ตอนที่ 38 การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย
ตอนที่ 38 การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย
ชวับ!
ฉู่เทียนหยางก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้า ทะยานผ่านระยะสิบเมตรอย่างรวดเร็ว ดาบในมือฟาดฟันตรงไปยังหลิงอวิ๋น
ดาบศึกโลหิตฉีกผ่านอากาศอากาศ ท่ามกลางความเปล่งประกายของแสงสีเลือดที่พุ่งออกจากตัวดาบ
มันเหมือนกับเส้นสายของโลหิตที่พุ่งเข้ามาฟันฉับ
ในสายตาของหลิงอวิ๋นมีแต่แสงดาบสีเลือดที่ถาโถมเข้ามาเต็มไปหมด
"นี่อย่างน้อยต้องเป็นเคล็ดวิชาในระดับลึกล้ำชั้นสูง ที่แข็งแกร่งกว่าเคล็ดวิชาแสงเยือกแข็งเมฆากระหน่ำของข้าเสียอีก!"
หลิงอวิ๋นไม่ประมาทแม้แต่น้อย พลังไฟในเนื้อและเลือดของเขาพลุ่งพล่านออกมาจากร่างกายทั้งหมด
แล้วเขาก็ฟาดดาบสวนกลับไปทันที!
ปัง!
ดาบสีเลือดของฉู่เทียนหยางปะทะเข้ากับดาบสายฟ้าพิโรธในชั่วพริบตา
พลังการต่อสู้แผ่กระจายออกมาดาบสายฟ้าพิโรธถูกกดจนงอตัวกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว!
แรงกดดันนี้แข็งแกร่งกว่าตอนที่รับการโจมตีจากกระบองของหวงเหยียนเสียอีก
วึ้ง!
ดาบสายฟ้าพิโรธตรงกลับเข้าที่ แรงมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาจากด้ามดาบทำให้ร่างของหลิงอวิ๋นถอยลื่นไถลไปหลายเมตร
พื้นดินเกิดรอยไหม้ดำตามแนวทางที่เขาถอยไป
กลิ่นไหม้ลอยออกมาจากพื้นรองเท้าของหลิงอวิ๋น
ฟู่!
ผู้คนรอบๆ ต่างสูดลมหายใจเย็นขึ้นมา
แม้ว่าพลังของหลิงอวิ๋นจะไม่อ่อนแอ แต่การโจมตีครั้งเดียวจากฉู่เทียนหยางกลับแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!
ชายผู้นี้ สมแล้วที่เป็นผู้เข้าแข่งขันอันดับหนึ่งของอันดับภูผาสายน้ำ!
ฉู่เทียนหยางยืนอย่างองอาจ “ถ้าเจ้ามีแค่นี้ละก็หลิงอวิ๋น...”
ฟึ่บ!
ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หลิงอวิ๋นกระทืบเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่าเดิม พร้อมพุ่งดาบเข้าใส่ฉู่เทียนหยางอีกครั้ง
ฉู่เทียนหยางยกดาบขึ้นป้องกันและฟันสวนกลับ เพื่อหยุดการโจมตีของหลิงอวิ๋น
แต่หลิงอวิ๋นผู้ฝึกฝนเคล็ดวิชาแสงเยือกแข็งเมฆากระหน่ำเน้นเรื่องความรวดเร็วเป็นสำคัญ
ด้วยการพึ่งพาวิชาตัวเบาหลิงอวิ๋นพุ่งเข้าใส่ฉู่เทียนหยาง และแทงดาบออกไปสิบแปดครั้งติดต่อกัน
“วิชาตัวเบาของเจ้าไม่เลว แต่การโจมตีน่าผิดหวัง!”
ฉู่เทียนหยางยิ้มเยาะ ขจัดการโจมตีของหลิงอวิ๋นทั้งหมด
แต่ในขณะนั้นเอง!
ฉู่เทียนหยางก็รู้สึกถึงอันตรายที่รุนแรงฉับพลัน
ฟิ้ว!
หลิงอวิ๋นฟาดดาบอีกสิบแปดครั้ง
แต่ครั้งนี้!
แต่ละดาบของเขามีพลังเพิ่มขึ้นอย่างน้อยห้าในสิบส่วนจากก่อนหน้า!
นี่มันเคล็ดลับวิชาอะไรกัน!
ฉู่เทียนหยางไม่มีเวลาคิดมาก รีบปล่อยพลังจากดาบสีเลือดในมือออกมาปกป้องตัวเอง
ปัง ปัง ปัง!
ดาบสีเลือดปะทะกับดาบสายฟ้าพิโรธอย่างดุเดือด
ทุกครั้งที่ดาบกระทบกัน ขอบของดาบสีเลือดก็มีรอยบิ่นเล็กๆ เพิ่มขึ้น
เขารับการโจมตีได้สิบเจ็ดครั้ง!
ครั้งที่สิบแปด!
กร๊อบ!
ดาบสีเลือดในมือของฉู่เทียนหยางทนไม่ไหวอีกต่อไป ถูกดาบสายฟ้าพิโรธฟันจนหักครึ่ง
หัวใจของฉู่เทียนหยางเต้นแรง รีบถอยหนีคมดาบของหลิงอวิ๋นอย่างรวดเร็ว
แต่ทว่า!
ฉัวะ!
ปลายดาบของสายฟ้าพิโรธระเบิดพลังสายฟ้าสีม่วงออกมา
ฉู่เทียนหยางหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว แต่บนใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏรอยแผลเลือดหนึ่งเส้น!
“ไอ้เด็กบ้า!” หลี่เทียนหรงที่กำลังซ่อนมือในแขนเสื้อ กำมือแน่นทันที
ใบหน้าหล่อเหลาขนาดนั้น ถูกฟันจนเป็นแผลเสียได้!
แต่หลี่เทียนหรงก็ทำอะไรไม่ได้มาก ดาบระดับปฐพีไม่ใช่ของที่มีเกลื่อนกลาด นางเองก็มีเพียงเล่มเดียว จะเอามาให้ฉู่เทียนหยางใช้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
หลิงอวิ๋นได้เปรียบจากอาวุธอย่างแท้จริง!
“เจ้า... เจ้ากล้าทำให้ข้าเลือดตกยางออกอย่างนั้นหรือ?” ฉู่เทียนหยางกระชับดาบที่หักอยู่ครึ่งหนึ่งไว้ สัมผัสแก้มตนเอง ปลายนิ้วเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด
“แล้วไงล่ะ เจ้าคงไม่คิดจะยอมแพ้แค่นี้ใช่ไหม?” หลิงอวิ๋นยกดาบสายฟ้าพิโรธขึ้นอย่างเย้ยหยัน พลางมองไปที่ฉู่เทียนหยาง
“หลิงอวิ๋น!”
ฉู่เทียนหยางขว้างดาบที่หักทิ้งลงพื้น จากนั้นก็แสยะยิ้ม
“คนทั้งโลกต่างคิดว่าข้านั้นถนัดดาบ แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ...”
“สิ่งที่ข้าถนัดที่สุดจริงๆ นั้นคือ...”
ปัง!
แขนขวาของฉู่เทียนหยางสั่นอย่างรุนแรง แขนเสื้อขาดกระจุยในทันที
เผยให้เห็นแขนธรรมดาที่ดูไม่มีอะไรพิเศษ นอกจากสีผิวที่ดูขาว
แต่แล้วในวินาทีถัดมา!
ดวงตาของหลิงอวิ๋นหรี่ลงทันที เมื่อเห็นแขนที่ดูเหมือนไม่มีอะไรพิเศษนั้น
จู่ๆ ก็ส่องแสงสีทองจ้าเหมือนดวงอาทิตย์ จากนั้นในสายตาของฝูงชนที่ตะลึงงัน
นิ้วทั้งห้าก็หนาขึ้นราวกับแตงกวา
ต่อมาแขนทั้งแขนหนาขึ้นอย่างน่ากลัวจนใหญ่กว่าเรียวขา พร้อมทั้งปกคลุมไปด้วยขนสีทองหนาแน่น
ดูแล้วน่าขนลุกเป็นอย่างมาก
“อะ... อะไรนี่?”
ผู้คนต่างมองฉู่เทียนหยางอย่างกับมองสัตว์ประหลาด ไม่เข้าใจว่ามันเป็นเคล็ดวิชาอะไรกันแน่
“หากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเพราะแขนของเขาได้รับเลือดของวานรทองคำเพลิงสุริยันจากยุคโบราณ ทำให้เกิดการกลายพันธุ์บางอย่าง”
ชายชราผู้มีประสบการณ์มากมายเอ่ยคาดเดาขึ้น
“วานรทองคำเพลิงสุริยันอย่างนั้นหรือ?”
มีคนสงสัยเอ่ยขึ้นว่า “สัตว์ร้ายที่มีนิสัยชั่วช้านี้ ไม่ใช่ว่าถูกกำจัดไปจนหมดสิ้นเมื่อหมื่นปีก่อนแล้วหรือ? ทำไมยังมีเลือดของมันหลงเหลืออยู่ในโลก?”
ผู้อาวุโสตระกูลฉู่กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “แน่นอนว่าสิ่งนี้มาจากฉู่เทียนฉียอดอัจฉริยะของตระกูลเรา เขานำออกมาจากแดนลับโบราณ”
“หลังจากตรวจสอบแล้ว พบว่าฉู่เทียนหยางมีความเข้ากันกับเลือดของวานรทองคำเพลิงสุริยันสูงมาก จากนั้นใช้เคล็ดวิชาลับเพื่อหลอมรวม จึงใช้เวลาหนึ่งปีกว่าที่ฉู่เทียนหยางจะสามารถหลอมรวมเป็นแขนทองคำสุริยันเดือดได้สำเร็จ”
“แขนนี้ได้รับพลังมหาศาลจากวานรทองคำเพลิงสุริยัน ทั้งยังมีพลังป้องกันอันน่าทึ่ง เทียบเท่ากับอาวุธในระดับเทพ”
“อย่างนี้นี่เอง!”
ผู้คนต่างประหลาดใจเมื่อมองไปที่ฉู่เทียนหยางบนเวที
“หลิงอวิ๋น การที่เจ้าสามารถบังคับให้ข้าต้องใช้แขนทองคำสุริยันเดือดได้ ก็ถือว่าเป็นเกียรติสำหรับเจ้าแล้ว!”
ฉู่เทียนหยางแกว่งฝ่ามือสีทองขนาดเท่าจานโม่ และตบลงไปยังหลิงอวิ๋นอย่างดุดัน
หลิงอวิ๋นยกดาบขึ้นฟาดสวนทันที
ติ้ง!
ประกายไฟสาดกระจายไปทั่ว
ดาบสายฟ้าพิโรธในระดับปฐพีชั้นกลาง ตวัดฟาดใส่ฝ่ามือของฉู่เทียนหยางแต่กลับไม่สามารถฝากรอยใดๆ ไว้ได้เลย
ในขณะเดียวกัน แรงสะท้อนอันรุนแรงทำให้ร่างของหลิงอวิ๋นถูกผลักถอยไปไกลสิบเมตรอย่างควบคุมไม่ได้
ฉู่เทียนหยางไล่ตามมาราวกับเงา ด้วยความเร็วที่มากกว่า ฝ่ามือทองคำยกขึ้นฟาดลงอีกครั้ง
หลิงอวิ๋นรู้สึกได้ทันทีว่าแสงสว่างเหนือศีรษะเริ่มมืดลง
ฟิ้ว!
เขารีบใช้วิชาตัวเบาหมื่นสรรพสิ่งแห่งพงไพรจนถึงขีดสุด ฝ่ามือทองคำเฉียดผ่านหัวไหล่ของเขาไป
แม้เพียงสัมผัสโดนเสื้อผ้า แต่พลังแฝงอันน่ากลัวจากฝ่ามือทองคำก็ทำให้เกิดบาดแผลฉีกขาดบนไหล่ของหลิงอวิ๋นจนเลือดสาดออกมา
“แข็งแกร่งจริงๆ!”
หลิงอวิ๋นใจสั่นด้วยความหวาดกลัว หากเมื่อครู่โดนฝ่ามือนั้นตบเต็มๆ เขาคงถูกบดขยี้จนร่างแหลกไปครึ่งหนึ่ง
“ไอ้หนุ่ม การที่เจ้ากล้าท้าทายข้า นับเป็นการตัดสินใจที่โง่เง่าที่สุดในชีวิตของเจ้า!”
ฉู่เทียนหยางแหงนหน้าหัวเราะลั่น ปลดปล่อยความอึดอัดใจที่สะสมมาในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
เขาก้าวเข้าหาหลิงอวิ๋นทีละก้าว ความกดดันจากแขนทองคำสุริยันเดือดที่ยกขึ้นมาอีกครั้งทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
“ฟู่ว!”
หลิงอวิ๋นพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา ก่อนที่ในสายตาของทุกคนจะเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
เขาเก็บดาบสายฟ้าพิโรธกลับเข้าฝัก!
“นี่... นี่คือการยอมแพ้แล้วงั้นหรือ?”
นี่คือสิ่งที่ทุกคนคิดพร้อมๆ กันในตอนนั้น
แม้แต่ฉู่เทียนหยางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ "ในที่สุดเจ้าก็รู้แล้วสินะว่าเจ้า..."
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ คำพูดสุดท้ายของเขายังไม่ทันหลุดจากปาก ก็เห็นว่า!
แขนทั้งสองข้างของหลิงอวิ๋นที่เคยห้อยต่ำกลับยกขึ้นอย่างรวดเร็ว อากาศรอบตัวในรัศมีสิบเมตรเริ่มเดือดพล่าน
จากนั้นหลิงอวิ๋นประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน แสงสีทองรูปดาบปรากฏขึ้นตรงกลางหน้าอกของเขา
ทันทีที่ดาบทองคำนี้ถูกสร้างขึ้น มันก็แผ่กลิ่นอายแห่งความตายที่สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้ออกมา
สีหน้าของหลี่เทียนหรงเปลี่ยนไปทันที “ระวัง!”
"คมดาบลับเทวะสังหาร!"
หลิงอวิ๋นดันฝ่ามือทั้งสองไปข้างหน้า แสงดาบสีทองพุ่งทะลุอากาศราวกับสามารถเจาะผ่านกาลอวกาศได้ ตรงเข้าสู่กึ่งกลางหว่างคิ้วของฉู่เทียนหยาง
หากมองดูอย่างละเอียด จะเห็นว่าแสงดาบสีทองนั้นได้ทะลุผ่านแขนทองคำสุริยันเดือดที่ฉู่เทียนหยางยกขึ้นมาป้องกัน จากนั้นก็ทะลุผ่านศีรษะของเขาไป
ทุกสิ่งทุกอย่างของฉู่เทียนหยาง...
ในชั่วขณะนี้...
จบสิ้นลงแล้ว!
ไม่ว่าจะเป็นแขนทองคำสุริยันเดือด หรือหลี่เทียนหรง ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีความหมายกับเขาอีกต่อไปแล้ว
