"

"ดีสิ แค่คิดว่าเธอจะตายบนเตียงนี้ แล้วฉันจะได้นอนบนเตียงนี้ทุกวัน รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอ ความรักของฉันก็จะยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก"

"ที่รัก ฉันไม่เคยฆ่าใครมาก่อน ต้องทำยังไงบ้าง?"

"เราจะบีบคอเธอก็ได้"

"แต่เธอจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ"

"งั้นก็ใช้มีดหั่นเธอเป็นชิ้นๆ เราจะได้นอนกอดเธอและรับรู้ถึงความรัก"

"ที่รัก นั่นมันโหดร้ายเกินไป บีบคอเธอน่าจะดีกว่า"

"ก็ได้ ไม่ว่าความรักของเราจะเป็นอย่างไร ขอแค่ให้เธออยู่กับเราตลอดไปก็พอ"

"งั้นเราลงมือเถอะ"

"ดี คุณจับขาของเธอไว้ ฉันแรงเยอะ จะบีบคอเธอได้เร็ว"

"ตกลง ทำตามนี้"

ลู่ชุนเหมยจับขาของไป๋ปิงไว้

หานหมิงก็บีบคอไป๋ปิง

ไม่นาน ไป๋ปิงก็เริ่มหายใจไม่ออกและตื่นขึ้นมาจากการหลับ

หานหมิงหน้าตาบิดเบี้ยว มือของเขาก็บีบคอไป๋ปิงแน่นขึ้น

เขาพูดว่า "ไป๋ปิง เรารักคุณมากจนไม่รู้จะทำยังไง แค่ฆ่าคุณเท่านั้นที่จะแสดงออกถึงความรักของเราได้"

ไป๋ปิงไม่ได้ดิ้นรน แต่กลับยิ้มอย่างสงบ

ไม่นาน เธอก็ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป และกลายเป็นศพที่เย็นชืด

หานหมิงและลู่ชุนเหมยใช้แรงทั้งหมดที่มี

ทั้งคู่ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ แต่กลับรู้สึกเต็มไปด้วยความสุข

ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเก็บผู้หญิงที่น่าบ้าคลั่งนี้ไว้กับพวกเขาได้ตลอดไป

ทั้งสองคุยกันว่าจะให้ไป๋ปิงใส่เสื้อผ้าแบบไหนและแต่งหน้าแบบใดในวันพรุ่งนี้

ในขณะที่ความง่วงเริ่มเข้ามา

ทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทราอย่างสุขใจ

..............

เสิ่นเฟยและโจวหลิงฟางนั่งฟังหานหมิงเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างสงบ แต่สีหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

เพราะความรักที่บ้าคลั่ง จึงฆ่าคนที่ตัวเองรัก!

มันบ้าคลั่งเกินไป

แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ไป๋ปิงไม่ได้ถูกฆ่าตายจริงๆ

ไม่เช่นนั้นเหตุการณ์ฆ่าตัวตายในวิลล่าเบอร์ 19 คงไม่เกิดขึ้น

แล้วระหว่างนี้มีอะไรแอบซ่อนอยู่กันแน่?