ตอนที่ 1430 การยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในจี๋หมิง (ฟรี)
ตอนที่ 1430 การยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในจี๋หมิง
“...”
ความเงียบปกคลุม ทุกคนมองดูเนื้อบดที่เคยเป็นเฟยหวง ไม่ว่าจะยังไง มันก็ยังคงเป็นถึงจักรพรรดิสัตว์ร้าย บางทีท่านปรมาจารย์ควรจะให้เกียรติมันสักหน่อย
“ท่านอาจารย์ช่างเด็ดขาดจริงๆ! ท่านฆ่ามันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว! ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิสัตว์ร้ายหรือสัตว์ร้าย ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิมเมื่อต้องเผชิญหน้ากับท่านอาจารย์!” หมิงซี่หยินพูดขึ้นก่อนที่ซู่ฮ่องกงจะได้พูดอะไร
“...”
“ศิษย์พี่สี่พูดถูก!” ซู่ฮ่องกงรีบพูด
“เพราะข้าทำร้ายมันเอาไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว มันจึงตายด้วยพลังฝ่ามือเพียงฝ่ามือเดียว” ลู่หวู่ที่ยืนอยู่บนพื้นดินพูดอย่างภาคภูมิใจ
“คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าของพวกเรานั้นแข็งแกร่งทุกคน!” ซู่ฮ่องกงตบมือ
“ไปเก็บหัวใจชีวิตมา” ลู่โจวมองดูเฟยหวง
“ครับ” คงเหวินร่อนลงสู่พื้นดิน เขารีบเก็บหัวใจชีวิต เพราะยังไงซะมันก็ถูกบดขยี้แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องผ่าตัด หลังจากที่ทำความสะอาดแล้ว เขาก็พูดออกมา “มีหัวใจชีวิตสี่ดวง การควบคุมของท่านปรมาจารย์นั้นยอดเยี่ยมมาก หัวใจชีวิตไม่ได้รับความเสียหายใดๆ เลย”
“แน่นอน ข้ายังจำได้ ตอนที่ท่านอาจารย์ของข้าบังคับให้สิบสำนักใหญ่ถอยทัพ มันช่างน่าทึ่งจริงๆ!” ซู่ฮ่องกงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“อย่ามัวประจบประแจงข้าอยู่เลย” ลู่โจวขมวดคิ้วเล็กน้อย ในตอนนั้นพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบนั้นไม่ต่างอะไรจากมด
“ท่านอาจารย์ ท่านพูดแบบนั้นไม่ได้หรอก หากการพูดความจริงถือเป็นการประจบประแจง งั้นท่านก็เย็บปากข้าซะเถอะ” ซู่ฮ่องกงกล่าวอย่างไม่พอใจ
“...”
“ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคนละยุคสมัย แต่คนในโลกแห่งการฝึกฝนก็ยังคงเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง พวกเขารู้ว่าใครคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก! เอ่อ...ศิษย์พี่สี่ อย่ามัวจ้องมองข้าแบบนี้สิ! หากการพูดความจริงเป็นเรื่องผิด แบบนี้คนหลายแสนคนในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็คงจะเป็นอาชญากรกันหมดน่ะสิ!” ซู่ฮ่องกงกล่าว
“...”
“มันคือเรื่องจริง” ซู่ฮ่องกงกล่าวอย่างระมัดระวัง
หมิงซี่หยินรู้สึกเหมือนกับกำลังจะสติแตก
ยู่เฉิงไห่และยู่ฉางตงไม่เคยเข้าร่วมหัวข้อสนทนาแบบนี้ เพราะยังไงซะพวกเขาก็เป็นถึงศิษย์เอกสองคนแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า พวกเขาเป็นเหมือนกับผู้อาวุโส จะให้พวกเขาไปสนใจเด็กๆ ได้ยังไง?
“พอได้แล้ว” ลู่โจวสะบัดแขนเสื้อ
เขาร่อนลงสู่พื้นดิน
“ท่านอาจารย์ ร่างกายของเฟยหวงนั้นมีพลังกัดกร่อนที่เข้มข้นมาก” ต้วนมู่เฉิงที่เข้าไปใกล้พูดขึ้น
ทุกคนเห็นหมอกแห่งพลังกัดกร่อนพวยพุ่งออกมาจากซากศพ ดอกไม้ ต้นไม้ และพืช โดยรอบเหี่ยวเฉาไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นจึงไม่อาจรู้ได้ว่าพลังกัดกร่อนนั้นรุนแรงมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรหรอก” ลู่โจวไม่ได้รับผลกระทบจากพลังกัดกร่อน ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคงมีเซรามิกประกายม่วงและชุดคลุมวิเศษอยู่ในครอบครอง
คนอื่นๆ รีบอ้อมไป
“เฟยหวงเป็นสัตว์ร้ายแห่งลางร้าย ผู้คนไม่ชอบมัน นักปราชญ์บางคนชอบวาดภาพมันเป็นเทพเจ้าแห่งความโชคร้าย ว่ากันว่าคนที่ได้พบกับมันจะต้องพบเจอกับความโชคร้าย” คงเหวินที่พอจะรู้จักมันอธิบาย
“เจ้าเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?” หมิงซี่หยินถาม
“ไม่หรอก หากมันเป็นเรื่องจริง แบบนี้แสดงว่าความสามารถของหัวใจชีวิตของมันคืออะไร? ไม่เท่ากับว่านำความโชคร้ายมาให้กับศัตรูงั้นเหรอ?” คงเหวินส่ายหัว
ทุกคนหัวเราะ
“ท่านสี่ ช่วยข้าหน่อย” คงเหวินหยิบหัวใจชีวิตดวงหนึ่งออกมา
“ช่วยยังไง?”
“ส่องแสงให้ข้าหน่อย”
“ตราผนึกทองคำ!” หมิงซี่หยินปลดปล่อยตราผนึกสีทองที่เจิดจร้าออกมา
เมื่อแสงสว่างส่องไปยังหัวใจชีวิต จะเห็นได้ว่ามีพลังงานจางๆ อยู่ตรงกลาง
“พลังงานนั้นไม่เลว ความสามารถของมันคือการป้องกันและพละกำลัง” คงเหวินอธิบาย
ทุกคนพยักหน้า
“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีความรู้เกี่ยวกับสัตว์ร้ายมากมายขนาดนี้” หมิงซี่หยินกล่าว
“ก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอก เพราะยังไงซะในอดีตข้าก็เดินทางไปทั่วดินแดนที่ไม่รู้จัก การที่มีความรู้อยู่บ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” คงเหวินกล่าว
“พี่ใหญ่ของข้าไม่มีความสามารถพิเศษอะไร แต่ในเรื่องของความรู้เกี่ยวกับสัตว์ร้ายแล้ว หากเขาบอกว่าตัวเองอยู่ในอันดับสอง ก็คงจะไม่มีใครกล้าบอกว่าตัวเองอยู่ในอันดับหนึ่ง!” คงหวู่พูดยกย่อง
“อย่ามัวคุยโวไปหน่อยเลย” คงเหวินพูดกับพี่ชายของเขา ตอนที่สีวู่หยา ผู้รอบรู้ อยู่ที่นี่ เขาไม่กล้าแสดงความรู้ของตัวเองออกมา แต่ตอนนี้เมื่อสีวู่หยาไม่อยู่ที่นี่แล้ว เขาก็ต้องระวังเรื่องที่อาจจะเกี่ยวข้องกับสีวู่หยา
เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าเสาหลักแห่งหายนะ พวกเขาก็พบว่ามันเหมือนกับทางเข้าเสาหลักแห่งหายนะในหยูจง พวกเขามองดูเสาหลักที่สูงตระหง่าน
“คนจากดินแดนแห่งความว่างเปล่าช่างว่างซะจริงๆ ทำไมต้องอยู่สูงๆ บนท้องฟ้าด้วย? พวกเขามีพลังงานมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ?” หมิงซี่หยินสงสัย
คนของศาลาปีศาจลอยฟ้ารู้เรื่องที่ตั้งของดินแดนแห่งความว่างเปล่าแล้ว ตอนแรกพวกเขารู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่ในเมื่อลู่โจวเป็นคนบอก พวกเขาก็ได้แต่เชื่อฟัง
“ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกเขากำลังคิดอะไร? ข้าไม่คิดเลยว่าเสาหลักแห่งหายนะจะถูกใช้เพื่อค้ำจุนพวกเขา ยิ่งสูงมากเท่าไหร่ พลังชีวิตก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น พวกเขาต้องมีเขตแดนพลังที่ยอดเยี่ยมมากแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังคงต้องทำให้เสาหลักมั่นคง ไม่แปลกใจเลย ทำไมพวกเขาถึงได้ใช้ราชาผีดิบทั้งสิบปกป้องเสาหลัก และก็ไม่แปลกใจเลย ทำไมพวกเขาถึงได้พาคนแข็งแกร่งไปยังดินแดนแห่งความว่างเปล่า”
“ทำไมล่ะ?”
“การมีราชาผีดิบปกป้องเสาหลักทำให้พวกมันไม่ถล่มลงมา การพาคนแข็งแกร่งและคนที่มีพรสวรรค์ไปยังดินแดนแห่งความว่างเปล่าทำให้ไม่มีใครในเก้าดินแดนสามารถทำอะไรเสาหลักได้”
“เดี๋ยวก่อน แล้วสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งในพื้นที่ส่วนกลางล่ะ?” หมิงซี่หยินถาม
“มีสิ่งมีชีวิตสูงสุดคอยควบคุมพวกมันอยู่...”
“เจ้ารู้ได้ยังไง? ในเมื่อเจ้าไม่ได้มาจากดินแดนแห่งความว่างเปล่า?” หมิงซี่หยินถาม
“ข้าก็แค่เดา” คงเหวินตอบ
ลู่โจวหันหลังกลับไปมองดูทุกคน
ทุกคนเงียบลง
สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงบ องค์หญิงซางไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น
นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการเข้าไปในเสาหลักแห่งหายนะ
“ในฐานะศิษย์ของข้า พวกเจ้าต้องได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะ เจ้าสี่ได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในหยูจงแล้ว ตอนนี้ถึงตาพวกเจ้าที่เหลือแล้ว” ลู่โจวกล่าว
“แต่การที่จะได้รับการยอมรับ ท่านจะต้องมีคุณสมบัติที่หายาก พวกเราลองดูก็แล้วกัน” ฉินไน่เหอกล่าวอย่างช่วยไม่ได้
ความจริงแล้วหมิงซี่หยินอยากจะบอกว่าคุณสมบัติที่หายากนั้นก็คือเมล็ดพันธุ์แห่งความว่างเปล่า แต่อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่ามันอาจจะทำให้คนอื่นๆ รู้สึกแย่ เขาจึงไม่ได้พูดอะไร
ลู่หวู่นั่งลง มันหลับตา ‘ทำไมคนที่กำลังจะเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุดถึงได้ต้องการการยอมรับด้วย? น่าเบื่อจริงๆ’
“ไปกันเถอะ”
ทุกคนติดตามลู่โจวเข้าไปในเสาหลักแห่งหายนะ พวกเขาส่วนใหญ่มีประสบการณ์แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร ส่วนคนที่เพิ่งจะเคยเข้ามาเป็นครั้งแรกนั้นมองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“นี่เป็นฝีมือของช่างฝีมือแบบไหนกัน? ใครกันที่สามารถสร้างสิ่งก่อสร้างที่สูงขนาดนี้ได้? แม้แต่เทพเจ้าก็ยังคงทำไม่ได้แน่ ที่ข้าพูดถูกต้องรึเปล่า?”
การทำลายมันง่าย แต่การสรรค์สร้างนั้นยาก ทุกคนต่างก็อยากรู้อยากเห็นว่าเสาหลักที่สามารถค้ำจุนดินแดนแห่งความว่างเปล่าถูกสร้างขึ้นมายังไง
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องนี้ มองไปข้างหน้าสิ!”
ทุกคนเห็นเกราะป้องกันทรงกลมที่เปล่งประกายแสงสีน้ำเงินจางๆ อยู่ตรงกลาง นั่นคือแก่นแท้ของเสาหลักแห่งหายนะที่กำลังปกป้องเมล็ดพันธุ์แห่งความว่างเปล่าเอาไว้ เกราะป้องกันนี้ป้องกันไม่ให้ผู้ฝึกยุทธสามารถครอบครองเมล็ดพันธุ์แห่งความว่างเปล่าไปง่ายๆ
“ข้าไปก่อน” คงเหวินพุ่งเข้าไปหา แต่เขากลับถูกผลักจนกระเด็นถอยหลัง
ปัง!
ทุกคนส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คงเหวิน
“นี่ไม่ใช่เขตแดนพลังสังหาร!” คงเหวินอุทานหลังจากที่ร่อนลงสู่พื้นดิน
“หากมันเป็นเขตแดนพลังนั้น เจ้าคงตายไปแล้ว” หมิงซี่หยินกลอกตา
“เส้นทางที่แตกต่างนำไปสู่จุดหมายปลายทางเดียวกัน เขตแดนพลังนี้มีไว้ป้องกัน” คงเหวินที่ฝืนทนต่อความเจ็บปวดพูดขึ้น
ทุกคนผลัดกันลอง แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ยังคงถูกผลักจนกระเด็นถอยหลัง
“ทำไมการได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในจี๋หมิงถึงได้ยากขนาดนี้? ข้ามีคุณสมบัติครบถ้วน!” ซู่ฮ่องกงที่เดินเข้าไปหาอย่างมั่นใจถูกผลักจนกระเด็นถอยหลัง
“เจ้ามีคุณสมบัตครบถ้วนงั้นเหรอ?” หมิงซี่หยินพูดไม่ออก
“หากไม่เชื่อ ก็ไปถามจ้าวหงฝูสิ!” ซู่ฮ่องกงกล่าว
‘เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับข้า? ข้าเป็นเพียงแค่ผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรโบราณ! ข้าไม่ได้ฟังพวกท่านพูดคุยกันด้วยซ้ำ ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ!’ จ้าวหงฝูแสดงสีหน้าที่งุนงงออกมา
“เอ่อ...? คุณสมบัติที่ครบถ้วนงั้นเหรอ? เอ่อ...หรือจะเป็นกินง่าย นอนง่าย?” จ้าวหงฝูพยายามนึก
ซู่ฮ่องกง: “....”
