บทที่ 61 เป็นเพื่อนแท้ต้องดูแลเพื่อนให้ดี

  เมื่อปลาขายหมด ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะตกดิน หลี่หลงก็แวะไปที่ร้านค้าในถนนคนเก่าเพื่อซื้อกระดาษแดง พู่กัน และหมึก

  ขณะที่เขานั่งบนรถม้าและเดินทางกลับ เขากำลังคำนวณในใจว่าปลาที่ขายได้ทั้งหมดมีรายได้รวม 161 หยวน หักเงินที่ต้องจ่ายให้เถาต้าเฉียง 5 หยวน ค่าซื้อของและค่าอาหารแล้ว เขายังต้องแบ่งให้พี่ชายอีก 50 หยวน เพราะเงินนี้เป็นของจากการจับปลา ส่วนตัวเขาเองจะเหลือเงิน 100 หยวนในมือ

  ก่อนหน้านี้เงินที่ขายปลาได้ เขามีอยู่แล้ว 500 หยวน รวมกันแล้วเขาจะมีทั้งหมด 600 หยวน

  วันพรุ่งนี้เขาวางแผนจะไปบ้านของฮาริมในภูเขา หลี่หลงเตรียมตัวลุกขึ้นแต่เช้า เขาจะไปที่ตลาดมืดเพื่อซื้อข้าวสาร แป้ง และน้ำมันให้เพียงพอ จากนั้นไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อชา น้ำตาลก้อน และเกลือ

  ถึงแม้ว่าครอบครัวของฮาริมจะมีชาและเกลือเพียงพอ แต่ชากับเกลือเหล่านี้เป็นของที่ใช้แลกเปลี่ยนได้สะดวกที่สุด และเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจมากที่สุด

  อีกอย่างหนึ่ง คือต้องนำกระสุนไปให้เพียงพอด้วย

  “พี่หลง พรุ่งนี้จะจับปลาอีกไหมครับ?”

  “พรุ่งนี้... จับเถอะ แต่ฉันไม่ไปหรอกนะ นายไปถามพี่ชายฉันก็แล้วกัน ฉันต้องไปที่ภูเขา”

  “พี่หลง ผมใช้กระสุนไปแลกกับเนื้อที่บ้านพี่ได้ไหม?”

  “แลกอะไรดีล่ะ? ฉันจะแบ่งให้สามถึงห้ากิโลกรัมเลย” หลี่หลงหัวเราะ “อยากได้ส่วนไหนล่ะ เนื้อสามชั้น กระดูก หรือเนื้อขา?”

  “เอาเนื้อมันๆ ครับ ผมจะเอามาหลอมเป็นน้ำมัน” เถาต้าเฉียงส่ายหัว “แต่ผมจะขอแลกให้ได้เยอะๆ”

  “ตกลง”

  “ผมจะเอาเงินไปซื้อถ่านด้วย...”

  “งั้นฉันจะให้เงินนายสิบหยวน นายไปซื้อถ่านจากทีมมาก่อน สิบหยวนซื้อถ่านได้ตั้งร้อยสองร้อยกิโลกรัมเลยนะ ใช้ได้อีกนาน”

  เถาต้าเฉียงพยักหน้า พรุ่งนี้เขายังต้องจับปลาอีก ดังนั้นเงินห้าหยวนก็ถือว่าเป็นค่าจ้างล่วงหน้าไป

  เมื่อพวกเขากลับมาถึงอำเภอหม่าเซี่ยน ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว หลี่หลงแวะซื้อซาลาเปาเนื้ออีกหลายลูก ทั้งสองคนทานไปพลางเดินทางกลับ และก็ถึงหมู่บ้านทันก่อนฟ้ามืด

  หลี่หลงคืนรถม้า ส่วนเถาต้าเฉียงไปซื้อถ่าน ทั้งสองคนแยกย้ายกัน

  เมื่อหลี่หลงกลับมาที่บ้าน ซุปเนื้อแกะกำลังอุ่นอยู่บนเตา หลี่เจี้ยนกั๋วและเหลียงเยวี่ยเหมยกำลังจัดการกับปลากันอยู่

  “พี่ วันนี้ไปจับปลาอีกแล้วเหรอ?”

  “ใช่สิ นั่งเฉยๆ ก็ไม่มีอะไรทำ” หลี่เจี้ยนกั๋วยิ้ม “วันนี้ได้ปลามาห้าหกสิบกิโลกรัม ถึงจะไม่เยอะแต่ก็สวยมากเลย”

  “พรุ่งนี้พี่จะไปอีกไหม? พรุ่งนี้ฉันต้องไปภูเขาเพื่อตอบแทนของที่ขายหยกไปแล้ว ต้องนำของไปคืน”

  “นั่นมันสมควรแล้ว” หลี่เจี้ยนกั๋วตอบ “ต้องซื้อของไปเยอะๆหน่อย จะได้ไม่เสียมารยาท”

  เหลียงเยวี่ยเหมยชี้ไปที่หม้อแล้วพูดว่า “ดื่มซุปแกะก่อนเลย บนเตามีขนมปังกับผักดอง กินได้ตามสบาย”

  “ครับ” หลี่หลงไม่เกรงใจ เขาตักซุปเนื้อแกะถ้วยใหญ่และดื่มไป ความหนาวเย็นในร่างกายก็สลายไป และรู้สึกอบอุ่นขึ้น

  หลี่เจวียนและหลี่เฉียงนั่งเล่นกันอยู่บนเตียง เมื่อเห็นหลี่หลงเข้ามา หลี่เฉียงก็ยกกบสังกะสีขึ้นมาโชว์ให้เขาดู  “ลุงครับ วันนี้มีคนอยากเล่นกบตัวนี้หลายคนเลย ผมให้พี่ตงกับสือโถวที่สนิทกับผมเล่นไปแล้ว”

  “ของเล่นของนาย จะให้ใครเล่นก็แล้วแต่นายสิ”

  หลี่เจวียนกอดตุ๊กตาของเธออยู่บนเตียง เมื่อเห็นหลี่หลงมองมา เธอก็ยิ้มเขินๆ

  นั่นแหละ เด็กผู้หญิงต้องยิ้มมากๆ จะได้ดูน่ารัก ไม่ควรทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลา!

  เมื่อหลี่เจี้ยนกั๋วและเหลียงเยวี่ยเหมยจัดการกับปลาตัวเล็กๆ เสร็จ หลี่หลงก็หยิบเงิน 50 หยวนยื่นให้พี่ชาย

  “พี่ นี่คือเงินที่ได้จากการขายปลาในวันนี้”

  “เก็บไว้เองเถอะ” หลี่เจี้ยนกั๋วส่ายหัว “พี่มีพอแล้ว”

  “เรามันพี่น้องกัน เรื่องเงินต้องชัดเจน อันนี้เป็นส่วนของพี่ ของฉันเก็บไว้แล้ว” หลี่หลงตบเสื้อของตัวเอง “ของฉันน่ะ ไม่มีทางให้พี่หรอก ฉันต้องเก็บไว้หาภรรยา”

  “ฮ่าฮ่าฮ่า” หลี่เจี้ยนกั๋วและเหลียงเยวี่ยเหมยหัวเราะ พวกเขารู้ดีว่าหลี่หลงพูดเล่น

  “ซื้อกระดาษแดงมาหรือยัง?”

  “ซื้อแล้ว กระดาษแดง หมึก และพู่กัน ฉันเก็บไว้ในห้องของฉันแล้ว”

  “ดี ไม่ต้องเอามาไว้ตรงนี้ เดี๋ยวพี่จะบอกว่าจะใช้ยังไง”

  เพราะวันรุ่งขึ้นต้องออกเดินทางแต่เช้า หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว หลี่หลงจึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องตะวันออก

  หลี่เจี้ยนกั๋วไขกุญแจตู้แล้วเก็บเงินเข้าไป เมื่อเห็นเงินก้อนโตในตู้ เขาก็ปิดตู้พร้อมกับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

  “เหมือนฝันเลยนะ ทำไมรู้สึกว่าได้เงินมาง่ายจัง”

  “เพราะเสี่ยวหลงเขามีความสามารถ” เหลียงเยวี่ยเหมยตอบ “ไม่อย่างนั้น เราคงยังมีหนี้อยู่”

  “จริงด้วย” หลี่เจี้ยนกั๋วพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เดิมทีเขาเป็นคนดูแลน้องชาย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนว่ามันกลับตาลปัตร

  แต่เมื่อคิดไปก็หัวเราะออกมา น้องชายมีอนาคตแบบนี้เขาควรจะดีใจถึงจะถูก

  นอกจากนี้ เขาคิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะส่งเงินกลับไปให้ครอบครัวบ้าง

  เขาตัดสินใจว่าเมื่อหลี่หลงกลับมาจากภูเขาแล้ว เขาจะคุยกับเขาเรื่องนี้

  รุ่งเช้าวันต่อมา หลี่หลงรีบไปที่โรงเก็บม้าเพื่อเตรียมรถม้าและรีบออกเดินทาง

  ข่าวที่หลี่หลงขายปลาได้และเถาต้าเฉียงซื้อถ่านในหมู่บ้านด้วยเงิน 10 หยวนแพร่กระจายออกไปในหมู่บ้าน

  หลายคนที่เคยไม่เชื่อมั่นในตัวหลี่หลงต้องเงียบกันไป เขาไม่เพียงแต่ขายปลาได้ แต่ยังแบ่งเงินให้เถาต้าเฉียงอีกด้วย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขามีความสามารถจริงๆ ไม่เพียงแต่จะไม่ถูกจับ แต่ยังทำเงินได้ด้วย

  หลี่หลงออกเดินทางอย่างเร่งรีบอีกครั้ง หากใครต้องการถามข้อมูลเพิ่มเติม คงต้องไปถามจากครอบครัวหลี่หรือเถาต้าเฉียง

  พี่สะใภ้ของครอบครัวลู่ก็ไม่สามารถเอาข้อมูลอะไรจากเหลียงเยวี่ยเหมยได้ และคนอื่นๆ ที่พยายามมาสอบถามก็คงไม่ได้อะไรเช่นกัน

  ส่วนเถาต้าเฉียง หลังจากประสบกับเหตุการณ์ครั้งก่อน เขารู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ดังนั้นเขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้น แม้แต่พ่อและพี่ชายเถาต้าหยงมาถามเขาก็ไม่ตอบ

  พี่สะใภ้ของเขา ม้าชุนหง กล่าวอย่างถากถางว่าเถาต้าเฉียงเอียงไปเข้าข้างคนอื่น แต่เถาต้าเฉียงตอบเพียงว่า   “ค่าปรับของพี่ชายที่โดนจับ ตั้ง 20 หยวนที่ครอบครัวหลี่เป็นคนจ่าย”

  คำพูดเดียวนี้ก็ทำให้ม้าชุนหงหุบปากไปทันที

  เถาต้าเฉียงและหลี่เจี้ยนกั๋วออกไปที่ทะเลสาบเล็กๆ เพื่อจับปลาอีกครั้ง คนอื่นในทีมก็ออกไปจับเช่นกัน พวกเขาไม่สนใจ เพราะมันเป็นแหล่งน้ำสาธารณะ และไม่มีทางที่ครอบครัวเดียวจะจับปลาได้หมด อีกทั้งการที่มีคนจับปลามากขึ้น พวกเขาก็จะไม่กลายเป็นเป้าให้จับตามอง

  แต่พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาอิจฉาของคนอื่น

  หลี่เจี้ยนกั๋วรู้ดีว่า ธุรกิจขายปลานี้ในไม่ช้าคงจะแพร่กระจายไป ไม่ใช่ธุรกิจที่เป็นความลับอีกต่อไป

  แต่เขาไม่กังวล เพราะเขามั่นใจว่าหลี่หลงยังมีวิธีหาเงินอีกมากมายในหัว

  

(จบบท)