79 - เข้าเฝ้ายามดึก 

79 - เข้าเฝ้ายามดึก

หลี่ซินโกรธจนตัวสั่น "ดี ดีมาก! ทหาร นำพวกเขาทั้งห้าคนไปที่เรือนจำกรมอาญา! ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างถึงที่สุด!"

สายตาที่คมกล้าของหลี่ซินกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะหยุดที่หลี่เยว่

เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าหลี่เยว่จะกล้าถึงขนาดนี้

*ที่ผ่านมา ข้าดูถูกเจ้าเกินไปจริงๆ*

ถ้าเจ้ากล้าท้าทาย ข้าก็จะจัดการเจ้าซะตอนนี้!

ราชองครักษ์ก้าวเข้ามาเพื่อควบคุมตัวทั้งห้าคน แต่ทันใดนั้น ทหารอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยความร้อนรน "ท่านไท่จื่อ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คนจากหมู่บ้านตระกูลฉินจำนวนหลายพันคนกำลังมาที่นี่เพื่อร้องทุกข์!"

สิ้นเสียง ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงร่ำร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว "คุณชายของเราถูกปรักปรำ!"

สายตาของทุกคนหันไปมองพร้อมกัน เห็นคนพิการหลายพันคนที่มีแขนขาไม่ครบยืนอยู่ที่นั่น พวกเขาตะโกนเสียงดังว่า "คุณชายของเราถูกปรักปรำ!"

ใบหน้าของหลี่ซินเปลี่ยนไปในทันที "พวกเขาต้องการทำอะไรกัน? พวกเขาคิดจะกบฏหรืออย่างไร? นี่คือการบุกรุกศาลหลวง ความผิดถึงขนาดต้องประหารตระกูลเก้าชั่วโคตร!"

ในทันใด ราชองครักษ์ของตำหนักตะวันออกต่างชักดาบออกมา มือธนูเองก็เตรียมลูกธนูพร้อมยิง

ใบหน้าของราษฎรที่อยู่รอบๆ ซีดเผือดด้วยความกลัว

หลี่เยว่ตื่นตกใจ "เจ้าโง่ เร็วเข้า! บอกให้พวกเขาถอยไป!"

ไท่จื่อกำลังคิดจะสังหารผู้คนแล้ว หากไม่สั่งให้คนของหมู่บ้านตระกูลฉินถอยออกไป เรื่องนี้อาจกลายเป็นข้อกล่าวหาว่ากบฏ ซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง

หลี่หยงเมิ่งและเฉิงต้าเป่าเองก็ร้อนใจเช่นกัน "เจ้าโง่ รีบบอกให้พวกเขาถอยไป!"

ใบหน้าของฉินโม่เคร่งขรึม แต่ในดวงตาแฝงไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

เขาตะโกนออกไปด้วยเสียงดัง "อาหลิว พาพวกเขากลับไป อย่ากังวลไปเลยพรุ่งนี้ข้าจะกลับไปที่หมู่บ้านอย่างแน่นอน!

ไท่จื่อเป็นคนที่ยุติธรรม พวกเจ้าอย่ารวมตัวกันแบบนี้ จะทำให้ไท่จื่อกล่าวหาพวกเจ้าว่ากบฏเอาได้

ฟังข้า กลับไปเสีย ไท่จื่อกำลังจะส่งข้าไปเรือนจำกรมอาญา ที่นั่นดีจะตาย มีอาหารให้กินเปล่าๆ และยังช่วยประหยัดเงินให้กับตระกูลฉินอีกด้วย"

เมื่อชาวบ้านได้ยินคำพูดของฉินโม่ ความรู้สึกเห็นใจก็ปะทุขึ้นหมู่ผู้คนทันที

ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ใจดีเหลือเกิน

คนที่ซื่อเช่นนี้ยังถูกกลั่นแกล้ง นี่มันเกินไปแล้ว!

คนของหมู่บ้านตระกูลฉินที่ได้ยินคำพูดของคุณชายตระกูลฉิน ต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธ

*กบฏหรือ?*

*อาณาจักรต้าเฉียนนี้เป็นของพวกเราที่สละชีวิตเพื่อสร้างขึ้นมา!*

พวกเราจะกบฏอย่างนั้นหรือ? ช่างน่าหัวเราะ!

*ไท่จื่อช่างไร้เหตุผลเสียจริง!*

หยางหลิวเกินมองเห็นชัดเจนว่า ไท่จื่อกำลังใช้โอกาสนี้จัดการตระกูลฉินในขณะที่นายท่านไม่อยู่

เรื่องนี้เป็นไปตามพระประสงค์ของฮ่องเต้หรือไม่?

ความโกรธเคืองแผ่กระจายไปในหัวใจของคนจากหมู่บ้านตระกูลฉินทุกคน

"ทุกคนได้ยินที่ข้าพูดแล้ว ใครที่ยังกล้ารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เมื่อข้าออกจากเรือนจำแล้วจะไม่ไว้ชีวิตเด็ดขาด!"

ฉินโม่ตะโกนเสียงดังต่อ "ข้านับถึงสิบ ถ้าไม่ถอยออกไปให้หมด ข้าจะโกรธจริงๆ!"

"คุณชาย!"

เสี่ยวหลิวตัวสั่นน้ำตาไหลออกมา

แม้ว่าคุณชายจะไม่ชอบพาเขาไปไหนมาไหน แต่คุณชายก็มีเมตตาต่อเขาเสมอ

เมื่อมองไปที่ลูกธนูที่แวววาวอยู่บนกำแพงศาล หยางหลิวเกินกัดฟัน "ก็ได้ คุณชาย พวกเราจะกลับ!"

เขาโบกมือและหันหลังกลับทันที

หูซานจินที่โกรธจัดเอ่ยขึ้นว่า "พวกเราจะกลับจริงๆ หรือ?"

"ไปคุกเข่าที่หน้าประตูวัง รอจนกว่าคุณชายจะได้รับการปล่อยตัว พวกเราถึงจะกลับ!"

หยางหลิวเกินพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว "หากฮ่องเต้ต้องการลงโทษตระกูลฉิน พวกเราก็พร้อมจะยอมสละชีวิต!"

"ไปกันเถอะ!"

หูซานจินตะโกนเสียงดัง "พวกเราไปคุกเข่าที่หน้าประตูวัง!"

ชาวบ้านจากตระกูลฉินเดินกะเผลกมุ่งหน้าไปทางวังหลวง

ในขณะที่ที่กรมอาญา หลี่ซินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ หากชาวบ้านจากตระกูลฉินมีความแข็งกร้าวมากกว่านี้ก็คงจะดี

อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าหากใช้โอกาสนี้จัดการทหารเก่าแห่งตระกูลฉิน เกรงว่าตำแหน่งรัชทายาทของเขาอาจรักษาไว้ไม่ได้

"พาพวกเขาออกไป!" หลี่ซินกล่าว

ฉินโม่และอีกสี่คนถูกนำตัวไปคุมขัง

ก่อนจะถูกพาตัวออกไป ฉินโม่ยังหันไปกล่าวกับหลี่ซินว่า "ขอบคุณท่านลุง ขอบคุณที่ให้ข้าได้นอนกินเปล่าๆ เมื่อออกมาข้างนอกข้าจะตอบแทนท่านแน่นอน!"

หลี่ซินหัวเราะเยาะ "เจ้าโง่นี่คงไม่รู้เลยว่า คำพูดนี้มีความหมายอะไร"

ในขณะเดียวกัน ข่าวการจับกุมฉินโม่และพรรคพวกส่งไปยังเรือนจำกรมอาญาก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

"ไร้สาระสิ้นดี!"

ไม่ช้าก็ถึงหูของเฉิงซานฝู เขาโกรธจนยืนทุบโต๊ะน้ำชาแหลกละเอียด "ไท่จื่อทำเกินไปแล้ว! การจับกุมฉินโม่นั้นพอเข้าใจได้ แต่ทำไมถึงต้องจับลูกของข้าสองคนไปด้วย?"

"พี่ใหญ่ได้โปรดช่วยบุตรโง่เขลาของเราด้วย!" ภรรยาของเฉิงซานฝูร้องไห้พลางอ้อนวอน

"พอได้แล้ว! เลิกคร่ำครวญเสียที!" เฉิงซานฝูกัดฟันกรอด "เตรียมชุดให้ข้า ข้าจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้!"

ที่จวนหลี่ซุนกงเอง สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดไม่แพ้กัน

"ไท่จื่อถึงกลับไม่มีสมองขนาดนี้"

เดิมที เรื่องนี้สามารถทำให้จบลงได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้มันกลับลุกลามใหญ่โต

เขารู้ดีว่าพี่ชายของเขาคิดอย่างไร เห็นได้ชัดว่าไท่จื่ออ่านความคิดของฮ่องเต้ไม่ทะลุ

การกระทำเช่นนี้ของไท่จื่อยิ่งจะทำให้ฮ่องเต้หวาดระแวงมากขึ้น และเมื่อใดที่ฮ่องเต้เริ่มระแวงแล้ว จะมีผลดีตามมาได้อย่างไร?

ท้ายที่สุด เหตุการณ์ที่ประตูไป๋หู่ยังคงอยู่ในความทรงจำของพี่น้องตระกูลหลี่ทุกคน นั่นคือสิ่งที่ฮ่องเต้เกรงกลัวมากที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น คราวนี้ไท่จื่อถึงกับจับตัวองค์ชายแปดไปด้วย

เรื่องนี้นับว่าทำให้ฮ่องเต้ผิดหวังอย่างร้ายแรง

"รีบไป เตรียมม้าให้ข้า!"

ระหว่างทาง หลี่ซุนกงพบกับเฉิงซานฝู "เจ้าจะไปไหน เจ้าแก่หัวแข็ง?"

"เจ้าจะไปไหน ข้าก็จะไปที่นั่น!" เฉิงซานฝูเย้ยหยัน แม้ว่าบุตรทั้งสองของเขาจะถูกจับไป แต่เขาก็ไม่ได้เร่งร้อนอะไรนัก

"เฒ่าเจ้าเล่ห์!"

หลี่ซุนกงแค่นเสียงเย็น

เฉิงซานฝูไม่ตอบอะไร ทั้งสองเดินเคียงข้างกันมาถึงหน้าประตูวัง

………….