บทที่ 251 ตราตั้งจากราชโองการ
บทที่ 251 ตราตั้งจากราชโองการ คำพูดของฟู่จงไห่ ดังเหมือนเสียงฟ้าผ่าในหูของฉีหรงหรง และอ๋องผิงอันทำให้ทั้งสองรู้สึกว่าหัวสมองเหมือนกำลังถูกกดทับด้วยเสียงอื้ออึง ก่อนหน้านี้พวกเขารู้อยู่เต็มอก เพียงแต่ไม่อยากคิดถึงมัน และยิ่งไม่อยากยอมรับ แต่ฟู่จงไห่กลับกระชากผ้าคลุมตาที่พวกเขาพยายามจะปิดบังออกอย่างไร...
