ตอนที่ 1410 ศิลานิยม (ฟรี)

ตอนที่ 1410 ศิลานิยม

“ออกมา!” ลู่โจวตะโกน

เสียงของเขาดังก้องไปทั่วความมืด แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับ

‘ก้นทะเล?’ ลู่โจวมั่นใจแล้วว่าเขาอยู่ใต้น้ำ แต่เขางุนงง ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่? เขาสงสัยว่าคัมภีร์เล่มนี้อาจจะมีอักษรเคลื่อนย้าย แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนย้ายใดๆ

ลู่โจวยังคงสังเกตการณ์สภาพแวดล้อมโดยรอบ

ตู้ม!

วัตถุขนาดใหญ่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ

“สัตว์ร้ายงั้นเหรอ?” ลู่โจวที่พูดจบริบดำดิ่งลงไป เขารีบปลดปล่อยพลังฝ่ามือออกมา

พลังฝ่ามือไม่มีแสงสว่างใดๆ มันหายไปในพริบตา

‘เกือบลืมไป ที่เข้ามาในโลกแห่งคัมภีร์นี้เป็นเพียงแค่จิตสำนึกของฉัน’ ลู่โจวคิดได้

เขามองดูสัตว์ร้ายที่มีร่างกายขนาดใหญ่ มันมีความยาวอย่างน้อย 10,000 ฟุต เมื่อมันเคลื่อนไหว น้ำทะเลก็ปั่นป่วน

เพื่อที่จะทดสอบทฤษฎีของตัวเอง เขาจึงยืนนิ่งอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน สัตว์ร้ายตัวเล็กก็แหวกว่ายเข้ามาหา มันแหวกว่ายผ่านร่างกายของลู่โจว

‘เป็นไปอย่างที่คิด!’

“ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้! ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้!” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งข้างๆ หูของลู่โจว

จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะ

เสียงนั้นค่อยๆ เบาลงจนกระทั่งหายไป

“ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้งั้นเหรอ?” ลู่โจวนึกถึงคัมภีร์ที่เจียงเหวินซูทิ้งเอาไว้ ในคัมภีร์นั้นมีประโยคหนึ่ง: ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้

‘เป็นไปไม่ได้! หรือว่าเจียงเหวินซูจะเป็นร่างฉายของอสูรกายในดินแดนดอกบัวทองคำ?’

ลู่โจวส่ายหัว เขาละทิ้งทฤษฎีนี้ หากมันเป็นเรื่องจริง เขาก็คงจะรู้สึกขยะแขยงมาก เขาไม่ชอบเจียงเหวินซู เจียงเหวินซูทำตัวเหมือนกับทรราชในดินแดนดอกบัวทองคำมาเป็นเวลานาน เขาเป็นคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง หากเจียงเหวินซูเป็นร่างฉายของอสูรกายจริงๆ แบบนี้สมบัติที่เขาได้มาอย่างนาฬิกาทรายแห่งกาลเวลาและกล่องผ้าไหมจากสุสานของจักรพรรดิก็คงจะต้องถูกโยนทิ้งไปงั้นเหรอ?

แต่ลู่โจวคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ เจียงเหวินซูเป็นคนที่หัวโบราณ อสูรกายถูกเรียกว่าอสูรกายก็เพราะเขาได้ศึกษาเรื่องต้องห้ามและสร้างเส้นทางแห่งการฝึกฝนขึ้นมาใหม่

ลู่โจวตั้งสติก่อนจะดำดิ่งลงไป ในเมื่อนี่เป็นเพียงแค่จิตสำนึกของเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร ในเวลานี้เองเขาเห็นแสงสีทองจางๆ มาจากส่วนลึกของทะเล หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นว่ามันมาจากกล่องสี่เหลี่ยมสีทอง

ลู่โจวดีใจที่ได้พบกับแสงสว่างในความมืดมิด เขายังคงดำดิ่งลงไป เขามองเห็นสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ แต่อย่างไรก็ตามพวกมันก็ยังคงไม่อาจทำร้ายเขาได้

“อย่าแตะต้องมัน!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากความมืด

“เจ้าเป็นใคร?!” ลู่โจวหันหลังกลับไปก่อนจะปลดปล่อยพลังฝ่ามือออกไป

ความกลัวนั้นเกิดมาจากความมืดมิด ก้นทะเลนั้นมืดมิด มันทำให้ลู่โจวรู้สึกกังวล

ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆ เขามองดูกล่องสีทองสามมิติที่อยู่ด้านล่าง แต่ละด้านของกล่องมีสี่เหลี่ยมเล็กๆ เก้าช่อง อักษรสีทองเปล่งประกายถูกสลักไว้ในสี่เหลี่ยมเล็กๆ แต่ละช่อง

อักษรบางตัวสะกดเป็นคำที่ทำให้ลู่โจวสนใจ

“ศิลานิยม?” ลู่โจวถามออกมาดังๆ “นี่มันอะไรกัน?”

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมันเกี่ยวข้องอะไรกับพันธนาการแห่งสวรรค์และโลกหรือชีวิตนิรันดร์? เขาไม่เข้าใจเลย

…

“ท่านอาจารย์จะเป็นอะไรรึเปล่า?” หยวนเอ๋อพึมพำ หยวนเอ๋อและหอยสังข์มองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวนอกศาลาทางทิศตะวันออก

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” หอยสังข์ตอบ

“ทำไมท่านอาจารย์ถึงได้พูดแต่เรื่องที่พวกเราไม่เข้าใจนะ?” หยวนเอ๋อเกาหัว

“อสูรกาย! ออกมา!” เสียงหนึ่งดังมาจากศาลาทางทิศตะวันออก

“ดูสิ น่าตกใจรึเปล่าล่ะ? ก่อนหน้านี้ท่านอาจารย์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน!” หยวนเอ๋อกล่าว

หอยสังข์กางแขนออก นางทำอะไรไม่ได้

ในใจของพวกนางแล้ว ท่านอาจารย์มักจะเป็นคนที่สง่าผ่าเผยและไม่กลัวอะไร การที่ท่านอาจารย์ตะโกนแบบนี้จึงเป็นเรื่องที่แปลก

“ไปกันเถอะ ยังไงซะพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้” หยวนเอ๋อกล่าว

“ตกลง!” หอยสังข์ตอบรับทันที

พวกนางทั้งสองรีบวิ่งไปยังด้านหลังภูเขา

…

ในความมืดมิด

ลู่โจวขมวดคิ้วเมื่อพบว่าจิตสำนึกของเขากำลังหลอมรวมเข้ากับภาพวาด

โลกในคัมภีร์นั้นสมจริงมาก ทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้น เขาก็อดที่จะตอบสนองไม่ได้

ความรู้สึกนี้ไม่ค่อยดี

เมื่อเขาพยายามเข้าไปใกล้ศิลานิยมสีทอง เขาก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นขัดขวางเอาไว้

“อย่าเข้ามาใกล้! อย่าเข้ามาใกล้!”

“ทำไมล่ะ?” ลู่โจวถาม

“ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้! ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้! ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้!”

“สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่ชีวิตนิรันดร์ ข้าแค่อยากจะปลุกชีพคนตาย” ลู่โจวกล่าว

“ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไปได้!”

นี่ไม่ใช่คำตอบสำหรับคำถามที่เขาถาม ดูเหมือนว่าเสียงนี้จะเป็นเพียงแค่พลังงานที่หลงเหลืออยู่ในคัมภีร์

‘หรือว่านี่จะไม่ใช่คัมภีร์ปลุกชีพกัน?’ ลู่โจวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

แต่เฉินฟูไม่จำเป็นต้องโกหก ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อ 30,000 ปีก่อน ลู่เทียนตงคือคนเดียวที่ครอบครองดินแดนดอกบัวดำ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ในขณะที่ลู่โจวกำลังครุ่นคิด ศิลานิยมก็เปล่งประกาย เงาหนึ่งพุ่งเข้าหาศิลานิยม จากนั้นศิลานิยมก็ระเบิดพลังออกมา ทะเลสั่นสะเทือน

เงานั้นกระเด็นถอยหลัง

“ไม่!”

จากนั้นเงานั้นก็หายตัวไป ศิลานิยมกลับคืนสู่สภาพเดิม

“หรือว่านี่จะเป็นภาพเหตุการณ์ในอดีต?” ลู่โจวขมวดคิ้ว บางทีมันอาจจะเหมือนกับคริสตัลความทรงจำ

“กฎแห่งเต๋านับพันสามารถถูกนำมาใช้ได้ เริ่มต้นจากปรมาจารย์ผู้ทรงเกียรติ”

“มีเพียงแค่สิ่งมีชีวิตสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถย้อนเวลาได้ และมีเพียงแค่สิ่งมีชีวิตสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถปลุกชีพคนตายได้...”

“มีเพียงแค่สิ่งมีชีวิตสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถปลุกชีพคนตายได้งั้นเหรอ?” ลู่โจวส่ายหัว

ฟิ้ว!

จิตสำนึกของลู่โจวถูกดึงกลับมา โลกหมุนวน ดวงดาวมากมายเคลื่อนที่

ลู่โจวลืมตาขึ้น เขารู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งจะตื่นจากความฝัน

เขามองดูพระสูตรเทศนาตรงหน้า มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป

‘เสียงและภาพในคัมภีร์นั้นหมายถึงอะไร?’

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“ท่านอาจารย์! แย่แล้ว!” เสียงฝีเท้าและเสียงที่ฟังดูเร่งรีบดังมาจากข้างนอก

“เข้ามา”

“ศิษย์พี่เจ็ดตายแล้ว! ศิษย์พี่เจ็ดตายแล้ว!” หยวนเอ๋อเปิดประตูเข้ามา นางกล่าวอย่างร้อนใจ

ลู่โจวไม่ได้พูดอะไร เขารีบลุกขึ้นยืน เพียงพริบตาเดียวเขาก็มาถึงศาลาทางตอนใต้

“ท่านอาจารย์!”

“ท่านเจ้าศาลา!”

ทุกคนหลีกทางให้กับลู่โจว

เมื่อลู่โจวเข้ามาในห้อง เขาก็มองดูสีวู่หยา ออร่าแห่งความตายปกคลุมร่างกายของสีวู่หยาเอาไว้ แต่เพราะเซรามิกประกายม่วง ทำให้ไม่มีกลิ่นเหม็น แต่อย่างไรก็ตามสีผิวของสีวู่หยานั้นเปลี่ยนไปมาก

“ในระหว่างที่ท่านอาจารย์เก็บตัวฝึกตน เจ็ดวันผ่านไปแล้ว ศิษย์น้องเจ็ด...” ยี่เทียนซินกล่าว

“เจ็ดวัน?” ลู่โจวพูดแทรก

ทุกคนเงียบลง

ลู่โจวไม่คิดเลยว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดนี้ ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น 1,000 เท่า นั่นหมายความว่าเขาใช้เวลา 7,000 วัน อยู่ข้างใน

เรื่องใหญ่เกิดขึ้นภายในเจ็ดวัน ชีวิตและความตายเป็นเดิมพัน ทุกคนต่างก็รู้สึกกังวล ใครกันล่ะในศาลาปีศาจลอยฟ้าที่จะไม่สนใจชีวิตของสีวู่หยา?

“ทุกคน ออกไปให้หมด!” ลู่โจวกล่าว

“ครับ!”

สุดท้ายแล้วก็เหลือเพียงแค่ลู่โจวเท่านั้นในห้อง เขามองดูสีวู่หยาและถอนหายใจ

บางครั้งความผิดพลาดก็ไม่อาจถูกแก้ไขได้

หากสิ่งที่เขาได้เรียนรู้จากคัมภีร์เป็นเรื่องจริง แบบนี้...เขาก็คงจะไม่มีทางปลุกชีพสีวู่หยาได้

ความเงียบปกคลุม

เที่ยงวันผ่านไป เย็นย่ำมาเยือน

“มีเพียงแค่สิ่งมีชีวิตสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถปลุกชีพคนตายได้ ข้าทำอะไรไม่ได้” ลู่โจวพูดกับตัวเอง

บนโลกใบนี้ ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้

“เจ้าช่วยชีวิตเจียงอาเฉียน แต่เจ้ากลับต้องจบชีวิตลง เจ้าเสียใจรึเปล่าที่แก้ไขความผิดพลาด?”

“ช่างเถอะ ข้าจะใช้วิธีการดั้งเดิมผนึกเจ้าเอาไว้ก็แล้วกัน”

“หากมีชาติหน้า ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์อีกครั้ง”