บทที่ 147 เป็ดตายปากแข็ง (1)
คนในอ้อมกอดเผยยิ้มมุมปาก แต่ไม่ยอมลืมตา บรรยากาศรายรอบเงียบสงบลง ราวลำธารไหลเอื่อยแผ่พื้นที่ออกไปไม่เจาะจงทิศทาง เหลือเพียงหนึ่งเสียงถอนใจสั้นๆ ของเขาและหนึ่งรอยยิ้ม นอกจากนั้นยังมีเสียงที่แผ่วเบากว่าเดิม "อาเยว่ ข้าหนาว" เสิ่นเยว่เข้าใจได้ในทันที สองสามวันมานี้เขาถอดเสื้อคลุมให้นาง เถาเถา และเสี่ยว...