บทที่ 209 ตอนที่ 208: รุ่นพี่สุดว้าว 

ยังมีคนต่อแถวไม่มาก แค่สามถึงสี่คน แต่ต้องรอนานเกือบชั่วโมง

ภายในห้างมีผู้คนเดินผ่านไปมา เมื่อเห็นว่ามีร้านใหม่มาตั้ง ก็จะมีหลายคนที่แวะมาถาม

ทุกครั้งที่มีคนมาถาม หุยก็จะเดินเข้าไปตอบคำถามอย่างกระตือรือร้น พร้อมขอโทษบอกว่ายังไม่ได้เปิดบริการ แล้วแจกใบปลิวโฆษณา

ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าระหว่างการสัมภาษณ์งาน พวกเขาใช้เห็ดธรรมดาในการทดสอบ ทำให้เรื่องการแจกโฆษณาง่ายขึ้น

เกาไค่กับเฟิงควนไม่สนใจสิ่งเหล่านี้

พวกเขากำลังสนใจดูผู้สัมภาษณ์ก่อนหน้า

ผู้ที่เข้ารับการสัมภาษณ์จะถูกจับเป็นคู่ แต่ละคนใส่หน้ากากใส ผ้ากันเปื้อน และถุงมือ

มีสาวน้อยคนหนึ่งทำหน้าที่เป็นผู้แนะนำ สอนวิธีใช้อุปกรณ์ต่างๆ เช่น การใช้หม้อทอดไฟฟ้า การดูมาตรวัดอุณหภูมิน้ำมัน และขั้นตอนต่างๆ เช่น เมื่อใดควรใส่เห็ด และเมื่อใดควรตักขึ้น

รวมถึงขั้นตอนการหยิบจับ การใส่เครื่องปรุง และวิธีการยื่นอาหารให้ลูกค้า

แต่ละคู่ต้องทำตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ทั้งหมด

เกาไค่กับเฟิงควนสังเกตการณ์ไปสักพัก พบว่าขั้นตอนทุกอย่างถูกกำหนดไว้อย่างละเอียด เพียงแค่จดจำและปฏิบัติตามก็เพียงพอ

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีคนที่ทำไม่ผ่านสัมภาษณ์

เมื่อทำผิดครั้งแรก หุยจะแนะนำ แต่ถ้าทำผิดครั้งที่สองอีก ก็จะถูกเตือนอีกครั้ง ถ้าผิดเป็นครั้งที่สาม ก็จะถูกเชิญให้ลาออกทันที

ความเข้มงวดนี้ทำเอาทั้งเกาไค่และเฟิงควนตกใจไม่น้อย

พวกเขาตั้งสติ และพยายามจดจำขั้นตอนทั้งหมด

เฟิงควนถึงกับหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกขั้นตอนอย่างละเอียด คล้ายกับการเตรียมตัวก่อนสอบ

เมื่อถึงตาของพวกเขา ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ทำทุกขั้นตอนผ่านได้ในครั้งเดียว แม้แต่เกาไค่ที่ไม่เคยทอดอาหารมาก่อนเลยก็ทำได้

หลังจบการสัมภาษณ์ หุยก็เรียกพวกเขาออกมาพร้อมรอยยิ้มที่แสดงถึงความพึงพอใจ

“พวกเธอทำได้ดีมากนะ ร้านของเราจะเปิดวันเสาร์นี้ วันนี้เป็นวันพฤหัสฯ กับวันศุกร์ช่วงบ่าย พวกเธอพอมีเวลามาฝึกอบรมไหม?”

เกาไค่กับเฟิงควนตอบรับอย่างรวดเร็ว “ว่างครับว่าง แน่นอนครับ”

“ดีเลย วันพฤหัสฯ เจอกันบ่ายโมงตรงนะ” หุยส่งพวกเขาลงไปข้างล่าง ระหว่างทางยังพูดคุยด้วย “เรียนมหาลัยคงเบาขึ้นสินะ ลูกสาวฉันปีหนึ่งมัธยม พวกเด็กๆ สมัยนี้ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งไปเรียนเช้า แถมกลับมายังมีการบ้านเยอะจนต้องทำถึงสามสี่ทุ่มทุกวัน...”

เกาไค่และเฟิงควนยิ้มแหยๆ เพราะพวกเขาไม่ได้บอกว่าแอบโดดเรียนมา

ลงมาถึงข้างล่าง หุยยื่นเงินให้คนละ 20 หยวน เป็นค่ารถในการมาสัมภาษณ์ แถมบอกว่าระหว่างการฝึกสองวันจะมีค่ารถและอาหารให้ด้วย

ทั้งสองคนดีใจไม่น้อย “ได้ค่ารถมาสัมภาษณ์ คืนนี้มีเงินกินข้าวละ!”

“นี่เราผ่านแล้วเหรอ ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?”

“น่าจะใช่นะ…”

การสัมภาษณ์งานที่ร้านขายของทอดนี้ไม่ได้ยากนัก ขอแค่ทำตามขั้นตอนและรักษาความสะอาดก็พอ

ในวันพฤหัสฯ เกาไค่กับเฟิงควนแอบโดดเรียนมาที่ไทม์สแควร์อีกครั้ง

แต่คราวนี้พวกเขาถูกพาไปยังห้องประชุมในพื้นที่สำนักงานของห้าง มีผู้มาเข้าร่วมการฝึกอบรมถึง 20 คน

ก่อนเริ่มการฝึกอบรมทุกคนต้องแนะนำตัวกันก่อน เกาไค่และเฟิงควนจึงได้รู้ว่าร้าน “เจ้าแมวน้อย” จะเปิดสี่สาขา โดยที่สาขาหน้ามหาวิทยาลัยเทียนฮั่นจะมีพนักงานทั้งหมดแปดคน เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ทั้งหมด

หลังการแนะนำตัว พวกเขาก็เริ่มฝึกอบรม

หุยรับหน้าที่เป็นผู้สอน พาไปเรียนรู้ตั้งแต่ข้อกำหนดการทำงาน มาตรฐานความสะอาด ข้อควรระวังในการทำงาน การเก็บรักษาวัตถุดิบ การใช้เครื่องคำนวณการสั่งซื้อ การเก็บข้อมูล ไปจนถึงการสรุปยอดขาย

เกาไค่และเฟิงควนจดทุกอย่างลงในสมุดอย่างตั้งใจ

ในวันแรกฝึกเรื่องข้อกำหนดการทำงาน

วันที่สองฝึกเกี่ยวกับวิธีการพูดคุยกับลูกค้า และวิธีจัดการสถานการณ์เฉพาะหน้า

แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ทฤษฎี พวกเขายังได้ฝึกปฏิบัติด้วย

เมื่อการฝึกอบรมสิ้นสุด คนอื่นๆ ก็กลับไป แต่หุยยังให้กลุ่มพนักงานพาร์ทไทม์จากมหาวิทยาลัยเทียนฮั่นอยู่ต่อ เพื่อพูดถึงเรื่องงานเปิดร้านในวันเสาร์

เกาไค่และเฟิงควนต้องตื่นแต่เช้าในวันเสาร์ เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันเปิดร้าน

พวกเขาทำความสะอาดร้านและจัดเตรียมวัตถุดิบที่ถูกส่งเข้ามาตั้งแต่เช้า

จากการจัดตาราง พนักงานที่ร้าน “เจ้าแมวน้อย” แต่ละคนทำงานเป็นคู่ สองคนต่อกะ ส่วนพาร์ทไทม์สามารถเลือกเวลาเข้างานได้ตามตารางเรียน

เมื่อเกาไค่และเฟิงควนเตรียมงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาเริ่มเปิดเครื่องและเตรียมกล่องอาหาร

“ของทอดแค่เท่านี้เอง ขายตั้ง 25 หยวน แพงพอๆ กับข้าวมื้อหนึ่งเลย แบบนี้จะมีใครซื้อเหรอ? เด็กมหาลัยไม่โง่นะ”

“นายไม่เข้าใจ นี่มันร้านเกรดพรีเมียมนะ”

ตอนเก้าโมงเช้า พนักงานพาร์ทไทม์คนอื่นๆ มาถึง และหุยก็มาถึงพร้อมกัน

หุยสั่งให้เกาไค่และเฟิงควนเริ่มทอดเห็ดล็อตแรกเพื่อใช้แจกชิม

หลังจากทอดเสร็จ หุยบอกให้ทุกคนลองชิมดู

ทันทีที่กัดเข้าไป คนอื่นๆ พากันแสดงท่าทางตกตะลึง

หุยจึงบอกพวกเขาว่า “เห็ดที่เราฝึกกันไม่ใช่เห็ดที่เราจะขายนะ เห็ดที่ขายจะเป็นแบบนี้”

ทุกคนส่ายหัวปฏิเสธว่าไม่เคยพูดคุยกันลับหลังหุยเลย

เฟิงควนจึงแอบถาม “พี่หุย ทำไมพี่ไม่บอกเราก่อนว่ามันจะต่างกันขนาดนี้?”

“เจ้าพวกบ้าซื้อบ่อยๆ เห็ดนี้แพงนะ จะให้พวกเธอทำเสียเปล่าได้ยังไง” หุยตอบพร้อมรอยยิ้ม

หลังจากแจกตัวอย่างให้ลูกค้าชิมแล้ว เฟิงควนต้องออกไปทำงานแจกชิม

หลังจากยื่นให้คนสวยคนหนึ่งชิม แล้วเธอก็ซื้อกลับไป 10 กล่อง โดยเลือกกล่องที่มีข้อความแตกต่างกันไป เขาจึงยิ่งตื่นเต้นกับความสำเร็จครั้งนี้ของเขา

(จบบท) ###