ตอนที่ 25 เมนูอาหารและอุปสรรค
ตอนที่ 25 เมนูอาหารและอุปสรรค
ใครบอกว่าการบริหารร้านอาหาร ใช้แค่ฝีมือทำอาหารไม่พอ?
แม้แต่ในโลกชาติก่อน ตามเกณฑ์การให้คะแนนของผู้ตรวจสอบมิชลิน อาหารของร้านมีน้ำหนักถึง 60% ส่วนบรรยากาศและการบริการมีเพียง 20% และ 10% ตามลำดับ
แค่ใช้อาหารเป็นจุดเด่นก็พอแล้ว เรื่องบรรยากาศและบริการนั้น ร้านอาหารจีนขนาดเล็กย่อมสู้ร้านหรูๆ ไม่ได้อยู่แล้ว
ระบบเชฟเทพคือแหล่งที่มาของความมั่นใจของเซี่ยหยู ช่วงนี้เขาได้รับการชี้แนะจากระบบ จนอาจกล่าวได้ว่าเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ทุกวันที่ตื่นขึ้นมาฝีมือการทำอาหารของเขา ก็พัฒนาขึ้นอีก
"ระบบ: คุณมีภารกิจใหม่"
ระบบปรากฏขึ้นมาขัดจังหวะอย่างเหมาะเจาะ
เซี่ยหยูเปิดดูภารกิจที่เพิ่งได้รับ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
"[การพนันกับลิ้นเทพ]"
"คำแนะนำ: โฮสต์ควรรีบพัฒนาฝีมือการทำอาหารให้ถึงระดับ 10 เรียนรู้สูตรอาหารเพิ่มเติม ครอบครองพรสวรรค์ขั้นสูง 'หัวใจของเชฟ' ดึงดูดลูกค้าให้มากขึ้น เพื่อเอาชนะนาคิริ เอรินะในการพนันครั้งนี้"
"รางวัล: โอกาสหมุนวงล้อระบบ 1 ครั้ง"
อ๊ะ
นอกจากการพนันกับเอรินะแล้ว เซี่ยหยูยังเห็นภารกิจที่สองด้านล่าง
"[เผยฝีมือครั้งแรก]"
"คำแนะนำ: ให้บริการลูกค้าทั่วไป 30 คนภายใน 7 วัน และทำให้ลูกค้าพึงพอใจจนกดไลค์"
"รางวัล: สูตรอาหาร 'ผัดผักกวางตุ้ง' (ระดับสีน้ำเงิน)"
สูตรอาหารใหม่? ดวงตาของเซี่ยหยูเป็นประกาย
เขารู้จักผัดผักกวางตุ้งและเคยลองทำมาแล้ว แน่นอนว่าไม่มีแสงวาบของอาหารแบบในการ์ตูน
พูดถึงตรงนี้ เขาอยากลองชิมผัดผักกวางตุ้งที่ทำตามสูตรใหม่นี้ด้วย
นึกถึงรสชาติสดชื่นเฉพาะตัวของผัก ต่อมน้ำลายของเซี่ยหยูก็ทำงานขึ้นมาทันที
เทคนิคการปรุงผักต่างๆ ก็เป็นความเชี่ยวชาญของอาหารจีนที่ไม่ควรมองข้าม
ในขณะเดียวกัน เซี่ยหยูก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่จะเอาชนะเอรินะในการพนันครั้งนี้
โอกาสหมุนวงล้อฟรี 1 ครั้ง!
เซี่ยหยูจำได้ชัดเจนถึงตอนที่เขาได้หมุนวงล้อฟรีจากรางวัล 'ของขวัญต้อนรับผู้เล่นใหม่'
ก็เพราะ [คริสตัลสะท้อน] ที่ได้จากการหมุนนั้นเอง เขาถึงสามารถทำอาหารจานแรกได้สำเร็จ ทำภารกิจเริ่มต้นของระบบสำเร็จ และได้รับสูตรอาหารระดับสีน้ำเงินเป็นครั้งแรกในชีวิต
เขาจำได้ว่าของในวงล้อแบ่งเป็นหมวดหมู่ใหญ่ๆ คือ วัตถุดิบ, อุปกรณ์ทำอาหาร, สูตรอาหาร, ของใช้สิ้นเปลือง และไอเทมพิเศษ
ถ้าโชคดีสุดๆ ก็มีโอกาสได้พรสวรรค์เชฟระดับเทพอย่าง [ลิ้นเทพ] จากหมวดไอเทมพิเศษ!
จะบอกว่าเซี่ยหยูไม่ได้อิจฉาลิ้นของเอรินะเลยนั้นเป็นไปไม่ได้
ที่โรงเรียนโทสึกิยังมี [จมูกเทพ] ฮายามะ อากิระ คนนั้นยังเข้าสู่อันดับ 'สิบหัวกะทิแห่งโทสึกิ' ก่อนโซมะ ยูคิฮิระ พระเอกของเรื่อง เสียอีก และยังแย่งที่นั่งอันดับ 9 ที่ควรเป็นของรุยซาน นักเล่นแร่แปรธาตุไปซะแล้ว
ถ้าบังเอิญได้พรสวรรค์เชฟระดับเทพสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอะไร เซี่ยหยูคงจะยิ้มกว้างจนตื่นจากฝันเลยทีเดียว
ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาประชันพรสวรรค์ แต่การเตรียมพร้อมไว้ก่อน มีทักษะเยอะๆไว้ ก็ไม่เสียหายใช่ไหมล่ะ?
...
หลังจากมองตามรถที่พาเอรินะและนิอิโตะ จากไปในสายฝน เซี่ยหยูถึงได้หันกลับเข้าร้าน
"ฮิฮิ แฟนสาวของนายดูเหมือนจะเอาแต่ใจนิดหน่อยนะ"
มู่เสี่ยวเย่วทำหน้าตลกใส่เขา
"แฟน? ฉันไม่มีแฟนแบบนั้นหรอก ใครจะทนคนปากจัดแบบนั้นได้วะ" เซี่ยหยูพูดอย่างไม่สบอารมณ์
"มีหน้าตาเหมือนนางฟ้าก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ความสวยนี่แหละสำคัญที่สุด นิสัยเสียนิดหน่อยก็ถูกความสวยกลบหมด" มู่เสี่ยวเย่วเอียงหัวมองเขา ตาเป็นประกาย ไม่รู้คิดอะไรอยู่
เซี่ยหยูไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ จึงเปลี่ยนเรื่อง "เต้าหู้หม่าล่ากับเนื้อวัวผัดสไตล์เสฉวนเมื่อคืน อันไหนอร่อยกว่ากัน?"
"เต้าหู้หม่าล่า!" มู่เสี่ยวเย่ว งงนิดหน่อย แล้วตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด
"ฮู้..." เซี่ยหยูถอนหายใจเบาๆในใจ
เขากลัวว่าอาหารเรืองแสงของตัวเองจะยังแพ้อาหารที่ปู่ทำแบบง่ายๆ ในสายตาของนักชิมมืออาชีพ
ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะน่าเสียใจมาก ถ้าเมนูเด็ดถูกอาหารธรรมดาๆ เหยียบย่ำ เป็นใครก็คงจะมั่นใจลดลงและสงสัยในตัวเอง
คุยกันสักพัก ฝนข้างนอกก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
มู่เสี่ยวเย่วกับเสี่ยวหย่าไม่สามารถไปเที่ยวโตเกียวในสภาพอากาศแย่ๆ แบบนี้ได้ เลยอยู่ในร้านเล่นเน็ตไปก่อน
ส่วนเซี่ยหยูเดินเข้าไปในครัว นำป้ายไม้เล็กๆ ที่เขียนชื่อเมนูมาวางบนเคาน์เตอร์ แล้วเอาคางเท้ามองอย่างครุ่นคิด
ตอนที่ปู่ยังอยู่ ร้านเล็กๆนี้ เสิร์ฟอาหารจีน 12 อย่าง ที่แตกต่างกันทุกวัน
ทั้ง 12 อย่างนี้จะเลือกมาจาก 8 สำรับอาหารจีนแบบดั้งเดิม
เช่นวันนี้เลือกจากอาหารเสฉวน ซานตง กวางตุ้ง และเจียงซู อย่างละ 3 เมนู
พรุ่งนี้ก็จะเลือกจากอาหารเจ้อเจียง ฝูเจี้ยน หูหนาน และอานฮุย
ก่อนหน้านี้เซี่ยหยูไม่รู้สึกอะไร เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ทุกวันก็แค่แขวนป้ายบนกำแพงตามคำสั่งของปู่
แต่ตอนนี้เขาเป็นทั้งผู้จัดการร้านและเชฟหลัก เขาถึงรู้สึกถึงน้ำหนักของป้ายแต่ละอัน
ตัวอักษรพู่กันจีนสีดำบนป้ายแต่ละอันแทนอาหารจีนแบบดั้งเดิม 1จาน
เซี่ยหยูทำได้แค่ส่วนน้อย เฉพาะที่มั่นใจว่าทำได้ดี
ที่เหลือบางส่วนเคยลองทำบ้าง หรือกำลังฝึกฝนอยู่ แต่ยังไม่ถึงขั้นที่จะทำให้ลูกค้าจ่ายเงินมากินได้
เซี่ยหยูสูดหายใจเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตัดสินใจลดเมนูจาก 12 อย่างต่อวัน เหลือแค่ 6 อย่าง
2 สำรับอาหาร สำรับละ 3 อย่าง
หลังจากลดลงแล้ว ความกดดันก็ลดลงอย่างมาก
ปู่สามารถเลือกป้ายมาแขวนตามอารมณ์ให้ลูกค้าสั่งได้
แต่ฝีมือการทำอาหารของเซี่ยหยูยังตื้นเขินเกินไป เขาต้องเลือกเฉพาะเมนูที่ตัวเองถนัดมาวางบนเคาน์เตอร์ก่อน
ต่อมาก็เป็นเมนูที่กำลังฝึกฝนใกล้จะทำได้ ที่คาดว่าจะได้คะแนนผ่าน 60 คะแนนจากระบบ
สุดท้ายก็เป็นเมนูที่วางแผนจะเรียนรู้
เขาตั้งใจจะจัดเมนูล่วงหน้าสำหรับหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า
แต่ก่อนจะจัดเมนู เซี่ยหยูตระหนักว่าเขาลืมปัญหาสำคัญมากอย่างหนึ่ง
ใครจะเป็นคนจัดหาวัตถุดิบ? เมนูต้องอยู่บนพื้นฐานที่มีวัตถุดิบเพียงพอในแต่ละวัน
"อ้า..."
เซี่ยหยูขยี้ผมอย่างหงุดหงิด ปู่ออกไปเร็วเกินไป ไม่ได้สั่งอะไรไว้เลย
แถมเงินอยู่ไหน? เขาจะเอาหัวไปซื้อวัตถุดิบเหรอ?
เส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปน เซี่ยหยูหยิบโทรศัพท์แล้วโทรออก
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ยังคงสายไม่ว่าง สีหน้าเขางงงวยจริงๆ
... เฮ้ย ปู่ขึ้นเครื่องจริงๆ หรือถอดซิมการ์ดออกกันแน่?
ตึก ตึก
จู่ๆ มีคนเคาะประตูร้าน เซี่ยหยูสะดุ้งตื่นจากความคิด เลิกคิดฟุ้งซ่าน เดินจากหลังครัวมาที่เคาน์เตอร์
"คุณคามิบาระ?"
เห็นชายวัยกลางคนยิ้มแย้มเดินเข้ามา สวมเสื้อโค้ทสีเทาดำ ใส่หมวกทรงสูง สวมถุงมือหนังสีน้ำตาล แต่งตัวแบบนักสืบอังกฤษสมัยก่อน เซี่ยหยูก็ตกตะลึง
"เราได้เจอกันอีกแล้ว เด็กน้อย"
คามิบาระ มาซาโตะถอดหมวก นั่งลงที่เคาน์เตอร์
เขาวางกระเป๋าถือโลหะบนเคาน์เตอร์ เซี่ยหยูสังเกตเห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเงินสามตัวที่เด่นชัดสลักอยู่บนกระเป๋า IGO!
สมองของเขาเหมือนถูกกระตุ้นด้วยตัวอักษรคุ้นเคยสามตัวนี้ แต่เซี่ยหยูนึกไม่ออก ว่ามันหมายถึงอะไร
ได้แต่มองลุงวัยกลางคนด้วยสายตาแปลกๆ
"คุณคามิบาระ มาทานอาหารหรือว่า..."
"ฉันมาส่งของให้แก"
เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกคามิบาระ โบกมือขัด
ลุงที่แต่งตัวเหมือนนักสืบคนนี้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ชี้ไปที่กระเป๋าโลหะบนเคาน์เตอร์
"นี่เป็นของที่ปู่ของแกฝากให้ฉันมาส่ง รีบเปิดดูสิ"
--------------------------------
ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
หากพบคำผิด แจ้งได้เลย
