บทที่ 892 ฮั่นฝู
###
ในขณะที่ถังหยวนและคนอื่น ๆ กำลังสนทนากัน งานประมูลการกุศลของมูลนิธิจงเหอก็ได้จบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ของสะสมทั้ง 67 รายการถูกประมูลจนหมด และยอดประมูลรวมทั้งหมดในงานสูงถึง 1,670 ล้านหยวน
หลังจากงานเลี้ยงการกุศลจบลง ผู้คนที่มาร่วมงานก็เริ่มทยอยออกไป แม้ว่าถังหยวนจะจองโรงแรม Zhonghai Yangyun Aman ทั้งโรงแรมให้กับแขกที่ได้รับเชิญมาร่วมพิธีเปิดมูลนิธิจงเหอ แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่เลือกจะพักที่นี่ ส่วนใหญ่ต้องรีบเดินทางไปสนามบินเพื่อกลับบ้านเนื่องจากภาระงาน หรือไม่ก็มีบ้านพักของตัวเองในจงไห่ จึงไม่จำเป็นต้องพักที่โรงแรม
ในสถานการณ์เช่นนี้ ถังหยวนในฐานะประธานมูลนิธิจงเหอ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องต้อนรับและส่งแขก จนกระทั่งบรรยากาศในโรงแรมเริ่มเงียบสงบลง เวลาก็ล่วงเลยจนเกือบจะดึกแล้ว
“เฮ้อ...”
ถังหยวนถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองหลินจื่อหยาง, เฉียนเฉิง และคนอื่น ๆ ที่ช่วยงานเขาตลอดทั้งวัน เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “วันนี้ทุกคนทำงานหนักมาก ไปพักผ่อนกันเถอะ”
“วันนี้ยิ้มจนหน้าจะเกร็งแล้ว พรุ่งนี้ผมคงต้องทำตัวเป็นหนุ่มเย็นชาสักสองวันล่ะ” หลินจื่อหยางพูดพลางนวดแก้มตัวเอง ขณะเดินตามถังหยวนกลับเข้าไปในโรงแรม
“เหนื่อยจริง ๆ แต่ก็คุ้มค่า” เฉียนเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มแม้ใบหน้าจะดูเหนื่อยล้า
“วันนี้มันช่างคุ้มค่าจริง ๆ!”
“ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในเวลาแค่วันเดียว ยอดบริจาคเข้าบัญชีของมูลนิธิจงเหอจะมากถึง 3,500 ล้านหยวน!” ถังหยวนพูดพลางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เงินทั้งหมดนี้จะใช้ทำการกุศลอย่างไรดีนะ!”
หลินจื่อหยางและคนอื่น ๆ ที่เดินตามถังหยวนอยู่ ต่างหยุดชะงักและจ้องมองเขาด้วยความตกใจ
“เท่าไหร่?”
“ถังหยวน นายพูดว่าเท่าไหร่?” เสียงของหลินจื่อหยางดังขึ้นอย่างแหลมคม
“3,500 ล้าน” ถังหยวนยิ้มแล้วพูดซ้ำ
“โอ้โห!”
“ทำไมถึงได้เงินเยอะขนาดนี้!”
แม้แต่เฉียนเฉิงที่ปกติจะสุขุม ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ดูเหมือนว่าตัวเลขนี้จะเกินกว่าที่เขาคาดไว้
“ลองคิดดูสิ” ถังหยวนยกนิ้วขึ้นนับ “วันนี้เรารับสมัครสมาชิกใหม่เข้ามูลนิธิได้ถึง 227 คน แต่ละคนบริจาคคนละ 8 ล้านหยวน แค่นี้ก็ได้ 1,800 ล้านแล้ว ไหนจะเงินจากงานประมูลอีก 1,670 ล้าน รวมกันก็เกือบ 3,500 ล้านแล้ว”
“น่าเหลือเชื่อ!”
“3,500 ล้านเยอะขนาดนี้ เราคงต้องวางแผนดี ๆ ละว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร” หลินจื่อหยางพึมพำสองสามคำ ก่อนจะตื่นเต้นขึ้นมา “ถังหยวน ผมว่าเราต้องวางแผนกันใหม่แล้วล่ะ!”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“แม้ว่าเราจะมีเงินมาก แต่เงินเหล่านี้คือเงินบริจาคเพื่อการกุศล เราต้องใช้มันอย่างระมัดระวังและโปร่งใส เพื่อไม่ให้ทำลายความเชื่อใจของทุกคนที่มอบให้กับเรา”
ถังหยวนพูดเช่นนี้ แต่ในใจของเขาก็ตัดสินใจไว้แล้วว่าบัญชีของมูลนิธิจะต้องอยู่ภายใต้การดูแลของเขาเองเสมอ การใช้จ่ายทุกหยวนต้องโปร่งใสและตรวจสอบได้
การทำงานการกุศล หากไม่ชัดเจนในเรื่องเงินบริจาค สุดท้ายอาจมีปัญหาได้ ถังหยวนรู้ดีว่าชื่อเสียงและความเคารพที่เขามีในประเทศนั้นได้มายากเพียงใด
จริงอยู่ที่ถังหยวนตั้งมูลนิธิการกุศลขึ้นมาเพื่อสร้างฐานอำนาจให้ตัวเองมากขึ้น แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำความดีและช่วยเหลือผู้อื่นไปพร้อมกัน
“อีกสองวันก็จะถึงวันปีใหม่แล้ว พวกเราควรจะฉลองกันให้สนุก แล้วหลังจากปีใหม่เราค่อยวางแผนว่าจะก้าวแรกของมูลนิธิจงเหอควรเป็นอย่างไร”
เมื่อถึงทางแยก แต่ละคนต่างมีห้องพักอยู่คนละทิศทาง และด้วยความที่เวลาดึกแล้ว ถังหยวนจึงไม่ได้ขยายหัวข้อนี้ต่อ
“ตกลง งั้นค่อยคุยกันหลังปีใหม่!”
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปยังห้องของตัวเอง
...
ห้องพักที่ถังหยวนจองไว้สำหรับตัวเองเป็นบ้านโบราณขนาด 350 ตารางเมตร มีห้องนอนเดี่ยวและลานส่วนตัว ภายในมีเพียงเตียงขนาด 2 เมตรหนึ่งเตียง ส่วนห้องพักที่ใหญ่กว่านี้ เช่น ห้องโบราณแบบสองหรือสี่ห้องนอน เขาให้เฉียนเฉิง, หวังหยาหยวน และคนอื่น ๆ ใช้ เพราะวันนี้พ่อแม่ของพวกเขาก็มาด้วย
ถังหยวนเดินตามทางเดินหินโบราณไม่นานก็กลับมาถึงบ้านพักส่วนตัวของเขา เมื่อเข้าไปในห้อง เขาเห็นแสงไฟสว่างไสว และมีเงาคนเดินผ่านไปมาอยู่ข้างใน
“นายท่าน~”
“ท่านกลับมาแล้ว~”
เซินฝานอวี่ที่กำลังแต่งตัวอยู่ เห็นถังหยวนกลับมาจึงรีบเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางตื่นเต้น ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความยินดี เธอเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นหอมที่ปลิวมากับลม
เดิมทีอารมณ์ของถังหยวนค่อนข้างสงบ แต่เมื่อเห็นชุดที่เซินฝานอวี่ใส่ ความสงบนั้นก็เริ่มสั่นคลอนทันที
เพราะเซินฝานอวี่ใส่ ฮั่นฝู อยู่
แต่... มันเป็น ฮั่นฝู แบบที่ไม่ค่อยถูกต้องนัก
ด้านนอกเป็นเสื้อสั้นผ้าบางโปร่ง ด้านในเป็นเสื้อคล้องคอแบบไขว้หลัง มีลายปักดอกไม้เรียบง่ายบริเวณหน้าอก ส่วนกระโปรงเป็นกระโปรงผ้าลินินสีขาวและชมพูซีดที่ถูกแยกเป็นชิ้น ๆ ปลิวไปมาที่ชายกระโปรง
นอกจากนั้น เซินฝานอวี่ยังเลือกใส่เครื่องประดับศีรษะแบบโบราณ และแต่งหน้าในสไตล์คลาสสิก เธอยังวิ่งมาหาถังหยวนด้วยเท้าเปล่าอีกด้วย ที่ข้อเท้าขาวนวลของเธอมีระฆังเล็ก ๆ ผูกไว้ เมื่อวิ่งก็จะเกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊งตลอดเวลา
โรงแรม Zhonghai Yangyun Aman ออกแบบในสไตล์โบราณสมัยราชวงศ์หมิงและชิง และห้องพักทั้งหมดก็เป็นแบบจีนแท้ ๆ ทำให้ถังหยวนรู้สึกราวกับว่าเขากำลังหลุดเข้าไปในอีกยุคสมัยหนึ่ง
เมื่อถังหยวนเห็นสายตาอ่อนหวานของเซินฝานอวี่ที่ค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเขา เธอช่วยเขาถอดรองเท้าอย่างแผ่วเบา สะโพกกลมของเธอกดลงบนส้นเท้าของตัวเอง แล้วเธอก็เงยหน้ามองถังหยวนด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “นายท่าน ข้าใส่ชุดนี้ถูกใจท่านไหม?”
ถังหยวนสูดหายใจลึกก่อนจะก้มลงไปช้อนตัวเซินฝานอวี่ขึ้นในอ้อมแขน แล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอนทันที
จะถูกใจไหม? คนงามขนาดนี้ ต่อให้เป็นผู้หญิงก็คงอดใจไม่ไหว!
“กรุ๊งกริ๊ง!”
“กรุ๊งกริ๊ง!”
เสียงระฆังใส ๆ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บางครั้งก็แผ่วเบา บางครั้งก็ดังรัว...
