บทที่ 225 จ้าวแห่งความฝัน: บัดซบ! ไอ้สารเลว!
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 225 จ้าวแห่งความฝัน: บัดซบ! ไอ้สารเลว!
ยวี้หลิงหลงยังไม่ได้โดนมลทิน เธอเพียงแต่ทำลายวิญญาณของตัวเอง ดังนั้นมลทินแห่งความกลัวไม่อาจลบล้างสถานะของเธอได้
"มาแล้วเหรอ...?"
เสียงอันแสนอ่อนแรงของยวี้หลิงหลงดังขึ้นข้างหูเย่เหริน แฝงไว้ด้วยความขมขื่นและปลดปล่อย
"น้องเย่เหริน มาหาพี่สาวเร็ว พี่สาวอยากเห็นน้องอีกสักครั้ง"
เธอค่อยๆยกมือขึ้น ลูบไล้ใบหน้าของเย่เหรินอย่างแผ่วเบา
มือคู่นั้นเย็นเยียบราวกับเครื่องเคลือบที่ใกล้แตกสลาย
ถึงกระนั้น เย่เหรินก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นดุจเปลวเพลิงที่ส่งผ่านมาจากฝ่ามือเย็นเฉียบคู่นั้น
นั่นคือ...
ความรัก!
ยวี้หลิงหลงมองเย่เหริน ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายแววตาอันซับซ้อน
มีความรัก ความอาลัย ความปลดปล่อย และ...
การหลุดพ้น
ใช่แล้ว การหลุดพ้น...
ความรู้สึกนี้ ความทรมานจากรักที่ไม่อาจสมหวัง ในที่สุด...
ก็จบลงเสียที
ยวี้หลิงหลงรู้ดีมาตลอดว่าเย่เหรินรักเจียงซุ่ย ไม่ใช่เธอ
เธอไม่เคยหวังว่าจะได้รับความรักตอบจากเย่เหริน
"น้องเย่เหริน..."
เสียงของยวี้หลิงหลงแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ราวกับจะสลายหายไปตลอดเวลา
"สัญญากับพี่สาวสักอย่างได้ไหม...?"
เย่เหรินกำมือยวี้หลิงหลงแน่น รับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่ค่อยๆจางหายไป
ใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย
"ผมเกลียดฉากเสียสละแบบนี้ที่สุด พี่สาวเองก็รู้ ทำไมไม่รอผม!"
"ฮิฮิ...ขอโทษนะ~"
เสียงของยวี้หลิงหลงขาดหายเป็นช่วงๆ ราวกับจะหายไปตลอดเวลา
เธอยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก ชี้ไปที่หัวใจของเย่เหริน
"รักษาน้องเจียงไว้ให้ดีนะ..."
"แล้วเจอกันใหม่ชาติหน้า~"
สิ้นคำพูด วิญญาณและร่างกายของยวี้หลิงหลงก็สลายกลายเป็นเกล็ดประกายระยิบระยับ
"..."
เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆ
ชาติหน้า?
ผมไม่ให้พี่ตาย พี่จะตายได้อย่างไร!?
"สหายรัก!"
เย่เหรินหันขวับไปมองจ้าวแห่งความฝันที่อยู่เหนือหัว ราวกับดาวฤกษ์สีดำ ดวงตาคมกริบ
"ช่วยฉันด้วย!"
จ้าวแห่งความฝันได้...แต่เพียงนิ่งเงียบ
แท้จริงแล้ว สหายของเขาอยากจะเอ่ยปากท้วงติงตั้งแต่แรกแล้ว
เขาพยายามจะแทรกขึ้นพูด แต่พอเห็นบรรยากาศแห่งการพรากจากกันระหว่างเย่เหรินกับยวี้หลิงหลง ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ความจริงแล้ว...
"การสร้างวิญญาณและร่างกายขึ้นใหม่ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้าเลย"
เสียงอันอบอุ่นของสหายดังขึ้นในหัวของเย่เหรินผ่านการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณ
ขอร้องล่ะ!
เขาก็คือจ้าวแห่งห้วงลึก ผู้ครอบครองพลังแห่งความฝัน ถึงแม้พลังนี้จะไม่ได้มีระดับสูงส่งมากนัก
แต่ในอารยธรรมระดับล่าง เขาก็คือเทพเจ้าผู้ทรงอานุภาพ!
เย่เหริน "?"
เย่เหริน "ง่ายมากงั้นเหรอ?"
สหายรัก "ง่ายเหมือนหายใจเลยล่ะ"
เย่เหริน "ถ้างั้นฉันคร่ำครวญอยู่นาน ทำไมนายไม่เตือนฉันเลย!"
สหายรัก "..."
ใครจะไปรู้ล่ะ พวกเจ้าสองคนเล่นบทรักอมตะจากกัน บรรยากาศเศร้าโศกขนาดนั้น ใครจะกล้าพูดกัน
สหายรักอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ
อ่า ใช่ๆๆ ยังไงเจ้าก็คือผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถสังหารแม้กระทั่งชิ้นส่วนเทพเจ้าได้ เจ้าพูดอะไรก็ถูกไปหมดแหละ
สรุปคือ
ก่อนจะสร้างวิญญาณของยวี้หลิงหลงขึ้นมาใหม่ สหายรักต้องกำจัดเหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกที่ยังหลงเหลืออยู่ในเมืองเสียก่อน
ความฝันจงมา!
ในขณะนั้น เหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกทั่วทั้งเมือง ต่างสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามแห่งความตาย!
พวกมันเงยหน้าขึ้นมองร่างอันใหญ่โตบนท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว ตัวสั่นเทิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เบื้องหน้าจ้าวแห่งความฝัน พวกมันก็เหมือนมดตัวน้อยๆอ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรง!
"สลายไปซะ"
จ้าวแห่งความฝันเอ่ยเพียงเบาๆ
ทันใดนั้น เสียงหึ่งๆ ประหลาดก็ดังขึ้น เมืองปินไห่ทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยฟองสีรุ้งจางๆ!
นั่นคือพลังแห่งความฝัน!
ภายใต้อำนาจของจ้าวแห่งความฝัน ความจริงบิดเบี้ยว กฎเกณฑ์ถูกสร้างขึ้นใหม่!
เหล่าสัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกที่เคยเกรี้ยวกราด ร่างกายเริ่มสลายตัวอย่างรวดเร็ว กลายเป็นแสงดาวพร่างพราว เลือนหายไปในอากาศ!
เพียงพริบตา สัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกนับหมื่นตัวก็สลายกลายเป็นผุยผงภายใต้อำนาจของจ้าวแห่งความฝัน!
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ราบรื่น ไหลลื่นยิ่งกว่ากินน้ำ
แม้ภาพลักษณ์จะไม่น่าตื่นเต้นเท่าตอนที่เย่เหรินใช้คำทำนาย กวาดล้างศัตรูทั้งหน้าจอในพริบตา
แต่ก็ยังน่าตกตะลึงอยู่ดี!
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจทั้งหมด จ้าวแห่งความฝันจึงค่อยๆหันกลับมามองเย่เหรินพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า
"บัดนี้ข้าจะรื้อฟื้นร่างกายและวิญญาณของนาง"
ดังที่สหายรักได้กล่าวไว้ การสร้างร่างใหม่นั้นง่ายดายประหนึ่งหายใจสำหรับจ้าวแห่งห้วงลึกเช่นเขา
ในพริบตาเดียว ยวิ้หลิงหลงก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่อย่างสมบูรณ์แบบ
ทว่า ยวิ้หลิงหลงดูราวกับกำลังหลับใหลอยู่ เธอได้สื่อสารกับจ้าวแห่งความฝันผ่านทางสายใยแห่งจิตวิญญาณ
"ดิฉันขอวิงวอนท่าน..."
น้ำเสียงของยวิ้หลิงหลงแฝงไปด้วยความเว้าวอนและ...
ความรู้สึกปลดปล่อย
"ได้โปรด...ลบความทรงจำเกี่ยวกับเขาออกไปจากดิฉันทั้งหมด..."
"และ...อย่าให้เขารู้เรื่องนี้..."
จ้าวแห่งความฝัน "(ÒωÓױ)?"
จ้าวแห่งความฝัน "จะบ้ารึไง!"
เรื่องระหว่างเจ้ากับเย่เหริน อย่ามาลากข้าเข้าไปเกี่ยวด้วยสิ นังสารเลว!
การลบความทรงจำ...
เป็นเรื่องง่ายดายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือสำหรับจ้าวแห่งความฝัน
แต่...
เขาจะกล้าทำงั้นได้อย่างไร!
กระนั้น สหายรักก็สัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ในน้ำเสียงของยวิ้หลิงหลง และ...
ความโศกเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆในใจ
แม้จ้าวแห่งความฝันจะเป็นจ้าวแห่งห้วงลึก แต่เขาหาได้ไร้ซึ่งความรู้สึกไม่
เขาก็มีความรู้สึกเป็นของตัวเอง และเข้าใจความรู้สึกของยวิ้หลิงหลงในเวลานี้
รักที่ไม่สมหวัง...
ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะเจ็บปวดไปกว่านี้อีกแล้ว
ดังนั้น สหายรักจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ตกลง ข้าขอรับปากเจ้า"
จากนั้นก็รีบส่งข้อความทางจิตวิญญาณไปหาเย่เหรินทันที
"ผู้หญิงที่เจ้ามีความสัมพันธ์ลับๆด้วย บอกว่าอยากจะลืมเจ้า ข้าควรทำอย่างไรดี?"
เย่เหริน "(ΩДΩ)?"
พี่เย่ของเรางุนงงไปชั่วขณะ
"ยวิ้หลิงหลง พี่สาว..."
เย่เหรินไม่ใช่พระเอกนิยายรักญี่ปุ่นปัญญาอ่อน เขาตระหนักดีถึงความรู้สึกที่ยวิ้หลิงหลงมีต่อเขา
แต่ปัญหาก็คือนี่คือนิยายรักบริสุทธิ์นะ!
น้องเจียงไม่ยอมให้มีฮาเร็มแน่!
ตอนนี้เย่เหรินกำลังสับสน
เขาไม่สามารถตอบสนองความรู้สึกของยวิ้หลิงหลงได้
ดังนั้น การปล่อยให้เธอลืมเขาไปเสียสนิท อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดกระมัง?
อย่างน้อย...
เธอก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป
เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่เหรินก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ยอมรับ
ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เขารู้สึกไม่สบอารมณ์และยากจะทำใจ
"เฮ้อ..."
เย่เหรินถอนหายใจยาว ดวงตาเต็มไปด้วยแววตาที่สับสน
"จ้าวแห่งความฝัน นายพอจะ..."
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดความคิดของตัวเองออกมา
"คือว่า...อย่าลบความทรงจำของพี่สาวเลย ผนึกมันเอาไว้ได้ไหม?"
จ้าวแห่งความฝันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจความหมายของเย่เหรินในทันที
"หมายความว่า..."
"อืม"
เย่เหรินพยักหน้า "ผนึกมันย่อมดีกว่าลบไปนะ"
จ้าวแห่งความฝันจ้องมองเย่เหรินด้วยสายตาลึกซึ้ง
บ้าเอ๊ย! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!
