บทที่ 184 การปลุก
บทที่ 184 การปลุก
เรย์ลินรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองไปด้านบน
ปรากฏว่าพวกเขาได้เดินมาถึงยอดภูเขากระดูกโดยไม่รู้ตัว
รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ยกเว้นบริเวณตรงกลางของยอดเขา ที่ตั้งอยู่ของแท่นบูชาสีขาว
เมื่อมองเข้าไปใกล้ เรย์ลินก็สังเกตเห็นว่าแท่นบูชานั้นทำมาจากกระดูกสีขาวทั้งหมด พลังงานที่แผ่ออกมาจากกระดูกเหล่านั้นรุนแรงยิ่งกว่าศิษย์พ่อมดที่อยู่ด้านล่าง แค่สัมผัสพลังที่แผ่ออกมาก็ทำให้เรย์ลินรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
บนพื้นผิวกระดูกที่กว้างใหญ่ ยังมีสัญลักษณ์แปลกๆ ที่เขียนด้วยเลือดสดๆ
สัญลักษณ์เหล่านั้นมีเส้นสายที่ซับซ้อนมาก บางส่วนมีลักษณะคล้ายกับภาพสามมิติ ซึ่งเรย์ลินไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมากที่สุดคือ แม้ว่าสัญลักษณ์เหล่านี้จะมีอายุมากกว่าห้าพันปีแล้ว แต่เลือดยังคงสดใสและชุ่มชื่นเหมือนกับว่าพร้อมจะหยดลงมาได้ทุกเมื่อ
นอกจากนี้ สัญลักษณ์บางตัวถูกจัดเรียงเป็นลักษณะแปลกประหลาด คล้ายกับแผนที่บางอย่าง
เรย์ลินจ้องดูอย่างละเอียด ก่อนจะค้นพบสถานที่บางแห่งที่เขาเคยไปในเขตลับแล้ว ความดีใจพลันเกิดขึ้นในใจ และเขาไม่รอช้าที่จะสั่งให้ชิปบันทึกทุกอย่างลงไป
ตรงกลางแท่นบูชา ยังมีหัวกะโหลกขาวแปลกประหลาดตั้งอยู่
ภายนอกของกะโหลกนั้นคล้ายกับกะโหลกมนุษย์ แต่บนส่วนกะโหลกศีรษะยังมีเขาดำงองุ้มสองข้างโผล่ออกมา คล้ายกับเขาแพะที่แหลมคม
และระหว่างเขาทั้งสองข้าง ยังมีรูเล็กๆ กลมๆ ที่ไม่รู้ว่ามีไว้เพื่ออะไร
"นี่คือแท่นบูชาวิญญาณที่เจ้าค้นหามาตลอดใช่ไหม?"
เรย์ลินหันไปมองแม่มดหญิงชรา แต่ในขณะนั้น แม่มดหญิงชรากลับจ้องมองแท่นบูชาไม่วางตา ปากพึมพำคำพูดที่เรย์ลินไม่เข้าใจ ราวกับว่าเธอได้ลืมสิ่งรอบตัวไปหมดสิ้นแล้ว
สิ่งที่ทำให้เรย์ลินประหลาดใจยิ่งกว่าคือเจย์ ที่แม้จะอยู่ใต้เสื้อคลุมดำหนา แต่เรย์ลินยังสัมผัสได้ถึงการสั่นไหวของร่างกายเธอ
การค้นพบนี้ทำให้เรย์ลินรู้สึกกังวล และความไม่สบายใจในใจของเขาก็เริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“"ที่นี่แหละ ที่นี่... สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าจะสามารถทำให้มันสำเร็จ..."
แม่มดหญิงชราพึมพำไม่หยุด ขณะเธอดึงบางสิ่งที่คล้ายกับกระดาษหนังแกะออกมาและโยนมันไปที่แท่นบูชา
ในขณะเดียวกัน เจย์ที่กำลังสั่นไหวอยู่ข้างๆ ก็ลงมือทันที!
เส้นใยสีเขียวอ่อนโปร่งแสงจำนวนมากเส้นราวกับใยแมงมุม หล่นลงมาจากฟากฟ้า พุ่งตรงมาหาเรย์ลิน อากาศรอบๆ ส่งเสียงหวีดหวิวและแม้แต่ทิวทัศน์รอบข้างก็เริ่มสั่นไหว
“เจ้าคิดจะทำอะไร!”
เรย์ลินคำราม แต่ใบหน้าของเขากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ที่เด่นชัด
ชัดเจนว่าเขาคาดการณ์ถึงเหตุการณ์นี้ไว้แล้ว และเตรียมการรับมือไว้ล่วงหน้า
ปัง!!!
เส้นผมของเรย์ลินพุ่งขึ้นราวกับระเบิด เปลี่ยนเป็นเส้นผมสีดำที่เหมือนมีชีวิต พวกมันบิดตัวและพุ่งเข้าหาตาข่ายโปร่งแสงสีเขียว
ซู่ซ่า!
เมื่อเส้นใยโปร่งแสงสีเขียวปะทะกับเส้นผมสีดำทันที เสียงซ่าและควันสีขาวเริ่มลอยขึ้นมา พร้อมกับเสียงสิ่งของถูกกัดกร่อนดังก้องไปทั่วอากาศ
เส้นผมของเรย์ลินทำให้เขามีเวลาพอ เขากระโดดหลบออกไปจากจุดเดิมได้ไกลกว่าสิบเมตร
“แนวป้องกันมาดอรี!” เจย์ภายใต้เสื้อคลุมดำรู้ดีว่าพลังของเรย์ลินเหนือกว่าเธอมาก การโจมตีเมื่อครู่ก็เพียงแค่ถ่วงเวลาเท่านั้น
ในระหว่างที่เรย์ลินต่อสู้กับตาข่ายใยสีเขียว เจย์ได้วางวงเวทป้องกันรอบๆ แท่นบูชาวิญญาณไปแล้ว!
"เปิดการใช้งาน!" เจย์พูดพร้อมเปิดใช้งานวงเวท ทำให้ม่านแสงโปร่งแสงสีดำพุ่งขึ้นมา ล้อมรอบแท่นบูชา เจย์ และแม่มดหญิงชราไว้ทั้งหมด
“ลูกไฟเงา!” ดวงตาของเรย์ลินส่องประกายแสงดำ ลูกไฟสีดำมากมายโผล่ขึ้นมาจากเงาทั่วทุกมุม พุ่งตรงไปยังม่านแสงสีดำ!
บึ้ม!!!
ลูกไฟสีดำระเบิดรวมกัน ขนาดของมันพุ่งขยายใหญ่ขึ้นหลายสิบเท่า ด้วยพลังการเสริมจากธาตุจิตใจของเรย์ลินที่สูงถึง 70% พลังทำลายล้างของมันน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
แม้แต่เวทป้องกันธรรมดาของพ่อมดก็อาจถูกทำลายลงได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
เปลวไฟสีดำโหมกระหน่ำอยู่รอบๆ ม่านแสง เจย์ที่อยู่ภายในพยายามป้องกันอย่างเต็มที่ แต่วงเวทป้องกันก็ยังคงสั่นไหวอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่ามันจะใกล้พังทลายลงในไม่ช้า
แต่เจย์ภายในวงเวทยังคงสงบนิ่ง ขณะเธอพึมพำคาถาบางอย่าง
หึ่งหึ่ง!!! วงแสงสีดำสว่างขึ้นจากฐานของแท่นบูชา พุ่งเข้าไปเสริมพลังให้กับวงเวทป้องกัน
ปัง!!!
หลังจากที่แสงสีดำถูกเสริมเข้ามา แสงป้องกันของวงเวทก็สว่างขึ้นอย่างมาก กลายเป็นสีดำเข้มจนแทบมองไม่เห็นคนที่อยู่ภายใน
เปลวไฟลูกไฟเงาที่ลุกโชนอยู่รอบนอก ยังคงลุกไหม้ต่อไปอีกสิบกว่าวินาที
แต่ภายใต้การป้องกันที่แข็งแกร่งของวงเวทที่ถูกเสริมพลัง เปลวไฟก็เริ่มมอดดับลง
"นี่มัน..."
เมื่อเห็นว่าเจย์ดูเหมือนจะสามารถยืมพลังจากสถานที่แห่งนี้ได้ เรย์ลินถอยหลังออกไปอีกสองสามก้าว
แม่มดหญิงชราต้องปิดบังข้อมูลบางอย่างกับเขาอย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เรย์ลินนึกถึงการใช้เวทระเบิดวิญญาณของแม่มดหญิงชราที่คล้ายกับเวทของวิญญาณอาฆาต เขาจึงมั่นใจว่าแม่มดหญิงชราต้องค้นพบสถานที่นี้นานกว่าที่เธออ้างไว้ และเธอคงได้รับประโยชน์จากที่นี่ไม่น้อย
“ล้มเลิกเถอะ! ที่นี่คือหัวใจของเขตลับทั้งหมด เมื่อยืมพลังจากที่นี่แล้ว นอกจากเจ้าจะมีพลังมากพอที่จะทำลายเขตลับทั้งเขตในทันที ไม่เช่นนั้นเจ้าก็ไม่มีทางทำลายวงเวทป้องกันนี้ได้...”
เสียงเยือกเย็นของเจย์ดังขึ้นจากภายในวงแสงสีดำ แต่สายตาของเธอไม่ได้แสดงความยินดีแต่อย่างใด เธอไม่แม้แต่จะมองเรย์ลินด้วยซ้ำ กลับจ้องมองแม่มดหญิงชราด้วยความกังวล สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน มีทั้งความคาดหวัง ความยินดี และ...ความหวาดกลัว!
กระดาษหนังแกะสีเหลืองหม่นเริ่มลุกไหม้ที่ขอบหลังจากสัมผัสกับแท่นบูชา
เปลวไฟที่ลุกไหม้นั้นเป็นสีเหลืองอ่อนและบริสุทธิ์อย่างยิ่ง ในตอนแรกมันมีขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลือง แต่แล้วก็ค่อยๆ ลามไปทั่วแผ่นกระดาษหนังแกะ เปลวไฟค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอ่อน
ในขณะเดียวกัน แท่นบูชาทั้งหมดก็เริ่มสั่นไหวเหมือนมีชีวิต จากรอยแยกในกระดูกสีขาวมีเลือดสดไหลออกมา หลอดตาในเบ้าตาของหัวกะโหลกหลายตัวเริ่มส่องแสงสีดำออกมา
"แม่มดหญิงชรา! ข้าขอแนะนำให้ท่านสงบสติอารมณ์ไว้...ภายในแท่นบูชานี้ชัดเจนว่ามีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังและชั่วร้ายถูกกักขังอยู่ ข้าไม่สนว่าท่านมีข้อตกลงอะไรกับมัน แต่สิงโตไม่มีวันเจรจากับกระต่ายแน่นอน..." เรย์ลินพูดขึ้นด้วยความกังวล เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เคยได้ยินมา
"ข้าย่อมรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนี้ ข้ารู้มาตั้งแต่ 157 ปีก่อนแล้ว หากไม่ใช่เพราะมันจำศีลยาวนานเกินไปและเงื่อนไขการปลุกที่ยากเย็น ข้าคงเรียกมันออกมาได้นานแล้ว...ถ้าได้มันมา ข้าจะสามารถ..." แม่มดหญิงชราพูดด้วยสีหน้าบ้าคลั่ง กล้ามเนื้อบนใบหน้าเธอบิดเบี้ยว เธอเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้น เผยให้เห็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างเธอกับสถานที่นี้
"ท่านแน่ใจหรือว่าจะควบคุมมันได้? นี่คือวิวัฒนาการจากวิญญาณอาฆาต มันทั้งชั่วร้ายและบ้าคลั่งมากขึ้น ท่านไม่มีทางควบคุมมันได้แน่..." เรย์ลินพยายามเกลี้ยกล่อม ขณะเขาถอยกลับไปยังจุดที่พวกเขาปีนขึ้นมา พร้อมกับพลังงานสีดำหมุนวนรอบขาของเขา
"ข้าย่อมรู้ถึงความชั่วร้ายของมันยิ่งกว่าเจ้า ถึงแม้ว่าข้าจะควบคุมมันไม่ได้ แต่ข้ารู้กระบวนการสร้างมันเป็นอย่างดี! ตราบใดที่ข้ามีเครื่องบูชามากพอ และใช้พลังของแท่นบูชาวิญญาณนี้ ข้าจะทำได้..." แม่มดหญิงชราพูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล เธอกางแขนออกและตะโกนว่า "จงปรากฏตัวเถิด! ผู้รวบรวมแห่งความอาฆาต ผู้ครอบครองวิญญาณและร่างกาย! ท่านเกอเกอพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่!"
“เกอเกอพ่อมด?!” เรย์ลินตกใจเมื่อได้ยินชื่อ
ก่อนที่เขาจะมายังที่นี่ เขาเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับลัทธิสังหารวิญญาณโบราณ จึงรู้ว่าเกอเกอพ่อมดเป็นสิ่งที่ลัทธินี้บูชา
พวกเขาเชื่อว่าวิญญาณคือจุดสิ้นสุดของทุกสรรพสิ่ง และเกอเกอพ่อมดก็คือผู้ปกครองแห่งวิญญาณทั้งหมด!
เห็นได้ชัดว่า ที่นี่มีเกอเกอพ่อมดที่ถูกสร้างขึ้นโดยลัทธิสังหารวิญญาณในยุคโบราณ แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เกอเกอพ่อมดตนนี้ถูกผนึกไว้ที่นี่โดยพ่อมดของลัทธินั้นเอง
แม่มดหญิงชราได้รับมรดกจากลัทธินี้ และได้รับประโยชน์จากสถานที่แห่งนี้ไม่น้อย เธอได้พยายามปลดผนึก เกอเกอพ่อมดมาโดยตลอด
ในขณะเดียวกัน เรย์ลินก็เร่งความเร็วจนสุดพลัง ร่างของเขาหายวับไปจากยอดเขา
แม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมแม่มดหญิงจึงพาเขาและทองหวนมาที่นี่ แต่ชัดเจนว่าไม่ใช่เพื่อสิ่งดีๆ!
เรย์ลินคิดว่าการหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเป็นสิ่งที่สมควรทำ
ตราบใดที่เขาออกจากเขตลับได้ แม้แม่มดหญิงชราและเจย์จะไล่ตาม เขาก็มั่นใจว่าจะสามารถรับมือกับพวกเธอได้
“ช่างเป็นการกระทำที่ฉลาด แต่เจ้าอาจจะสายเกินไปแล้ว…” เจย์ที่อยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจเบาๆ
ในขณะนั้น กระดาษหนังแกะบนแท่นบูชาได้เผาไหม้จนหมดสิ้น และเมื่อเสียงของแม่มดหญิงชราดังขึ้น ควันสีดำเริ่มลอยออกมาจากรอยแยกของกระดูกสีขาวบนแท่นบูชา
หึ่งหึ่ง!!!
ราวกับปีศาจโบราณกำลังตื่นจากการหลับใหล
พลังอันน่าสะพรึงกลัวจากยุคโบราณปกคลุมภูเขากระดูกทั้งหมด
ความเยือกเย็นและชั่วร้าย!!!
เรย์ลินรู้สึกเหมือนเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เมื่อเขาถูกฝูงหมาป่ากินซากล้อมรอบในขณะที่ไร้เรี่ยวแรงจะสู้
ความรู้สึกว่าชีวิตอาจถูกพรากไปได้ทุกเมื่อทำให้เขารู้สึกเกลียดชังอย่างยิ่ง
พลังนี้แพร่กระจายออกไป ทำให้เขตลับทั้งหมดสั่นสะเทือน
หมอกสีดำไหลมารวมตัวกันกลายเป็นร่างเงาขนาดมหึมาโปร่งแสง
กะโหลกปีศาจที่อยู่บนแท่นบูชา ถูกสวมเป็นหน้ากากบนใบหน้าของร่างเงา ตาของมันเป็นสีแดงฉานสองดวง ส่องประกายราวกับว่ามันมองพวกเขาทั้งหมดเป็นแค่แมลงตัวจ้อย
เรย์ลินรู้สึกว่างเปล่าและไร้เรี่ยวแรง
“เจี๊ย!!!” ร่างเงาร้องคำรามเสียงดังสนั่น
ด้วยเสียงคำรามอันทรงพลัง วงเวทป้องกันสีดำที่ขวางทางเรย์ลินพังทลายลงทันที กระแสลมที่รุนแรงพัดพาแม่มดหญิงชราและเจย์ไปอีกทาง
ปุ!!!
ขณะที่แม่มดหญิงชราลอยกระเด็นไป เลือดสดพุ่งออกจากปากของเธอราวกับน้ำพุ
..................
