บทที่ 187 เพราะพวกเขาอยู่ที่นี่

หลังจากที่เสียงเพลงเริ่มขึ้น ผู้ชมก็เริ่มสังเกตถึงความแตกต่างบางอย่าง

"เพลงนี้เข้ากับเนื้อเพลงดีจัง"

"หรือว่า...นี่คือเวอร์ชันต้นฉบับจริง ๆ ?"

แสงไฟบนเวทีค่อนข้างมืดสลัว ผู้ชมสามารถมองเห็นได้แค่เงาของสวี่เย่ในแสงสีขาวเพียงบางส่วนเท่านั้น

เวทีนี้ไม่เหมือนใครเลย ไม่มีการเต้นประกอบ มีเพียงคนหนึ่งคนยืนร้องเพลงอย่างโดดเดี่ยวบนเวที

ภาพนี้ช่างดูเหงา

"ทุกคน...ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัว

ตุ๊กตาเก่าของเธอ

หน้ากากของเธอ...ตัวตนของเธอเอง"

ในขณะนั้น หน้าจอด้านหลังเวทีก็สว่างขึ้น

บนหน้าจอสีดำ ปรากฏภาพเงาสีขาวเพียงหนึ่งเดียว

ผู้ชมสามารถวิเคราะห์ได้จากรูปร่างของเงาว่าสื่อถึงอะไร

"นั่นคือลูกหลานทหารของพวกเรา!"

ข้อความในแชทสดมีคนโพสต์คำตอบทันที

เมื่อเงาขาวปรากฏขึ้น เวทีก็เริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย

ผู้ชมสามารถมองเห็นใบหน้าของสวี่เย่ได้ชัดเจนขึ้น

"พวกเขาบอกว่าจะพาแสงสว่างไปปราบสัตว์ประหลาดทุกตัว

พวกเขาบอกว่าจะเย็บแผลของเธอ...ไม่มีใครรักตัวตลก

ทำไมความโดดเดี่ยวจะไม่สามารถภาคภูมิได้

มนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์เท่านั้นที่สมควรถูกยกย่อง

ใครว่าผู้ที่สกปรกไม่ได้เป็นวีรบุรุษ"

บนหน้าจอขนาดใหญ่ มีเงาสีขาวเพิ่มขึ้นมาอีกสองเงา

ในแชทสด ผู้ชมรีบส่งคำตอบออกมา

"ตำรวจ! นั่นต้องเป็นตำรวจ!"

"อันนี้คือพนักงานดับเพลิงแน่ ๆ!"

ทหาร ตำรวจ พนักงานดับเพลิง

อาชีพเหล่านี้มีความหมายพิเศษในประเทศจีน

เมื่อเกิดอันตรายขึ้น พวกเขามักจะอยู่แถวหน้าตลอด

ในตอนนั้น ทำนองเพลงเริ่มเปลี่ยนไป

"รักที่เธอเดินคนเดียวในตรอกมืด

รักที่เธอไม่ยอมคุกเข่า

รักที่เธอต่อสู้กับความสิ้นหวัง โดยไม่ยอมหลั่งน้ำตา"

บนหน้าจอขนาดใหญ่ เงาสีขาวทั้งสามก็เริ่มมีสีสัน

และผู้ชมก็ได้เห็นว่ามันคืออะไร

ตามที่ชาวเน็ตคาดไว้ นั่นคือลูกหลานทหาร ตำรวจ และพนักงานดับเพลิง

แต่พวกเขาทั้งหมดหันหลังให้กับผู้ชม

"รักที่เธอสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง

แต่กล้าหาญที่จะขวางปืนของโชคชะตา

รักที่เธอเหมือนกับฉัน มีบาดแผลเหมือนกัน"

ในขณะที่สวี่เย่ร้องท่อนสุดท้าย แสงไฟบนเวทีก็สว่างขึ้นทันที

ราวกับแสงได้ทะลุความมืดออกมา

เสียงร้องของสวี่เย่ที่หนักแน่นสะท้อนทั่วทั้งห้องส่ง

"ไปไหม? เหมาะไหม? เสื้อคลุมขาดนี้!"

"สู้ไหม? สู้สิ! ด้วยความฝันที่ต่ำต้อยที่สุด!"

บนหน้าจอขนาดใหญ่เริ่มฉายวิดีโอขึ้นมา

นั่นคือภาพการช่วยเหลือของทหารระหว่างเหตุการณ์น้ำท่วมครั้งที่ผ่านมา

มีผู้บัญชาการคนหนึ่งกำลังตะโกนให้กำลังใจกับทหารในหน่วย

ร่างกายของพวกเขาจุ่มอยู่ในน้ำที่ไหลเชี่ยว แต่ทุกคนกำเชือกไว้แน่นเพื่อไม่ให้ถูกน้ำพัดไป

"ข้างหลังพวกเรามีประชาชนอยู่สองหมื่นคน การจะปิดกั้นน้ำตรงนี้ได้หรือไม่ มีผลต่อชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนหลายหมื่นคน เราจะต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ มีความมั่นใจหรือไม่?"

สิ่งที่ตอบกลับมาคือเสียงตอบรับดังสนั่น

"มี!"

สวี่เย่ยังคงร้องเพลงต่อไป

"แด่เสียงคร่ำครวญและคำรามในยามค่ำคืน

ใครว่าผู้ที่ยืนอยู่ในแสงถึงจะเป็นวีรบุรุษ"

เพลงเข้าสู่ช่วงดนตรีพัก

ในแชทสด ผู้ชมเริ่มตระหนักได้ว่าสวี่เย่ไม่ได้ร้องเล่น ๆ

เขากำลังร้องเวอร์ชันต้นฉบับของ นักรบผู้เดียวดาย

แต่ข้อความในแชทก็ไม่ได้มีการล้อเล่นอีกต่อไป

"ลูกหลานทหารจงเจริญ!"

เหตุการณ์น้ำท่วมครั้งนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของทุกคน

ไม่มีใครคิดว่าภาพในวิดีโอเป็นของปลอม

เพราะฉากแบบนี้เป็นเรื่องปกติในประเทศนี้

บนหน้าจอขนาดใหญ่ ภาพของทหารยังคงฉายต่อไป

มีคนเดินฝ่าหิมะหนาวเหน็บบนที่ราบสูง ทุกคนมีเกล็ดหิมะปกคลุมตัว และผิวหนังที่โผล่ออกมาก็ไหม้แดดจนดำคล้ำ

ยังมีคนที่ลาดตระเวนอยู่ตามแนวชายแดนใต้ ที่ยืนหยัดต่อสู้กับยุงที่กลายเป็นฝูงเมฆดำ

พวกเขาเดินอยู่บนที่ราบสูงหิมะ เดินบนทะเลทรายโกบี และเดินอยู่บนเกาะเล็ก ๆ ในทะเลจีนใต้

สถานที่เหล่านี้ไม่มีใครอยากมา

แต่พวกเขามา เพราะที่นี่คือดินแดนของมาตุภูมิ

เมื่อหน้าจอมืดลง เสียงของสวี่เย่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"พวกเขาบอกให้เธอหยุดความบ้าคลั่ง

เหมือนกับการลบคราบสกปรก

พวกเขาบอกให้เดินขึ้นบันได

แต่ต้องจ่ายด้วยการก้มหน้า"

หน้าจอขนาดใหญ่ฉายภาพการต่อสู้ด้วยอาวุธปืน

ผู้ชมหลายคนจำได้ทันที

นี่คือวิดีโอที่ตำรวจปราบปรามยาเสพติดตามแนวชายแดนโพสต์ไว้

ในวิดีโอคือตำรวจปราบปรามยาเสพติดกำลังต่อสู้กับผู้ค้ายา

"งั้นก็ให้ฉันไม่อาจทะยานขึ้นไป

เป็นคนที่โดดเดี่ยวอย่างภาคภูมิใจ

ใครว่าผู้ที่สู้แบบธรรมดาจะไม่ใช่วีรบุรุษ"

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ภาพที่เหลืออยู่ในวิดีโอคือตำรวจที่เสื้อเต็มไปด้วยเลือด

มันช่างสะเทือนใจอย่างมาก

"รักที่เธอเดินคนเดียวในตรอกมืด

รักที่เธอไม่ยอมคุกเข่า..."

ท่อนฮุกดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้เนื้อหาเกี่ยวกับตำรวจ

ทุกฉากในวิดีโอคือฉากที่เคยขึ้นในกระแสสังคม

วิดีโอเหล่านี้ หลายคนเคยเห็นมาก่อน

ดังนั้นเมื่อได้เห็นอีกครั้งพร้อมกับเสียงเพลง นักรบผู้เดียวดาย ทุกคนต่างรู้สึกสะเทือนใจอย่างลึกซึ้ง

"ฉันร้องไห้เลย! พ่อของฉันก็เป็นตำรวจปราบปรามยาเสพติด!"

"สวี่เย่ นายทำเกินไปแล้ว! ทำไมต้องมาแบบนี้!"

"สวี่เย่ ฉันขอโทษ หยุดร้องเถอะ! ฉันเป็นผู้ชายยังไม่อยากร้องไห้เลย!"

ในแชทสด ผู้ชมต่างเริ่มตื่นเต้นมากขึ้น

เมื่อท่อนฮุกจบลง ก็ไม่ได้ต่อด้วยท่อนฮุกอีกทันที แต่มีการออกแบบเล็กน้อย

สวี่เย่ใช้เสียงทุ้มต่ำของเขาร้องต่อไป

"รอยแผลของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ความเงียบของเธอช่างดังมาก"

หลังจากร้องสองท่อนนี้ เสียงหนึ่งก็แทรกอยู่ในดนตรีประกอบ

ประโยคนี้คือ You are the hero

เธอคือวีรบุรุษ หรือ พวกเธอคือวีรบุรุษ

ในวิดีโอ ปรากฏภาพของนักดับเพลิง

เมื่อเกิดเพลิงไหม้ ทุกคนต่างหนีออกจากที่เกิดเหตุ แต่มีเพียงนักดับเพลิงเท่านั้นที่วิ่งเข้าไปข้างใน

ตอนที่ภาพนี้ถูกเผยแพร่ออกไปทางอินเทอร์เน็ต ผู้คนต่างเรียกพวกเขาว่า "ผู้หันหลังที่งดงามที่สุด"

เมื่อมีคนแหวนติดนิ้วแล้วเอาออกไม่ได้ พวกเขาก็หานักดับเพลิง

เมื่อมีรังแตนอยู่ที่บ้าน ก็เรียกนักดับเพลิง

บางคนถึงกับไขประตูไม่ได้ ก็หานักดับเพลิง

ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเล็ก ประชาชนก็ยังจำนักดับเพลิงได้

เมื่อเกิดเพลิงไหม้ นักดับเพลิงก็เสี่ยงชีวิตเพื่อค้นหาผู้คนที่ติดอยู่ในเปลวไฟ

พวกเขาก็จดจำประชาชนเช่นกัน

บนเวที แสงไฟทั้งหมดสว่างไสว

เสียงของสวี่เย่ก็ยิ่งสูงขึ้น

ต้องรู้ว่าเพลง นักรบผู้เดียวดาย เป็นเพลงที่มีความยากในการร้องสูงมาก

เพลงนี้ใครก็ร้องได้ แต่ร้องให้ดีไม่ใช่เรื่องง่าย

โชคดีที่ตอนนี้เสียงร้องของสวี่เย่สามารถควบคุมเพลงนี้ได้แล้ว

"รักที่เธอเดินคนเดียวในตรอกมืด..."

เสียงของสวี่เย่ดังก้องไปทั่วทั้งสถานที่

ในหมู่ผู้ชม ผู้คนพิเศษบางคนตอนนี้น้ำตาคลอเต็มสองตา

เพราะสวี่เย่กำลังร้องถึงพวกเขา

ภาพในวิดีโอยังคงเปลี่ยนแปลงไป

แม้ไม่มีเสียง แต่เมื่อได้เห็นภาพเหล่านี้ หัวใจก็ยังเจ็บปวดขึ้นมา

เมื่อมีอันตราย พวกเขามักจะอยู่แถวหน้าเสมอ ไม่มีข้อยกเว้น

เพลงใกล้จะจบลงแล้ว

"แด่เสียงคร่ำครวญและคำรามในยามค่ำคืน ใครว่าผู้ที่ยืนอยู่ในแสงถึงจะเป็นวีรบุรุษ"

เมื่อสวี่เย่ร้องท่อนสุดท้ายจบลง แสงไฟบนเวทีก็ค่อย ๆ มืดลง

ภาพบนจอก็ค่อย ๆ มืดลงเช่นกัน

ในที่สุด จอกลับไปสู่เงาสีขาวสามเงาในตอนแรก

เงาสีขาวทั้งสามค่อย ๆ หายไปและถูกกลืนหายไปในความมืด

มีเพียงแสงสีขาวสุดท้ายที่ยังคงส่องลงบนร่างของสวี่เย่เพียงครึ่งหนึ่ง

ในตอนนั้นเอง เสียงของสวี่เย่ก็ดังขึ้น

"วันนี้ เราจึงสามารถดูทีวี เล่นโทรศัพท์ กินดื่มอย่างสบายใจได้..."

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาพูดต่อด้วยเสียงเบา ๆ

"เพราะพวกเขาอยู่ที่นี่"

เสียงระเบิดเบา ๆ ดังขึ้น และแสงสีขาวก็ดับลง

ทั้งเวทีกลับสู่ความมืดมิด

นักรบผู้เดียวดาย จบลงแล้ว