81 - ความผิดพลาดร้ายแรงของไท่จื่อ

81 - ความผิดพลาดร้ายแรงของไท่จื่อ

หลังจากนั้น หลี่ซุนกงและเฉิงซานฝูก็ออกจากตำหนักไท่จี๋และมุ่งหน้าไปยังเรือนจำกรมอาญา

เมื่อมาถึงที่เรือนจำ พวกเขาเห็นทั้งห้าคนถูกขังอยู่

"ท่านพ่อ! ท่านมาถึงแล้ว!" หลี่หยงเมิ่งดีใจมาก รีบลุกขึ้นจากพื้นห้องขัง

"หรือเจ้าคิดจะนั่งอยู่ที่นี่จนผุพังหรือ?" หลี่ซุนกงดุเสียงดัง "เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้าทำให้พ่ออับอายมากแค่ไหน คราวนี้กลับไปข้าจะหักขาเจ้า!"

ในขณะเดียวกัน เฉิงต้าเป่าและเฉิงเสี่ยวเป่าก็กำลังถูกเฉิงซานฝูทุบตีด้วยความโกรธ

"โอ๊ย ท่านพ่อ! หยุดตีข้าเถิด! ท่านเป็นคนสั่งให้ข้ามาที่นี่เองไม่ใช่หรือ?"

"ยังกล้าพูดอีกเหรอ!" เฉิงซานฝูยิ่งโมโหและลงมือหนักขึ้น

หลี่เยว่เดินออกจากคุกพร้อมกับกล่าว "ขอบคุณพระอา ขอบคุณเอ้อกว๋อกง!"

หลี่ซุนกงรีบตอบรับด้วยความนอบน้อม "องค์ชายแปดเกรงใจไปแล้ว!"

เฉิงซานฝูเองก็โค้งคำนับ จากนั้นเขามองไปที่ฉินโม่ที่ยังนอนอยู่บนพื้น "เจ้าโง่! ทำไมยังไม่ออกมาอีก?"

"ออกไป?"

ฉินโม่พูดพลางนอนเอามือหนุนหัวและเคี้ยวฟางอย่างสบายใจ "ทำไมข้าต้องออกไปด้วย ในนี้มีที่นอนนุ่มๆ มีอาหารไม่คิดเงิน ไท่จื่อเป็นคนพาข้าเข้ามาเอง ถ้าท่านไท่จื่อไม่มารับข้าออกไป ข้าก็จะไม่ไปไหน!"

เฉิงซานฝูทำหน้าฉงน "เจ้านี่ยังแค้นอยู่จริงๆ!"

ฉินโม่พูดพลางหันหน้าไปอีกทาง "ข้าไม่ได้แค้นอะไรเลย ไท่จื่อดีกับข้ามาก ข้าจะอยู่ในนี้ไปตลอดชีวิตก็ได้!"

หลี่ซุนกงยิ้มขมและกล่าวขึ้นว่า "ฉินโม่ อย่าดื้อเลย ออกมาเถอะ ฝ่าบาททรงสั่งให้ข้ามาสอบสวนใหม่ ข้าจะทำให้เจ้าได้รับความยุติธรรม!"

ฉินโม่หันหลังให้แล้วพูด "ไม่เอา ไม่ออก! ถ้าไท่จื่อหรือท่านท่านพ่อตาไม่มารับข้า ข้าก็จะไม่ออกไปตลอดชีวิต!"

แม้หลี่เยว่และคนอื่นๆ จะพยายามเกลี้ยกล่อม แต่ฉินโม่ก็ยังยืนกรานคำเดิม

สุดท้าย เขาก็หลับไปโดยไม่สนใจใคร

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลี่หยงเมิ่งกระซิบเบาๆ "ถ้าอย่างนั้น พวกเราหามเขาออกไปเลยดีไหม?"

เฉิงต้าเป่าและเฉิงเสี่ยวเป่าพยักหน้าเห็นด้วย แต่หลี่เยว่ส่ายหน้า "ช่างเถอะ เจ้าโง่คงอึดอัดใจ ให้เขาอยู่ในนี้ต่อไปสักวันก็แล้วกัน!"

จากนั้นหลี่เยว่โค้งคำนับต่อหลี่ซุนกง "พระอา ช่วยคืนความยุติธรรมให้ฉินโม่ด้วยเถอะ!"

หลี่ซุนกงรีบประคองเขาขึ้น "เกรงใจไปแล้ว ฝ่าบาททรงมอบหมายให้ข้าสอบสวนเรื่องนี้ใหม่ ข้าจะทำหน้าที่นี้อย่างเต็มที่!"

…

"เจ้าว่าเจ้าโง่ฉินไม่ยอมออกจากเรือนจำกรมอาญา?" หลี่ซื่อหลงขมวดคิ้วแน่น

เกาซื่อเหลียนยิ้มเจื่อนๆ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ เขาว่าเพราะไท่จื่อให้โอกาสเขาได้นอนกินโดยไม่เสียเงินเขาจึงตั้งใจจะอยู่ที่นั่นชั่วชีวิต"

เมื่อหลี่ซื่อหลงได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

คนที่ซื่อและตรงไปตรงมาขนาดนี้ เหตุใดผู้คนจึงทำร้ายได้ลงคอ?

ยิ่งคิด หลี่ซื่อหลงก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

"แล้วหลี่เยว่ล่ะ?"

"อยู่ในเรือนจำกรมอาญากับฉินโม่พ่ะย่ะค่ะ" เกาซื่อเหลียนตอบ

หลี่ซื่อหลงมองออกไปยังท้องฟ้าข้างนอก เวลานี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขาคิดจะปล่อยให้ฉินโม่ค้างคืนในเรือนจำจริงๆ หรือ?

"ไท่จื่ออยู่ไหน?"

"อยู่ที่ตำหนักหลี่เจิ้งพ่ะย่ะค่ะ"

"อีกสักครู่ บอกให้เขามาหาข้า!" หลี่ซื่อหลงออกคำสั่ง จากนั้นก็พูดต่อ "ใช่แล้ว ห้องครัวยังไม่ได้ยกอาหารมาใช่ไหม ไปเรียกฉินโม่ออกมาทำอาหารให้ข้าหน่อย ช่างเป็นเจ้าโง่ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกปวดหัวจริงๆ!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

เกาซื่อเหลียนรู้ทันทีว่านี่เป็นทางออกที่หลี่ซื่อหลงจัดให้ฉินโม่ และยังเป็นการช่วยให้ไท่จื่อลงจากสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ด้วย

ในขณะเดียวกัน ที่ตำหนักหลี่เจิ้ง

หลี่ซินยืนอยู่ต่อหน้าพระมารดา คือกงซุนฮองเฮา พระมารดาที่เคยอ่อนโยนและใจดี แต่ตอนนี้พระองค์กลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

"คุกเข่าลง!"

"พระมารดา ลูกไม่ได้ทำผิด!"

หลี่ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้น เขาเชิดใบหน้าและกล่าวว่า "ฉินโม่ดูหมิ่นกฎหมาย ไม่เคารพลูก และวันนี้เขายังพาพวกไปบุกศาลเมืองอีก นี่แสดงให้เห็นว่าตระกูลฉินไม่มีความจงรักภักดีต่อลูก ต่อฝ่าบาท หรือแม้กระทั่งต่อราชวงศ์ต้าเฉียนเลย"

"หุบปาก!"

กงซุนฮองเฮากระชากเสียงด้วยความโกรธ "เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้ทำผิดจริงหรือ? เจ้ารังแกฉินโม่ ใส่ร้ายเขาด้วยข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล และเจ้าก็ยังกล้าคุมขังบุตรชายของเฉิงอ๋อง บุตรชายของเอ้อกว๋อกง และแม้กระทั่งจับกุมพี่น้องร่วมสายเลือดของเจ้าเอง นี่ยังไม่ใช่ความผิดอีกหรือ? เมื่อเจ้าได้เป็นฮ่องเต้จะจับข้าที่เป็นมารดาคุมขังด้วยหรือไม่?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่ซินถึงกับตัวสั่นเทา รีบคุกเข่าลงด้วยความกลัว "ลูกไม่กล้า!"

"เฉิงเฉียน เจ้าเป็นไท่จื่อแห่งต้าเฉียน เป็นฮ่องเต้ในอนาคต จิตใจของเจ้าจะคับแคบเช่นนี้ได้อย่างไร?"

กงซุนฮองเฮากล่าวตักเตือนด้วยความรัก "เจ้าเข้าใจผิดไปแล้ว คิดว่าแค่ใช้คำยืนยันเป็นลายลักษณ์อักษรเจ้าก็จะสามารถทำให้ฉินโม่กลายเป็นคนผิดได้? สิ่งนี้ทำให้เจ้าดูแย่กว่าเดิมเสียอีก ฉินโม่ถึงแม้จะดูซื่อๆ แต่เขามีจิตใจบริสุทธิ์และกตัญญูอย่างแท้จริง เขาเป็นคนที่เคารพฝ่าบาทและข้ามากที่สุด

ทุกผลิตภัณฑ์ที่เขาสร้างขึ้นล้วนส่งเข้ามาถวายในวังเป็นลำดับแรก ตอนนี้เขาปลูกผักหน้าหนาวได้ แล้วเจ้าคิดหรือว่าในอนาคตเขาจะไม่สามารถปลูกข้าวได้? เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าต้าเฉียนขาดแคลนอาหารมากเพียงใด? เจ้าซึ่งเป็นไท่จื่อ ควรมีสายตายาวไกลมากกว่าคนอื่น แต่เจ้ากลับทำให้ข้าและฝ่าบาทผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า!"

หลี่ซินก้มศีรษะลง แม้ในใจจะยังคงไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ

"แม่สอนพวกเจ้าเสมอให้พี่น้องรักใคร่กันและกัน แต่เจ้ากลับจับกุมน้องชายและน้องเขยของตัวเองขังคุก เจ้ารู้ไหมว่าต่อไปประวัติศาสตร์จะเขียนถึงเจ้าอย่างไร?"

"พระมารดา หลี่เยว่ไม่เคยเคารพข้าในฐานะพี่ชายเลย เขาต้องการแย่งตำแหน่งข้า!"

หลี่ซินกำหมัดแน่น "ข้าไม่รู้ว่าประวัติศาสตร์จะเขียนถึงข้าอย่างไร แต่ข้ามั่นใจว่าในอนาคตพวกเขาจะเขียนว่าราชวงศ์ต้าเฉียนของพวกเราฆ่าฟันกันในหมู่พี่น้องจนกระทั่งแย่งชิงบัลลังก์ได้สำเร็จ!"

เมื่อสิ้นคำ ตำหนักหลี่เจิ้งก็เงียบสงัดลงทันที

กงซุนฮองเฮาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ร่างกายของนางสั่นสะท้านด้วยความโกรธ "เจ้าว่าอะไรนะ?"

หลี่ซินรู้ตัวทันทีว่าตนเองได้พูดผิดไปแล้ว แต่เขาเพียงแค่เม้มปากและไม่พูดอะไรต่อ

กงซุนฮองเฮาตบไปหัวไหล่ของของหลี่ซินด้วยความโกรธ "เจ้าลูกอกตัญญู! พ่อของเจ้าไม่เคยอยากเป็นฮ่องเต้ เราทำทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอดเท่านั้น!"

ฮองเฮาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่ซินจะกล้าพูดอะไรที่ขัดต่อศีลธรรมเช่นนี้ออกมา

สมัยนั้น หลี่ซื่อหลงมีผลงานการรบอันยิ่งใหญ่จนฮ่องเต้หวาดระแวงและวางแผนที่จะกำจัดเขา

หากวันนั้นหลี่ซื่อหลงไม่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เกรงว่าทุกคนที่ติดตามหลี่ซื่อหลงคงถูกประหารไปแล้ว

"พระมารดาลูกทำผิดไปแล้ว!"

เมื่อเห็นกงซุนฮองเฮาทรงกริ้วมากขึ้นเรื่อยๆ หลี่ซินก็ตกใจกลัวและรีบกล่าวโขกศรีษะทันที

กงซุนฮองเฮารู้สึกผิดหวังอย่างมาก "เจ้าเป็นไท่จื่อ ข้าไม่ตบหน้าของเจ้า เพราะใบหน้าของเจ้าคือตัวแทนของราชวงศ์ต้าเฉียน"

"จำคำข้าให้ดี นี่คือครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะพูดแบบนี้ออกมาได้ ถ้าฝ่าบาททรงรู้ว่าเจ้ามีความคิดเช่นนี้ ต่อให้เป็นข้าก็รักษาชีวิตของเจ้าไว้ไม่ได้!"

หลี่ซินตัวสั่น รีบมองซ้ายขวาอย่างหวาดกลัว เหงื่อเย็นซึมผ่านแผ่นหลัง

"ลูกเข้าใจแล้ว!"

กงซุนฮองเฮาพูดต่อ "ฉินโม่เป็นถึงสามีของจิ่นหยาง เป็นบุตรของฉินกว๋อกง และยังเป็นเสาหลักของต้าเฉียนในอนาคต เจ้าควรผูกมิตรกับเขา ให้ความไว้วางใจ และใช้เขาอย่างเหมาะสม หากดูแลให้ดีเขาจะกลายเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดของเจ้า"

แม้กงซุนฮองเฮาจะโกรธ แต่หลี่ซินก็ยังเป็นบุตรของนาง และเป็นรัชทายาทของต้าเฉียน "จำคำข้าให้ขึ้นใจ ออกไปเถอะ!"

หลังจากออกจากตำหนักหลี่เจิ้ง หลี่ซินมีสีหน้าเย็นชา ความโกรธเคืองเต็มหัวใจ แต่เมื่อเห็นหลี่อวี้ซูวิ่งเข้ามา สีหน้าของเขาก็กลับเป็นปกติทันที

"พี่ใหญ่ ข้า ข้าขอโทษ"

หลี่อวี้ซูรู้สึกกระดากใจ เพราะไท่จื่อทำเรื่องนี้เพื่อปกป้องนาง แต่สุดท้าย...

"เจ้ามิได้ทำผิดอะไร เส้นทางนี้เจ้าเลือกเอง ต่อไปนี้ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ก็อย่ามาหาข้าอีก"

หลี่ซินพยายามจะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี แต่ความโกรธที่อัดอั้นในใจทำให้เขาสงบไม่ได้ และเขาระบายความโกรธทั้งหมดใส่หลี่อวี้ซู "เจ้าจงแต่งกับเจ้าคนโง่นั่นไปเถอะ วันหนึ่งเจ้าจะต้องร้องไห้เพราะมัน และข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกต่อไป!"

หลังจากพูดจบ หลี่ซินเดินจากไปทันที

หลี่อวี้ซูอึ้งรีบวิ่งตามไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบไหมหน้า "พี่ใหญ่ ข้าอธิบายได้..."

"ไปให้พ้น!"

คำขอโทษของหลี่อวี้ซูยิ่งทำให้หลี่ซินเดือดดาล เขาผลักนางอย่างแรงจนหลี่อวี้ซูล้มลงกับพื้น มือที่อ่อนโยนของนางถูกขูดจนเลือดไหล

หลี่อวี้ซูร้องไห้ด้วยความเสียใจ

แม้หลี่ซินจะรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงการที่หลี่อวี้ซูหันไปเข้าข้างหลี่เยว่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น "ในสายตาของเจ้า มีแต่หลี่เยว่ที่เป็นน้องชาย เจ้ไม่เคยเห็นข้าเป็นพี่ชายของเจ้ามาก่อน เช่นนั้นข้าก็จะไม่นับว่าเจ้าเป็นน้องสาวอีกต่อไปเช่นกัน หลังจากนี้ก็ดูแลตัวเองให้ดี!"

พูดจบ เขาก็เดินจากไปอย่างหัวเสีย

หลี่อวี้ซูรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นแบบนี้

ในขณะเดียวกัน ที่เรือนจำกรมอาญา

เกาซื่อเหลียนนั่งยองๆ ข้างตัวฉินโม่ พยายามเกลี้ยกล่อม "คุณชาย ท่านออกไปเถอะ อย่าให้ฝ่าบาทต้องรอนานเลย!"

ฉินโม่ส่งเสียงฮึดฮัด "ข้าไม่อยากออกไป ในวังไม่มีพ่อครัวหรืออย่างไร ทำไมต้องให้ข้าทำอาหารทุกวันด้วย? ท่านพ่อตาของข้าก็ช่างเอาเปรียบจริงๆ! แล้วอีกอย่าง ไท่จื่อเป็นคนส่งข้ามาที่นี่ ข้าต้องเชื่อฟังเขาสิ หากเขาไม่มารับข้า ข้าก็ไม่ไปไหน! หรือถ้าจะให้ดีก็ให้ท่านพ่อตาข้ามารับข้าเอง!"

เกาซื่อเหลียนถึงกับเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก "คุณชายอย่าล้อเล่นอีกเลย ฝ่าบาทเป็นบิดาของแผ่นดินจะปล่อยให้พระองค์หิวโหยได้อย่างไร?"

"ข้าไม่สน!"

ฉินโม่หันหลังให้ทันที

เกาซื่อเหลียนจนปัญญา หันไปขอให้หลี่เยว่ช่วย "องค์ชายแปด ข้าเกรงว่าท่านคงต้องช่วยเกลี้ยกล่อมคุณชายฉินแล้ว"

หลี่เยว่ยิ้มเจื่อนๆ "กงกงเองก็รู้ ข้าพูดจนคอแห้งแล้ว ถ้าเขาจะออกไปก็คงออกไปตั้งแต่แรก!"

………………