บทที่ 204 สาวมั่นกับหัวกุ้งนึ่ง
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 204 สาวมั่นกับหัวกุ้งนึ่ง
หน้าร้านอาหารตกแต่งหรูหราแห่งหนึ่ง
กู่เฉินหนานเงยหน้ามองการตกแต่งอันโอ่อ่าของร้านอาหารด้วยความรู้สึกจนใจ
เดิมทีเขาคิดว่าการพานางเอกกลับมาจากโลกนิยายสู่โลกความจริง จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักอันน่าประทับใจ อย่างน้อยก็ต้องระดับโรมิโอกับจูเลียต
แต่ใครจะไปคิดว่า สิ่งแรกที่ต้องทำหลังจากกลับมา คือการมาดูตัว!
ให้ตายสิ! ปล่อยให้เฉียนโม่อยู่บ้านคนเดียว แล้วฉันต้องมาดูตัวเนี่ยนะ!
กู่เฉินหนานกัดฟันแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อขู่จะหักขาเขาจริง ๆ เขาไม่มีทางมาเด็ดขาด!
"ดูตัวให้เสร็จ ๆ ไป จะได้รีบกลับไปพาเฉียนโม่ไปเที่ยวเล่น"
กู่เฉินหนานจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร
พนักงานของร้านอาหารพาเขาไปยังห้องส่วนตัว
ภายในห้อง หญิงสาวในชุดเดรสยาวสีดำ สวมต่างหูขนาดใหญ่ กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
ทันทีที่กู่เฉินหนานปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หญิงสาวคนนี้ชื่อหลิวว่าน เป็นผู้จัดการฝ่ายของบริษัทแห่งหนึ่งในเมืองหลวง
เดิมทีเธอก็ไม่ได้อยากมาดูตัว แต่ก็ต้องจำใจมาเพราะแรงกดดันจากทางบ้าน
แต่ไม่คิดเลยว่า เธอตั้งใจมาสายตั้งครึ่งชั่วโมง กู่เฉินหนานกลับมาสายกว่าเธออีก
เรื่องนี้ทำให้หลิวว่านรู้สึกไม่พอใจกู่เฉินหนานอยู่บ้าง
แต่เมื่อเธอเห็นกู่เฉินหนานในวินาทีนั้น ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเผยความประหลาดใจออกมา
ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นรูปของกู่เฉินหนานมาบ้าง ในรูปก็ดูหล่อเหลาอยู่แล้ว
แต่ไม่คิดว่าตัวจริงจะหล่อกว่าในรูป แถมยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบอีก ทำเอาหลิวว่านแทบตะลึง
"ก... กู่เฉินหนาน?" หลิวว่านรีบเก็บอาการไม่พอใจ แล้วทักทายกู่เฉินหนาน
กู่เฉินหนานกล่าวขอโทษ "ขอโทษนะครับ พอดีมีธุระเลยมาสาย"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่ได้รอนานเท่าไหร่" หลิวว่านลูบผมของตัวเอง แล้วแอบจัดท่านั่งให้เรียบร้อย
กู่เฉินหนานพยักหน้า แล้วนั่งลงตรงข้ามหลิวว่าน จากนั้นก็กวาดตามองดูการตกแต่งโดยรอบ
ต้องบอกว่าบรรยากาศร้านอาหารแห่งนี้แม้จะเทียบไม่ได้กับร้านที่เขาเคยไปในโลกนิยาย แต่โดยรวมก็ถือว่าไม่เลว
เขาสั่งอาหารไปสองสามอย่าง ไม่นานอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟครบ
กู่เฉินหนานกับหลิวว่านทานอาหารไป คุยกันไปเรื่อยเปื่อย
"คุณ คุณมาที่นี่ได้ยังไง" หลิวว่านถาม
กู่เฉินหนานตอบอย่างไม่ใส่ใจ "เรียกรถแท็กซี่มาน่ะ"
หลิวว่านพยักหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อย "คุณไม่ได้อยู่กับคุณลุงกู้เหรอคะ"
"ใช่ ผมเช่าบ้านอยู่แถวถนนไห่เป่ย"
"เช่า..."
หลิวว่านชะงักไปครู่หนึ่ง เธอหลบสายตาไปทางอื่นอย่างยากจะอธิบาย ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงหันกลับมามองใบหน้าและรูปร่างของกู่เฉินหนาน
สุดท้ายเธอก็กลืนน้ำลายลงคอพลางถามว่า "งั้น งั้นตอนนี้คุณทำงานที่ไหนคะ"
"พ่อผมไม่ได้บอกคุณเหรอ" กู่เฉินหนานเงยหน้าขึ้น "ตอนนี้ผมยังไม่ได้ทำงานน่ะ"
สีหน้าของหลิวว่านแข็งค้าง มือที่คีบอาหารก็หยุดชะงัก
เธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว
ไม่มีรถ ไม่มีบ้าน แถมยังไม่มีงาน แบบนี้จะมาดูตัวทำไมกัน?
แถมยังเสียมารยาท ปล่อยให้ผู้หญิงอย่างฉันรอนานขนาดนี้!
คิดว่าตัวเองหล่อเหลา ก็หวังจะเกาะผู้หญิงกินอย่างนั้นสินะ?
ยังไงฉันก็เป็นถึงผู้จัดการฝ่าย ถึงจะไม่หาคนรวยล้นฟ้า แต่อย่างน้อยก็ต้องหาคนที่พอ ๆ กับฉันสิ?
จะเป็นไปได้ยังไงที่จะคบกับ… กับไอ้… ยาจก ที่นอกจากหน้าตาดีแล้วก็ไม่มีอะไรดีสักอย่างแบบคุณ?
หลิวว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง วางตะเกียบลงบนจาน แล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดตรง ๆ เลยนะคะ"
"จริง ๆ แล้วฉันมาที่นี่ก็เพื่อเอาใจที่บ้าน ฉันยอมรับว่าหน้าตาของคุณตรงกับสเปกฉัน แต่เราเป็นคนละโลกกัน"
"ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการฝ่ายของบริษัทหลงเหว่ย งานมั่นคง รายได้ต่อเดือนก็ดี มีทั้งรถ ทั้งบ้าน ส่วนคุณ..."
"สรุปคือ คุณเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย ฉันกับคุณไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
กู่เฉินหนานฟังจบก็ไม่ได้โกรธ เพราะในความเป็นจริงเขาก็เป็นแบบนี้จริง ๆ
เขาโบกมือปฏิเสธ "คุณหลิวเข้าใจผิดแล้ว ผมก็มาที่นี่เพราะที่บ้านเหมือนกัน ผมไม่ได้..."
แต่ยังพูดไม่จบ หลิวว่านก็มองกู่เฉินหนานด้วยสายตาเหยียดหยาม
"คุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ คุณพ่อคุณ เพื่อให้คุณมาดูตัวกับฉัน ถึงกับไปพูดกับที่บ้านฉันตั้งหลายครั้ง ฉันคิดว่าถ้าไม่ใช่ความต้องการของคุณ คุณพ่อคงไม่ต้องลงทุนลงแรงขนาดนี้หรอกมั้งคะ"
"ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของคุณตอนนี้นะ เพราะคุณเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าฐานะของฉันเป็นยังไง"
"ดังนั้น เราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้ และขอเตือนคุณสักอย่างเลิกฝันหวานว่าจะเกาะผู้หญิงกินเถอะค่ะ"
หลิวว่านหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก แล้วลุกขึ้นยืน "ฉันอิ่มแล้ว มีธุระต้องไปก่อนค่ะ"
ท่าทางเย่อหยิ่งและเสียมารยาทของหลิวว่าน ทำให้กู่เฉินหนานโกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่
"ฉันไปคิดอะไรกับเธอตอนไหน? แล้วฉันเคยคิดจะเกาะเธอกินตอนไหนกัน? "
"เธอพูดแบบนี้มันไม่ใช่แค่การปฏิเสธธรรมดา แต่มันเป็นการดูถูกกันชัด ๆ !"
ถึงแม้ว่าตอนนี้กู่เฉินหนานจะไม่ใช่คุณชายตระกูลกู่แล้ว แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
"เพล้ง!"
กู่เฉินหนานฟาดตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง หรี่ตามองหลิวว่าน "คุณหลิว คำพูดของผมเป็นความจริงทุกอย่าง ส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวกับผม แต่ผมก็ยังอยากจะเตือนคุณสักหน่อย อย่ามั่นใจในตัวเองมากเกินไป มันน่ารังเกียจ"
หลิวว่านเซถอยหลัง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับท่าทางของกู่เฉินหนาน
แต่ไม่ถึงวินาทีต่อมาเธอก็โกรธ นี่แก กู่เฉินหนาน แกมันก็แค่ไอ้คนไม่เอาไหน ไอ้ขี้แพ้ อยู่บ้านเฉย ๆ แกมีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงใส่ฉัน?
หลิวว่านจ้องกู่เฉินหนานด้วยความโกรธ "นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"
กู่เฉินหนานเช็ดปาก ลุกขึ้นยืน เลิกคิ้วถาม "ทำไม ฟังไม่เข้าใจเหรอ"
"ได้ งั้นผมจะเปลี่ยนเป็นวิธีที่คุณเข้าใจละกัน"
หลิวว่านพยักหน้าอย่างหยิ่งผยอง "เชิญพูดเลย ฉันจะฟังว่านายต้องการจะสื่ออะไร"
"ยัยหลงตัวเอง ยัยหัวกุ้งนึ่ง"
พูดจบ กู่เฉินหนานก็จะเดินออกไปทันที แต่หลิวว่านกลับชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดนี้ จากนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
"กู่เฉินหนาน!"
"มีอะไรอีก" กู่เฉินหนานหันกลับมาถาม
"แกมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน" หลิวว่านเหมือนโดนพูดแทงใจดำ สติแตกพุ่งเข้ามาชี้หน้ากู่เฉินหนานด่าทอ "แกก็แค่หวังจะเกาะผู้หญิงกินไม่ใช่รึไง ทำไม ฉันพูดผิดเหรอ"
"ฉันเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายของบริษัทหลงเหว่ยนะ ไอ้ยาจกอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันหลงตัวเอง แกนั่นแหละที่หลงตัวเอง ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!"
ใบหน้าของหลิวว่านที่ไม่ได้สวยอยู่แล้ว ยิ่งบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ราวกับก็อบลินที่น่าเกลียด
"เหอะ"
กู่เฉินหนานไม่อยากจะเถียงกับเธอ เพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างไม่ใส่ใจ "ไม่ต้องตะโกนโหวกเหวกหรอกน่า ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้จัดการฝ่าย ไม่ต้องย้ำหรอก"
พูดจบ กู่เฉินหนานก็แบมือ "เอาจริง ๆ นะ ผมมีแฟนแล้ว ส่วนคุณก็รีบ ๆ ไปดูตัวกับคนอื่นเถอะ"
พูดจบ ไม่ว่าหลิวว่านที่อยู่ด้านหลังจะโวยวายยังไง กู่เฉินหนานก็ไม่หันกลับมามอง เดินออกจากร้านอาหารไปเลย
หลังจากเรียกรถแท็กซี่หน้าร้านอาหารแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องเช่า
