บทที่ 29 เกิดมาพร้อมพลังดึงดูด มาทำงานที่บริษัทซูกันเถอะ

ถังเหวินอวี้รู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังอย่างที่สุด

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโลกนี้ถึงได้โหดร้ายกับเธอขนาดนี้

ตอนเป็นสาว เธอตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้เธอท้องแล้วหายตัวไป

ทิ้งไว้เพียงตราประทับประหลาดที่มีอักษร "เทพสงคราม" เท่านั้น

การตั้งครรภ์นอกสมรสทำให้เธอถูกตระกูลถังขับออกจากบ้าน

เธอต้องระหกระเหินไปทั่วเมืองเจียงเฉิงทั้งที่ท้องแก่ จากคุณหนูผู้ดีกลายเป็นขอทานเร่ร่อนตามท้องถนน

จนกระทั่งคลอดลูกสาว ชีวิตของเธอจึงเริ่มมีความหวังอีกครั้ง

เพื่อลูกสาว

เธอเคยล้างจาน ทำความสะอาด ขันน็อต

ปีแล้วปีเล่า เธอเลี้ยงดูลูกสาวจนเติบโต

พวกเขามีเงินเก็บเล็กน้อย จึงเช่าร้านค้าขนาดเท่าห้องน้ำและอาศัยอยู่ในนั้น

เงินทองก็ประหยัดอดออมสะสมทีละนิด

เพราะสิ่งที่ถังเหวินอวี้ต้องการที่สุดคือมีบ้านสักหลังที่เป็นของตัวเองและลูกสาว

แต่...

ในที่สุดเธอก็ได้เข้าทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง แต่กลับถูกไล่ออก

เหตุผลคือเธอต้องขอลาบ่อยเพื่อดูแลลูก

จนถึงตอนนี้ คุณหนูตระกูลซูมาหมายตาบ้านหลังเดียวของเธอ แถมยังจะฆ่าทั้งครอบครัวของเธออีก

ทำไม

ทำไมโลกนี้ถึงได้โหดร้ายกับเธอขนาดนี้

ถ้าตอนนั้นไม่ได้คบกับผู้ชายคนนั้น ตัวเองตอนนี้...คงจะเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งแล้วสินะ

ความทุกข์ที่สะสมมาหลายปีทำให้ถังเหวินอวี้ร้องไห้สะอื้นขึ้นมาต่อหน้าผู้คน

ในตอนนั้น

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น

อบอุ่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ

"คุณถัง นี่คงเป็นของที่คุณทำหล่นไว้สินะครับ"

ถังเหวินอวี้สะดุ้งทั้งตัว เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างหวาดกลัว ดวงตาแดงก่ำมองไปข้างหน้า

เห็นเพียง

ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ย่อตัวลงยื่นมือออกมา บนฝ่ามือมีตราประทับที่ไอ้คนชั่วคนนั้นทิ้งไว้ให้เธอเก็บรักษา

"ขอบ...ขอบคุณค่ะ"

ถังเหวินอวี้ค่อย ๆ ยื่นมือออกไปรับมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็กล่าวขอบคุณชินลั่ว

คนคนนี้ดูไม่เหมือนคนไม่ดี แต่ทำไมถึงมาทำงานให้คุณหนูซูล่ะ

หรือว่า...ถูกข่มขู่?

เมื่อเห็นถังเหวินอวี้ยอมพูดคุยด้วย ชินลั่วก็หันไปมองลูกสาวที่ล้มอยู่ข้าง ๆ ถังเหวินอวี้ แล้วยื่นมือออกไปอย่างอ่อนโยน

ภายใต้สายตาหวาดกลัวของเด็กหญิง เขาลูบหัวเธอเบา ๆ พลางกล่าวว่า "ลูกสาวของคุณเป็นเด็กดีมาก ตอนคุณตกอยู่ในอันตราย เธอรวบรวมความกล้าที่จะปกป้องคุณ"

"จริง ๆ แล้วผมก็ชอบเด็ก ๆ มาก...อ้อ ใช่แล้ว"

พูดถึงตรงนี้ ชินลั่วก็ยิ้มออกมา เขายื่นหลังมือไปทางเด็กหญิง แล้วพลิกกลับ

ฉึก!

อมยิ้มแท่งสีรุ้งปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"ว้าว!"

เด็กหญิงตาโตด้วยความตื่นเต้น

เธอยื่นมือไปดึงชายเสื้อแม่เบา ๆ แล้วกระซิบว่า "แม่คะ...พี่คนนี้เก่งจังเลย..."

ถังเหวินอวี้ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายความระแวงลงเพราะท่าทางอ่อนโยนของชินลั่ว

ชินลั่วรีบฉวยโอกาสนี้ ยื่นอมยิ้มให้เด็กหญิงพลางยิ้มกล่าวว่า "หนูน้อย หนูชื่ออะไรจ๊ะ"

เด็กหญิงรับอมยิ้มมา มองชินลั่วอย่างดีใจ "หนูชื่อโต้วโต้วค่ะ"

ชินลั่วยิ้ม "โต้วโต้วเหรอ ช่างเป็นชื่อที่ดีจริง ๆ"

"งั้นโต้วโต้ว ปล่อยให้แม่คุกเข่าอยู่บนพื้นแบบนี้ไม่ดีนะ ให้แม่ลุกขึ้นมาก่อนดีกว่า"

"พี่ชายและพี่สาวทั้งหลายไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอก"

"อันที่จริง พวกเรามาเพื่อช่วยเหลือพวกคุณน่ะ"

พูดจบ เขาก็หันไปมองถังเหวินอวี้ ยื่นมือออกไปพร้อมรอยยิ้มภายใต้สีหน้าลังเลของอีกฝ่าย "คุณถังอยู่บนพื้นนาน ๆ แบบนี้อาจจะเป็นหวัดได้นะครับ มาลุกขึ้นมาคุยกันดีกว่า"

เขามองด้วยแววตาจริงใจ "เชื่อผมเถอะครับ"

โต้วโต้วก็หันไปมองถังเหวินอวี้ พูดเสียงใสแจ๋ว "แม่คะ พี่ชายคนนี้เป็นคนดีนะ"

พอได้ยินคำพูดนี้

ถังเหวินอวี้จึงค่อย ๆ เม้มริมฝีปาก ก้มหน้าลงจับมือชินลั่วแล้วลุกขึ้นยืน

หากคุณหนูซูจะทำร้ายฉันกับโต้วโต้ว คงลงมือไปนานแล้ว

ไม่จำเป็นต้องให้ลูกน้องมาอธิบายอย่างใจเย็นแบบนี้หรอก

ใช่แล้ว...ดูเหมือนจะมีความเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง เป็นฉันเองที่คิดมากไปเอง...

และพร้อม ๆ กับที่ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจถังเหวินอวี้

เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน

[ยินดีด้วย! เจ้านายทำภารกิจสำเร็จแล้ว!]

[ได้รับ: เกิดมาพร้อมพลังดึงดูด (ใคร ๆ ก็จะรู้สึกว่าเจ้านายเป็นคนอบอุ่นและเป็นคนดี) หมายเหตุ: เมื่อยืนอยู่ข้างตัวร้าย จะยิ่งขับเน้นบุคลิกความเป็นตัวร้ายของตัวร้ายให้เด่นชัดขึ้น]

ในทันใด

พลังแห่งความเป็นมิตรตามธรรมชาติก็พุ่งออกมาจากร่างของชินลั่ว

สายตาของถังเหวินอวี้และโต้วโต้วที่มองชินลั่วก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นไว้วางใจ

ในทางตรงกันข้าม ซูมู่วั่นที่ยืนอยู่ด้านหลังชินลั่วกลับรู้สึกว่าร่างของอีกฝ่ายเหมือนมีม่านสีเทาแห่งความชั่วร้ายลอยวนอยู่

ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เมื่อเรื่องคลี่คลายแล้ว

ชินลั่วถอยกลับไปข้าง ๆ ซูมู่วั่น กระซิบเบา ๆ ว่า "คุณหนู ที่เหลือขอฝากไว้กับคุณนะครับ"

ส่วนซูมู่วั่นก็งงงันไปกับการกระทำของชินลั่ว

ไม่นะ!

นี่มันสิทธิพิเศษของตัวเอกที่ฉันเคยอ่านในนิยายใช่ไหม?

ไม่สิ! ทำไมต้องเป็นนายด้วยล่ะ!

ที่สำคัญ ทำไมไอ้นี่ถึงได้เก่งเรื่องปลอบเด็กและแม่บ้านขนาดนี้?

แล้วอมยิ้มนั่นก็โผล่มาจากไหน? นายเล่นมายากลด้วยเหรอ??

มีหลายอย่างที่อยากถาม แต่ซูมู่วั่นรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถาม

ดังนั้นเธอจึงยิ้มเดินเข้าไปหา ทักทายว่า "สวัสดีค่ะ"

สีหน้าของถังเหวินอวี้เครียดขึ้นมาทันที รีบกอดลูกสาวแน่น พูดว่า "คุณ...คุณหนูซู"

ไม่นะ! ทำไมพอถึงตาฉันถึงได้ตื่นกลัวขนาดนี้ล่ะ!

ซูมู่วั่นร้องไห้อยู่ในใจ ฉันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ!

แต่ภายนอก เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางกล่าวว่า "ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับคุณหรอก การซื้อกิจการมาถึงที่ของคุณครั้งนี้เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ"

"เพื่อเป็นการขอโทษ คุณถัง บ้านในเมืองเจียงเฉิงหลังไหนก็ได้ เชิญคุณเลือกเลยค่ะ"

ถังเหวินอวี้ที่กำลังรอฟังว่าซูมู่วั่นจะพูดอะไรต่อ พลันสะดุ้งโหยง

เธอมองซูมู่วั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ อุทานออกมา "อะไรนะคะ??"

"คุณจะให้บ้าน...บ้านฉันเหรอคะ?!"

"ไม่ได้! ไม่ได้ค่ะ! ฉันรับไม่ได้! ฉันไปเช่าบ้านเองก็ได้ค่ะ ฉันรับค่าชดเชยแบบนี้ไม่ได้!"

ถังเหวินอวี้พูดอย่างสับสน โบกมือปฏิเสธไปมา แม้ว่าเธอจะอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่เคยคิดจะพึ่งพาคนอื่นหรืออะไรทำนองนั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอแค่ถูกไล่ออกมา แล้วอีกฝ่ายก็ชดเชยด้วยการให้บ้านหลังหนึ่งเลย

"ไม่หรอกค่ะ แค่บ้านหลังเดียว ฉันก็ยังให้ไหวน่า"

ซูมู่วั่นก็โบกมือไปมาเช่นกัน

ไม่ได้นะ รีบรับไว้เลยสิยะ!

ฉันกลัวว่าต่อไปเธอจะต้องไปอยู่กรงหมาจริง ๆ น่ะ!

"ไม่ได้ค่ะคุณหนูซู ฉันรับไม่ได้จริง ๆ"

"เธอต้องรับ!"

"ฉันไม่เอาค่ะ!"

"เธอต้องเอา!"

"ฉันไม่!"

"เธอ!!"

ซูมู่วั่นถึงกับพูดไม่ออก สมัยนี้แม้แต่บ้านที่ให้ฟรี ๆ ก็ยังไม่เอากันแล้วเหรอ?

โครม!

เมื่อเห็นซูมู่วั่นเงียบไป ถังเหวินอวี้ก็คิดว่าอีกฝ่ายโกรธแล้ว

เธอจึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความกลัว ตัวสั่นเทาพลางพูดว่า "คุณ...คุณหนูซู ฉันรับไม่ได้จริง ๆ ค่ะ...บ้าน...บ้านหลังนี้มีค่ามากเกินไป...ฉันไม่กล้าอยู่หรอกค่ะ..."

โต้วโต้วมองซูมู่วั่นด้วยสายตาหวาดกลัว "พี่สาวคะ...อย่าฆ่าแม่หนูเลยนะคะ"

เอาล่ะ! วนกลับมาจุดเดิมอีกแล้ว!

ซูมู่วั่นกระตุกมุมปาก ขมวดคิ้วลูบขมับอย่างหมดหนทาง

ไม่นะ ฉันไม่เคยบอกว่าจะฆ่าพวกเธอสักหน่อย

ไม่นะ ฉันไม่เคยฆ่าใครมาก่อนเลย

ไม่นะ ทำไมฉันกับชินลั่วถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้?

คิดมาถึงตรงนี้ ซูมู่วั่นก็จ้องชินลั่วตาเขียว ขยับริมฝีปาก [นายนั่นแหละ!!]

ชินลั่วกระตุกมุมปาก นี่โกรธแล้วเอาแต่ลงกับฉันเนี่ยนะ?

คุณหนูคนนี้ช่างรับใช้ยากจริง ๆ

คิดแล้ว

ชินลั่วก็พยักหน้า จากนั้นเดินไปหยุดตรงหน้าแม่ลูกถังเหวินอวี้

เขาย่อตัวลงครึ่งหนึ่ง ยิ้มกล่าวว่า "คุณหนูของผมเป็นคนดี แค่ดื้อรั้นไปหน่อยเท่านั้นเอง"

"งั้นแบบนี้ดีไหมครับ ในเมื่อคุณถังไม่อยากรับบ้านไว้"

"งั้นเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นในการชดเชยให้คุณแล้วกัน..."

ภายใต้สีหน้างุนงงของถังเหวินอวี้ ชินลั่วยื่นมือออกไปพลางยิ้มกล่าวว่า "มาทำงานที่บริษัทซูของพวกเราสิครับ"

ถังเหวินอวี้: !!

ใต้แสงอาทิตย์

รอยยิ้มและน้ำเสียงของชินลั่วถูกจารึกไว้ในใจของถังเหวินอวี้อย่างแน่นแฟ้น

นี่คือ...ความอบอุ่นของมนุษย์สินะ

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจากหางตาของถังเหวินอวี้

เธอจับมือชินลั่ว พยักหน้าอย่างสะอื้น "ได้ค่ะ"

ด้านหลัง

(ตัวร้ายไม่ได้รับผลกระทบจากพลังดึงดูดตามธรรมชาติ) ซูมู่วั่น: →_→

เธอมองถังเหวินอวี้ที่เปลี่ยนท่าทีไปอย่างกะทันหันด้วยความอึ้ง

ไม่นะ!

ทำไมล่ะ! ทำไมท่าทีถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหวขนาดนี้!

(จบบทที่ 29)