บทที่ 212 แอตลาส: เฮ้ย! ตายเร็วจัง?!
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 212 แอตลาส: เฮ้ย! ตายเร็วจัง?!
"แอตลาส ถอยออกไป!"
เย่เหริน ตะโกนเสียงดังก้องไปยังแอตลาส
ทันทีที่ได้ยินเสียงของ เย่เหริน แอตลาสก็หันขวับกลับมาด้วยความตกใจ
แอตลาส "(ΩДΩ)?"
ไม่ใช่แล้วมั้งสหาย!?
เจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?
แอตลาสจ้องมองเย่เหรินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง
ในตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งสังเกตเห็น...
เย่เหริน ไม่ได้รับผลกระทบใดๆเลยจากแรงกดดันของเทพทั้งสอง!
ทั้งที่แม้แต่ตัวเขาเอง ยังต้องใช้สมาธิอย่างหนักเพื่อต้านทานอิทธิพลนี้!
แต่เย่เหรินกลับดูเหมือนจะต้านทานได้อย่างสมบูรณ์แบบ?!
บ้าเอ๊ย!
เป็นไปได้ยังไง?
"อื้ม——!!!"
ก่อนที่ แอตลาส จะได้สติจากความตกใจ
แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจะบรรยายได้ก็ปรากฏขึ้นในทันที!
ราวกับว่าในชั่วขณะนั้น จักรวาลทั้งใบตกอยู่ในความเงียบสงัด กาลเวลาและอวกาศหยุดนิ่ง!
แอตลาสเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ต่อหน้าแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ตัวเขาเองก็เล็กจ้อยราวกับมดปลวก!
ไม่สิ!
ต่อให้เป็นมดปลวกจริงๆต่อหน้าพลังนี้ คงไม่อาจรับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเองได้ด้วยซ้ำ!
นี่มันอะไรกันเนี่ย?!
"นั่นคือ..."
แอตลาสหันกลับมาอย่างยากลำบาก มองไปยังต้นกำเนิดของแรงกดดัน
เย่เหรินยืนถือดาบโลหิตอยู่ในมือ บนคมดาบสีแดงเลือดนั้น กำลังรวบรวมแสงสว่างอันเจิดจ้าเอาไว้!
แสงนั้น ช่างเจิดจ้าและน่าตื่นตาตื่นใจ!
ราวกับจะกลืนกินจักรวาลทั้งใบเข้าไป!
ท่ามกลางแสงนั้น แอตลาสสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้จิตวิญญาณของเขาสั่นสะท้าน!
"ของข้า..."
เสียงของแอตลาสแหบแห้ง เขาไม่เคยพบเจอพลังที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน
ดังที่ทุกคนทราบกันดี ความกลัวนั้นเกิดจากสิ่งที่ไม่รู้จัก
ในขณะนี้
แอตลาสรู้สึกถึงความกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
"หายไปซะ!"
เย่เหรินคำราม ดาบโลหิตฟาดฟันลงมาในทันที!
"ชิ้งงง——!!!"
แสงดาบสีแดงฉานราวกับทะลุผ่านห้วงเวลาและอวกาศ พุ่งตรงมายังยูลีซิสในชั่วพริบตา!
"..."
ยามเผชิญหน้ากับดาบที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง สติของยูลีซิสพลันกลับคืนมา
ความโกรธแค้นที่เคยบ้าคลั่งพลันมลายหายสิ้น!
ในที่สุดเขาก็จำได้... จำได้ว่าเหตุใดตนเองถึงกลายเป็นเช่นนี้!
นั่นก็เพราะ...
เพราะ...
"ไม่! ไม่!!!"
ความหวาดกลัวเข้าครอบงำทุกสิ่ง
ยูลีซิสพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง คำรามลั่น เพื่อหลบหลีกการโจมตีที่ร้ายแรงนี้!
ทว่า ทั้งหมดล้วนไร้ผล!
แสงดาบสีแดงฉาน ดุจดั่งขวานที่แยกสวรรค์และผืนดิน ไร้ร่องรอยให้แกะรอย ราวกับเขาของแอนทีโลปที่ลึกลับ
ไม่มีเสียงกึกก้อง ไม่มีพลังทำลายล้าง มีเพียงแสงวาบผ่านไปอย่างเรียบง่าย
กระนั้น แสงดาบที่แสนธรรมดานี้
กำลังจะสังหารชิ้นส่วนเทพเจ้า….
ในเสี้ยววินาทีนั้น ราวกับว่ากาลเวลาหยุดนิ่ง ห้วงอวกาศแข็งเป็นน้ำแข็ง
แสงดาบสีแดงฉานพุ่งเข้าหาตัวของยูลีซิสด้วยความเร็วที่ไม่อาจพรรณนาได้!
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแสงดาบที่ดูธรรมดา แต่กลับแฝงไปด้วยพลังทำลายล้าง
ร่างกายอันใหญ่โตของยูลีซิสกลับบอบบางราวกับทำจากกระดาษ!
แสงดาบสีแดงฉานพุ่งผ่านร่างของยูลีซิสไปอย่างไร้การต้านทาน
ร่างกายที่แตกสลายของชิ้นส่วนเทพเจ้าถูกตัดแบ่งเป็นสองส่วนอย่างสมบูรณ์แบบ!
"ฉึก——!!!"
ไม่มีเลือดพุ่ง ไม่มีเสียงร้องโหยหวน
มีเพียงแสงดาบสีแดงฉานที่หลังจากตัดร่างของยูลีซิสออกเป็นสองส่วนแล้ว พลังทำลายล้างยังคงไม่ลดลง แรงระเบิดยังไม่จางหาย!
ทุกที่ที่แสงดาบพุ่งผ่าน ห้วงอวกาศพังทลาย กาลเวลาวิปริต ราวกับจะกลืนกินทุกสิ่ง!
เมฆถูกผ่าแยก
ดวงจันทร์ถูกแบ่งเป็นสองส่วน
ดวงดาวดับลง
ไม่...
ทั้งกาแล็กซีถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนในชั่วพริบตา
นี่คือการโจมตีที่รุนแรงที่สุดที่เย่เหรินเคยปลดปล่อยออกมา
จิตสำนึกที่แตกสลายของยูลีซิส ภายใต้การกลืนกินของแสงดาบสีแดงฉาน ส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างเงียบงัน
ในท้ายที่สุดก็สลายหายไปโดยสิ้นเชิง
ยูลีซิส เทพเจ้าในอดีต
บัดนี้เหลือเพียงซากปรักหักพังสองส่วน บอกเล่าเรื่องราวความรุ่งโรจน์และความอ้างว้างในอดีตอย่างเงียบงัน...
ในขณะนั้น ทั้งโลกราวกับตกอยู่ในความเงียบสงัด
แอตลาส "(ΩДΩ)"
แอตลาสเบิกตากว้างจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความว่างเปล่าในหัว
ราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง!
ยูลิซิส...
ตายแล้วเหรอ!?
โดนเย่เหรินฟันเพียงครั้งเดียวก็จบ!?
เป็นไปได้ยังไง!?
"เวรเอ๊ย..."
เย่เหรินเก็บดาบโลหิต หันหลังกลับ แล้วเกาหัวด้วยความตกใจ
เขาเองก็ไม่คิดว่า พลังทำลายล้างของการประหารในครั้งนี้จะน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้!
เพียงแค่ฟันครั้งเดียว แม้แต่กาแล็กซีก็ยังถูกผ่าออก?
ในตอนนี้คงมีเด็กฉลาดถามขึ้นมาว่า กาแล็กซีหายไปหมดแล้ว พวกเขายังมีชีวิตรอดได้อย่างไร?
ความจริงแล้ว...ก็รอดได้นั่นแหละ...
โลกแตกเป็นเสี่ยงๆ เย่เหรินยืนอยู่บนแผ่นดินที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
"พี่ชาย ช่วยหน่อยสิ"
เย่เหรินเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากแอตลาสด้วยสีหน้าลำบากใจ
แอตลาส "(ΩДΩ)..."
เขายังคงจมอยู่กับความตกใจ จนกระทั่งเย่เหรินปลุกให้ตื่น แอตลาสจึงสะดุ้งสุดตัว
จากนั้นก็ใช้พลังอันไร้ขอบเขตของชิ้นส่วนเทพเจ้า บิดเบือนความจริงและสร้างทุกสิ่งขึ้นมาใหม่
ทำเอาแอตลาสเหนื่อยหอบ
ผู้เล่นที่ใช้พลังพิเศษก็เป็นแบบนี้แหละ แค่ฟันดาบผ่ากาแล็กซีก็พอแล้ว เมื่อเทียบกันแล้ว ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่ต้องสร้างโลกขึ้นมาใหม่ต้องคำนึงถึงหลายสิ่งหลายอย่าง...
อย่าดูถูกว่าเขาเป็นเทพเจ้า การสร้างกาแล็กซีขึ้นมาใหม่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ดวงดาวที่ลุกโชนมากมายจำเป็นต้องรวมตัวและจุดไฟขึ้นมาใหม่ พลังงานที่ต้องใช้ไปนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว
รอจนกว่าทุกอย่างจะกลับสู่สภาพเดิม
เย่เหรินจึงหันไปมองเทวทูตสวรรค์และผู้สร้างภาพลวงตา
สองสาวงามยืนนิ่งราวกับภาพวาด...
(ÒωÓױ)
หากให้พูดตามตรง พวกเธอทั้งสองมิอาจเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย
เพราะในชั่วขณะที่เย่เหรินปลดปล่อย ประหาร พวกเธอก็ถูกบังคับให้เข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนาน
แทบไม่ต่างอะไรกับความตาย
กระทั่งแอตลาสบิดเบือนความจริงและสร้างดวงดาวขึ้นใหม่ พวกเธอจึงได้สติกลับคืนมา
ทว่า...
"พระเจ้า..."
"บ้าเอ๊ย..."
สองสาวจ้องมองซากศพของยูลีซิส พลางพึมพำออกมาอย่างลืมตัว
ใครจะไปเข้าใจกันเล่า?
พวกเธอได้เห็นซากศพของเทพเจ้าด้วยตาตนเอง!
และยังเป็นเย่เหรินที่สังหารเทพเจ้าองค์นั้นอีก?
"เจ้าทำได้อย่างไร!?"
แม้แต่แอตลาสยังไม่อาจเชื่อสายตาตัวเอง
เย่เหรินใช้ดาบเพียงเล่มเดียว ประหาร ยูลีซิส การกระทำนี้พลิกความเข้าใจของแอตลาสโดยสิ้นเชิง
เพราะยูลีซิสคือเศษเสี้ยวแห่งเทพเจ้า ผู้ได้รับการคุ้มครองจากกลไกจักรวาล
ตามหลักเหตุผลแล้ว ยูลีซิสควรเป็นอมตะ ไม่อาจถูกสังหารได้อีก
แต่ในตอนนี้...
เย่เหรินแสยะยิ้ม "รู้อะไรไหม? นี่แหละพลังของระดับจินตภาพ!"
เพียงแค่เข้าเงื่อนไขของประหาร ต่อให้เป็นชิ้นส่วนของเทพเจ้า หรือแม้แต่เทพเจ้าที่แท้จริง เขาก็สามารถสังหารได้!
ทันใดนั้น ดาบโลหิตก็ส่งเสียงหวีดหวิวด้วยความตื่นเต้น
หมอกสีแดงเลือดราวกับมีชีวิต พุ่งเข้ากัดกินซากศพของยูลีซิสอย่างตะกละตะกลาม
นั่นคือชิ้นส่วนของเทพเจ้า!
แม้จะเป็นเพียงชิ้นส่วน ก็ทรงพลังยิ่งกว่าซากศพของจ้าวแห่งห้วงลึกมากนัก!
“คลั่กคลั่ก——!!!”
ดาบโลหิตสั่นสะท้านด้วยความปิติ หมอกสีเลือดเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆราวกับต้องการย้อมโลกทั้งใบให้กลายเป็นสีแดงฉาน!
