บทที่143ตอนที่142. จางเสี่ยวหรูช่างเป็นความสนุกทั้งตัว  

  ระหว่างทางกลับบ้าน

  หลัวอี้หางเป็นคนขับรถ

  จางเสี่ยวหรูนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ พลางลูบกระเป๋าใบใหม่ด้วยความพอใจ

  แล้วเธอก็เริ่มบ่นเรื่องหลิวเพียวเลี่ยง

  “พี่ พี่คนนั้นของพี่นี่ขาดความคิดหรือเปล่า? ใส่แว่นกันแดดในห้าง แล้วยังทำตัวโอ้อวด ทำเป็นเท่ ให้บังเอิญเจอกัน แต่พอเจอกันเขาก็ไม่พูดอะไรเลย ยื่นถุงมาให้ฉันเฉยๆ ถ้าไม่รู้จักเขามาก่อน ฉันคงคิดว่าเจอมิจฉาชีพแล้ว”

  “คนเขาให้กระเป๋าแพงๆ กับเธอแล้ว ยังจะบ่นเขาอีก”

  “ก็จริงนะ” จางเสี่ยวหรูยอมรับอย่างไม่ปิดบัง หลิวเพียวเลี่ยงใจป้ำจริงๆ

  ของขวัญเจอหน้า กลับให้กระเป๋ามา

  แถมยังเป็นแบรนด์ดัง

  ตาถึงเหมือนกันนะ ใบนี้เป็นกระเป๋าลายดอกชา COACH ราคาเป็นพันหยวนเลย

  เธอหมายตากระเป๋าใบนี้มานานแล้ว

  แต่ก็เหมือนกับของอีกหลายอย่างที่เธอเคยหมายตาไว้ พอเห็นราคาแล้วความคิดอยากได้ก็หายไปทันที ต้องยอมฝังใจไว้เลย

  ไม่คิดว่าจะได้มาอย่างกะทันหันแบบนี้

  “แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่บ่นเรื่องเขานะ” กระเป๋าก็ส่วนกระเป๋า คนก็ส่วนคน ต้องไม่เอามาปนกัน

  เธอกลุ้มใจจริงๆ นะ ตอนนี้ยอมรับของเขามาแล้ว ก็รู้ว่าต้องช่วยเขาพูดในอนาคตแน่ๆ แต่วันนี้ครั้งแรกที่เจอกัน...

  “เฮ้อ น่าปวดหัว”

  “ไม่ใช่ความผิดของหลิวพี่เธอหรอก เขายังไม่มีประสบการณ์” หลัวอี้หางพยายามพูดให้หลิวเพียวเลี่ยงดีขึ้น “นี่น่าจะเป็นครั้งที่หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...หก ที่เขาจีบผู้หญิง”

  ช่วยพูดให้แล้วก็กลับมาเหมือนเดิม...

  “ฮ่า!” จางเสี่ยวหรูหัวเราะจนท้องแข็ง “แล้วทำไมเขายังทำตัวแบบนี้อยู่ล่ะ?”

  “ถ้าไม่ทำแบบนี้ เขาคงมีคนคบไปนานแล้ว”

  “ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่นี่แย่จริงๆ…”

  การพูดถึงคนอื่นลับหลังนี่มันสนุกจริงๆ

  ไม่ทันไรก็มาถึงบ้านแล้ว

  หลังจากลงจากรถ หลัวอี้หางก็หยิบถังพลาสติกออกจากท้ายรถ และพาจางเสี่ยวหรูเข้าไปในบ้าน

  ที่หน้าประตู เขาหยิบถังออกมาแล้วยื่นให้

  จางเสี่ยวหรูชะงักเล็กน้อย ก่อนจะรับถังมา และเงยหน้าขึ้นตบแขนหลัวอี้หาง “พี่ พี่สะใภ้ของพี่ฝึกพี่ได้ดีมากเลย”

  “ไปเลย นี่มันมารยาทต่างหาก เจ้าเด็กน้อยไม่รู้เรื่อง” หลัวอี้หางตบหลังจางเสี่ยวหรูไปที

  “โอ๊ย” จางเสี่ยวหรูร้องออกมาแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน พร้อมกับตะโกนว่า “ป้า ป้า ฉันมาแล้ว! มาหาป้าแล้ว!”

  จางกุ้ยฉินอยู่ในบ้าน พอได้ยินเสียงหลานสาวออกจากห้องนอนด้วยความดีใจ “อ้าว เสี่ยวหรู มาถึงแล้วเหรอ มานี่เร็ว ป้าอยากเจอหนูจะแย่ ทำไมผอมลงขนาดนี้เนี่ย”

  “จริงเหรอคะ!” จางเสี่ยวหรูยิ้มกว้าง หิ้วถังอย่างยากลำบาก “ป้า แม่ให้เอาผักจางสุ่ยมาให้ป้าค่ะ”

  “โอ้โห ป้าคิดถึงเจ้านี่จะแย่ ขอบใจหนูมากที่อุตส่าห์แบกมาจากไกลๆ หนักไหมลูก มาได้ยังไงเนี่ย?” จางกุ้ยฉินรับถังไปเปิดดูอย่างมีความสุข

  ส่วนหลัวอี้หางที่ตามมาข้างหลังเหมือนเป็นคนล่องหนไปแล้ว...

  ผักจางสุ่ย เป็นอาหารที่ทำจากแป้งและน้ำอุ่นหมักผักชนิดต่างๆ เช่น กะหล่ำปลี ขึ้นฉ่าย หรือผักกาดขาว แต่ที่แถบเทียนฮั่นจะชอบใช้ผักหัวดอกชนิดหนึ่ง

  รสชาติจะออกเปรี้ยว แต่ไม่เปรี้ยวจัดเหมือนกิมจิหรือผักดอง

  มีเรื่องเล่าของเทียนฮั่นว่า ผักจางสุ่ยนี้ถูกคิดค้นโดยหลิวปังและเซียวเหอ อีกเรื่องก็ว่าจางเฟยเป็นคนคิดค้นขึ้นมา ยังไงก็ตามต้องพ่วงชื่อบุคคลสำคัญในท้องถิ่นไว้ด้วย

  จริงๆ แล้ว ผักจางสุ่ยเป็นที่นิยมกินกันในหลายพื้นที่ เช่น กานซู่, ส่านซี, ชิงไห่

  แถบเทียนฮั่นมักจะกินผักจางสุ่ยคู่กับบะหมี่ เป็นเมนูที่ขาดไม่ได้ในหน้าร้อน

  ทำผักจางสุ่ยนั้น บ้านแถบเทียนฮั่นแทบทุกบ้านจะทำได้ แต่ดูเหมือนบ้านหลัวจะเป็นข้อยกเว้น…

  เพราะจางกุ้ยฉินทำผักจางสุ่ยทีไร ขึ้นราแทบทุกที

  พ่อของหลัวอี้หางลองทำอยู่สองครั้ง ผลสุดท้ายคือเหม็นมาก

  เพราะแบบนี้บ้านของหลัวอี้หางจึงต้องพึ่งบ้านลุงของเขาในการช่วยทำผักจางสุ่ย…

  ครั้งนี้จางเสี่ยวหรูก็อ้างว่าจะมาส่งผักจางสุ่ยให้ป้า เพื่อจะได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ

  จางกุ้ยฉินพาจางเสี่ยวหรูนั่งลง แล้วสั่งให้หลัวอี้หางเอาเครื่องดื่ม ผลไม้ และขนมมาให้

  จางเสี่ยวหรูนั่งรออยู่ด้วยท่าทีลิงโลดเหมือนผู้ชนะ มีความสุขมากจริงๆ

  เพราะตอนนี้เธอมีแบ็คอัพแล้ว

  จางกุ้ยฉินยื่นส้มให้เธอลูกหนึ่ง แล้วก็แอปเปิ้ลอีกลูก ทำให้เธอมีผลไม้ในมือทั้งสองข้าง ก่อนจะถามเรื่องในบ้าน “แล้วพ่อหนูเป็นยังไงบ้าง?”

  “ก็เหมือนเดิม พ่อฉันเกือบจะเป็นนักบุญแล้ว ไม่กลับบ้านเลย ทำแต่งาน” จางเสี่ยวหรูตอบไปพร้อมกับกัดแอปเปิ้ลคำโต

  “แล้วแม่ล่ะ?”

  “แม่ฉันก็ยุ่ง ตอนนี้เธอสลับกะอยู่ กลับบ้านอาทิตย์ละครั้งเอง พอกลับมาก็อยู่ไม่นาน หยุดได้สองวันก็กลับไปทำงานอีก เธอบอกว่าพวกคนงานนั่นขาดเธอไม่ได้ เชอะ เธอเป็นแค่คนทำกับข้าว มีอะไรที่ขาดเธอไม่ได้กัน”

  “โอ๊ย สามีภรรยาคู่นี้ ช่างไม่มีระเบียบจริงๆ” จางกุ้ยฉินเข้าใจทั้งน้องชายและน้องสะใภ้ดี จะว่าไปแล้วก็คงต้องมีทั้งข้อดีและข้อเสีย

  และจางเสี่ยวหรูก็เป็นส่วนที่เสียของทั้งสองคนนั้น

  “งั้นมานอนที่บ้านป้าเถอะ ให้พี่ชายพาหนูไปเที่ยว”

  “โห ป้านี่ดีที่สุดเลยค่ะ” จางเสี่ยวหรูตอบรับทันทีอย่างไม่เกรงใจ

  เพราะเธอเองก็รู้สึกเบื่อบ้านตัวเองเหลือเกิน กลับบ้านช่วงปิดเทอมทั้งที พ่อแม่ก็ไม่ค่อยได้เจอ ต้องอยู่บ้านคนเดียว

มีแต่หมูอยู่เป็นเพื่อน

  สาวน้อยจะอยู่คนเดียวได้ยังไง

  บ้านหลัวอี้หางก็ว่าอยู่ห่างไกลแล้ว แต่บ้านจางเสี่ยวหรูยิ่งไกลกว่า อยู่ในเขตฝอผิง ถูกล้อมด้วยเทือกเขาฉินหลิ่ง

  พื้นที่ก็กว้างแต่คนกลับน้อยมาก ทั้งอำเภอมีคนอยู่แค่สองหมื่นคนเท่านั้น และตัวอำเภอก็เล็กกว่าหมู่บ้านบางแห่งซะอีก

  จะไปเที่ยวหรือเดินเล่นก็ไม่มีอะไรเลย มีแต่ป่าเขาเต็มไปหมด เจอลิงอยู่เรื่อยๆ

  ลิงนั้นก็น่ารักหรอก แต่จะดูทั้งวันทุกวันก็ไม่ไหว

  จางเสี่ยวหรูเป็นคนชอบความครึกครื้น ถ้าไม่งั้นเธอคงไม่รีบออกจากบ้านทันทีหลังจากอยู่ได้ไม่กี่วันหรอก อ้างว่าจะมาส่งผักจางสุ่ยเพื่อหนีมาเที่ยว…

——

  “ปากหวานจริงๆ หนูเสี่ยวหรู แล้วหนูเป็นยังไงบ้าง อยู่ตัวคนเดียวที่นั่นไหวไหม ป้าดูแล้วหนูผอมลงนะ กินอาหารไม่ค่อยได้เหรอ?” จางกุ้ยฉินจับจางเสี่ยวหรูหมุนดูรอบๆ แล้วพูดซ้ำอีกครั้งด้วยความสงสาร

  เมื่อได้ยินแบบนั้น หลัวอี้หางก็มองดูบ้าง แต่เขากลับคิดในใจว่า “ผอมตรงไหนกันล่ะ หน้ายังกลมเหมือนเดิมเลย”

  จางเสี่ยวหรูเอามือจับหน้าตัวเองอย่างมีความสุขมาก “จริงเหรอ ในที่สุดความอดทนของฉันก็ได้ผลแล้ว พี่ไม่รู้หรอกว่าภาคเรียนที่แล้วฉันน้ำหนักขึ้นไปตั้งแปดกิโล จะกลิ้งได้แล้วเนี่ย”

  “ตอนนี้ก็ยังกลิ้งได้นะ” หลัวอี้หางพูดแทรกขึ้นมา

  หน้าของจางเสี่ยวหรูเริ่มบวมขึ้นมาทันที นี่เรียกว่าโมโหจนแก้มป่องแล้วล่ะ “พี่ ถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้ พี่จะต้องเสียฉันไปแน่ๆ!”

  “ดีเลย โอ๊ย!” เขาโดนจางกุ้ยฉินตีไปทีหนึ่ง

  หลังจากดุลูกชายแล้ว จางกุ้ยฉินก็หันกลับไปถามจางเสี่ยวหรูอีกว่า “เสี่ยวหรู ทำไมหนูกินเยอะขนาดนั้นล่ะ อาหารที่โรงเรียนอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

  “ก็ไม่หรอก แค่อาหารปกติ แต่ปัญหาคือรูมเมทของฉันต่างหาก สองคนมาจากตงเป่ย อีกคนจากซานตง ทั้งตัวสูงทั้งตัวใหญ่” จางเสี่ยวหรูพูดไปพลางกลัวว่าป้าจะไม่เข้าใจ เธอจึงดันตัวเองขึ้นจากโซฟา แล้วยกแขนขึ้นสูงๆ เพื่อแสดงท่าทางประกอบ “พวกเธอกินเก่งกันมาก ฉันกินข้าวกับพวกเธอทุกวัน กินเยอะมากจนบวมเลย”

  “เทอมนี้ต้องพยายามอย่างหนักกว่าจะผอมลงมาได้”

  จากท่าทางและน้ำเสียงดูเหมือนว่าเธอจะเก็บกดไม่น้อยเลย

  แต่ปัญหาก็คือ...

  “ฮ่าๆๆๆ ขาดทุนซะแล้ว!” หลัวอี้หางคิดอะไรได้ตลกๆ จนแทบจะขำตาย

  “พี่หลัวอี้หาง! พี่เสร็จแน่!” จางเสี่ยวหรูเจอจุดอ่อนเข้าแล้ว จึงรีบพุ่งเข้ามาทำท่าจะสู้

  หลัวอี้หางไม่ต้องออกแรงมาก แค่เอนตัวพิงโซฟาแล้วยกขาขึ้นมาบังซ้ายทีขวาที จางเสี่ยวหรูก็ผ่านไปไม่ได้ ถ้ากล้าพุ่งเข้ามาใกล้ก็จะโดนเท้าเขาถีบเข้าให้

  เธอเลยรีบฟ้องป้า

  หลัวอี้หางก็โดนตีอีกทีหนึ่ง

  แต่เขาก็ยังหัวเราะอยู่ เพราะมันขำเกินไปจริงๆ

  จางเสี่ยวหรูเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีที่แล้ว หลังจากคะแนนสอบเอนทรานซ์ออกมา เธอมีสองทางเลือกว่าจะไปมหาวิทยาลัยในฮาร์บินหรือไห่หนาน พอดีเลยที่เป็นที่หนึ่งในเหนือสุดและใต้สุด

  ความกดดันอย่างหนึ่งของจางเสี่ยวหรูมาตั้งแต่เด็กคือส่วนสูง เพราะเธอหยุดสูงตั้งแต่ม.ต้น ค้างอยู่ที่ 155 เซนติเมตร

  ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไปเรียนที่ไห่หนานแบบไม่ลังเล จุดประสงค์เดียวคือเพื่อเสริมสร้างความมั่นใจเรื่องส่วนสูง เพราะเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงทางใต้ตัวเตี้ย

  แต่ผลลัพธ์คือ…โชคชะตาห้องพักมันเล่นตลกกันเกินไป ฮ่าๆๆๆๆ

  หลัวอี้หางหัวเราะไม่หยุด จางเสี่ยวหรูก็โกรธไม่หยุด สองพี่น้องเลยลงเอยด้วยการไล่จับกันอีกครั้งในบ้าน

  ถ้าถามว่าจางกุ้ยฉินคิดยังไง เธอก็แค่นั่งดู

  ทั้งคู่ชอบทะเลาะกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก หลัวอี้หางเคยแกล้งจางเสี่ยวหรูจนเธอร้องไห้แล้วไล่เขาตีกันจนบ้านแทบพัง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน

  จางเสี่ยวหรูโตขึ้นแล้ว

  พอรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรฟ้องติงรุ่ยทันที

  ตอนแรกตกลงกันไว้ว่าจะไม่ใช้ “อาวุธทำลายล้างสูง” ก่อน หลัวอี้หางก็เลยรีบยอมแพ้ทันที หันตัวหนีไปทางอื่น

  จางเสี่ยวหรูยิ้มด้วยความพอใจ แล้วคว้าแขนของหลัวอี้หางมาถูๆ ก่อนจะงับเข้าไปเต็มๆ

  สะใจสุดๆ…

  ไม่นานนัก หลัวพ่อก็พาลูกสองคนกลับมา

  เด็กทั้งสองคนเห็นจางเสี่ยวหรูเป็นเรื่องแปลกใหม่ สงสัยว่านี่คือเด็กผู้หญิงคนไหนกัน

  จางเสี่ยวหรูก็รู้สึกแปลกใจไม่แพ้กัน บ้านป้าจ้างคนงานตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังเป็นเด็กอีกสองคนด้วย

  ทำให้จางกุ้ยฉินต้องมานั่งดูการประลองสายตาระหว่างเด็กสามคน

  ส่วนหลัวอี้หางกับหลัวพ่อก็เข้าไปทำอาหารในครัว

  หลัวพ่อถามขึ้นมาว่า “คืนนี้เจียงซิ่งไฉจะนอนที่ไหน?”

  “จัดการให้หลิวอิงเรียบร้อยแล้ว คืนนี้จะพาไปนอนที่ห้องพักพนักงาน”

  ใช่แล้ว ห้องพักพนักงาน

  สถานที่เปลี่ยนไป บ้านใหญ่ขึ้น มีคนทำงานมากขึ้น ตอนนี้พนักงานเสิร์ฟไม่ได้มีแค่หงกับฮุ่ยอีกต่อไป มีเพิ่มมาอีกสองคน

  ในครัวนอกจากเชฟหลู่กับอาจารย์สวีแล้ว ยังมีคนเตรียมวัตถุดิบอีกสองคน มีเชฟเย็นสามคน และผู้ช่วยอีกสองคน

  แถมยังมีคนทำความสะอาดอีกคน

  พวกเขาเช่าบ้านใกล้ๆ ไว้สองหลังเป็นที่พักพนักงาน มีเตียงสองชั้น ใครเลิกงานดึกแล้วไม่สะดวกกลับบ้านก็สามารถมานอนที่นี่ได้

  มื้อเย็นแสนอร่อย

  ทำให้จางเสี่ยวหรูติดใจจนไม่อยากกลับ

  หลังอาหาร จางเสี่ยวหรูก็กลายเป็นลูกไล่ของหลัวอี้หาง หลัวอี้หางล้างจานเธอก็มอง หลัวอี้หางลอกมอลต์เธอก็มอง หลัวอี้หางเก็บเห็ดเธอก็มอง หลัวอี้หางดูจางกุ้ยฉินบันทึกการทำงานของเจียงเสี้ยวอันและเจียงหงจื้อเธอก็มองไปด้วย

  น่ารำคาญจริงๆ

  หลัวอี้หางจับไหล่จางเสี่ยวหรู แล้วหมุนตัวเธอให้หันหลัง “เธอจะทำอะไรเนี่ย!”

  จางเสี่ยวหรูหันกลับมาแล้วทำท่ากำหมัด “ข้าน้อยขอคารวะนายท่าน ยินดีรับใช้ท่านทุกประการ”

  หลัวอี้หางถึงกับพูดไม่ออก “ทำไมไม่บอกว่าจะแดกดันฉันเลยล่ะ”

  จางเสี่ยวหรูรีบตอบกลับ “แดกดันก็ได้ พี่ชอบแบบนี้ใช่ไหม งั้นฉันไปทำผมลอนใหญ่เหมือนที่ป้าของเราทำที่เทียนจินไง”

  “เธอจะเอายังไงกันแน่?”

  “พี่ ฉันขออยู่ด้วยนะ ฉันไม่อยากกลับไปแล้ว ฉันจะทำงานกับพี่ในช่วงปิดเทอมนี้”

  “เธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ?”

  “พี่ให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำ”

  “ถ้าพี่ให้เธอไปขุดดิน เธอจะทำไหม?”

  “ถ้าพี่ไม่กลัวป้าฉันก็จะทำ”

  อืม เจ้าเด็กดื้อจริงๆ

  “เรื่องนี้ฉันคงตัดสินใจเองไม่ได้ มานี่มา” หลัวอี้หางตัดสินใจจะรายงานเรื่องนี้

(จบบท)###