ตอนที่ 72 การจ้างงาน (ฟรี)

ตอนที่ 72 การจ้างงาน

“ต่อให้ไปถึงโรงแรมเจียงหลิน ฉันก็ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าห้องพัก และอาหารหรอก หนูอย่าทำอะไรที่เหนื่อยเปล่าเลย” หญิงชราพูดอย่างตรงไปตรงมา

เธอจะเคยได้ยินหลายคนพูดถึงโรงแรมเจียงหลิน และรู้ว่าสภาพแวดล้อมของที่นั่นดีกว่าที่อื่นๆ มาก

หลายคนที่เดินทางไปเยือนโรงแรมเจียงหลิน เลือกอยู่ที่นั่น และไม่กลับมาที่ฐาน

แต่เธอก็ได้เมื่อไม่นานมานี้ว่าในโรงแรมเจียงหลินไม่มีห้องพักเหลือ ดังนั้นแม้แต่คนที่ต้องอยู่ที่นั่นก็ต้องเดินทางกลับมา

ถึงกระนั้น หลายๆ คนก็ยังอยากติดตามขบวนรถ และเดินทางไปยังโรงแรมเจียงหลินสักครั้ง

ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด เพียงเพราะโรงแรมเจียงหลินไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศที่ร้อนจัด

“เดี๋ยวเรื่องนั้น ฉันจะจัดการให้เอง ฉันทำอาหารไม่เก่ง จึงอยากให้คุณมาช่วยมาเป็นคนดูแลจัดการเรื่องนี้ให้หน่อย ถ้าคุณปฏิเสธ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปหาใครแล้ว”

ฉู่เจียงเยว่รู้ว่าการเชิญชวนตรงๆ ไม่มีทางได้ผล แต่ถ้าเธอขอให้อีกฝ่ายช่วย แม้ว่าจะไม่ตอบรับในทันที แต่ก็ต้องคิดพิจารณาดูอย่างแน่นอน

หลังหญิงชราได้ยินคำพูดของฉู่เจียงเยว่ ทัศนคติของเธอก็อ่อนลง และไม่เด็ดเดี่ยวเหมือนแต่ก่อน

“หากคุณตกลง ฉันจะจ่ายเงินให้ทุกเดือนเป็นค่าจ้าง เมื่อเป็นแบบนี้คุณก็ไม่ต้องเกี่ยวกับค่าห้องพัก และอาหาร”

หญิงชราจมอยู่ในห้วงความคิด และฉู่เจียงเยว่ก็ไม่คิดจะเร่งเร้าเอาคำตอบ เธอและเสิ่นจื้อกุยจึงนั่งลงบนเก้าอี้ในห้อง และรอคำตอบอย่างใจเย็น

“ดูเหมือนหนูจะยังไม่ได้กินข้าวเช้าสินะ นี่ข้าวโพดที่ฉันเพิ่งปรุงสุก กินรองท้องไปก่อนก็ได้”

เมื่อเห็นทั้งสองคนนั่งลงในบ้าน หญิงชราจึงเริ่มหยิบข้าวโพดที่เธอเพิ่งปรุงสุกมาให้พวกเขา

“ไม่เป็นไร คุณเก็บไว้กินเองเถิด ฉันยังไม่หิว”

นี่คือข้าวโพดที่ฉู่เจียงเยว่เอามาแลกเมล็ดพันธุ์เมื่อวานนี้ เธอไม่เอามันกลับเข้าท้องตัวเองในวันรุ่งขึ้นได้

ถ้าทำแบบนั้นจริง มันจะดูไม่ดีเลย

“พวกเรากินข้าวกันมาแล้ว คุณไม่ต้องกังวล”

เสิ่นจื้อกุยไม่ได้รับอะไรจากหญิงชรา

แต่เขามีมือมีเท้า หากหิว เขาสามารถออกไปหามากินเองได้

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่ต้องการ หญิงชราจึงไม่บังคับ ดังนั้นเธอจึงหยิบมันขึ้นมา และเริ่มเคี้ยว

ฉู่เจียงเยว่ และเสิ่นจื้อกุยทำได้เพียงมองหน้ากัน และจ้องมองกันด้วยตาโต

หลังจากหญิงชราทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอก็เริ่มทำความสะอาดบ้าน

ฉู่เจียงเยว่ก็รู้สึกเขินอายหากนั่งเฉยๆ เธอจึงลุกขึ้น และก้าวไปข้างหน้าเพื่ออยากจะช่วย

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

หญิงชรามีอุปกรณ์ทำความสะอาดเพียงชุดเดียวในบ้าน ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้ฉู่เจียงเยว่หยิบมันขึ้นมา และก็ทำความสะอาดด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว

“คุณตัดสินใจได้ยังว่าจะกลับไปโรงแรมเจียงหลินกับฉันไหม?”

เมื่อเห็นว่าหญิงชรากวาดพื้นเสร็จแล้ว ฉู่เจียงเยว่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

แม้ว่าเสิ่นจื้อกุยจะไม่รู้ว่าทำไมฉู่เจียงเยว่ถึงยืนกรานที่จะพาหญิงชราคนนี้กลับไปที่โรงแรมเจียงหลิน แต่เขาก็มองอยู่ข้างๆ อย่างจริงจัง

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของฉู่เจียงเยว่ หญิงชราก็ถอนหายใจ "เอาล่ะ ฉันจะรับข้อเสนอของหนู และไปที่ โรงแรมเจียงหลิน"

ไม่ว่ายังไง ตอนนี้เธอก็อยู่คนเดียว และไม่มีใครให้รอ การไปที่โรงแรมเจียงหลินก็ถือเป็นเรื่องดีจะได้ไม่ต้องทนกับสภาพอากาศที่ร้อนจัด

เมื่อได้ยินคำตอบ ฉู่เจียงเยว่ก็ยิ้มออกมา

“งั้นก็ไปกันเถอะ! เก็บข้าวของแล้วเราจะออกเดินทางกันเลย!”

ฉู่เจียงเยว่กลัวว่าหากช้าเกินไป หญิงชราจะเปลี่ยนใจ

หญิงชราอาศัยอยู่เพียงลำพัง เธอจึงไม่ได้มีข้าวของอะไรมากนัก

ในที่สุด เธอก็หยิบกระเป๋าเป้สีดำที่ใส่ของไปได้เพียงครึ่งหนึ่ง แล้วเดินออกมาจากบ้าน

เมื่อเห็นกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ นั้น ฉู่เจียงเยว่ก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

“กลับไปที่วิลล่ากันก่อน เมื่อถึงเวลาเราจะเดินทางพร้อมกับขบวนรถของทางฐาน”

ครั้งนี้ซ่งเฉิงจุนเป็นผู้นำทีม ฉู่เจียงเยว่จึงจะออกเดินทางพร้อมกับพวกเขา

เนื่องจากตอบรับข้อเสนอของฉู่เจียงเยว่แล้ว หญิงชราจึงไม่ลังเลอีกต่อไป ปิดประตูแล้วเดินตามฉู่เจียงเยว่ และเสิ่นจื้อกุย

เมื่อทั้งสองคนมาถึงเขตที่อยู่อาศัยชั้นนอก พวกเขาได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก หลายคนอยากรู้ว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม

เมื่อพวกเขาเห็นหญิงชราที่เดินตามหลังมา พวกเขาก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปถาม หรือพยายามสร้างปัญหาอะไร

แม้ว่าจะไม่เคยเห็นว่าฉู่เจียงเยว่ และเสิ่นจื้อกุยแข็งแกร่งแค่ไหน แต่บางครั้ง หลายคนก็เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง

ไม่นาน พวกเขาทั้งสามก็เดินผ่านตลาดกลาง และมาถึงเขตที่อยู่อาศัยชั้นในภายใต้สายตาที่จับจ้องของคนอื่นๆ

นี่เป็นครั้งแรกของหญิงชราที่มาเยือนที่นี่ เห็นได้ว่ามันสะอาดกว่าที่ๆ เธออยู่มาก

“วิลล่าของเราอยู่สุดทาง และมีเพื่อนสองสามคนอยู่ข้างใน เมื่อไปถึงแล้ว ฉันจะแนะนำให้รู้จัก”

ด้วยกลัวว่าหญิงชราจะไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้า ฉู่เจียงเยว่จึงจงใจบอกเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ในวิลล่าล่วงหน้า

หญิงชราพยักหน้าเพื่อสื่อว่าเข้าใจ

เมื่อเจียงเหอ และคนอื่นๆ ในวิลล่าเห็นฉู่เจียงเยว่ และเสิ่นจื้อกุยกลับมาจากข้างนอกด้วยกัน พวกเขาต่างก็มองไปที่เสิ่นจื้อกุยเป็นตาเดียว

สายตาของพวกเขาราวกับถามว่า เกิดอะไรขึ้น? มีความก้าวหน้าหรือเปล่า?

เสิ่นจื้อกุยเพิกเฉยต่อสายตาของคนอื่นๆ และเดินตรงเข้าไปในวิลล่า เผยให้เห็นหญิงชราที่เดินตามหลังมา

“นี่คือ……”

เมื่อเห็นหญิงชรา เซี่ยซีหลินก็ตั้งคำถามด้วยความสงสัยที่อยู่เต็มอก

หรือนี่จะเป็นญาติของเถ้าแก่?

“นี่คือคนที่ฉันจ้างมาเพื่อให้ช่วยดูแลอาหารการกินในอนาคต วันนี้เธอจะกลับไปที่โรงแรมเจียงหลินพร้อมกันกับเรา”

หลังจากได้ยินคำพูดของฉู่เจียงเยว่ คนอื่นๆ ก็พยักหน้าเพื่อแสดงความเข้าใจ

“แล้วเราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่?”

ซ่งเฉิงจุนกำลังจัดระเบียบผู้คนอยู่ แต่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเขาจะออกเดินทางตอนไหน

“เมื่อถึงเวลา เดี๋ยวซ่งเฉิงจุนก็มาบอกเราเอง เราแค่ต้องรอเท่านั้น”

ความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งหก แม้จะอยู่ในฐานก็ยังอยู่ในระดับสูง

ฉู่เจียงเยว่ ไม่คิดว่าซ่งเฉิงจุนจะพลาดโอกาสนี้ โอกาสที่จะได้ผู้คุ้มกันฟรีๆ

เสิ่นจื้อกุย และคนอื่นๆ ก็ไม่คัดค้าน

“ผมเพิ่งไปดูมา น่าจะต้องรออีกสักพักมากินข้าวกันก่อนเถอะ!”

บนโต๊ะมีอาหารหลายจานที่เจียงเหอหยิบออกมา

เมื่อเห็น หญิงชรามองไปที่ฉู่เจียงเยว่ และเสิ่นจื้อกุย พวกเขายังไม่ได้กินข้าวเช้าหรอกเหรอ?

ฉู่เจียงเยว่เหลือบมองด้วยหางตา และเขินอายเล็กน้อย

เสิ่นจื้อกุยจึงเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดกับหญิงชราว่า "มานั่งกินด้วยกันเถอะ อาหารเยอะขนาดนี้ เราคงกินกันเองไม่หมด"

เมื่อได้ยิน หญิงชราก็หันเหความสนใจไปที่เสิ่นจื้อกุย

แต่เธอก็ต้องส่ายหัว เธออิ่มจากการกินข้าวโพดไปแล้ว และกินไม่ได้อีกต่อไป

“มากินด้วยกัน ถ้าคุณยืนดู เราคงเขินจนกินอะไรไม่ลง”

ฉู่เจียงเยว่กล่าวเชิญชวนหญิงชราอีกครั้ง

หญิงชราไม่อาจต้านทานการรบเร้าของฉู่เจียงเยว่ได้ จึงทำได้เพียงนั่งลง แต่ก็ไม่ได้กินอะไรมากนัก

ฉู่เจียงเยว่รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาจึงพยายามช่วยระหว่างทานไปด้วย เพื่อที่จะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง