บทที่ 196 ขอโทษที่มาสาย
[\แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร\มาติดตามในแฟนเพจ\เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ\]
[\Thai-novel \ลงไวกว่าที่อื่น\ทุกที่ 5 ตอน\แต่จะราคาแพงที่สุด\]
[\หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง จะแก้ไขแบบเทียบคำต่อคำให้ตรงตามหลักไวยากรณ์ อ่านแบบเทียบภาษาต้นฉบับคำต่อคำ ซึ่งถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ\100คน\ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ซึ่งถ้ารู้ว่าหลุดจากที่ไหนก็จะไม่แก้ไขตรงเว็บนั้นครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ\]
บทที่ 196 ขอโทษที่มาสาย
โครม!
กู่เฉินหนานกระเด็นออกไปตามแรงปะทะ ร่างของเขากระแทกเข้ากับมุมห้องอย่างจัง หลังของเขาชนเข้ากับผนังเต็มแรง เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากปาก
"เฉินหนาน!"
"คุณชายกู่!"
นางเอกทั้งสามร้องออกมาด้วยความตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเธอทั้งสามมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากู่เฉินหนานไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเฉามั่งกับหลินหยู่ได้เลย
เมื่อนึกถึงว่ากู่เฉินหนานยอมเสี่ยงอันตรายบุกเข้ามาเพียงลำพังเพื่อช่วยพวกเธอ หัวใจของทั้งสามก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเศร้าโศก
ทั้งที่...ทั้งที่ถ้าพวกเธอระวังตัวให้มากกว่านี้ก็คงไม่โดนหลินหยู่ลักพาตัวมา แต่...
"เฉินหนาน คุณ...คุณรีบไปเถอะ อย่าสนใจฉันเลย!" ซูเฉียนโม่ร้องตะโกนบอกกู่เฉินหนาน น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตา
ทว่าในตอนนี้ กู่เฉินหนานไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย เขารู้สึกเพียงแค่ความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย มึนหัวจนตาลาย
(ให้ตายสิ ฉันจะต้องย้อนเวลากลับไปอีกรอบแล้วงั้นเหรอ?)
กู่เฉินหนานเช็ดคราบเลือด พยายามลุกขึ้นยืน แต่ไม่ว่าจะลองกี่ครั้งก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ เพราะเพียงแค่ขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ซี่โครง
(บ้าเอ๊ย! เฉามั่งเตะเต็มแรงจนซี่โครงหัก แถมถ้าออกแรง กระดูกก็จะทิ่มเข้าไปในอวัยวะภายในอีก!)
"ระวังหน่อย กู่เฉินหนานคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา"
เฉามั่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลเอ่ยเตือนหลินหยู่ เมื่อครู่ถ้าเขาไม่เข้าไปช่วย หลินหยู่คงโดนกู่เฉินหนานฟาดด้วยท่อเหล็กตายไปแล้ว
"ครับ"
หลินหยู่พยักหน้ารับอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกหวาดกลัวจนแทบเสียสติยังคงปกคลุมเขาอยู่
เมื่อครู่ถ้าเฉามั่งเข้ามาช่วยช้าไปอีกแค่เสี้ยววินาทีเดียว หัวของเขาคงแตกไปแล้ว!
"ไปสิ เอาเชือกไปมัดกู่เฉินหนาน แล้วทำตามแผนซะ" เฉามั่งหันหลังกลับไปหยิบเชือกที่ตกอยู่บนพื้นแล้วโยนให้หลินหยู่
เมื่อครู่เฉามั่งใช้แรงเตะเต็มที่ แถมยังเป็นจังหวะที่กู่เฉินหนานไม่ได้ตั้งตัวอีกด้วย
โดนเตะเข้าไปแบบนั้น กู่เฉินหนานไม่มีทางไม่เป็นอะไรแน่
หลินหยู่พยายามสงบสติอารมณ์ ขจัดความกลัวออกไปจากใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหากู่เฉินหนาน
เขาจ้องมองกู่เฉินหนานที่อยู่ต่ำกว่าด้วยสายตาเย้ยหยัน ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย "กู่เฉินหนาน วันนี้แกตายแน่"
กู่เฉินหนานพยายามฝืนร่างกาย ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ พร้อมกับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าซี่โครงที่หักได้ทิ่มเข้าไปในม้ามแล้ว!
แต่เขาไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดออกมา เพียงแค่ยกมือขึ้นเสยผมที่ยุ่งเหยิง เช็ดคราบเลือดออก แล้วมองหลินหยู่ด้วยสายตาเหยียดหยาม "ครั้งหน้า ฉันจะฆ่าแกให้ได้!"
หลินหยู่ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"แกพูดเรื่องบ้าอะไร ครั้งหน้า? แกคิดว่านี่มันเกมส์หรือไง ตายแล้วเกิดใหม่ได้เรอะ?"
"ฉันว่า แกคงโดนพี่เฉาเตะจนสมองเพี้ยนไปแล้วล่ะ!"
กู่เฉินหนานไม่สนใจคำเยาะเย้ยของหลินหยู่ สายตาของเขามองเลยหลินหยู่ไปยังนางเอกทั้งสาม
เขารู้ดีว่า สถานการณ์ในตอนนี้ไม่มีทางแก้ไขได้แล้ว วันนี้เขาคงไม่รอดแน่ ถึงแม้หลินหยู่กับเฉามั่งจะไม่ลงมือซ้ำ อวัยวะภายในของเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที คง...
เมื่อคิดถึงตรงนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "เฉียนโม่ หยูเทียน เสี่ยวถัง ผมไม่สามารถปกป้องพวกคุณได้ แต่ผมสาบานว่าครั้งหน้าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก"
เมื่อพูดจบ เขาก็ฝืนความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วร่างกาย พูดด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน "ไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้า ผมจะชดเชยให้พวกคุณเอง"
(เหนื่อยแล้ว พังทลายไปซะ ย้อนเวลากลับไปใหม่เถอะ รีบตาย ๆ ไปซะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว)
(ครั้งที่แล้วก็พลาดแบบนี้ ครั้งนี้ก็มาจบแบบเดิมอีก)
(มีครั้งแรก ครั้งที่สอง ก็ไม่มีครั้งที่สาม ครั้งที่สี่หรอก... ครั้งหน้า ฉันจะเป็นตัวร้ายให้สุดทางไปเลยดีกว่า อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับนางเอกพวกนี้เลยจะดีกว่า...)
(ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว เอ่อ... ให้ฉันนึกก่อน ฉากแรกที่ย้อนกลับไปคือตอนลักพาตัวซูเฉียนโม่ ใช่แล้ว...)
นางเอกทั้งสามได้ยินคำพูดและเสียงภายในใจของกู่เฉินหนานก็เข้าใจในทันที
ที่แท้ เขาก็ผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้วถึงสองครั้ง!!!
แถมกู่เฉินหนานยังบอกความในใจอีกว่าครั้งหน้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกเธอเลยสักคน...
‘ไม่ ไม่ได้!’
‘ซูเฉียนโม่ เธอต้องรู้ว่าเฉินหนานทำเพื่อเธอมากแค่ไหน ถ้ามีครั้งหน้า ฉันหวังว่าเธอจะจำเรื่องทั้งหมดนี้ได้ อย่างน้อยก็จะไม่ทำตัวเย็นชาต่อเฉินหนานแบบนั้น!’
ซูเฉียนโม่เตือนตัวเองในใจ ก่อนจะขยับเข้าไปหากู่เฉินหนานเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า "เฉินหนาน ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ฉันก็ยังจะชอบคุณ!"
"คุณชายกู่ อย่าคิดแบบนั้นสิคะ!" ไป๋หยูเทียนก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
ถังหยุนจินกัดฟัน กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ติดที่ว่าเธอไม่มีสถานะอะไร จึงไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา
"โอ้โห เป็นฉากรักโรแมนติกที่น่าเศร้าจริง ๆ "
เฉามั่งพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยอยู่ข้าง ๆ
หลินหยู่เองก็โกรธจนกัดฟันกรอด หลังจากได้ยินคำพูดของนางเอกทั้งสาม
บ้าเอ๊ย ใกล้ตายแล้วยังจะตายแทนมันอีก!
มันดีตรงไหนกัน?!
ในตอนนี้ แขนของกู่เฉินหนานบวมแดงเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ หลังปวดร้าว ทุกครั้งที่หายใจเข้าก็เจ็บปวดจนแทบขาดใจ ซี่โครงหักสามซี่ทิ่มแทงอวัยวะภายใน
การต่อสู้กับเฉามั่งทำให้เขาถึงขีดจำกัดแล้ว ยังต้องมาสู้กับหลินหยู่แบบไม่ทันตั้งตัว โดนเฉามั่งเตะเต็มแรงเข้าอย่างจัง
ประกอบกับอาการบาดเจ็บภายใน ทำให้สถานการณ์ของเขาวิกฤตอย่างยิ่ง
เพียะ! เพียะ!
หลินหยู่ดึงเชือกป่านในมืออย่างแรง เกิดเสียงดังกังวาน
"กู่เฉินหนาน ต่อไปจะให้แกได้เห็นภาพที่แกไม่อยากเห็นที่สุด!"
เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย เดินเข้าไปหากู่เฉินหนานทีละก้าว พร้อมกับพันเชือกป่านในมือรอบตัวกู่เฉินหนาน
[เฮ้อ วิธีมัดก็เหมือนกับครั้งที่แล้วไม่มีผิด]
[ว่าไปแล้ว จริง ๆ แล้วฉันสามารถพาคนเก่ง ๆ มาด้วยได้ตั้งเยอะ แต่เพื่อความปลอดภัยของนางเอกทั้งสาม ฉันถึงได้มาคนเดียว]
[เฮ้อ นี่มันไม่เหมือนฉันคิดเลยนี่?]
[แต่ถ้าให้ฉันไม่สนใจความปลอดภัยของนางเอกทั้งสาม พาคนมาเยอะๆ ... ฉันทำใจไม่ได้!]
[อย่าคิดมากเลย หลับตาแล้วลืมตาก็เป็นฮีโร่อีกครั้ง!]
ในตอนนี้ กู่เฉินหนานผ่อนคลายลงอย่างสิ้นเชิง ถึงขั้นเริ่มทบทวนเนื้อเรื่องในนิยายต้นฉบับเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแสดงครั้งต่อไปแล้ว
"โอ้ ไม่ขยับเลย ยอมตายอย่างองอาจ สมเป็นลูกผู้ชาย"
หลินหยู่ผูกปมที่ด้านหลังของกู่เฉินหนาน ตบมือแล้วพูดเยาะเย้ย
พอพูดจบ เขาก็ดึงปลายเชือก ลากกู่เฉินหนานไปหานางเอกทั้งสาม
ในตอนนี้ ทั้งเฉามั่งและหลินหยู่ต่างตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง
ในที่สุดกู่เฉินหนานก็กำลังจะตาย!
ทว่า ขณะที่ทั้งสองกำลังย่ามใจอยู่นั้น!
ฉมวกสีดำพุ่งเข้ามาในทันที ฉมวกพุ่งผ่าน ตัดเชือกขาด!
ทั้งหลินหยู่และเฉามั่งต่างตกใจ รีบหันกลับไปมอง
เห็นเพียงร่างสีดำพุ่งผ่านกลางอากาศ ยืนอยู่ข้าง ๆ กู่เฉินหนานด้วยท่าทางสง่างาม
"โฮชิ... โฮชิโนะ คันนอน?!"
เมื่อเห็นภาพนี้ ดวงตาของทั้งสองเบิกกว้าง!
"แล้วก็ฉันด้วย!"
ในขณะเดียวกัน ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ยืนอยู่ข้าง ๆ กู่เฉินหนาน
ร่างนั้นมีรูปร่างเล็ก ๆ หน้าตาน่ารัก
เธอใช้นิ้วปัดผมหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย มองไปที่กู่เฉินหนานแล้วพูดว่า "ขอโทษนะที่มาสาย"
หลินหยู่และเฉามั่งเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"หัวหน้า... หัวหน้า!"
