บทที่ 45 ความประหลาดใจของป้าหลัว

มีตัวเอกในนิยายเกิดใหม่บางเรื่องที่พอเจอสมบัติก็ไม่ยอมเอาเพราะมัวแต่กังวลไปหมด โจวอี้หมินไม่เข้าใจพวกนั้นเลย ถ้าบอกว่าเป็นกับดักที่คนอื่นวางไว้เพื่อล่อให้ติดกับก็คงพอเข้าใจได้ แต่ในเรื่องนี้ไม่มีใครมาออกแบบให้เล่นงานตัวเอกซะหน่อย!

โดยเฉพาะพวกที่มีความสามารถพิเศษที่เกี่ยวข้องกับมิติ แต่กลับทำตัวลังเล ไม่กล้าทำอะไร คิดมากไปหมด

นอกจากนี้ พอข้ามเวลามาอยู่ในยุคที่มีทรัพยากรอยู่มากมาย แต่กลับกินแต่อาหารธรรมดาๆตามคนอื่น ช่างเป็นพวกที่ทรมานตัวเองจริงๆ ถ้ากลัวว่าคนอื่นจะไปฟ้อง ก็แค่แอบกินเงียบๆ ก็ได้นี่!

โจวอี้หมินไม่ได้คิดจะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์อะไรใหญ่ๆ เพราะเขารู้ว่ามันเกินตัวไป แต่การเปลี่ยนแปลงสิ่งรอบข้างเพื่อช่วยเหลือคนใกล้ชิด มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรใช่ไหม?

เขาคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบถุงนมผงสามถุงแล้วออกไปข้างนอก

“ลุงครับ ผมมาหาหัวหน้าหลี่...” โจวอี้หมินยื่นบุหรี่ให้ลุงยาม

ลุงยามรับบุหรี่แล้วยิ้ม “เธอคือโจวอี้หมินใช่ไหม? เข้าไปได้เลย!”

โจวอี้หมินยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชื่อเสียงของเขาโด่งดังไปทั่วสำนักงาน คนอาจไม่เคยเห็นหน้าเขา แต่ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักไปทั่ว โดยเฉพาะที่สำนักงานนี้ ไม่ต้องพูดถึงเลย

“ขอบคุณครับ!”

เขาเดินเข้าไปยังสำนักงานของหลี่จัวเหรินอย่างคล่องแคล่ว แล้วเคาะประตู

ตึก! ตึก! ตึก!

“เข้ามา!”

“ป้าหลี่ครับ กำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า?” โจวอี้หมินเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

หัวหน้าหลี่เงยหน้าขึ้น พอเห็นว่าเป็นโจวอี้หมินก็ยิ้มทันที

“เธอนี่นะ! ทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไปโดยไม่รู้ตัวเลยนะ ที่เรียกเธอมาที่นี่ เพราะสำนักงานเขตเราก็มีรางวัลให้ แม้จะไม่มาก แต่ก็อย่าดูถูกเชียว” หลี่จัวเหรินพูดขึ้น

รัฐบาลได้มอบรางวัลให้ โรงงานเหล็กก็ให้รางวัล สำนักงานเขตก็จะไม่ให้รางวัลไม่ได้

“ไม่กล้าดูถูกเลยครับ ขอบคุณสำนักงานมากที่ดูแล” โจวอี้หมินรีบกล่าว

ถึงแม้อำนาจของสำนักงานเขตจะไม่มาก แต่ก็เป็นผู้ดูแลในพื้นที่ และเมื่อใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเกี่ยวข้องกับสำนักงานเขต ดังนั้นโจวอี้หมินจึงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีไว้ เพราะรู้ว่ามีแต่ได้ประโยชน์

หัวหน้าหลี่หยิบรางวัลจากสำนักงานเขตให้โจวอี้หมิน เป็นกะละมังเคลือบ ถ้วยชา กระติกน้ำร้อน และสบู่

“ป้าหลี่ครับ นมผงที่ผมเอามาให้ครั้งที่แล้วใช้ได้ไหมครับ?” โจวอี้หมินถาม

หัวหน้าหลี่ทำหน้างงไปครู่หนึ่ง “ทำไมจะใช้ไม่ได้ล่ะ?”

เธอคิดในใจว่า: หรือเธอใส่ยาพิษไว้หรือ?

“ผมได้ยินว่าทารกบางคนอาจแพ้นมผงครับ ดื่มได้ก็ดีแล้ว ผมเอามาให้เพิ่มอีกสองถุงครับ ป้าหลี่ เอาไปให้หลานชายผมดื่มเยอะๆ เลยครับ ถ้าหมดแล้วเดี๋ยวผมหามาเพิ่มให้ครับ”

พูดจบ โจวอี้หมินก็วางถุงนมผงสองถุงลงบนโต๊ะทำงาน

หัวหน้าหลี่รับถุงนมผงอย่างยินดี พลางประหลาดใจ “ทารกแพ้นมผงด้วยเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ขอบใจมากนะอี้หมิน!”

จากนั้นเธอก็ยื่นเงินให้โจวอี้หมิน 20 หยวน เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะขอบคุณเขายังไงดี เพราะถุงนมผงที่เขาเอามาให้ครั้งก่อนก็ใกล้จะหมดแล้ว

“ป้าหลี่ครับ! ที่สี่ห้องคฤหาสน์ของผมยังมีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่ง เพื่อนสนิทของผม ไป่ต้าว ครอบครัวเขามีคนเยอะ เลยอยากถามว่าต้องทำยังไงถึงจะย้ายเข้าไปอยู่ได้ครับ” โจวอี้หมินใช้โอกาสนี้ถาม

“เพื่อนสนิทของเธอก็เป็นคนในบ้านเดียวกันเหรอ?”

โจวอี้หมินรีบพยักหน้า “ใช่ครับ! บ้านเขาอยู่ในลานหน้าบ้านด้วย”

“งั้นให้เขามายื่นคำร้องที่สำนักงานเขต ทำเรื่องได้เลย”

“ดีครับ! ขอบคุณมากครับป้าหลี่ ผมขอตัวก่อนนะครับ” โจวอี้หมินกำลังจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งไป อีกสักครู่นักข่าวจากหนังสือพิมพ์ปักกิ่งจะมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์เธอ พวกเขาเจาะจงมาหาเธอเลย” นี่เป็นเรื่องใหญ่ของสำนักงานเขต

โจวอี้หมินเลยต้องนั่งรออยู่ที่สำนักงาน

ไม่นานนัก นักข่าวจากหนังสือพิมพ์ปักกิ่งก็มาถึง นักข่าวหนุ่มคนหนึ่งเริ่มสัมภาษณ์เขาด้วยการถามตอบ

โจวอี้หมินยังคงใช้คำตอบเดิม

บ่อน้ำบาดาลนี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว สิ่งที่เขาทำเป็นแค่การปรับปรุงเล็กน้อย

“อารยธรรมจีนของเรามีมานานกว่าห้าพันปี และได้สร้างเทคโนโลยีที่เป็นประโยชน์มากมาย เราควรนำสิ่งเหล่านี้มาปรับใช้เพื่อประเทศชาติและประชาชน...”

โจวอี้หมินพูดออกมาอย่างยิ่งใหญ่ จนกระทั่งนักข่าวหนุ่มคนนั้นรู้สึกฮึกเหิมไปด้วย

ในฐานะคนจีน มันเป็นเรื่องยากที่จะไม่รู้สึกภาคภูมิใจในวัฒนธรรมของตัวเอง ช่วงหลายปีที่ผ่านมา วัฒนธรรมดั้งเดิมของเรามักถูกวิพากษ์วิจารณ์และโจมตี

หัวหน้าหลี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็คอยพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ตลอด

ตอนแรกเธอกังวลว่าโจวอี้หมินจะตอบคำถามไม่ทัน จึงตั้งใจอยู่ข้างๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบได้คล่องแคล่วและลึกซึ้งมาก

พูดเรื่องชาติและประชาชนแบบนี้ ใครก็หาเรื่องติไม่ได้

ถ้าใครคิดจะแย้ง ก็เท่ากับต่อต้านชาติและประชาชนใช่ไหม?

“โจวอี้หมิน คุณพูดถูกแล้ว! ในการปฏิบัติต่อวัฒนธรรมดั้งเดิมของเรา เราต้องรักษาสิ่งที่ดีและกำจัดสิ่งที่ไม่ดีออกไป ไม่ใช่ปฏิเสธทุกอย่าง” นักข่าวคนนั้นรู้สึกอินไปด้วย

จากนั้นโจวอี้หมินก็พูดถึงสาเหตุที่เขาปรับปรุงบ่อน้ำบาดาล ก็เพื่อให้ปู่ย่าของเขาสะดวกในการตักน้ำ เพราะพวกท่านแก่แล้ว

เรื่องนี้ยิ่งทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องรู้สึกชื่นชมมากขึ้น

ตั้งแต่โบราณกาล ความกตัญญูถือเป็นคุณธรรมสำคัญของคนจีน

คนที่มีความกตัญญูย่อมได้รับการยอมรับและเป็นที่ชื่นชมของผู้อื่นเสมอ

“ขอบคุณโจวอี้หมินที่ให้ความร่วมมือ กรุณาติดตามดูข่าวในหนังสือพิมพ์ของเราวันพรุ่งนี้ด้วยนะครับ!” นักข่าวคนนั้นกล่าวขอบคุณพร้อมกับเก็บสมุดบันทึกและจับมือกับโจวอี้หมิน

โจวอี้หมินก็แสดงความสุภาพเช่นกัน ก่อนจะส่งนักข่าวกับทีมงานออกไป พอก่อนจะเดินไป เขาก็ยัดบุหรี่ให้ทั้งสามคนคนละซอง

การสัมภาษณ์เสร็จสิ้น แต่ใครจะรู้ว่าข่าวที่จะออกมาอาจมีการปรับเปลี่ยนอะไรบ้าง? เพื่อป้องกันไว้ก่อน โจวอี้หมินจึงยัดบุหรี่ให้พวกเขา และไม่ใช่บุหรี่ธรรมดา แต่เป็นยี่ห้อ “ฮวา” ที่หายาก

“โจวพี่ชายเยี่ยมจริงๆ”

“ใช่แล้ว! หนุ่มไฟแรงจริงๆ อนาคตไกล” ทีมงานอีกสองคนกล่าวชม

ฟางซินหัวยิ้มเล็กน้อย ก่อนหน้านี้โจวอี้หมินเพิ่งบอกเขาว่า หากต้องการอาหารหรืออะไรที่ไม่ได้เยอะเกินไป สามารถมาหาเขาได้

ฟางซินหัวก็รู้ดีว่าโจวอี้หมินเป็นพนักงานจัดซื้อของโรงงานเหล็ก จึงไม่สงสัยในความสามารถของโจวอี้หมินที่จะหาอาหารมาได้

เมื่อกลับไป ฟางซินหัวต้องไปเรียบเรียงบทความให้ดีก่อนจะลงหนังสือพิมพ์

โจวอี้หมินถือรางวัลจากสำนักงานเขตกลับมาที่สี่ห้องคฤหาสน์ พอเดินเข้าลานหน้าบ้านก็เจอแม่ของไป่ต้าวพอดี

“อี้หมิน จะเก็บของใหม่ไว้ใช้วันแต่งงานเหรอ?” ป้าหลัวถามขึ้นเมื่อเห็นโจวอี้หมินถือกะละมังใหม่ กระติกน้ำร้อนใหม่กลับมา

โจวอี้หมินอธิบาย “ป้าหลัว นี่เป็นของรางวัลที่สำนักงานเขตให้มาครับ”

ป้าหลัวได้ยินแล้วก็ชมเชยทันที “อี้หมินนี่เจริญก้าวหน้าจริงๆ”

แต่ในใจเธอก็แอบอิจฉา ทำไมเด็กดีๆ แบบนี้ถึงเป็นลูกคนอื่นนะ

โจวอี้หมินไม่ตอบรับคำชม เขารีบเปลี่ยนเรื่อง “ป้าหลัวครับ ห้องที่ว่างอยู่นั่นไม่ใช่ว่าไม่มีคนอยู่หรอกเหรอ พอดีไป่ต้าวบอกว่าบ้านเขาแออัดมาก วันนี้ผมเลยไปถามหัวหน้าหลี่มา เธอบอกว่าให้ไป่ต้าวไปยื่นคำร้องได้เลยครับ”

พอได้ยินเช่นนั้น ป้าหลัวก็ดีใจมาก

“ดีเลย ดีจริงๆ! อี้หมิน ขอบใจมากเลยนะ ป้ารีบไปบอกไป่ต้าวดีกว่า”

เธอดีใจสุดๆ

ห้องว่างนั้นจริงๆ คนในลานหน้าบ้านก็อยากได้กันหมด ครอบครัวใครๆ ก็คนเยอะใครกันจะไม่อยากได้ ยกเว้นโจวอี้หมิน

เธอไม่คิดเลยว่าโจวอี้หมินจะช่วยได้ขนาดนี้

ในบรรดาเพื่อนๆ ของลูกชาย เธอรู้สึกว่าอี้หมินนี่แหละที่เป็นคนไว้ใจได้ที่สุด เธอดีใจแทนลูกชายที่มีเพื่อนสนิทแบบนี้ อย่างน้อยถ้าลูกชายเธอลำบาก อี้หมินก็คงช่วยดึงขึ้นได้

เธอรีบออกไปตามหาลูกชายทันที รีบจัดการเรื่องห้องว่างให้เรียบร้อยก่อน

ไอ้เด็กแสบ ไม่รู้ไปซุกตัวอยู่ที่ไหน เมื่อกี้เพิ่งจะเห็นมันอยู่ในลานบ้านนี่เอง

(จบบท)