บทที่ 220 เย่เหริน : กลับไปไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย?!
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 220 เย่เหริน : กลับไปไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย?!
เย่เหรินใจหายวาบ รีบถามขึ้นทันที "เกิดอะไรขึ้นครับท่านผู้ยิ่งใหญ่?!"
เสียงของเอสโซริลสั่นเล็กน้อย
"ยูลิซิส... อาณาเขตของยูลิซิส กำลังจะพังทลาย!"
เย่เหรินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าแปลกๆ
"(ÒωÓױ)"
"เอ่อ... คือผมเผลอฆ่าเขาไปน่ะครับ..."
เอสโซริล "???"
"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!"
เอสโซริลราวกับได้ยินเรื่องเหลือเชื่อ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
สามวินาทีต่อมา เขาจึงหาเสียงตัวเองเจอ
ตะโกนเสียงแหบแห้ง "เจ้าบอกว่าเจ้าฆ่ายูลิซิสงั้นหรือ?!"
หลังจากที่ยูลิซิสถูกเย่เหรินสังหาร ชิ้นส่วนเทพเจ้าก็ถูกดาบโลหิตดูดกลืนไปจนหมดสิ้น
เมื่อปราศจากชิ้นส่วนเทพเจ้าค้ำจุน อาณาเขตของยูลิซิสก็เหมือนบ้านที่ไร้เสาหลัก กำลังพังทลายลงอย่างรวดเร็ว
"ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้จะทำยังไงดีครับ? ท่านพอมีวิธีไหม?"
เย่เหรินเริ่มร้อนรน รีบขอความช่วยเหลือจากเอสโซริล
แต่อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนสมองกำลังจะระเบิด
เจ้านั่นแหละผู้ยิ่งใหญ่!
แม้แต่ชิ้นส่วนเทพเจ้ายังฆ่าได้ แล้วจะมาถามหาทางแก้ไขจากข้าเนี่ยนะ?
ไม่ลองลบล้างมลทินในโลกชั้นในไปเลยล่ะ!
เกมนี้เล่นต่อไม่ได้แล้ว!
หัวใจของเอสโซริลเย็นเยียบ ความคิดแล่นพล่านพยายามหาทางออก
แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง คำตอบสุดท้ายก็คือ... ไม่มีทาง!
อาณาเขตที่ปราศจากชิ้นส่วนเทพเจ้าค้ำจุน ก็เหมือนว่าวขาดลอย ไม่อาจคงอยู่ได้!
"หรือว่า...ต้องยอมทิ้งโลกชั้นในไปจริงๆงั้นหรือ?"
ความขมขื่นและสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วใจเอสโซริล
ทว่า ก่อนที่เขาจะหมดหวัง เสียงของเย่เหรินก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แฝงไปด้วยความไม่แน่ใจ
"คือว่า...ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ให้ผมลองดูไหมครับ?"
"เจ้ามีวิธีงั้นหรือ?!" เอสโซริลราวกับคว้าได้เส้นใยแห่งความหวัง เงยหน้ามองเย่เหรินทันที
เย่เหรินไม่ได้ตอบ เพียงแค่เกาหัว
ลบล้างมลทินก็น่าจะได้ผลนะ?
ในวินาทีต่อมา เอสโซริลก็ส่งเย่เหรินไปยังส่วนลึกสุดของห้วงลึก ณ อาณาเขตของยูลิซิส
"เชิญเริ่มการแสดงของเจ้าได้เลย"
"ได้เลยครับท่านผู้ยิ่งใหญ่"
เสียงหึ่งต่ำดังก้องกังวาน แสงสีแดงฉานระเบิดออกจากด้านหลังของเย่เหรินอีกครั้ง!
แต่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด...ก็ไม่มีอะไรผิดพลาด...
ในชั่วพริบตาที่ถูกย้อมด้วยมลทินแห่งความกลัว พื้นที่รากฐานที่ใกล้จะพังทลายก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว
เอสโซริลเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น
"เจ้า...เจ้าทำอะไรลงไป?!" เอสโซริลเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกราวกับว่าโลกทัศน์ของตัวเองกำลังจะพังทลาย!
เย่เหริน "(ÒωÓױ) ผมไม่รู้เหมือนกัน"
พี่เย่ของเรายังคงซื่อสัตย์ แม้ว่าจนถึงตอนนี้ เขาจะยังไม่รู้ว่าตัวเองทำมันได้ยังไง
มลทินแห่งความกลัวสามารถลบล้างมลทินอื่นๆได้ นี่เป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งของมัน
แต่ไม่คิดว่ามันจะสามารถหยุดยั้งการล่มสลายของพื้นที่รากฐานได้ด้วย!
"เดี๋ยวก่อน..."
เอสโซริลสัมผัสพื้นที่รากฐานที่ถูกสร้างขึ้นใหม่จากการล่มสลายอย่างระมัดระวัง
แล้วเขาก็แข็งเป็นหิน
ไม่ใช่แล้วมั้งสหาย?
นี่มันไม่ถูกต้อง มีบางอย่างเข้ามาแทนที่ชิ้นส่วนเทพเจ้าเพื่อทำให้พื้นที่รากฐานมั่นคง
มันคืออะไรกันแน่?
เมื่อเอสโซริลใช้พลังสัมผัสลึกลงไป เขาก็เห็นเส้นสีแดงบางๆกระจายอยู่ทั่วพื้นที่รากฐาน
เอสโซริล "(ΩДΩ)?"
เขาตกตะลึง มองภาพตรงหน้าด้วยความว่างเปล่า
นี่...
นี่มันอะไรกันเนี่ย?!
ทำไมพลังของเจ้าถึงสามารถพยุงพื้นที่รากฐานได้!
นี่มันไม่ใช่ทั้งวิทยาศาสตร์และเวทมนตร์!
เอสโซริลมองเย่เหรินด้วยความไม่เชื่อ คำรามอย่างบ้าคลั่งอยู่ในใจ
ร่างกายอันใหญ่โตสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ราวกับว่าจะพังทลายลงมาได้ทุกเมื่อ
ลองคิดดู แม้แต่ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่สมบูรณ์ก็แทบจะพยุงพื้นที่รากฐานไว้ได้เพียงส่วนเดียว
แต่เย่เหรินแค่แยกมลทินแห่งความกลัวออกมาเพียงเล็กน้อย
ก็สามารถแทนที่ชิ้นส่วนเทพเจ้าได้แล้ว?
เจ้า...
เอสโซริลตัวสั่นอีกครั้ง เขากลืนน้ำลาย
เส้นสีแดงนี้...ดูคุ้นๆไหม?
เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ...
เส้นสีแดง...
อืม ทำไมนึกไม่ออกนะ แต่รู้สึกคุ้นๆ!
หลังจากนั้นไม่นาน เอสโซริลก็ล้มเลิกความคิด
เย่เหรินยังคงยิ้มกว้าง
"ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว งั้นส่งผมกลับไปได้ไหมครับ?"
แม้ว่าเย่เหรินจะมีความสามารถในการเปิดรอยแยกของกำแพงโลก
แต่เขาไม่รู้ว่าจะกลับไปยังไง
มันต้องมีพิกัดที่แน่นอน ดังนั้นปัญหาคือ...
"แล้วจะหาพิกัดยังไงเนี่ย?"
เอสโซริลเอียงคอมอง "ถามข้ารึ?"
เย่เหรินเลิกคิ้วอย่างงุนงง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เหรินพลันแข็งค้าง สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยสู้ดีนัก
เอสโซริลเป็นผู้ดูแลโลกชั้นในก็จริง แต่เขากลับไม่รู้จักแม้กระทั่งดาวเคราะห์สีน้ำเงิน
ดังนั้นปัญหาตอนนี้ก็คือ...
เย่เหรินจะกลับไปได้อย่างไร?
"ให้ตายสิ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ!"
เย่เหรินเริ่มร้อนรน
สมองของเขาประมวลผลอย่างรวดเร็ว สหายรักก็อยู่ในห้วงลึก คงช่วยอะไรไม่ได้ ส่วนตัวเขาก็มีมนต์เรียกเทวทูตตกสวรรค์อยู่ แต่นั่นมันเป็นการอัญเชิญทางเดียว!
หมายความว่าเย่เหรินทำได้แค่อัญเชิญเทวทูตตกสวรรค์มาหาเขาเท่านั้น
แต่ไม่สามารถให้เทวทูตตกสวรรค์อยู่บนดาวเคราะห์สีน้ำเงินแล้วอัญเชิญเขากลับไปได้
"...งั้นตอนนี้ฉันจะกลับไปยังไงล่ะเนี่ย?"
เอสโซริลเอียงคอมอง "ถามข้ารึ?"
จนถึงตอนนี้สมองของเขายังมึนงงอยู่เลย จะมีวิธีอะไรที่ดีได้?
เย่เหรินร้อนใจมาก
ร้อนใจจริงๆ...
นี่เขาติดอยู่ในโลกชั้นใน กลับไปไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย!?
ว่ากันถึงอีกด้านหนึ่ง
สถานการณ์บนดาวเคราะห์สีน้ำเงินตอนนี้ก็ไม่สู้ดีนัก หรือจะพูดให้ถูกคือแย่มากๆ
ทำไมน่ะเหรอ?
เพราะอารยธรรมมนุษย์กำลังถึงจุดสิ้นสุดแล้ว!
การที่เย่เหรินฉีกกำแพงกั้นโลกที่แอนตาร์กติกา ทำให้มิติห้วงลึกจับตามอง ส่งผลให้กำแพงกั้นโลกในบริเวณดาวเคราะห์สีน้ำเงินรวมถึงส่วนที่เชื่อมต่อกับโลกชั้นในนั้นเปราะบางอย่างยิ่ง
ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก...
รอยแยกห้วงลึกจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในทุกมุมของดาวเคราะห์สีน้ำเงิน
โคลนห้วงลึกสีดำสนิทพวยพุ่งออกมาจากรอยแยกเหล่านั้น!
โคลนห้วงลึกส่งกลิ่นเหม็นเน่า ทุกที่ที่มันเคลื่อนผ่านล้วนถูกกัดกร่อนและกลืนกิน!
ไม่ว่าจะเป็นพืช สัตว์ หรือแม้แต่สิ่งก่อสร้างที่ทำจากเหล็กกล้า ต่างก็ถูกโคลนห้วงลึกกัดกร่อน บิดเบี้ยวไปด้วยมลทิน!
ณ เมืองเถิงเหยียน
"หัวหน้าเจียง ผมไม่ไหวแล้ว! ขอการสนับสนุน..."
"ซ่งโก่ว! ไม่นะ! ฉันจะสู้กับพวกแกเอง!"
เจียงซุ่ยฟังเสียงในหูฟัง กำหมัดแน่น
สถานการณ์เลวร้าย ภัยพิบัติห้วงลึกที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันครั้งนี้ มีขนาดใหญ่กว่าครั้งไหนๆ
เมืองเถิงเหยียนแทบจะพังทลาย จากการประเมิน พบว่ามีรอยแยกห้วงลึกอย่างน้อยสองร้อยแห่งในเมือง
เมืองที่เคยเจริญรุ่งเรือง บัดนี้กลายเป็นนรกบนดิน!
รอยแยกห้วงลึกที่มองเห็นได้ทั่วไป ราวกับบาดแผลน่าเกลียดน่ากลัว ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง
โคลนห้วงลึกสีดำสนิท แผ่กระจายไปทั่วเมืองราวกับโรคระบาด กลืนกินทุกสิ่ง!
ท่ามกลางเสียงคำรามกึกก้อง สัตว์ประหลาดจากห้วงลึกตัวใหญ่ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว พุ่งออกมาจากรอยแยกห้วงลึกอย่างบ้าคลั่ง สังหารผู้รอดชีวิตในเมืองอย่างไร้ความปราณี!
บนท้องถนน เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง เลือดสีแดงสดย้อมทุกอย่างเป็นสีแดง กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วอากาศ
ผู้ถือโคมนับไม่ถ้วน กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับสัตว์ประหลาดจากห้วงลึก!
