บทที่ 1: ผู้มาใหม่...เวทมนตร์ที่เรียกว่าอินเทอร์เน็ต

“ขอโทษนะ คุณชื่อว่าอะไรเหรอคะ…”

“ไนท์ครับ”

“คุณไนท์คะ คุณบอกว่าอยากเฉันร่วมกิลด์ของเราใช่ไหม?”

ในห้องรับรอง มิร่าเจนยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอรู้สึกดีใจมากที่มีจอมเวทคนใหม่ต้องการเฉันร่วมกับกิลด์แฟรี่เทล

“ใช่ครับ”

“คุณเป็นจอมเวทหรือเปล่าคะ?”

“ผมคิดว่าน่าจะใช่นะ”

ไนท์ยักไหล่พร้อมกับรอยยิ้มที่มีความรู้สึกปนความไร้หนทางเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

คำตอบแบบนี้มันคืออะไรกัน?

มิร่าเจนกระพริบตาอย่างงุนงง

“คุณถนัดเวทมนตร์แบบไหนเหรอคะ...เอ่อ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณ แค่อยากจะลงข้อมูลที่จำเป็นสำหรับการเฉันร่วมกิลด์ค่ะ”

“คุณคงไม่รู้จักเวทมนตร์ของผมหรอก”

“เป็นเวทมนตร์โบราณที่สูญหายไปแล้วใช่ไหมคะ?”

มิร่าเจนเริ่มสนใจขึ้นมาบ้าง เพราะเวทมนตร์โบราณมักจะเต็มไปด้วยพลังและความลึกลับ มันมีความสามารถพิเศษที่เวทมนตร์ทั่วไปไม่มี ในกิลด์ของเธอเองก็มีจอมเวทที่ใช้ "เวทย์ดราก้อนสเลเยอร์ธาตุไฟ" ซึ่งเป็นหนึ่งในเวทมนตร์โบราณที่สูญหายไปเช่นกัน

“เวทมนตร์ของผมชื่อว่า อินเทอร์เน็ต”

“อินเทอร์เน็ต...?”

มิร่าเจนเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความงุนงง คำพวกนี้เธอพอเฉันใจแยกกันได้ แต่เมื่อรวมกันแล้วเธอกลับไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“อ๋อ...!”

เพื่อไม่ให้ผู้มาใหม่รู้สึกเสียใจหรือท้อแท้ มิร่าเจนยกนิ้วชี้ขึ้น พร้อมกับพยายามเชื่อมโยงข้อมูลในหัวทันที:

“มันเป็นเวทมนตร์ที่คล้ายกับการทอใยของแมงมุมใช่ไหมคะ? ใช้เส้นใยเพื่อสร้างเป็นตาข่าย นี่ฟังดูเป็นเวทมนตร์ที่ทรงพลังมากเลยนะคะ”

คุณนี่อ่อนโยนจริงๆ

น่ารักจนอยากจะพากลับบ้านไปแต่งงานซะเลย

ไนท์ส่ายหัว: “ไม่ใช่ครับ”

“อ๋อ...” มิร่าเจนที่เดาผิดไปยิ้มเขินแล้วพูดเบาๆ: “ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยได้ยินจริงๆ...”

“ไม่เป็นไรครับ มันคงน่าแปลกถ้าคุณเคยได้ยิน”

ไนท์หยิบถุงผ้าขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า เปิดถุงแล้วหยิบแหวนสีเงินขาวออกมา

“นี่คือเวทมนตร์ของผมครับ”

ไนท์ยื่นแหวนให้กับมิร่าเจน “ใส่แหวนนี้แล้วคุณจะเฉันใจเองครับ”

มิร่าเจนมองแหวนอย่างตั้งใจ แหวนที่สวยงามทำจากโลหะเวทมนตร์บางชนิดที่เธอไม่รู้จัก มันเบามากในฝ่ามือของเธอ

“ใส่นิ้วไหนก็ได้ครับ มันไม่เป็นอันตรายแน่นอน ไม่ต้องกังวล”

“เฉันใจแล้วค่ะ”

มิร่าเจนยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนเทียนที่อบอุ่นและใจดี เธอค่อยๆ ใส่แหวนลงบนนิ้วกลางของมือซ้าย

“นี่คือวัตถุเวทมนตร์ใช่ไหมคะ?”

มิร่าเจนพยายามส่งพลังเวทมนตร์เล็กน้อยเฉันสู่แหวน: “มันเป็นวัตถุเวทมนตร์ที่ต้องการพลังเวทมนตร์เฉันไปเพื่อใช้งาน ทำได้ดีมากเลยค่ะ”

ในโลกนี้ เวทมนตร์ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผู้คน มีวัตถุเวทมนตร์หลายชนิดที่แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถใช้ได้ แต่สำหรับวัตถุเวทมนตร์ที่ต้องการพลังเวทมนตร์เฉันไปนั้น จะใช้ได้เฉพาะจอมเวทเท่านั้น

“คุณมิร่าเจน ตอนนี้คุณน่าจะเห็นแล้ว...”

ไนท์ทำท่าอธิบาย

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ มิร่าเจนก็ต้องเอามือปิดปากด้วยความประหลาดใจ เพราะมีตัวหนังสือลอยขึ้นมาตรงหน้าเธอ

“ตัวหนังสือเวทมนตร์? ไม่ใช่...ฉันไม่รู้สึกถึงพลังเวทมนตร์เลย”

เธอพึมพำด้วยความสงสัย

【ยินดีต้อนรับสู่โลกของอินเทอร์เน็ต】

【กรุณาใส่ชื่อเล่นในอินเทอร์เน็ตของคุณ】

【ชื่อเล่นนี้จะเปลี่ยนไม่ได้ในขณะนี้ กรุณาเลือกให้ดี】

【ชื่อเล่น:______】

มิร่าเจนมองขึ้นไปที่ไนท์ ซึ่งไนท์ก็ยิ้มตอบกลับ:

“ในอินเทอร์เน็ต ชื่อเล่นคือชื่อใหม่ของคุณ ผมแนะนำว่าไม่ควรใช้ชื่อจริงครับ”

ใช้ชื่อปลอมงั้นเหรอ?

มิร่าเจนคิดตามคำแนะนำของเขาเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเลือกใช้ชื่อเล่นว่า “นักเดินทางผู้จากลา”

【ยืนยันชื่อเล่นแล้ว】

ตัวหนังสือลอยหายไปในเปลวเพลิง แต่เปลวไฟที่ปรากฏขึ้นนั้นไม่ได้มีกลิ่นหรือพลังเวทมนตร์ใดๆ

มิร่าเจนรู้สึกแปลกใจมาก เธอไม่เฉันใจเลยว่ามันทำงานอย่างไร เพราะถึงแม้จะเป็นเวทมนตร์หลอกที่เหมือนภาพลวงตา แต่ก็ควรมีพลังเวทมนตร์ไหลเวียนอยู่บ้าง

หลังจากตัวหนังสือหายไป หน้าจอโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ มีข้อความและภาพเต็มไปหมด

สายตาของมิร่าเจนถูกดึงดูดด้วยข้อความหนึ่ง

【ฉันกำลังจะลิสต์เวทมนตร์ทั้งหมดในโลกเวทมนตร์ ตอนนี้ขอเชิญเพื่อนๆ ที่สนใจมาร่วมกัน!】

“คุณสามารถใช้นิ้วจิ้มเนื้อหาที่คุณอยากอ่านได้ครับ”

ไนท์อธิบาย และมิร่าเจนก็ทำตามคำแนะนำของเขา เธอใช้นิ้วชี้แตะไปที่ข้อความนั้น

แล้วหน้าจอก็เปลี่ยนไป

【ขอบคุณที่เชิญ ฉันอยู่ในโลกของเทพแห่งดวงดาว พึ่งต่อสู้กับราชาแห่งเทพแห่งดวงดาวเสร็จ ฉันไม่รู้เรื่องเวทมนตร์มากนัก จะเติมข้อมูลด้านล่างนี้】

【คนโพสต์บ้าไปแล้วเหรอ? เวทมนตร์มีมากมายจนไม่สามารถรวบรวมทั้งหมดได้ แม้จะใช้เวลาทั้งชีวิตก็ยังไม่หมด มันเป็นการเสียเวลาเปล่าๆ】

【ฉันยืมโพสต์นี้นะ ฉันคือเซเรฟ จอมเวทดำในตำนาน ฉันถูกขังในสถานที่ลับหนึ่ง หากคุณส่งเงิน 100,000 จีเวล เมื่อฉันทำลายผนึกออกมาได้ ฉันจะสอนเวทมนตร์โบราณที่ไม่มีใครเอาชนะได้ให้คุณ!】

【คนข้างบนโกหก อย่าไปเชื่อ!】

สายตาของมิร่าเจนไหวเล็กน้อยเมื่อเธออ่านเนื้อหาในโพสต์นั้น และเมื่อเธอเห็นชื่อ "เซเรฟ" เธอก็รู้สึกตกใจมาก

แต่แล้วกลับบอกว่าเป็นเรื่องโกหก...

“ทั้งหมดนี้คือ...?”

“น่าจะเป็นเรื่องหลอกลวงครับ” ไนท์ลูบคาง: “เซเรฟเป็นจอมเวทดำในตำนาน ซึ่งไม่รู้ว่าตายไปกี่ร้อยปีแล้ว”

ที่จริงแล้ว ทั้งหมดนั้นเป็นข้อความที่เขาส่งเองโดยใช้ชื่อปลอม แต่แน่นอนว่า มิร่าเจนไม่รู้เรื่องนี้ เธอคิดว่าคนในโพสต์เป็นผู้ใช้แหวนและเข้าถึงอินเทอร์เน็ตเหมือนกับเธอ

“เวทมนตร์นี้ช่างน่ามหัศจรรย์จริงๆ มันคล้ายกับเวทมนตร์ 'โทรจิต' แต่แตกต่างกันตรงที่อินเทอร์เน็ตของคุณเป็นการสื่อสารผ่านข้อความ”

หลังจากที่ได้อ่านโพสต์ต่างๆ เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย มิร่าเจนเริ่มเข้าใจวิธีการใช้งานมากขึ้น แต่แล้วเธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย:

“ไม่สิ มันไม่เหมือนกันทั้งหมดหรอกนะ”

“มันไม่ได้เป็นการสื่อสารแบบเรียลไทม์นี่นา”

“ยังมีข้อความที่บอกว่า โบสถ์คาเดียจะแจกอาหารฟรี...แต่นั่นเป็นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่”

โบสถ์คาเดียตั้งอยู่กลางเมือง และจะมีการแจกอาหารฟรีในบางครั้ง แต่ไม่ได้กำหนดเวลาที่แน่นอน

ไนท์ในฐานะผู้ให้คำแนะนำสำหรับมือใหม่ ตอบอย่างใจเย็น:

“ยังมีส่วนอื่นๆ ให้ดูอีกนะครับ ลองมองไปที่มุมขวาบน คุณจะเห็นฟังก์ชัน ‘เช็คอินรายวัน’ อยู่ถัดจากชื่อเล่นของคุณ”

เช็คอิน?

มิร่าเจนคลิกที่ฟังก์ชันเช็คอินด้วยความสงสัย

【เช็คอินสำเร็จ วันนี้คุณเป็นคนที่ 101 และได้รับ 10 แต้มเป็นรางวัล】

ข้อความสั้นๆ โผล่ขึ้นมาและหายไปอย่างรวดเร็ว

“แต้มคืออะไรเหรอคะ?”

“ผมตั้งค่าให้มันเป็นสกุลเงินของอินเทอร์เน็ตครับ คุณจะได้แต้มจากการเช็คอินทุกวัน ยิ่งคุณเช็คอินได้อันดับสูงเท่าไหร่ รางวัลก็จะมากขึ้นตามไปด้วย”

“คล้ายๆ กับเงินที่เราใช้กันในชีวิตประจำวันใช่ไหมคะ?”

มิร่าเจนเริ่มเข้าใจมากขึ้น และเธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย: “แค่คลิกนิ้วครั้งเดียวก็ได้แต้ม 10 แต้มแล้ว! คุณไนท์ แบบนี้คุณจะไม่ล้มละลายเหรอ?”

เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอโชคดี ที่แค่ทำอะไรนิดหน่อยก็ได้เงินมาเหมือนเก็บเงินที่หล่นตามทาง

ไนท์คิดในใจว่า “เด็กๆ ที่ยังไม่เคยผ่านโลกอินเทอร์เน็ตนี่ช่างหลอกง่ายเหลือเกิน”

“ใช่ครับ ใช่ ผมเกือบจะล้มละลายแล้ว”

มิร่าเจนหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ:

“ถ้ามันเป็นสกุลเงิน แต้มนี้สามารถใช้ซื้ออะไรได้ไหมคะ?”

“ตอนนี้คุณใช้มันได้แค่เล่นเกมครับ”

“เล่นเกมเหรอ?”

“ลองดูตรงนี้สิครับ นี่คือหมวดเกม”

ไนท์ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ มิร่าเจน เพื่อสอนเธออย่างละเอียดว่าใช้อินเทอร์เน็ตยังไง เขาชี้ไปยังหมวดเกม และมิร่าเจนก็มองเห็นรายชื่อเกมสามเกมปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

【แฮปปี้แลนด์ลอร์ด】

【ช็อปปิ้งมาจอง】

【ฟรุ๊ตนินจา】

“แฮปปี้...แลนด์ลอร์ด? ช็อปปิ้ง? นินจา?”

ชื่อพวกนี้ฟังดูน่าสนใจจนเธออดไม่ได้ เธอเลือกคลิกที่เกม "ช็อปปิ้งมาจอง" ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

【กำลังจับคู่...】

【จับคู่สำเร็จ!】

หน้าจอเปลี่ยนเป็นอินเทอร์เฟซของเกมมาจอง ในฐานะผู้เล่นใหม่ที่เข้าเกมครั้งแรก ระบบจะอธิบายกฎเบื้องต้นให้ฟัง มิร่าเจนเป็นคนฉลาดมาก เธอเข้าใจกฎหลังจากอ่านเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

เกมเริ่มขึ้น...

แล้วเธอก็เล่นติดหนึบ

รอบแรก...รอบสอง...

มิร่าเจนกัดริมฝีปากเบาๆ ใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอเริ่มเผยให้เห็นแววของความมุ่งมั่น

ทำไมกฎง่ายๆ แบบนี้ แต่เธอกลับชนะไม่ได้เลย?

เธอไม่ยอมแพ้

รอบที่สาม...รอบที่ห้า...

เวลาผ่านไปนานทีเดียว

มิร่าเจนกุมหน้าไว้เล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ:

“ขอโทษค่ะ...ฉันแพ้อีกแล้ว”

ระบบขึ้นข้อความเตือนว่า 【คุณมีแต้มไม่พอที่จะเล่นต่อ】

ไนท์ที่นั่งดูเธอเล่นมาจองมาตลอด รู้สึกถึงแรงดันเลือดที่สูงขึ้น

ยิงแบบ 100% ถ้าไม่แพ้หมดตัวก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!

หรือว่า...การตั้งค่า AI คอมพิวเตอร์จะเก่งเกินไปหรือเปล่า?

มิร่าเจนรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องมอง:

“คุณไนท์คะ ช่วยให้ฉันอีก 10 แต้มได้ไหมคะ? ฉันจะจ่ายด้วยเงินจีเวลให้คุณก็ได้ค่ะ”

เธอไม่ยอมแพ้และสาบานว่าจะเอาชนะให้ได้

ไนท์พูดไม่ออกเลยในตอนนั้น

นี่มันจะกลายเป็นเหมือนการเติมเงินในเกมหรือเปล่านะ?

มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเล่นเกมจริงๆ เขาใช้เวลาไม่น้อยในการ "พัฒนา" เกมทั้งสามนี้ และมันก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว