บทที่ 83 รายชื่อลำดับแรก เตือนภัยอีกครั้ง 

บทที่ 83 รายชื่อลำดับแรก เตือนภัยอีกครั้ง

เมื่อเดินตามเฉินซือเจี๋ยไปครบหนึ่งรอบ ข้าราชการที่ควรพบก็ได้พบเกือบหมดแล้ว คนในครอบครัวจึงเป็นคนสุดท้ายที่ได้พบ

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!” เมื่อเห็นจ้าวซิงลงมาจากแท่นชมงาน จ้าวเจิ้งก็วิ่งเข้ามาทันที แต่กลับถูกทหารแห่งกองทัพทะเลสาบตะวันออกที่ควบคุมความสงบขวางไว้ก่อน

“ทหารทั้งสองท่าน นี่คือคนในครอบครัวของข้า” จ้าวซิงกล่าวขึ้น พื้นที่ที่ใช้ชมงานของขุนนางและประชาชนถูกแบ่งแยกกัน ยกเว้นจะมีการแจ้งล่วงหน้า ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถปล่อยคนเข้าไปได้ง่าย ๆ

“ไปลงทะเบียนที่ด้านหน้าแล้วมาตรวจร่างกายก่อน...” ทหารร่างใหญ่คนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ยังพูดไม่ทันจบก็มีหัวหน้าผู้ควบคุมเดินเข้ามา “นี่คือครอบครัวของขุนนางสำนักงานเกษตรไม่ต้องลงทะเบียน ปล่อยให้ผ่านไปได้เลย!”

จ้าวซิงที่เดินวนรอบแท่นไม่ใช่การเสียเวลาเปล่า บรรดาทหารแห่งกองทัพทะเลสาบตะวันออกหลายคนต่างก็จำเขาได้

เพราะเพิ่งเห็นเขาพูดคุยหยอกล้อกับผู้บังคับบัญชาของตนเอง จะไม่ให้สนใจได้อย่างไร?

“ขอบคุณมาก” จ้าวซิงยิ้มเล็กน้อยพร้อมประสานมือขอบคุณ

จากนั้นจ้าวรุ่ยเต๋อ, จ้าวเจิ้ง, และไช่ฟูเหรินก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามา

“พี่ใหญ่ ท่านเก่งมาก” จ้าวเจิ้งมองพี่ชายของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“ขุนนางบนแท่นมากมาย ต่างก็ยิ้มให้ท่าน”

จ้าวซิงไม่ได้อธิบายให้จ้าวเจิ้งฟัง นั่นไม่ใช่การยิ้มต้อนรับเขา แต่เป็นเพราะเห็นแก่หน้าเฉินซือเจี๋ยเสียมากกว่า

หลังจากเข้าสู่ระดับ ขีดความรู้สึกของเขาก็ยิ่งแหลมคมมากขึ้น เมื่อมองไปยังเฉินซือเจี๋ยอีกครั้ง ก็ยิ่งเห็นว่าระดับเก้าของเขานั้นไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก

“รอข้างนอกนานไหม?” จ้าวซิงลูบหัวของจ้าวเจิ้ง

“อืม นานมาก ข้าไปปัสสาวะตั้งสามครั้งกว่าท่านจะออกมา!” จ้าวเจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “กว่าท่านพี่จะออกมาได้ ก็ถูกล้อมด้วยผู้คน ข้าเรียกท่านได้ไม่กี่ครั้ง เสียงของข้าก็หายไป ข้ายังนึกว่าตัวเองเป็นใบ้เสียแล้ว แต่ไม่นานก็กลับมาพูดได้อีก…”

จ้าวซิงจึงรู้ว่า พวกเขาได้รับผลกระทบจากการ ‘ปิดปาก’ ของหลี่เฉิงเฟิง

จ้าวรุ่ยเต๋อถามขึ้น “เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บไหม?”

“ไม่มี ดีมาก”

“นั่นก็ดีแล้ว”

พวกเขาพูดคุยสั้น ๆ ก่อนที่จะเงียบกันไป

ไช่ฟูเหรินที่ปกติพูดมาก กลับไม่กล้าพูดอะไรครั้งนี้ เพราะเห็นว่างานนี้ใหญ่โตนัก อีกทั้งจ้าวซิงดูมีออร่าที่แตกต่างจากก่อนที่เขาจะเข้าป่าไป นางจึงเพียงแค่ยิ้มและพยายามทำตัวให้มีชีวิตชีวา แม้ว่าจะง่วงก็ตาม

จ้าวซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หยิบธนบัตรใบหนึ่งออกมา “พ่อบุญธรรม ไช่ฟูเหริน ข้าคราวนี้ได้สมบัติมากมายบนเขา ธนบัตรใบนี้ ขอฝากไว้ที่บ้านเถอะ”

“ห้าร้อยตำลึง!” ไช่ฟูเหรินถึงกับตาโต

แต่จ้าวรุ่ยเต๋อกลับพูดด้วยความสงบ “เจ้าทำอะไรน่ะ บ้านเราไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง เจ้าควรเก็บไว้ใช้เองดีกว่า”

“ข้าคราวนี้ได้มามากจริง ๆ ใช้ฝึกฝนก็เหลือเฟือ ท่านรับไว้เถอะ” จ้าวซิงกล่าวพร้อมส่งให้ไช่ฟูเหริน

มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นอย่างชัดเจน

หากเป็นก่อนหน้านี้ ไช่ฟูเหรินคงจะยินดีรับเงินนั้นอย่างไม่มีปัญหา แต่วันนี้ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แม้จะรู้สึกอยากได้แต่ก็ไม่กล้าหยิบ

“ข้ามีอีกจริง ๆ” จ้าวซิงหยิบธนบัตรอีกใบออกมา “ดูสิ ข้าไม่ได้โกหกท่าน”

จ้าวรุ่ยเต๋อเห็นว่าจ้าวซิงยืนกรานจึงพยักหน้าให้ไช่ฟูเหรินรับไว้ “งั้นให้ไช่ฟูเหรินช่วยเก็บไว้ให้เจ้าก็แล้วกัน”

“ข้าจะเก็บรักษาไว้อย่างดี!” ไช่ฟูเหรินพูดพร้อมกับเก็บธนบัตรด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่ ณ บ้านชาวประมงริมทะเลสาบตะวันออก ก็มีการสนทนาเช่นกัน

“เหล่าเทพบนเขาลิ่วซานได้ประเมินคุณสมบัติของข้าราชการแล้ว” หัวหน้าตระกูลซานวานปลดตะกร้าปลาลงขณะพูดกับ ‘ภรรยา’ ที่มาต้อนรับตน “คนที่หมายตาไว้ก่อนหน้านี้ ตายไปสองคน บาดเจ็บอีกสามคน”

“ก็ดี ลดภาระไปบ้าง” หญิงวัยกลางคนพูดพลางแกะเสื้อเชิ้ตของ ‘สามี’ พร้อมเช็ดเหงื่อให้

“ลดภาระงั้นรึ?” ชายหนุ่มอ้ากว้างแล้วส่งเสียงหัวเราะ “กลับกัน ความกดดันยิ่งเพิ่มขึ้นต่างหาก”

“ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?” หญิงคนนั้นถามขณะเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้เขา

“หลี่เฉิงเฟิง ตอนนี้อยู่ในระดับเก้าของการรวมพลัง มันยังไม่เท่าไร แต่จ้าวซิง กลับกระโดดจากระดับสี่ไปถึงขั้นที่เข้าสู่ระดับ เขาได้รับพลังชีวิตถึงสี่สิบสองส่วนในคนเดียว!”

“คนเดียว เพิ่มความยากของภารกิจไปหลายเท่า” หัวหน้าตระกูลซานว่านบ่นด้วยความกังวล

พวกเขาต้องการจับตัวคนที่มีคุณสมบัติดี แต่ถ้าคุณสมบัติดีเกินไปก็น่ากลัว

“พลังชีวิตมากมายเช่นนี้” หญิงคนนั้นถึงกับตกใจ “ถ้ามีดวงชะตาดีเยี่ยมล่ะก็ จะยิ่งเพิ่มความยากในการจับตัว”

ดวงชะตาที่ดีจะทำให้การจับตัวเป็นเรื่องยากขึ้น ถ้าถูกจับตัวได้ง่าย ๆ คงไม่เรียกว่าดวงชะตาดีแน่

“ใช่ เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน?”

“สถานการณ์เช่นนี้ คงไม่ใช่เรื่องที่พวกเราต้องจัดการเอง” หญิงคนนั้นพูดพลางขมวดคิ้ว “ผู้คุ้มกันอินทรีไม่ใช่บอกว่าจะจับเฉินซือเจี๋ยด้วยหรอกหรือ? ถ้าเบื้องบนส่งคนเพิ่ม ก็คงจะเป็นงานเดียวกัน”

“ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น การดำเนินการในเขตนี้ครั้งหนึ่งก็ถือว่าเสี่ยงมากแล้ว การป้องกันที่นี่เข้มงวด ข้าไปที่เขาลิ่วซานยังรู้สึกถึงอันตรายมากมาย” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วพูดต่อ “ถ้าทำงานไม่สำเร็จ พวกเราก็ต้องอยู่ในที่แบบนี้ต่อไป”

“พลังเวทแม้ใช้ไม่ได้ ต้องกดพลังเลือดลมอยู่ตลอดเวลา กลางวันกลางคืนต้องทนความเจ็บปวดจากเปลวเพลิงวิญญาณ…”

“หัวหน้าตระกูลซานว่านต้องขี่ม้าเดินทางระหว่างอำเภอ เจ้าก็เลิกบ่นเสียเถิด” หญิงคนนั้นลูบหน้าอกของชายคนนั้นแล้วกล่าว “ข้าจะช่วยเจ้ากำจัดพลังชั่วร้ายให้เร็วขึ้นดีไหม?”

ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งจับเข้าที่อกของนาง ขณะที่มืออีกข้างจับศีรษะของนางไว้ “รีบหน่อย หัวหน้าตระกูลซานว่านคงใกล้มาถึงแล้ว”

“วางใจ ข้ารู้จังหวะ” นางทิ้งผ้าเช็ดตัวแล้วคุกเข่าลง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถม้าคันหนึ่งหยุดที่หน้าประตู ชายชรามาเคาะประตู

“หัวหน้าตระกูลซานว่าน” หัวหน้าตระกูลซานว่านเปิดประตูต้อนรับ

ชายชราเมื่อเข้ามาก็สูดกลิ่นแล้วขมวดคิ้ว “เปลวเพลิงวิญญาณของเจ้าคุมไม่อยู่แล้วรึ? แค่นี้ยังทำไม่ได้?”

คำพูดเบา ๆ แต่หัวหน้าตระกูลซานวานกลับหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว “เป็นความผิดของข้าเอง”

“หึ ถ้าถูกจับได้ เจ้าจะตายอย่างน่าอัปยศ” ชายชราแตะเบา ๆ ที่หน้าผากของชายหนุ่ม แสงสีแดงสว่างขึ้น จากนั้นชายหนุ่มก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “จำไว้ว่า ทุกเดือนต้องใช้พลังชั่วร้ายในช่วงวันที่เป็นเลขคู่ อย่าให้ข้าพบอีกเป็นครั้งที่สอง”

“ขอรับ”

ผู้คุ้มกันอินทรีนั่งลงที่โต๊ะ นิ้วเคาะเบา ๆ สามครั้งก่อนจะพูดขึ้นว่า “บอกข้าเรื่องบนเขาลิ่วซาน ข้ามีเวลาอยู่ที่นี่เพียงสิบห้านาที แล้วต้องไปต่อที่ตัวเมือง”

“หลี่เฉิงเฟิงแห่งกู่เฉิง จงซื่อชาง และจ้าวซิง ล้วนพัฒนาขึ้นมาก โดยเฉพาะจ้าวซิงที่ได้รับพลังวิญญาณสี่สิบสองส่วนเพียงคนเดียว” หญิงคนนั้นรายงานรายละเอียด

ผู้คุ้มกันอินทรีฟังเงียบ ๆ โดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้า “จงซื่อชางสามารถถอดออกจากรายชื่อได้ ความจริงแล้วเขาเป็นแค่คนที่ใช้เงินตระกูลซื้อความสำเร็จทั้งหมด แม้แต่การขึ้นเขาก็ยังจ้างคนอื่นช่วย”

“รับทราบ” หญิงคนนั้นพยักหน้าเบา ๆ

“หลี่เฉิงเฟิงย้ายขึ้นมาอยู่ในอันดับที่ห้า คนนี้เป็นตัวอย่างที่ดี”

“ส่วนจ้าวซิง…” ผู้คุ้มกันอินทรีครุ่นคิด “ย้ายเขามาเป็นลำดับแรก หากมีโอกาส ให้จับตัวเขาเพียงคนเดียวก็พอ”

“ท่านหัวหน้าตระกูลซานว่าน แล้วเฉินซือเจี๋ยอยู่ในรายชื่อจับตัวหรือไม่?” หัวหน้าตระกูลซานวานถาม

“นี่เป็นเรื่องที่เจ้าควรจะถามหรือ?” หัวหน้าตระกูลซานว่านหันมามองพร้อมกับเคาะโต๊ะเบา ๆ

ชายหนุ่มหน้าซีดทันทีด้วยความเจ็บปวด “ข้าเสียมารยาท”

“จับตาดูต่อไป หากมีโอกาสก็พาตัวเขากลับไปยังภาคตะวันตกอันไกลโพ้น”

“ขอรับ”

“ท่านจ้าว จะกลับเมืองไปกินข้าวด้วยกันไหม? ที่ร้านเพียวเซียงโหลว ข้าเลี้ยงเอง!”

“ท่านจ้าว คราวนี้หลังจากปีนเขาเสร็จ หลี่เฉิงเฟิงจะเลี้ยงอาหารที่หอฮุ่ยชุน ท่านจะไปไหม?”

จ้าวซิงกำลังสนทนากับครอบครัว มีขุนนางหลายคนเข้ามาชวนให้เขากลับเมืองไปกินข้าวด้วยกัน

ในนั้นมีงานเลี้ยงของจงซื่อชางและหลี่เฉิงเฟิงด้วย

หลังจากเหนื่อยล้ามาสามวัน การไปพบปะสังสรรค์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก จ้าวซิงกำลังคิดจะตอบรับคำเชิญของจงซื่อชาง แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงความร้อนที่หน้าอก

ปฏิทินหลีกเลี่ยงเคราะห์สั่นไหวเล็กน้อย!

“หืม?” จ้าวซิงเดินไปที่มุมหนึ่งแล้วก้มมอง

【ปีจิ่งซินที่ 15 วันที่ 25 เดือน 9 ยามซื่อ (09:00-11:00)】

【การเตือนหลีกเลี่ยงเคราะห์: เคราะห์เล็ก; กำลังน้อยควรหลีกเลี่ยงกิจการใด ๆ】

บนแผงสถานะก็ปรากฏบันทึกใหม่:

【การเตือนหลีกเลี่ยงเคราะห์ถูกกระตุ้นโดยอัตโนมัติ ตามระดับโชคชะตาและข้อมูลที่ทราบ คุณได้รับคำเตือนดังนี้:】

【คุณจะออกเดินทางจากเขาลิ่วซานในยามซื่อ ร่วมเดินทางกลับเมืองพร้อมกับเพื่อนเล่น สำนักเซวียนเทียนเห็นโอกาสเหมาะ ตัดสินใจเริ่มแผนการลักพาตัวล่วงหน้า คุณต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด สถานการณ์พลิกผันเป็นเคราะห์ร้ายใหญ่!】

แม้จะเป็นเพียงเคราะห์เล็ก แต่รายละเอียดที่ปรากฏบนแผงสถานะแสดงให้เห็นว่า หากเขากลับเมืองอาจเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางและถูกสำนักเซวียนเทียนจับตัวไป ซึ่งอาจทำให้สถานการณ์กลายเป็นเคราะห์ร้ายใหญ่!

โชคชะตาระดับเหยียนสาม (ขั้นที่สาม) ของจ้าวซิง ทำให้ปฏิทินหลีกเลี่ยงเคราะห์มีความแม่นยำและไวขึ้น โดยอิงจากข้อมูลที่เขารู้และการเข้าใจสำนักเซวียนเทียน ข้อมูลที่ปรากฏบนแผงสถานะก็ยิ่งละเอียดขึ้น

“ทุกท่าน ข้าต้องอยู่กับครอบครัววันนี้ ขอเลื่อนนัดออกไปก่อน แล้วพบกันใหม่วันหลัง!”

จ้าวซิงปฏิเสธคำเชิญทั้งหมด

เมื่อมีโอกาสถูกลักพาตัว เขาย่อมไม่สามารถละเลยได้

หลังจากที่ได้รับโชคมากเกินไปบนภูเขา ตามกฎของโชคลาภส่วนบุคคล ย่อมมีช่วงเวลาที่โชคลาภเสื่อมถอยบ้าง คราวนี้เขาอาจจะต้องประสบกับเคราะห์เล็กน้อย

คำว่า "กำลังน้อยควรหลีกเลี่ยงกิจการ" หมายความว่า หากเขาเดินทางร่วมกับเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในระดับพลังใกล้เคียงกัน อาจทำให้โชคร้ายเล็กน้อยกลายเป็นเคราะห์ร้ายใหญ่ได้ นั่นย่อมเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก!

“เป็นอย่างไรบ้าง?” หลูเชี่ยนมองจงซื่อชางที่เดินกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“เขาปฏิเสธแล้ว” จงซื่อชางยักไหล่ จากนั้นก็สงสัย “เจ้าสนใจเขาได้อย่างไร? เจ้าสองคนแทบจะไม่เกี่ยวข้องกันเลย”

หลูเชี่ยนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแล้วฮึดฮัด “เจ้าถามมากไปแล้ว เจ้าจงซื่อชางไม่ใช่คนในกู่เฉิงไม่มีใครกล้าขัดใจหรอกหรือ? ทำไมแค่ชวนกินข้าวก็ยังชวนไม่ได้ น่าผิดหวังจริง ๆ!”

“…” จงซื่อชางพูดไม่ออก

ถูกผู้หญิงมองว่าไร้ฝีมือ ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมาก “วันนี้ชวนไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าจะชวนไม่ได้ รอดูเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าได้กินข้าวมื้อนั้นแน่นอน!”

“ดี!” หลูเชี่ยนยิ้ม “งั้นข้าจะรอฟังข่าวจากเจ้า ไม่ต้องห่วง ข้าจะชวนฉิงเอ๋อร์มาด้วย อย่าให้ข้าผิดหวังเชียว ไม่เช่นนั้นก็อย่าหวังว่าข้าจะช่วยเจ้าอีก!”

“ตกลงตามนั้น!” จงซื่อชางจากไปอย่างพอใจ

อีกฝั่งหนึ่ง หลี่เฉิงเฟิงก็ได้รับข่าวจากผู้อื่นว่า จ้าวซิงปฏิเสธคำเชิญ

“ไม่มาก็ดี” ไม่รู้ทำไม แต่เขารู้สึกโล่งใจ

การส่งคำเชิญให้จ้าวซิงไม่ใช่ความตั้งใจของเขา เพียงแต่ทุกคนพูดกันว่าให้ชวนจ้าวซิงมาร่วมสนุกด้วย เขาจึงส่งคนไปเชิญ

แต่หากจ้าวซิงมาจริง ๆ หลี่เฉิงเฟิงกลับจะรู้สึกอึดอัด

เมื่อจ้าวซิงไม่มา เขากลับรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ที่เขาลิ่วซาน ณ ลานกว้างพิธีสักการะ

“เจ้าทำไมยังไม่กลับ?” เฉินซือเจี๋ยถามจ้าวซิงอย่างสงสัย “คนอื่นต่างพากันกลับไปสนุกกันหมดแล้ว เจ้าไม่ไปหรือ?”

การประเมินระดับสิ้นสุดแล้ว ข้าราชการส่วนใหญ่ก็ออกไปจากที่นี่ บางคนก็กลับเมืองไปพักผ่อน

แต่จ้าวซิงยังคงเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ ใครมาชวนก็ไม่ไป

“ข้าไม่ชอบสนุกอะไรแบบนั้น” จ้าวซิงกล่าวไปตามที่ใจไม่ได้คิด “มันไม่มีความหมายอะไร”

“ไม่ต้องเข้มงวดกับตัวเองขนาดนั้นหรอก” เฉินซือเจี๋ยหัวเราะ “ควรสนุกก็ต้องสนุก ก่อนจะเข้าสู่ตำแหน่งขุนนางปีหน้า ช่วงเวลานี้ถือเป็นช่วงเวลาที่เจ้าจะได้พักผ่อนมากที่สุด หลังจากได้รับตำแหน่งแล้ว งานก็จะมากขึ้น”

จ้าวซิงตอนนี้อยู่ในระดับจิ่วผิน หลังจากนี้การฝึกฝนจะช้าลงมาก จนกว่าเขาจะได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการเท่านั้นถึงจะกลับมาเป็นปกติ

ก่อนหน้าจะถึงการประเมินฤดูหนาว ยังเหลือการทดสอบในช่วงเริ่มฤดูหนาวและกลางฤดูหนาวสองครั้งเท่านั้น

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของจ้าวซิง การได้คะแนนเจี่ยสูงจากสองการทดสอบนี้ไม่ใช่เรื่องยาก และการได้รายชื่อสำหรับการประเมินฤดูหนาวก็เป็นเรื่องแน่นอน

เพราะเขาได้เข้าตาเหล่าขุนนางในสำนักงานเกษตรกรรมระดับมณฑลแล้ว การได้รายชื่อในฤดูหนาวนี้ย่อมไม่มีปัญหา

สิ่งเดียวที่ควบคุมไม่ได้ก็คือการสอบของวิหารใหญ่ ในหนานหยาง ต่อให้มีเส้นสายมากแค่ไหนก็ไม่สามารถส่งผลต่อการสอบของวิหารได้

“ข้าไม่ชอบเล่นจริง ๆ” จ้าวซิงกล่าว “หากกลับเมื่อไร ท่านบอกข้าด้วย”

“ได้” เฉินซือเจี๋ยไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

ยามเที่ยงยี่สิบห้านาที ทหารทะเลสาบตะวันออกได้เข้าไปในภูเขากันหมดแล้ว

ยามเที่ยงครึ่ง จ้าวซิงตามเฉินซือเจี๋ยไปพร้อมครอบครัว นั่งเรือเมฆลอยฟ้าออกจากเขาลิ่วซาน ลงจอดนอกประตูเมืองหนึ่งลี้ ได้สัมผัสประสบการณ์บินสักครั้ง

ยามบ่ายสอง ประมุขตำบลซานว่านและรองประมุข เฝ้าดูทางเดินหลายสายที่กลับจากเขาลิ่วซานอยู่พักใหญ่ แต่ไม่พบร่องรอยของจ้าวซิง

“ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะลงมือ” ประมุขตำบลซานว่านถอนหายใจ ภารกิจของจ้าวซิงมีน้ำหนักมากพอ แม้จะต้องละทิ้งเป้าหมายรายอื่นเพื่อจับตัวเขาก็ทำได้ แต่กลับกันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

“ไปเถอะ ผ่านมาหลายปีแล้วยังต้องกังวลเรื่องเวลาอีกหรือ?” รองประมุขที่อยู่ข้าง ๆ หยิบหาบของขึ้น “มีโอกาสอีกมาก”

“อืม”

หลังจากจ้าวซิงกลับเข้าเมือง การเตือนภัยของปฏิทินหลีกเลี่ยงเคราะห์ก็หายไป ไม่มีสัญญาณของเคราะห์ร้ายอีกต่อไป

ระหว่างทางกลับไปยังถนนพิงคังฟาง ไช่ฟูเหรินควงแขนจ้าวรุ่ยเต๋อ ส่วนจ้าวเจิ้งที่ยังคงตื่นเต้นกับการนั่งเรือเมฆลอยฟ้า กระโดดโลดเต้นไปตลอดทาง และคอยถามจ้าวซิงไม่หยุด

“พี่ใหญ่ เรือเมฆลอยฟ้าบินได้สูงแค่ไหน?”

“สูงมาก”

“พี่ใหญ่ ถ้าอยากปัสสาวะตอนอยู่บนเรือเมฆลอยฟ้าต้องทำยังไง?”

“ยืนที่ขอบเรือแล้วปัสสาวะสิ”

“หืม? จะไม่ตกลงไปหรือ? ลมแรงขนาดนี้จะไม่ปัสสาวะเลอะกางเกงหรือ?”

“ก็ล้างสะอาดสิ”

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่… โอ๊ย~”

เมื่อเห็นจ้าวเจิ้งสะดุดล้ม จ้าวซิงก็ได้แต่ส่ายหัวกับความซุ่มซ่ามของน้องชาย จากนั้นเขายกนิ้วขึ้นดีดเบา ๆ สายลมหนึ่งพัดพาร่างของจ้าวเจิ้งลอยขึ้นมา

จ้าวเจิ้งถีบเท้าลอยอยู่กลางอากาศ หัวเราะไม่หยุด

“เย้~ ข้าลอยขึ้นมาอีกแล้ว~ พี่ใหญ่ เร็วอีกสิ~”

คืนนั้น จ้าวซิงกลับมายังห้องพักของตนเอง เขาปิดหน้าต่างแล้วหยิบกระดาษสีเหลืองสองแผ่นจากชั้นหนังสือ สร้างเป็นยันต์นำวิญญาณและยันต์สถิตวิญญาณ

ยันต์พื้นฐานสองชนิดนี้เขาฝึกจนเต็มขั้นแล้ว ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ก็สร้างเสร็จ

“ตอนนี้ระดับพลังของข้าเพิ่มขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้รับประโยชน์อะไรจากต้าเมิ่งเซวีกงหรือไม่ สำนักเซวียนเทียนพวกนี้ร้ายกาจนัก แถมยังจ้องเล่นงานข้าอยู่เรื่อย หวังว่าจะหาอะไรมาไว้ป้องกันตัวได้บ้าง”

หลังจากที่หมึกแห้งสนิทแล้ว จ้าวซิงก็ติดยันต์สองแผ่นไว้ที่หน้าผากและหน้าท้อง เขาบิดตัวเป็นท่าทางแปลก ๆ บนเตียง แล้วท่องเสียงเบาว่า “ศิษย์จ้าวซิง ขอให้ต้าเมิ่งเซวีกงเปิดประตูแห่งการศึกษาให้ข้าด้วยเถิด!”