บทที่ 2087 : ใครเป็นคนทำ? (3) (ตอนฟรี)
บทที่ 2087 : ใครเป็นคนทำ? (3) (ตอนฟรี)
สมาชิกระดับสูงของสมาคมชิงหยานมีท่าทีไม่พอใจและจ้องมองไปที่หวังเต็งด้วยสายตาที่แหลมคม
“ตอนนี้พวกคุณจะออกไปกันเองหรือพวกคุณต้องการให้ฉันหักคอเธอจนตายดี?” หวังเต็งเผชิญหน้ากับสายตาของพวกเขาโดยไม่เกรงกลัว และถามอย่างใจเย็นขณะที่เขามองไปที่เฟิงชิงหยาน
“นายกล้าที่จะฆ่าคนในสถาบันไหมล่ะ” เฟิงชิงหยานถามเขากลับ
“ขอโทษที แต่ตอนนี้เราอยู่ในสนามประลอง ผู้หญิงคนนี้เองก็ขึ้นมาที่นี่แล้วเช่นกัน เพื่อแสดงว่าเธอตกลงที่จะต่อสู้กับฉัน” หวังเต็งตอบ
หลายคนพูดไม่ออก
เขาไม่ได้ตบเธอจนปลิวขึ้นไปบนนั้นเองหรอ
นี่เป็นการแข่งขันแบบบังคับหรอ?
คิ้วของเฟิงชิงหยานกระตุก และเขาก็รู้ตัวว่าเขาประเมินความกล้าบ้าบิ่นของหวังเต็งต่ำเกินไป ในขณะนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระงับความโกรธของเขา
“เธอไม่ได้บอกจะสู้กับนายสักหน่อย!”
“งั้นหรอ?” หวังเต็งถามโดยมองไปที่ลั่วปันเหลียน
ใบหน้าของลั่วปันเหลียนบวมเป่ง เธอจ้องหวังเต็งด้วยความเคียดแค้นอย่างรุนแรง เธอซึ่งเป็นรองประธานของสมาคมชิงหยานกลับถูกนักสู้ระดับจักรวาลจับเป็นตัวประกัน นี่คือความอัปยศอดสู
“คุณเห็นด้วยไหม?” หวังเต็งค่อยๆ กระชับมือของเขาขึ้นและถามอีกครั้ง
ใบหน้าของลั่วปันเหลียนแดงก่ำ ดิ้นรนที่จะหายใจ ปากของเธออ้ากว้าง หายใจไม่ออก เหมือนกับปลาที่ถูกโยนขึ้นฝั่ง
หลายคนตกตะลึงเมื่อเห็นภาพนี้
หวังเต็งคนนี้โหดร้ายจริงๆ!
ลั่วปันเหลียนถือว่าเป็นคนสวย แต่เขาก็กลับปฏิบัติกับเธอแบบนี้ คนส่วนใหญ่ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้
อย่างไรก็ตาม ลั่วปันเหลียนก็ยังคงแน่วแน่และไม่พูดอะไรสักคำ
เพี๊ยะ!
หวังเต็งตบใบหน้าข้างที่ยังไม่บวมอีกครั้งอย่างดังและพูดซ้ำ “คุณเห็นด้วยไหม?”
เงียบ
ทุกคนตะลึง
หวังเต็งใจเด็ดจริงๆ!
ลั่วปันเหลียนที่ตอนแรกดูมึนงงกลับมาได้สติอีกครั้งและจ้องหวังเต็งอย่างดุร้าย เธอยังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
เพี๊ยะ!
หวังเต็งยังคงถามต่อไปโดยตบลั่วปันเหลียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า “คุณเห็นด้วยไหม?”
ใบหน้าของลั่วปันเหลียนตอนนี้เสียโฉมไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงกัดฟันและปฏิเสธที่จะพูดอะไร
เพี๊ยะ!
หวังเต็งไม่หยุดและตบเธอต่อไป สลับไปมาระหว่างสองข้าง เขาดูเหมือนจะมีความสุข เขาถึงกับประกาศอย่างมั่นใจ
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้แน่ใจว่าใบหน้าทั้งสองข้างของคุณจะยังคงสมดุลกัน!”
ลั่วปันเหลียนกำลังจะเสียสติ
เขาพูดอะไรนะ?
ปีศาจ!
ไอ้สารเลวนี่มันปีศาจชัดๆ!
ใบหน้าของเธอชาไปทั้งสองข้างอย่างรวดเร็วในตอนนี้ และเธอก็รู้สึกเสียใจอย่างไม่คาดคิด ถ้าเธอตกลงเร็วกว่านี้ก็คงจะดี
เธอยอมตายดีกว่าต้องทนกับความอัปยศอดสูนี้!
ด้านล่าง ปากของเยว่ฉีเฉียวอ้าค้าง ตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เธอสัมผัสใบหน้าข้างที่ลั่วปันเหลียนตบ ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บน้อยลงมากแล้วตอนนี้
เมื่อเทียบกับสถานการณ์ที่ลั่วปันเหลียนเผชิญอยู่ตอนนี้ สถานการณ์ของเธอก็ดูเหมือนจะไม่ลำบากมากนัก
“พอได้แล้ว!” การแสดงออกของเฟิงชิงหยานเปลี่ยนไปเล็กน้อย และในที่สุดเขาก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ประธานเฟิงเห็นด้วยไหม?” หวังเต็งหยุดสิ่งที่เขากำลังทำอยู่และถาม
เฟิงชิงหยานรู้สึกหงุดหงิด
เขาเห็นด้วยอะไร?
“คุณไม่เห็นด้วยหรอ? เอาล่ะ งั้นก็ไม่เป็นไร” หวังเต็งแสร้งทำเป็นว่าเขากำลังจะกลับมาตีอีกครั้ง
“เรื่องของวันนี้จะจบลงที่นี่ นายปล่อยลั่วปันเหลียนไป และเราจะออกไปทันที” ใบหน้าของเฟิงชิงหยานมืดลงและเขาพูดโดยไม่ลังเล
“ประธานเฟิง คุณควรพูดซะตั้งแต่เนิ่นๆ นะ” หวังเต็งยิ้มและโยนลั่วปันเหลียนขึ้นไปในอากาศอย่างสบายๆ ทำให้เฟิงชิงหยานจับเธอไว้ได้
เฟิงชิงหยานลงมือทันที เขาปล่อยแรงเบาๆ และจับลั่วปันเหลียนไว้
อย่างไรก็ตาม กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเฟิงชิงหยานกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเขาเห็นใบหน้าของลั่วปันเหลียนในระยะใกล้ มันเป็นภาพที่น่ากลัว!
ลั่วปันเหลียนไออย่างรุนแรงสองสามครั้งและสูดอากาศเข้าไปอย่างกระหืดกระหอบ ค่อยๆ ฟื้นตัว แต่ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอก็เป็นเครื่องเตือนใจถึงความแค้นในครั้งนี้
เธอไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองก็รู้ได้ว่าใบหน้าปัจจุบันของเธอต้องทนดูไม่ไหวแน่ๆ
ในทันใดนั้น ลั่วปันเหลียนก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า มุ่งหน้าสู่ยานอวกาศบนท้องฟ้าโดยไม่หันกลับไปมองหวังเต็งด้วยซ้ำ
ความแค้นใดๆ จะต้องได้รับการชำระในภายหลัง
เธอไม่อยากให้คนอื่นเห็นเธอในสภาพปัจจุบันของเธอ
“โดยปกติแล้ว ฉันจะไม่ตีผู้หญิงนะ แต่คุณไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา” หวังเต็งตะโกนตามหลังเธอ จ้องมองร่างของลั่วปันเหลียนที่บินหนีไป
ร่างของลั่วปันเหลียนแกว่งเล็กน้อย และเธอก็เกือบจะเสียการทรงตัว แต่สุดท้ายเธอก็ไม่หันหลังกลับและหายเข้าไปในยานอวกาศ หายไปจากสายตาของผู้คนที่เฝ้าดู
หลายคนจ้องมองหวังเต็งด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด การทำให้ผู้หญิงคนนี้มาถึงสภาพเช่นนี้ได้ เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ชายหนุ่มคนนี้โหดร้ายมาก
“แม้ว่าครั้งนี้นายจะสามารถปกป้องสมาคมดาราได้ แต่ครั้งต่อไปนายจะปกป้องมันได้ไหม? กระดานผู้นำน้องใหม่กำลังจะปิดลงแล้ว จะมีสมาชิกของนายสักกี่คนที่ลุกขึ้นมาได้? มันสายเกินไปแล้ว!” เฟิงชิงหยานจ้องไปที่หวังเต็งแล้วพูดช้าๆ
“ไม่ต้องกลัวประธานเฟิง พวกเราสมาคมดาราจะต้องทำให้คุณประหลาดใจอย่างแน่นอน อย่าลืมเบิกตาให้กว้างเมื่อถึงเวลานั้นล่ะ” หวังเต็งตอบอย่างใจเย็น
“ได้เลย ฉันจะรอดู!”
เฟิงชิงหยานพยักหน้าโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และหันหลังเดินจากไปพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาโดยไม่พูดอะไรอีก
“ไปกันเถอะ!”
สมาชิกของสมาคมชิงหยานผิดหวังอย่างมาก พวกเขาเป็นสมาคมที่มีอำนาจ แต่พวกเขาก็ยังคงต้องอับอายเพราะสมาคมดารา
หวังเต็งเฝ้าดูร่างของสมาชิกสมาคมชิงหยานที่กำลังจากไป ดวงตาของเขาสั่นไหวด้วยความมุ่งมั่นที่เย็นชา ในที่สุด เขาก็กลับมาตั้งสติได้และลงจากเวที
“ประธานจื่อ ประธานอู๋ ครั้งนี้ฉันเห็นคุณค่าในความช่วยเหลือของพวกคุณ” หวังเต็งกล่าวพร้อมแสดงความขอบคุณต่อจื่อเฟยหยุนและอู๋หมิง ขณะที่เขากำหมัดทำความเคารพ
“นายสุภาพเกินไปแล้ว เราไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก” ทั้งสองคนตอบด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
คำพูดของเฟิงชิงหยานทำให้พวกเขารู้สึกกังวล ในทางตรงกันข้าม หวังเต็งก็แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นอย่างน่าเหลือเชื่อ ในสถานการณ์นั้น เขากล้าที่จะเผชิญหน้ากับเฟิงชิงหยานและกระทั่งทำร้ายรองประธานสมาคมชิงหยานจนเธอบอบช้ำทั้งกายและใจ
*ตีจนใจแตกไปเลย
