บทที่ 612-614(ฟรี)

บทที่ 612 เขาเป็นผู้ดูแลเว็บเหรอ?

"ผมทำเอง ลูกผู้ชายตัวจริงต้องกล้าทำกล้ารับ" เหยียนโม่พูดอย่างใจเย็น

หวังเย่เห็นสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงของเหยียนโม่ น้ำเสียงราวกับกำลังพูดถึงอากาศดีวันนี้ ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าคนตรงหน้านี้เคยฆ่าคนอย่างโหดร้ายที่ฐานทัพ

"ทำไม" หวังเย่ถามอย่างเรียบๆ เขารู้ว่าตัวเองต้องไม่แสดงอารมณ์มากเกินไป ไม่อย่างนั้นจะเสียเปรียบ

"ทำไมน่ะหรือ? เพราะผลประโยชน์ของผมถูกละเมิด อะไรก็ตามที่กระทบผลประโยชน์ของผม ไม่มีทางรอดพ้นไปได้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม" น้ำเสียงของเหยียนโม่ฟังดูสุภาพ แต่คำพูดกลับทำให้รู้สึกขนลุก

"เฮอะ ดีมาก จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้ก็บรรลุแล้ว งั้นคุณเหยียน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ คราวหน้าเจอกันเราคงเป็นศัตรูกันแล้ว" หวังเย่บรรลุจุดประสงค์แล้ว เขาต้องกลับไปวางแผนขั้นต่อไป

"คุณหวางอย่าเพิ่งรีบร้อนสิครับ คุณบรรลุจุดประสงค์แล้ว แต่ผมยังไม่ได้บรรลุเลยนะ" เหยียนโม่ห้ามหวังเย่ที่กำลังจะเดินออกไป

"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว" หวังเย่ลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากร้าน

"จริงหรือ งั้นผมขอถามคุณหวางหน่อย ผมมีปืนพกกระบอกหนึ่ง ดูไม่เหมือนเทคโนโลยีที่โลกสร้างได้เลยนะ" เหยียนโม่ยังคงพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

หวังเย่ได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็ชะงักฝีเท้า แต่ก็ไม่หันกลับมา เดินออกไปเลย

"คุณต้องกลับมาหาผมแน่ ผมรอคุณอยู่" เหยียนโม่ดื่มกาแฟในแก้วจนหมด วางเงินค่ากาแฟไว้บนโต๊ะหลายร้อยหยวน แล้วขับรถกลับฐานทัพ

หลังจากกลับถึงโรงแรม หวังเย่จมอยู่ในภวังค์ความคิด เหยียนโม่มีปืนพกได้ยังไง เขารู้ได้ยังไงว่าปืนนั้นไม่ใช่ของโลก เขาเป็นผู้จัดการสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์ด้วยหรือ?

หัวหน้าสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์?

หวังเย่นึกขึ้นได้ นึกถึงข้อมูลประวัติของเหยียนโม่ หวังเย่แทบจะมั่นใจได้เลยว่าเหยียนโม่อาจเป็นหัวหน้าสถานีรีไซเคิลอีกแห่งหนึ่ง ไม่อย่างนั้นประสบการณ์ของเขาจะคล้ายกับตัวเองได้อย่างไร

ที่แท้ในโลกนี้ก็มีคนที่มีประสบการณ์เหมือนตัวเองอยู่ด้วย

เพื่อให้แน่ใจ หวังเย่โทรศัพท์ไปถามเรื่องปืนพกของลิงน้อย

"ลิงน้อย ปืนพกที่ฉันให้นาย นายพกติดตัวอยู่ไหม" หวังเย่ถาม

"ปืนพกหรือครับ? ปืนกระบอกนั้นหายไปตั้งแต่ตอนฐานทัพถูกโจมตีแล้วครับ ผมลืมบอกคุณไปตลอด ทำไมเหรอครับ ปืนกระบอกนั้นสำคัญมากหรือ" ตอนนี้ลิงกำลังฝึกคนใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามากับเยี่ยฟาน

"ไม่มีอะไร แค่ถามดู หายก็หายไป คราวหน้าฉันจะส่งอาวุธมาให้อีก" หวังเย่ถามเรื่องสถานการณ์ล่าสุดของลิงน้อยอีกนิดหน่อย เมื่อไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โต ก็วางสาย

ตอนนี้หวังเย่มั่นใจได้แล้วว่าเหยียนโม่คือหัวหน้าสถานีรีไซเคิลอีกแห่ง ดังนั้นการโจมตีฐานทัพของลิงอาจไม่ใช่แค่เพราะไปละเมิดผลประโยชน์ของเหยียนโม่ แต่อาจเล็งเป้ามาที่ตัวเขาด้วย

แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของเหยียนโม่คืออะไรกันแน่ หรือว่าต้องการครอบครองดาวดวงอื่น?

คิดถึงตรงนี้ หวังเย่ก็รู้สึกว่าเหยียนโม่เป็นคนที่ไม่ธรรมดาเลย

แต่ไม่ว่าเหยียนโม่จะมีจุดประสงค์อะไร เดี๋ยวก็คงรู้เองเมื่อถึงเวลา

หวังเย่บรรลุจุดประสงค์ที่มาครั้งนี้แล้ว คืนนั้นเขาก็ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับหลงเฉิงในวันรุ่งขึ้น เขาไม่สนใจเลยว่าเบื้องหลังเหยียนโม่จะมีดาวดวงไหน

ทรัพยากรและความมั่งคั่งบนดาวดวงที่หนึ่งก็มากพอที่จะทำให้ธุรกิจของหวังเย่บนโลกเติบโตแข็งแกร่งแล้ว คนเราไม่ควรโลภมากเกินไป ไม่อย่างนั้นสุดท้ายอาจสูญเสียทุกอย่างที่มีอยู่ก็ได้

บทที่ 613 เราตกลงที่จะทานอาหารกัน

แต่วันรุ่งขึ้น ขณะที่หวังเย่เพิ่งจัดกระเป๋าเสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงเบอร์แปลกหน้า แต่หวังเย่คุ้นเคยดี เพราะเพิ่งโทรหาเบอร์นี้เมื่อวานนี้เอง

"ฮัลโหล ใครครับ?" หวังเย่แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าใครโทรมา

"ผมเองครับ คุณหวัง เมื่อวานเรายังไม่ได้ทานข้าวด้วยกันดีๆ เลย วันนี้ให้เกียรติมาทานข้าวด้วยกันไหมครับ?" ท่าทีของเหยียนโม่แตกต่างจากเมื่อวานมาก

หวังเย่รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงท่าทีของเหยียนโม่ และพอเดาจุดประสงค์ของเขาได้ แม้ในใจจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่หวังเย่ก็ปฏิเสธคำเชิญของเหยียนโม่

"คุณเหยียนครับ ช่วงนี้บริษัทมีธุระนิดหน่อย ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้นาน เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่องบินแล้วครับ" หวังเย่กล่าว

"ไม่ทันเครื่องบินไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมส่งเครื่องบินส่วนตัวไปส่งคุณกลับเอง คุณหวัง หลังจากทานข้าวกับผมแล้ว คุณจะเปลี่ยนความคิดแน่นอน" เหยียนโม่พูดอย่างมั่นใจ

"งั้นหรือ คุณคงต้องให้เหตุผลที่น่าสนใจพอที่จะทำให้ผมไปทานข้าวกับคุณหน่อยแล้วล่ะ" หวังเย่ไม่อยากให้ตัวเองเสียเปรียบ

"คุณหวังครับ เรื่องเกี่ยวกับดาวเคราะห์และหัวหน้าสถานีรีไซเคิล ไม่ทราบว่าคุณสนใจจะรู้ไหมครับ?" เหยียนโม่ดูเหมือนจะยังไม่รู้ว่าหวังเย่เดาเรื่องของเขาได้แล้ว ยังคงพยายามเร้าความสนใจของหวังเย่

หวังเย่ตัดสินใจไปดูว่าเหยียนโม่มีแผนอะไรกันแน่ "ได้ครับ ร้านอาหารไหน เวลาอะไร"

"เที่ยงตรง ที่ร้านอาหารซื่อกวง" เหยียนโม่ได้ยินหวังเย่ตอบตกลง ในใจก็ดีใจ ดูเหมือนหวังเย่จะสนใจเรื่องพวกนี้จริงๆ

ส่วนหวังเย่ก็ยังคงจัดกระเป๋าให้เรียบร้อย รอกินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับเมืองหลง

เที่ยงตรง หวังเย่มาตามนัด เหยียนโม่รออยู่ที่ร้านอาหารนานแล้ว เห็นหวังเย่มาก็ตาเป็นประกายราวกับเห็นของล้ำค่า

"คุณหวัง เชิญๆ รอคุณมานานแล้วครับ" ท่าทีของเหยียนโม่วันนี้ต่างจากเมื่อวานราวฟ้ากับเหว เหมือนคนละคน

"คุณเหยียน ไม่ต้องมากพิธีหรอกครับ" ท่าทีของหวังเย่ค่อนข้างเย็นชา ตอนนี้หวังเย่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเหยียนโม่มากนัก เขาไม่อยากคบคนประเภทนี้

หวังเย่นั่งลง เหยียนโม่สั่งอาหารไว้แล้ว พอหวังเย่มาถึง พนักงานก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร

หวังเย่เห็นอาหารที่พนักงานเสิร์ฟ พบว่าล้วนเป็นของโปรดของตัวเอง ก็รู้ว่าเหยียนโม่คนนี้คงลงทุนลงแรงสืบเรื่องของเขาไม่น้อย

"ดูเหมือนคุณเหยียนจะลงทุนลงแรงกับผมไม่น้อยนะครับ" หวังเย่พูดแบบประชดประชัน

"คุณหวาง เรียกผมว่าเหยียนโม่ก็พอครับ เรียกคุณเหยียนดูห่างเหินไปหน่อย" เหยียนโม่ไม่ตอบคำถามของหวังเย่ แต่พยายามสนิทสนมกับหวังเย่แทน

"ไม่เป็นไรครับ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก ยังต้องรักษามารยาทอยู่" หวังเย่ไม่อยากพูดอะไรมากกับเหยียนโม่

"มาๆ กินข้าวกินข้าว" เหยียนโม่ดูเหมือนจะหน้าด้านพอสมควร ไม่สนใจคำพูดของหวังเย่ มุ่งมั่นแต่เรื่องของตัวเอง

หวังเย่เห็นท่าทางของเหยียนโม่แบบนี้ก็รู้สึกจนปัญญา คิดว่าเหยียนโม่คนนี้หน้าด้านจริงๆ

หวังเย่หยิบตะเกียบขึ้นมา คีบอาหารชิม รสชาติสู้ฝีมือของกงหยวนหยวนไม่ได้เลย ชิมไปสองสามคำก็วางตะเกียบ

"พูดมาเถอะ มีธุระอะไรกันแน่" หวังเย่จิบน้ำเปล่า บ้วนปาก ไม่อยากกินอีกแล้ว

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากถามว่าคุณรู้เรื่องสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์ไหม" เหยียนโม่พูดเรื่องสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

"สถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์อะไร ผมไม่รู้เรื่อง" หวังเย่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"น้องหวัง พวกเราล้วนเป็นทหารผ่านศึกด้วยกัน มีของดีก็ต้องแบ่งปันกันสิ" เหยียนโม่รินเหล้าให้หวังเย่

"แล้วคุณล่ะ คุณรู้เรื่องสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์หรือเปล่า" หวังเย่ย้อนถาม

"ผมรู้แน่นอน และดาวเคราะห์ของผมก็มีสภาพแวดล้อมเหมือนโลกเลย" เหยียนโม่พูดอย่างไม่ปิดบัง เพราะเขารู้ว่าหวังเย่ก็เป็นหัวหน้าสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์เหมือนกัน เขาจึงไม่มีอะไรต้องปิดบัง

บทที่ 614 เยี่ยมชมโลก

หวังเย่ได้ยินคำพูดของเหยียนโม่แล้วก็เดาว่า สภาพแวดล้อมบนดาวเคราะห์ของเหยียนโม่อาจจะเหมือนกับดาวดวงที่หนึ่ง

"แล้วยังไงอีก?" หวังเย่ถามต่อ

"ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติม ก็ต้องไปสำรวจด้วยตัวเองแล้วล่ะ" เหยียนโม่ชวนให้หวังเย่ไปเยี่ยมชมดาวเคราะห์ของเขา

หวังเย่ไม่คิดเลยว่าเหยียนโม่จะชวนเขาไปเยี่ยมชมดาวเคราะห์

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน" หวังเย่ลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่เหยียนโม่กลับพูดว่า "งั้นน้องหวัง คิดจะพาผมไปเยี่ยมชมฐานทัพของคุณบ้างไหมล่ะ? คงเดาไม่ผิดนะว่าทางเข้าสถานีรีไซเคิลอยู่ในฐานทัพของคุณ"

หวังเย่ไม่คิดว่าเหยียนโม่จะส่งคนมาสืบหาข้อมูลของเขาจนหมด แม้แต่ทางเข้าสถานีรีไซเคิลก็เดาถูก

"คุณเหยียนพูดเล่นไป ผมกับคุณไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน ไม่มีสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์อะไรหรอก" หวังเย่พยายามควบคุมอารมณ์

"ถ้าน้องหวังไม่รีบ งั้นผมขอเชิญไปดูดาวเคราะห์ของผมหน่อยไหม" เหยียนโม่ลุกขึ้นยืนด้วย หวังเย่รู้ว่าวันนี้คงหนีไม่พ้น และก็อยากรู้ว่าดาวเคราะห์ของเหยียนโม่เป็นอย่างไร

อยากดูว่าระดับการพัฒนาจะดีกว่าดาวดวงที่หนึ่งหรือไม่

หวังเย่ตกลงตามคำชวนของเหยียนโม่ นั่งรถไปยังฐานทัพด้วยกัน

เหยียนโม่เหมือนหวังเย่ตรงที่มีฐานทัพเป็นของตัวเอง แต่เหยียนโม่ทำให้มันซ่อนเร้นมากกว่า และปกติเขาก็มาฐานทัพคนเดียว ที่พักของเขาก็อยู่ห่างจากฐานทัพมาก

จุดประสงค์ก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นตามรอยได้ เหยียนโม่ทำอะไรระมัดระวังมาก ขั้นตอนการเข้าฐานทัพมีถึงห้าขั้นตอน ฐานทัพก็ทำให้แน่นหนามิดชิด

หวังเย่เห็นขั้นตอนการเข้าฐานทัพของเหยียนโม่แล้วก็พบว่าของตัวเองนั้นง่ายเกินไป แม้จะมีหุ่นยนต์เฝ้า แต่ความปลอดภัยก็ยังสู้ของเหยียนโม่ไม่ได้ ดูเหมือนว่าตัวเองต้องกลับไปเสริมระบบรักษาความปลอดภัยแล้ว

หลังจากเข้าฐานทัพ หวังเย่รู้สึกว่าไม่ต่างจากฐานทัพของตัวเองมากนัก ทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทันสมัย หุ่นยนต์ลาดตระเวน เป็นต้น

เหยียนโม่พาหวังเย่ขึ้นไปชั้น 8 ซึ่งเป็นทางเข้าสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์ของเหยียนโม่

เหยียนโม่พาหวังเย่เข้าไปในดาวเคราะห์ "ดาวเคราะห์นี้มีระดับการพัฒนาล้ำหน้าโลก 30-40 ปี ไม่ว่าจะเป็นด้านการแพทย์ การทหาร หรือการก่อสร้าง ล้วนดีกว่าโลกมาก" เหยียนโม่กล่าว

"แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่ามนุษย์บนดาวเคราะห์นี้สูญพันธุ์ไปได้อย่างไร แม้จะมีหุ่นยนต์มากมาย แต่ในโปรแกรมของพวกมันมีแต่คำสั่งที่เคยปฏิบัติ ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการสูญพันธุ์เลย"

เหยียนโม่เล่าสถานการณ์บนดาวเคราะห์ให้หวังเย่ฟัง หวังว่าหวังเย่อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่หวังเย่จะไม่ช่วยเขา

และจะไม่บอกสถานการณ์จริงบนดาวเคราะห์ของตัวเองให้เหยียนโม่รู้ด้วย

"ดาวเคราะห์ของผมก็เหมือนกัน แต่มีทองเงินอัญมณีมากมาย พอที่จะสร้างอาณาจักรธุรกิจได้" หวังเย่ต้องบอกข้อมูลบางอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อ

เหยียนโม่ดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของหวังเย่ เขาเล่าข้อมูลเกี่ยวกับดาวเคราะห์ต่อไป ดูเหมือนไม่ระวังตัวกับหวังเย่เลย อาจเป็นเพราะในที่สุดก็ได้เจอคนที่เหมือนตัวเองแล้ว

เหยียนโม่เล่าให้หวังเย่ฟังว่า เขาพบว่าตัวเองเป็นหัวหน้าสถานีรีไซเคิลดาวเคราะห์หลังจบมัธยมปลาย แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร จึงคิดจะไปเป็นทหารสักสองปีเพื่อฝึกฝนตัวเอง

พอออกมาแล้วจะได้ทำอะไรใหญ่ๆ แต่พอไปอยู่กองทัพก็อยู่ตั้ง 7 ปี

หลังปลดประจำการ เขาก็เริ่มเรียนรู้วิธีบริหารธุรกิจอย่างบ้าคลั่ง และนำทองเงินอัญมณีจำนวนมากออกมาจากสถานีรีไซเคิล