ฉินโม่ดีดนิ้ว “พวกเจ้า นำชามตะเกียบมาให้คุณชายเสี่ยวเป่า จำไว้ด้วย ต่อไปคุณชายเสี่ยวเป่าสามารถพาเพื่อนมาได้ ไม่ต้องรับบัตรคิว แทรกคิวได้ตลอด กินอาหารราคาครึ่งหนึ่ง ทั้งอาหารและเครื่องดื่มให้บริการก่อนใคร!”

“ขอรับ คุณชาย!”

เฉิงเสี่ยวเป่าหยิบชามตะเกียบขึ้นมา แล้วก็เริ่มกินอย่างมีความสุข “พี่ใหญ่ ของที่เป็นสีขาวนมๆ นี้คืออะไร?”

“นี่คือเต้าหู้ ใส่น้ำตาลขาวลงไปสักหน่อย อร่อยไม่มีที่สิ้นสุด!”

“น้ำตาลขาว?”

เฉิงเสี่ยวเป่ามองของสีขาวที่ฉินโม่เลื่อนมาให้ตรงหน้า เขาใช้นิ้วจิ้มมันขึ้นมาบางส่วนแล้วใส่เข้าปาก รสหวานอร่อยกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก

“หวานจริงๆ พี่ใหญ่ นี่พี่ทำเองหรือ?”

“ใช่แล้ว!”

ฉินโม่เบื่อรสชาติของน้ำตาลกรวดมานานแล้ว จึงทดลองทำขึ้นเองโดยใช้วิธีเคี่ยวจากน้ำตาลทรายแดง และใช้หินปูนเป็นสารทำความสะอาด สุดท้ายก็ได้น้ำตาลที่ขาวยิ่งกว่าหิมะ

"นี่แพงไหม?"

"น้ำตาลขาวนี้ ขายจินละยี่สิบตำลึง!"

น้ำตาลทรายแดงขายจินละไม่ถึงห้าตำลึง

ส่วนน้ำตาลทรายขาวขายจินล่ะยี่สิบตำลึง ความแตกต่างถึงสี่เท่า!

ที่สำคัญ วิธีทำก็ง่าย เพียงซื้อน้ำตาลทรายแดงแล้วนำมาผลิตเป็นน้ำตาลขาว กำไรมหาศาล ประหยัดทั้งเงินและเวลา

และน้ำตาลขาวนี้ไม่ว่าจะทำมากแค่ไหนก็ยังขายได้ เพราะถือเป็นเครื่องปรุงรสชนิดหนึ่ง

เฉิงเสี่ยวเป่าชะงักไปสักครู่ "ถ้าอย่างนั้นแค่สองช้อนที่ข้ากินไปก็เป็นราคามากกว่าสามสี่เฟินแล้วสิ?"

"กินไปเถอะ พี่ใหญ่จะปล่อยให้เจ้าขาดทุนได้หรือ?"

ขณะที่เขาพูดก็เหลือบมองไปที่เฉิงต้าเป่าและหลี่หยงเมิ่ง "ถ้าเดินตามพี่ใหญ่ รับรองว่าจะได้กินดีอยู่ดี สบายจนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์!"

"ขอบคุณพี่ใหญ่!"

เฉิงเสี่ยวเป่าดีใจอย่างมาก เขาดื่มนมถั่วเหลืองตามด้วยซาลาเปาแล้วก็คว้าปาท่องโก๋กรอบๆ เข้าปาก "อร่อยมาก อร่อยสุดๆ เมื่อเทียบกับอาหารของพี่ใหญ่แล้ว ที่บ้านเรากินมันเป็นอาหารสุกรชัดๆ!"

เฉิงต้าเป่าและหลี่หยงเมิ่งก็ได้แต่นั่งกลืนน้ำลาย

เจ้าโง่ฉินกินอาหารดีกว่าฮ่องเต้เสียอีก

ทุกปีในเทศกาลสำคัญ ราชสำนักจะจัดงานเลี้ยงให้ขุนนางทั้งหลาย แต่ยังดูไม่ดีเท่าอาหารของฉินโม่

"พี่ใหญ่ ให้ข้ากินบ้างสิ!"

"ใช่แล้ว มีมากมายขนาดนี้ พวกเจ้าไม่มีทางกินหมดหรอก!"

"ต่อให้กินไม่หมดข้าก็จะเทให้สุนัขกิน ไม่มีทางมอบให้คนไร้สัจจะอย่างพวกเจ้า!" ฉินโม่แค่นเสียง

เฉิงเสี่ยวเป่าเสริมขึ้นว่า "ใช่แล้ว พวกเราสาบานกับสวรรค์ไปแล้วว่าจะรับพี่ใหญ่เป็นพี่ ถ้าพวกเจ้าทำผิดคำพูด ข้าคงไม่อยากร่วมทางกับพวกเจ้าอีกต่อไป!"

"พี่ใหญ่!"

เฉิงต้าเป่าตะโกนออกมา

"เจ้าจะเรียกใครว่าพี่ใหญ่?"

"ข้าเรียกเจ้า! ฉินโม่ ข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ใหญ่!"

เฉิงต้าเป่าพูดออกมา

"เด็กๆ! นำชามตะเกียบมาให้คุณชายต้าเป่า จากนี้ไปเขาจะได้รับการดูแลเหมือนคุณชายเสี่ยวเป่า!"

เฉิงต้าเป่านั่งลงและเริ่มกินด้วยความสุขใจ พบว่ารสชาตินั้นอร่อยจริงตามที่เสี่ยวเป่าบอก

แท้จริงแล้วการเรียกพี่ใหญ่ออกไปไม่ได้แย่เลย แค่กินเปล่าๆ สิบวันต่อเดือน แต่ละมื้อก็มากกว่าหนึ่งพันตำลึง เดือนหนึ่งกินก็หมื่นกว่าตำลึง

ปีหนึ่งก็กินเปล่าๆถึงหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง

เรียกเจ้าโง่ฉินว่าพี่ใหญ่ แล้วได้หนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง เขาช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ!

เฉิงต้าเป่าคิดอย่างสุขใจ

ตอนนี้เหลือแค่หลี่หยงเมิ่ง เขายืนอยู่ตรงนั้น มองพี่น้องเฉิงบ้านกินอย่างเอร็ดอร่อย เขากลืนน้ำลายอย่างแรงแล้วพูดออกมา "พี่ใหญ่ฉินโม่!"

เขาไม่รอช้าเทน้ำตาลขาวลงเต็มจานแล้วรีบตักกินทันที

ฉินโม่แค่นเสียง "เจ้าพวกไม่เคยเห็นของดี ระวังเป็นโรคเบาหวาน!"

ในโลกนี้น้ำตาลกรวดมีราคาแพงมาก แม้กระทั่งในตระกูลขุนนางก็ยังแทบไม่มีให้กิน ไม่ใช่ว่าพวกเขาซื้อไม่ไหว แต่เพราะมันมีน้อยเกินไป

ส่วนน้ำตาลทรายแดงจะแฝงรสชาติขม ไม่มีใครอยากกิน

เมื่อเห็นน้ำตาลขาวใสเหมือนหิมะ พวกเขาจะอดทนไหวได้อย่างไร

หลี่หยงเมิ่งทำเกินไปหน่อย เขาตักน้ำตาลขาวเต็มช้อนแล้วยัดเข้าปาก สภาพของเขาดูน่าตลกอย่างยิ่ง

"หวานสุดๆ ชื่นใจมาก!"

"นี่มันยังไม่เท่าไหร่ ข้ามีเรื่องดีๆ ที่จะทำให้พวกเจ้าได้กินอาหารอร่อยทุกวัน เจ้าสนใจจะฟังไหม?"

ทุกคนหยุดมือทันทีแล้วจ้องมองฉินโม่ด้วยความสนใจ

"พี่ใหญ่ เรื่องดีอะไร?"

"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่จะชวนพวกเจ้ามาทำธุรกิจน้ำตาลขาว ไม่รู้พวกเจ้าจะสนใจไหม?"

ทันใดนั้นทั้งสามคนต่างก็หอบหายใจด้วยความตื่นเต้น แม้แต่เฉิงเสี่ยวเป่าผู้โง่เขลาที่สุดก็ยังมีความสนใจในเรื่องนี้

ธุรกิจน้ำตาลขาว แน่นอนว่าต้องทำกำไรมหาศาล!

……………

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด