บทที่ 150 ถูกหมูกัด (1)
หร่วนหลางเดินตามมาขึ้นรถ ราวกับไม่มีตัวตน หนิงจื้อเชียนวางโทรศัพท์ลงแล้วมองจ้องไปที่เขาอยู่นาน จ้องจนหร่วนหลางไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ถึงได้เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงหนักเเน่น "หร่วนหลาง นายจำไว้นะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันช่วยนาย นับจากนี้ไปนายจะเดินทางสายไหน ต้องอาศัยตัวเองแล้ว" หร่วนหลางก้มหน้าอยู่ "พี่เขย ผ...
