กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 562 เหตุใดสมาชิกตระกูลจึงหายไปทั้งหมด

กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 562 เหตุใดสมาชิกตระกูลจึงหายไปทั้งหมด

“เป็นไปไม่ได้!”

เซียวอู๋ซางตกใจจนหน้าถอดสี

ตระกูลเซียวเจริญรุ่งเรืองมานานนับประการ สมาชิกตระกูลหลายแสนคน ยอดฝีมือมากมายนับไม่ถ้วน ในอดีต ภายในตระกูล เต็มไปด้วยผู้คน

วันนี้กลับไม่มีแม้แต่คนเดียว?

หายไปอย่างกะทันหัน

ก่อนหน้านี้ไม่มีลางบอกเหตุใด ๆ ราวกับว่าถูกฝ่ามือที่มองไม่เห็น ลบพวกเขาทั้งหมดไป

ชั่วขณะหนึ่ง

ความหนาวเย็นพุ่งทะลวงขึ้นมาจากฝ่าเท้าไปยังศีรษะ เซียวอู๋ซางราวกับตกอยู่ในเหวน้ำแข็ง เขาแทบจะสิ้นสติ

“นายน้อย เกิดเรื่องใดขึ้น”

ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว เขายังคงไม่รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องราว

“ท่านผู้อาวุโสทั้งหลาย เหตุใดสมาชิกตระกูลจึงหายไปทั้งหมด?”

เซียวอู๋ซางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“สมาชิกตระกูลหรือ?”

ผู้อาวุโสหลายคน ปล่อยจิตสำนึกวิญญาณกวาดผ่านไปทั่ว ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ ผู้อาวุโสสี่ รีบลุกขึ้น เดินออกไปด้านนอก

แต่เขายังเดินทางไม่ถึงประตู

“กึก! กึก! กึก!”

เสียงฝีเท้าที่ชัดเจนดังขึ้น

เสียงฝีเท้าดังขึ้น ราวกับเหยียบลงบนใจของพวกเขา เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ฟ้าดิน ทำให้จิตใจของพวกเขาตกอยู่ในห้วงลึก

พวกเขาสามารถยืนยันได้

ภายใต้จิตสำนึกวิญญาณของพวกเขา ด้านนอกไม่มีผู้ใดอยู่

แต่เสียงฝีเท้านี้ ดังมาจากที่ใด

ยิ่งเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา กลิ่นอายที่ไม่ดีก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ปกคลุมทั่วตระกูลเซียว

“มีศัตรูที่แข็งแกร่งบุกเข้ามา!”

ผู้อาวุโสสี่ถอยกลับมาอย่างช้า ๆ แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นว่าใครกำลังเข้ามาใกล้ แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอันโบราณกำลังแผ่กระจาย

ราวกับว่าในยุคบรรพกาล กลิ่นอายนี้ก็ยังคงอยู่

เจ้าของกลิ่นอายนี้ ยิ่งใหญ่ ไร้เทียมทาน เหนือกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้จิตใจของพวกเขาหวาดกลัว อยากจะคุกเข่าลง

“ผู้ใดกัน? แอบซ่อนอยู่เช่นนี้ เหตุใดจึงไม่กล้าปรากฏตัว?”

ผู้อาวุโสหกตะโกนเสียงดัง

ภายใต้กลิ่นอายนี้ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

ยิ่งอยู่ที่นี่ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว กลิ่นอายนี้ช่างน่าอึดอัดใจยิ่งนัก เขาไม่กลัวตาย แต่กลัวว่าตนเองจะตายอย่างไร้ค่า

เหมือนกับสมาชิกตระกูลเซียวคนอื่น ๆ แม้แต่เสียงร้องยังไม่อาจเปล่งออกมา ก็หายไปจากโลกใบนี้

“ข้ามาถึงนานแล้ว เพียงแต่พวกเจ้าไม่รู้ตัวเท่านั้น”

สิ้นเสียง

แสงสว่างหนึ่งสายส่องประกายมาจากภายนอก แปรเปลี่ยนเป็นสายรุ้ง แบ่งสวรรค์และปฐพีออกเป็นสองส่วน ภายในตระกูลเซียว ไม่มีใครทันตั้งตัว

ชั่วพริบตา

ฉึก!

ผู้อาวุโสหกเบิกตากว้าง ใบหน้าของเขาแข็งทื่อ เขามองลงไปยังหน้าอกของตนเองอย่างไม่อยากเชื่อ ที่นั่นมีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น

เลือดพุ่งทะลักออกมา กระดูกขาวโพลน ย้อมพื้นดินให้กลายเป็นสีเลือด

เซียน… ราชันเซียน!

ผู้อาวุโสหกกล่าวอย่างยากลำบาก ร่างกายของเขาทรุดลง

แสงสว่างหนึ่งสายเมื่อครู่ ไม่เพียงแต่ทำลายพลังทั้งหมดของเขา แม้แต่ดวงวิญญาณก็ยังถูกทำลาย ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของตระกูลเซียว ยังไม่ทันตั้งตัว

“เจ้าแห่งภูเขาเทียนหมางหรือ?”

ผู้อาวุโสใหญ่ตั้งสติได้ กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ในตอนนี้ คนที่มีพลังอำนาจระดับราชันเซียน แล้วยังกล้าบุกโจมตีตระกูลเซียว นอกจากเจ้าแห่งภูเขาเทียนหมางแล้ว เขาคิดไม่ออกว่าจะเป็นใคร

“ตำแหน่งที่ห่างไกล แต่วันนี้กลับดังก้องกังวานอีกครั้ง”

เสียงเย็นชาดังขึ้น

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เบื้องหน้าประตูโถงใหญ่ ปรากฏเงาร่างสูงใหญ่ ยืนหันหลังให้กับทุกคน ผมสีดำขลับ ราวกับเทพมาร

รอบกายเต็มไปด้วยดวงดาว แสงสว่างส่องประกาย ยืนอยู่ใต้เก้าชั้นฟ้า

บุคคลผู้นี้ ลงมืออย่างง่ายดาย สังหารยอดฝีมือระดับยืนยงระยะสูงสุด ราวกับบดขยี้มดปลวกอย่างง่ายดาย

ทุกคนตกตะลึง มองดูภาพเบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ เวลาราวกับหยุดลง ทำให้พวกเขาแทบจะลืมหายใจ

ราชันเซียนระยะสูงสุด แอบเข้ามาในดินแดนของตระกูลเซียว

ภาพเช่นนี้จะเป็นเช่นไร?

ตอนนี้ พวกเขาได้เห็นแล้ว

สมาชิกตระกูลทั้งหมด ราวกับหญ้าที่ถูกตัดขาด ไม่มีใครสามารถต้านทานได้แม้แต่ลมหายใจ

ข้าจะยื้อเขาเอาไว้ นายน้อยรีบเดินทางไปยังหลังเขา เปิดใช้งานอาวุธของบรรพบุรุษ แม้ว่าจะไม่สามารถสังหารเขาได้ ก็ขอให้รักษาความหวังของตระกูลเซียวเอาไว้!

ผู้อาวุโสใหญ่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ยืนอยู่เบื้องหน้าทุกคน พร้อมที่จะสละชีวิต

ตบะของเขา ไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าผู้อาวุโสหกมากนัก เขาไม่รู้ว่าจะสามารถยื้อเอาไว้นานเพียงใด แต่ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอื่น ๆ เดินทางไปยังหลังเขา

เปิดใช้งานอาวุธระดับราชันเซียน

เมื่อมีอาวุธระดับราชันเซียนปกป้อง แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะได้ แต่การรักษาชีวิตเอาไว้ คงไม่ใช่เรื่องยาก

“ไม่ต้องเดินทางไปยังหลังเขาแล้ว”

เจ้าแห่งภูเขาเทียนหมาง ยกมือขึ้นหนึ่งข้าง บนฝ่ามือของเขา ปรากฏแสงสว่างสองกลุ่ม ภายในนั้นมีเจดีย์โบราณหนึ่งหลัง และหอกยาวหนึ่งเล่ม เขากล่าวอย่างแผ่วเบาว่า

“ความหวังสุดท้ายของพวกเจ้า อยู่ในมือของข้า!”

ทุกคนรวมถึงผู้อาวุโสใหญ่ เมื่อเห็นเจดีย์โบราณ และหอกยาว ก็รู้สึกตัวแข็งทื่อ

นั่นคืออาวุธของบรรพบุรุษ!

ไม่นึกเลยว่าจะตกไปอยู่ในมือของเจ้าแห่งภูเขาเทียนหมาง นั่นหมายความว่า ความหวังสุดท้ายของพวกเขา ได้หายไป