ตอนที่ 36 มหาวิชาฟาดฟ้าทลายพสุธา

ตอนที่ 36 มหาวิชาฟาดฟ้าทลายพสุธา

เรื่องไม่ได้ง่ายขนาดนั้น หานเยว่อธิบายต่อว่า “พลังแห่งโลกแตกต่างจากพลังอื่นใดในโลกใบนี้ มันเป็นพลังต้นกำเนิด พลังที่อยู่เหนือกว่าทุกสิ่งในโลก”

“นั่นหมายความว่าในระดับชั้นพลังแห่งโลกของเจ้าถือเป็นพลังสูงสุดในยุคนี้ ไม่มีพลังใดเทียบเท่า”

“แต่… แต่เจ้าลูกกลมนี้ในตอนนี้เป็นเพียงแค่ต้นแบบของโลกเท่านั้น พลังแห่งโลกที่บรรจุอยู่ภายในเทียบเท่ากับไม่มีอะไรเลย”

หลิงอวิ๋นลองใช้จิตสำนึกเพื่อเรียกใช้พลังจากโลกเล็กๆ นี้ทันที ก็พบว่ามีเพียงไอหมอกเล็กๆ บางๆ เท่ากับเส้นผมหนึ่งเส้นแผ่กระจายออกมา

“นี่คือพลังแห่งโลกหรือ?”

หลิงอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ เขาสังเกตว่าหมอกแห่งความโกลาหลนี้เมื่อเข้าสู่ตันเถียน ทำให้พลังลมปราณของเขาเพิ่มขึ้นอย่างน้อยห้าในสิบส่วน

“หานเยว่ พลังแห่งโลกนี้มีประโยชน์จริงๆ! ไม่ได้ไร้ค่าเลย!”

หลิงอวิ๋นรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก การที่พลังลมปราณของเขาเพิ่มขึ้นถึงห้าในสิบส่วน นั้นไม่ถือว่าไร้ค่าอย่างแน่นอน!

หานเยว่มองเขาด้วยสายตาขุ่นเคืองและเบะปาก “เจ้าอย่าได้คิดว่ามหาพฤกษาแห่งสรรพสิ่งที่สามารถสร้างโลกต้นแบบได้ในตอนนี้คือเรื่องดี”

“นี่หมายความว่าจากนี้ไปเจ้าต้องคอยหล่อเลี้ยงมันอยู่เสมอ เพื่อให้โลกเล็กๆ นี้พัฒนาและกำเนิดจิตวิญญาณแห่งโลก กลายเป็นโลกที่แท้จริง”

“ถ้าไม่อย่างนั้น ลูกกลมเล็กๆ นี้ก็จะคงเป็นเพียงต้นแบบของโลกต่อไป จะเป็นเพียงไข่ที่ไม่มีวันฟักออกมา เข้าใจหรือไม่?”

หลิงอวิ๋นเข้าใจแล้ว โลกที่เขากำลังสร้างขึ้นนั้นจำเป็นต้องได้รับการหล่อเลี้ยงอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้มันพัฒนาและกลายเป็นโลกที่แท้จริง

“ต้องหล่อเลี้ยง! ข้าต้องหล่อเลี้ยงมัน!”

แค่พลังจากโลกต้นแบบนี้ก็ทำให้พลังลมปราณของเขาเพิ่มขึ้นถึงห้าในสิบส่วนแล้ว

ถ้าเป็นโลกที่แท้จริง จะเพิ่มพลังให้เขามากแค่ไหนกัน?

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ เสียงของผู้ตัดสินก็ดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง

“หลิงอวิ๋นชนะ! ว่านฮวายวี่แพ้!”

“อ้าว? ว่านฮวายวี่อยู่ที่ไหน?” หลิงอวิ๋นมองไปรอบๆ แต่ไม่พบเงาของว่านฮวายวี่เลย

“สาวน้อยคนนี้ คงรู้สึกอายสินะ?”

หลิงอวิ๋นอดหัวเราะไม่ได้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ใครใช้ให้ว่านฮวายวี่พยายามใช้วิชามายาหลอกเขาเองล่ะ? เขาแค่ลองนึกภาพในหัวเล่นๆ แล้วดันกลายเป็นจริงซะงั้น

เมื่อเขากระโดดลงจากเวที ว่านอวี้ซูก็พุ่งเข้ามาทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“หลิงอวิ๋น เจ้าทำอะไรกับพี่สาวข้า!”

ท่าทางที่ว่านฮวายวี่แสดงออกบนเวทีนั้นว่านอวี้ซูเห็นได้อย่างชัดเจนจากด้านล่าง เขามั่นใจว่าหลิงอวิ๋นต้องทำอะไรบางอย่างกับพี่สาวของเขาแน่ๆ

“เอ่อ... เรื่องนั้นน่ะ” หลิงอวิ๋นลูบจมูกอย่างกระอักกระอ่วน เขาจะบอกว่าเขาได้เล่นงานพี่สาวของอีกฝ่ายในภาพมายาได้อย่างไร

“เฮอะ! ว่านอวี้ซู เจ้าอย่าเข้ามายุ่งเรื่องระหว่างข้ากับพี่สาวเจ้าจะดีกว่า!”

หลิงอวิ๋นไม่อยากพูดอะไรมาก เขาจึงเดินไปที่ขอบสนามทันที

“เจ้าหนุ่ม ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีพลังวิญญาณที่เหนือกว่าว่านฮวายวี่ ผิดคาดจริงๆ ผิดคาดมาก!”

อู๋เต๋อถอนหายใจอย่างเจ็บปวด พลางหยิบม้วนคัมภีร์สีดำออกมาด้วยท่าทีหนักแน่น “หินวิญญาณหนึ่งล้านก้อน ห้ามขาดแม้แต่ก้อนเดียว”

“แค่ก...”

หลิงอวิ๋นไอเบาๆ ก่อนจะยิ้มและโอบไหล่อู๋เต๋อ “เฮ้ ท่านเจ้าของร้าน พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ พรุ่งนี้เราก็ต้องไปแดนลับโบราณด้วยกันใช่หรือไม่?”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” อู๋เต๋อมองเขาอย่างระมัดระวัง “จะพยายามหลบเลี่ยงการจ่ายงั้นหรือ?”

“แค่ก! ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน”

หลิงอวิ๋นทำหน้าตาซื่อสัตย์สุดๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเล็กน้อย “ข้าหมายถึง...ข้าขอค้างชำระก่อนได้หรือไม่?”

“นั่นก็หมายความว่าเจ้าไม่มีปัญญาจ่าย!” อู๋เต๋อดึงม้วนคัมภีร์กลับเข้าไปทันที

“ท่านเจ้าของร้าน! การค้าแบบนี้มันไม่ค่อยเป็นธรรมเลยนะ”

[หลิงอวิ๋นยึดแขนอู๋เต๋อเอาไว้ และกัดฟันพูดว่า “ข้าจะจ่ายก่อนห้าแสนก้อน ที่เหลือข้าขอค้างไว้และชำระให้ครบภายในหนึ่งเดือน!”

“พี่อวิ๋น ข้าให้ยืมหนึ่งแสนก้อนได้หรือไม่?” หนิงเสี่ยวตงยื่นถุงเก็บของใบหนึ่งให้หลิงอวิ๋นซึ่งเป็นเงินที่เขาได้จากการขายบ้านบรรพบุรุษเมื่อคืนนี้

“ขอบคุณมากแล้ว พี่น้อง!”

หลิงอวิ๋นยื่นถุงเก็บของทั้งสองให้กับอู๋เต๋อ “หกแสน!”

อู๋เต๋อทำหน้าเหมือนถูกบังคับก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ เห็นว่าเราเป็นสหายกัน ข้าจะให้เจ้าค้างชำระ แต่ต้องจ่ายดอกเบี้ยด้วยนะ”

หลิงอวิ๋นกัดฟันตอบรับข้อเสนอนั้น

อู๋เต๋อแทบไม่รอช้า พลางหยิบใบแจ้งหนี้ที่เขียนเงื่อนไขต่างๆ ไว้ล่วงหน้าแล้วออกมาหลิงอวิ๋นเพียงแค่กรอกจำนวนเงินและลงลายมือชื่อก็เป็นอันเสร็จ

“แบบนี้ก็ได้เหรอ?” หลิงอวิ๋นตรวจสอบรายละเอียดของใบแจ้งหนี้อย่างรอบคอบ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหา เขาก็ลงชื่อและประทับตรา

“อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยเจ้าเด็กน้อย หนึ่งล้านกับดอกเบี้ยแล้ว ก็แค่หนึ่งล้านสามเอง นี่ข้าช่วยเจ้าแล้วนะ” อู๋เต๋อโยนม้วนคัมภีร์สีดำให้หลิงอวิ๋น “หยดเลือดบนมันก็ใช้ได้เลย”

หลิงอวิ๋นรีบเดินไปยังที่ลับตาคนเพื่อเปิดคัมภีร์

“มหาวิชาฟาดฟ้าทลายพสุธา”

วิชานี้ใช้พลังวิญญาณควบคู่กับลมปราณที่เป็นทองคำดั่งดาบ เพื่อส่งศัตรูเข้าสู่วัฏจักรแห่งการเวียนว่ายตายเกิดเพียงปลายนิ้ว

หลิงอวิ๋นบีบหยดเลือดหนึ่งหยดลงบนม้วนคัมภีร์สีดำ ทันทีที่หยดเลือดสัมผัสกับคัมภีร์ ตัวอักษรบนมันก็เลือนลางกลายเป็นแสง ก่อนจะพุ่งเข้าสู่หว่างคิ้วของหลิงอวิ๋น

เพียงแค่จิตสำนึกเดียว เขาก็สามารถกระตุ้นวิชาลับนี้ได้ทันที

“ไม่เลวเลยจริงๆ สมกับเป็นวิชาลับโบราณ เรียนรู้ได้ง่ายดายเหมือนเก้ามารแปลงสวรรค์”

หลิงอวิ๋นรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ก่อนจะหันไปมองเวทีประลอง

ตอนนี้การต่อสู้ของกลุ่มสีดำจบลงแล้ว และการต่อสู้รอบถัดไปของกลุ่มสีดำก็กำลังจะเริ่มขึ้น

การต่อสู้รอบ 8 คนสุดท้าย

คู่แรก

หลิงอวิ๋นปะทะหวงเหยียน!

ฟึบ!

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แต่มีใบหน้าอ้วนกลมเหมือนเด็กทารก โดดขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว

ในมือของเขากำท่อนไม้เหล็กทองคำยาวกว่า 2 เมตร และหนาเท่ากับแขนเด็กเอาไว้

“นี่คือผู้เข้าแข่งขันตัวเต็ง!”

ในหัวของหลิงอวิ๋นข้อมูลจากหม่าหมิงหยางผุดขึ้นมาทันที โดยเฉพาะข้อมูลที่สำคัญที่สุดก็คืออาวุธของหวงเหยียนอย่างท่อนไม้เหล็กทองคำที่ทำมาจากเหล็กกล้าลึกจากใต้ทะเล มีน้ำหนักมากกว่า 1,000 จิน

“หลิงอวิ๋น!”

หวงเหยียนหมุนท่อนไม้ในมือเล่นเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงความคล่องแคล่ว จากนั้นเขาปล่อยพลังขอบเขตกงล้อสมุทรขั้นห้าออกมา แล้วชี้ไปที่หลิงอวิ๋นพร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ของข้าบอกว่าจิตวิญญาณของเจ้ามีความแปลกประหลาด หากเจ้าจะใช้พลังโจมตีจิตวิญญาณ ข้าในตอนนี้ไม่มีทางป้องกันได้ เพราะฉะนั้น ข้าขึ้นมาบนเวทีนี้เพียงเพื่อขอให้เจ้ารับการโจมตีจากข้าด้วยไม้เพียงครั้งเดียว ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ข้าจะยอมแพ้ทันที”

“เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ” หลิงอวิ๋นยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขึ้นสู่เวทีประลอง จากนั้นก็ชักดาบสายฟ้าพิโรธออกมา

“ในเมื่อเจ้ากล่าวเช่นนี้ ข้าก็พร้อมรับคำท้า!”

พูดจบหลิงอวิ๋นกระทืบเท้าอย่างแรง พลังจากเส้นปราณทั้ง 108 เส้นในร่างกายของเขาสั่นสะเทือน ร่างปล่อยพลังของขอบเขตทะลวงปราณขั้นสิบออกมา

“อะไรนะ?! ขอบเขตทะลวงปราณขั้นสิบ!”

ผู้คนในฝูงชนถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

พวกเขาจำได้ว่าตอนที่หลิงอวิ๋นผ่านเข้ามาในรอบที่สองของการประลองเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาอยู่เพียงแค่ขอบเขตทะลวงปราณขั้นสี่เท่านั้น

เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงสามวันหลิงอวิ๋นกลับสามารถเปิดเส้นปราณทั้ง 108 เส้นในร่างกายจนบรรลุถึงขอบเขตทะลวงปราณขั้น 10 ได้!

ความเร็วในการพัฒนาพลังระดับนี้มันเร็วเกินไป!

ที่ทำให้ทุกคนทึ่งมากขึ้นคือ พลังของหลิงอวิ๋นดูมั่นคงและแข็งแกร่ง ไม่เหมือนกับผู้ที่ฝืนเพิ่มพลังขึ้นมาอย่างเร่งด่วน

“เจ้าเด็กคนนี้ทำได้อย่างไรกัน?”

จ้าวอู๋จีหรี่ตาด้วยความสงสัย

ตามที่เขารู้รากวิญญาณของหลิงอวิ๋นนั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ไม่ควรจะพัฒนาพลังได้รวดเร็วขนาดนี้

แม้แต่เยี่ยเมิ่งเยียนที่เขาทุ่มเทสนับสนุนเต็มที่ ก็เพิ่งจะเพิ่มพลังได้ถึงแค่ขอบเขตทะลวงปราณขั้นเก้าเท่านั้นเอง!