บทที่ 205 ชิ้นส่วนเทพเจ้า: “เจ้าเป็นตัวอะไรหรือ?”
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 205 ชิ้นส่วนเทพเจ้า: “เจ้าเป็นตัวอะไรหรือ?”
“ใช่แล้วล่ะ เธอคิดถูกแล้ว”
เย่เหรินแสยะยิ้ม ท่าทางกวนๆแบบนั้น
มองยังไงก็ไม่เหมือนคนที่ช่วยปลดปล่อยจากการตามล่าของโซ่ตรวนแห่งห้วงลึกได้เลย
ผู้สร้างภาพลวงตา “...”
ใบหน้าของผู้สร้างภาพลวงตาเต็มไปด้วยความลังเล
แต่ตอนนี้ เธอไม่สนใจเรื่องพวกนั้นแล้ว เพราะเธอโหยหาอิสรภาพอย่างมาก!
ดังนั้น สู้เชื่อไว้ก่อน ดีกว่าไม่เชื่อเลย!
“ตกลง! ข้าตกลง!” ผู้สร้างภาพลวงตาสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนตัดสินใจแน่วแน่แล้ว
“ข้าจะบอกเจ้าว่าในดินแดนลึกลับแห่งนี้มีซ่อนสิ่งใดอยู่!”
“ว่ามา ฉันกำลังฟังอยู่”
ดวงตาของเย่เหรินเป็นประกาย จ้องมองด้วยท่าทางตั้งใจฟัง
“สิ่งที่ตกลงมาในดินแดนลึกลับแห่งนี้พร้อมกับข้า มีบางสิ่งที่แม้แต่ข้าก็ยังหวาดกลัว...”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของผู้สร้างภาพลวงตา มีความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด
สิ่งที่แม้แต่จ้าวแห่งห้วงลึกยังหวาดกลัว
นั่นก็คือ...
เทวทูตตกสวรรค์และผู้สร้างภาพลวงตา ต่างพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ชิ้นส่วนเทพเจ้า?”
“ชิ้นส่วนเทพเจ้า!”
ทันใดนั้น เทวทูตตกสวรรค์และผู้สร้างภาพลวงตาก็สบตากันด้วยความตกใจ
จากนั้น เทวทูตตกสวรรค์ก็สูดหายใจเข้าเบาๆ ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายความเคร่งขรึม
“ผู้สร้างภาพลวงตา ใต้แผ่นน้ำแข็งทางใต้สุดของดวงดาวนี้ก็มีชิ้นส่วนเทพเจ้าอยู่เช่นกัน”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้สร้างภาพลวงตา ก็รู้สึกราวกับฟ้าถล่มดินทลาย!
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เทวทูตตกสวรรค์จะค้นพบชิ้นส่วนเทพเจ้าในที่อื่นเช่นกัน!
นี่หมายความว่าอย่างไร?
นี่หมายความว่า ดินแดนลึกลับสองแห่งที่ตกลงมาจากก้นบึ้งของห้วงลึกสู่โลกภายนอกนี้ เคยมีเทพเจ้าสิ้นชีพอยู่ที่นี่!
แต่ใครกันที่สามารถสังหารเทพเจ้าได้?!
และทำไมซากของเทพเจ้าเหล่านี้ ถึงปรากฏอยู่ในดินแดนลึกลับ ณ ก้นบึ้งของห้วงลึก?
ทั้งหมดนี้ เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดและลึกลับ ทำให้ผู้สร้างภาพลวงตาและเทวทูตตกสวรรค์รู้สึกหวาดผวา!
“ข้ารู้สึกว่า...”
ผู้สร้างภาพลวงตานึกอะไรขึ้นได้ ใบหน้าซีดเผือดลง
“เรื่องราวดูเหมือนจะไม่ง่ายแล้วสิ...”
“จริงด้วย...”
เย่เหรินอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆรู้สึกขนลุกซู่ไปหมด
ห้วงลึก เทพเจ้า ดินแดนลึกลับ...
เรื่องราวทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เบื้องหลังกลับซ่อนแผนการอันยิ่งใหญ่ที่กำลังค่อยๆเผยตัวออกมา!
และดูเหมือนว่าเขาจะถูกดึงเข้าสู่วังวนแห่งพายุที่รุนแรงพอจะพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินนี้ด้วย!
"เอาล่ะ..."
เย่เหรินถอนหายใจยาว พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง
"มีข้อมูลอื่นๆอีกไหม?"
หลังจากเย่เหริน เทวทูตตกสวรรค์ และผู้สร้างภาพลวงตา แลกเปลี่ยนข้อมูลกันแล้ว
"แต่ว่า ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่นี่แตกต่างจากชิ้นส่วนเทพเจ้าที่พวกเจ้าเจอที่แอนตาร์กติกานะ" ผู้สร้างภาพลวงตาพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
"อ้อ? ต่างกันยังไงล่ะ?"
เย่เหรินเลิกคิ้วขึ้น ถามด้วยความสนใจ
"ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่พวกเจ้าเจอที่แอนตาร์กติกา ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว สูญเสียความทรงจำดั้งเดิมไปหมด" ผู้สร้างภาพลวงตาอธิบาย
"แต่ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่นี่ ยังคงมีความทรงจำที่ชัดเจน สามารถสื่อสารด้วยได้"
"เพียงแต่..." ผู้สร้างภาพลวงตาพูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย
"นิสัยของท่านไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลายปีมานี้ ข้าไม่ค่อยกล้าคุยกับท่าน..."
ชิ้นส่วนเทพเจ้าที่สามารถสื่อสารได้?!
เย่เหรินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ถ้าสื่อสารได้ก็ดีสิ!"
ตราบใดที่ยังสื่อสารกันได้ ก็ย่อมมีช่องทางให้จัดการได้!
"ไป พาฉันไปดูหน่อย!"
เย่เหรินโบกมือ เดินตรงไปยังใจกลางหมู่บ้าน
"หา?!"
ผู้สร้างภาพลวงตายังไม่ทันตั้งตัว ก็เห็นเย่เหรินเดินตรงไปยังที่อยู่ของชิ้นส่วนเทพเจ้าแล้ว
นี่สหายเล่นกันงี้จริงดิ?
ผู้สร้างภาพลวงตามองเทวทูตตกสวรรค์ด้วยสีหน้าตกใจ
"เขากล้าขนาดนี้เลยเหรอ?"
นั่นมันชิ้นส่วนเทพเจ้านะ!
จะเข้าไปรบกวนท่านแบบนั้นเลย?
บ้าไปแล้ว!
ไม่กลัวตายรึไง?
เทวทูตตกสวรรค์ยักไหล่ เธอไม่ค่อยรู้จักเย่เหรินเท่าไหร่ คงต้องให้เจียงซุ่ยมาตอบคำถามนี้จะดีกว่า
ใจกลางหมู่บ้าน สุสานโบราณที่ทรุดโทรมตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น ปล่อยพลังออร่าที่น่าขนลุกออกมา
รอบๆสุสาน ชาวบ้านที่ถูกพลังแห่งห้วงลึกกัดกร่อน
กำลังก้มลงกราบไหว้สุสาน พึมพำอะไรบางอย่างออกมา ราวกับกำลังสวดอ้อนวอน
พวกเขาเพิ่งผ่านการชำระล้างจากมลทินแห่งความกลัวมา
ตอนนี้ยังไม่หายดี
แต่ยิ่งกลัว พวกเขาก็ยิ่งต้องพึ่งพาพรจากเทพเจ้า
ส่วนหัวหน้าหมู่บ้าน ซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ตัวสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
"จบแล้ว! จบสิ้นแล้ว!"
หัวหน้าหมู่บ้านมองเย่เหรินพาผู้สร้างภาพลวงตากลับมา
โลกหมุนคว้าง ความมืดเข้าปกคลุม เขาเกือบจะหมดสติไป
ผู้ใหญ่บ้านเครียดจัด เย่เหรินสัญญาว่าจะพาหลานสาวออกจากหมู่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอ?
ทำไมถึงกลับมา?!
แถมยังมาที่แท่นบูชาสุสานนี่อีก?!
นี่มันไม่ต่างอะไรกับแกะเข้าปากเสือ?!
ทันใดนั้น เย่เหรินก็หยุดฝีเท้า
เขาหันไปมองเทวทูตตกสวรรค์ ยิ้มกริ่ม
"พี่สาวคนสวย ช่วยหน่อยสิครับ~"
เทวทูตตกสวรรค์มองเย่เหรินอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา
มือเรียวบางเอื้อมไปแตะแท่นบูชาสุสานเบาๆ
"วิ้ง——!!!"
แสงสีขาวสว่างวาบพวยพุ่งออกมาจากมือของเทวทูตตกสวรรค์ ส่องสว่างไปทั่วทั้งหมู่บ้าน!
"ตู้ม——!!!"
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แท่นบูชาสุสานพังทลายลง กลายเป็นเศษหินกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น
ใต้แท่นบูชา ความมืดมิดอันลึกล้ำพลุ่งพล่านออกมา ราวกับเป็นประตูสู่ห้วงอวกาศอันไร้ที่สิ้นสุด!
เงาร่างขนาดมหึมาปรากฏขึ้นอย่างเลือนรางในความมืดมิดนั้น
ราวกับยักษ์ที่หลับใหล กำลังตื่นขึ้นจากนิทราอันยาวนาน
เศษชิ้นส่วนที่มองไม่เห็นรูปร่างชัดเจน ปล่อยพลังอำนาจโบราณออกมา
ราวกับผ่านกาลเวลามานับไม่ถ้วน เป็นประจักษ์พยานของการเกิดดับของจักรวาล
แรงกดดันมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้าน เมื่อชิ้นส่วนเทพเจ้าตื่นขึ้น!
เทวทูตตกสวรรค์และผู้สร้างภาพลวงตาเซลิส จ้าวแห่งห้วงลึกทั้งสอง
ต่างยืนแทบไม่อยู่ ร่างกายสั่นเทิ้มราวกับจะถูกบดขยี้ด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้!
"อือ..."
"อ๊ะ..."
ผู้สร้างภาพลวงตาหน้าซีดเผือด หายใจติดขัด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและยำเกรง
นี่สินะ พลังกดดันของเทพเจ้า?
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
แต่แล้ว ในขณะที่ผู้สร้างภาพลวงตากำลังจะขาดอากาศหายใจ...
เธอก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นเย่เหรินที่ยืนอยู่ข้างๆยังคงยืนนิ่งเฉย!
เย่เหรินไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวต่อแรงกดดันนี้เลยแม้แต่น้อย
เขายืนอย่างสบายอารมณ์ แถมยังโบกมือไปทางชิ้นส่วนเทพเจ้า
"ไง! สหาย! กินข้าวยัง?"
"..."
"..."
ภาพตรงหน้า ทำเอาผู้สร้างภาพลวงตาและเทวทูตตกสวรรค์ถึงกับอึ้ง!
เทวทูตตกสวรรค์ยังพอทำใจได้บ้าง เพราะเย่เหรินก็สร้างความประหลาดใจให้เธอไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว
แต่ผู้สร้างภาพลวงตากลับรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย!
ผู้สร้างภาพลวงตา "(ΩДΩ)？？？"
นี่มันชิ้นส่วนของเทพเจ้าเชียวนะ!
เป็นสิ่งสูงสุด เหนือกว่าทุกสรรพสิ่งในโลกหล้า!
แม้แต่จ้าวแห่งห้วงลึก เมื่ออยู่ต่อหน้าเทพเจ้า ก็เปรียบได้เพียงแสงหิ่งห้อยกับแสงจันทร์เท่านั้น!
แต่ตอนนี้ เย่เหรินกลับทักทายเทพเจ้าด้วยท่าทางสบายๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น?!
นี่มัน... นี่มันเป็นการลบหลู่ดูหมิ่นเทพเจ้าชัดๆ!
ทว่า สิ่งที่ทำให้พวกเธอตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ชิ้นส่วนเทพเจ้าไม่ได้แสดงความโกรธเคืองต่อท่าทางที่ไร้มารยาทของเย่เหรินเลย กลับจ้องมองเย่เหรินด้วยความสนใจ
แปลก... แม้แต่เทพเจ้าเช่นพระองค์ ก็ไม่อาจหยั่งถึงตัวตนที่แท้จริงของเย่เหรินได้
ชิ้นส่วนเทพเจ้ารู้สึกประหลาดใจ จึงเอ่ยถามถึงที่มาของเย่เหริน
"ฉันเป็นอะไรน่ะเหรอ?" เย่เหรินยกยิ้มมุมปากเผยให้เห็นฟันขาว
"บางที... ฉันอาจจะเป็นเทพเจ้าก็ได้นะ..."
