บทที่ 845 ฮาเร็ม +1
เสียงน้ำจากฝักบัวดังแว่วในห้องข้าง ๆ หลินซิงหว่านค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อมองเห็นแสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านเข้ามา เธอยกมือขึ้นถูตาเล็กน้อยแล้วพยายามลุกขึ้นจากเตียง
“โอ๊ย...”
แค่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดความเจ็บปวดราวกับถูกฉีกขาด หลินซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้า และนั่นก็ทำให้เธอตื่นตัวขึ้นทันที ภาพของเมื่อคืนที่ถ้าเป็นวิดีโอก็คงต้องใช้หลายร้อยกิกะไบต์ก็ผุดขึ้นมาในหัว
แค่คิดถึงการกระทำ เสียง และคำพูดของเมื่อวาน หลินซิงหว่านก็อยากจะเอาหัวมุดลงไปในผ้าห่มเหมือนนกกระจอกเทศที่อยากจะซ่อนตัว
“ฉันพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงนะ...”
เธอเอามือซ้ายขึ้นปิดหน้าที่ตอนนี้ร้อนผ่าวไปหมด และในขณะที่เธอยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ถังหยวนก็เดินเข้ามาในห้องหลังจากอาบน้ำเสร็จ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?”
ถังหยวนเห็นหลินซิงหว่านที่นั่งมองเขาอย่างมึนงง ใบหน้าของเธอยังดูซุกซนและผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เขายิ้มก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างและเปิดม่านออก แสงแดดยามบ่ายส่องเข้ามาอย่างสดใส
หลินซิงหว่านที่เห็นถังหยวนทำเช่นนั้น เธอยิ่งรู้สึกอายกว่าเดิม รีบคว้าผ้าห่มผ้าไหมบาง ๆ ขึ้นมาคลุมตัวเองทั้งร่างกาย แล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ออกมาจากผ้าห่ม “คุณ...คุณออกไปก่อน ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย...”
ถังหยวนเห็นท่าทางเช่นนั้น เขายิ้มและนั่งลงข้างเตียง จากนั้นมือใหญ่ของเขาก็สอดเข้าไปในช่องว่างของผ้าห่มแล้วลูบไล้ไปที่ตัวของหลินซิงหว่าน
“อ๊า~”
หลินซิงหว่านร้องเบา ๆ ด้วยความตกใจ เธอพยายามยกมือขึ้นต่อต้าน แต่ไม่นานก็พ่ายแพ้และถูกถังหยวนดึงออกมาจากใต้ผ้าห่ม
แสงแดดสีทองส่องลงมาที่ผิวของหลินซิงหว่านที่ขาวดั่งหยก มันทำให้เธอดูเปล่งประกายเหมือนตัวละครจากในหนังสือการ์ตูนที่หลุดเข้ามาในชีวิตจริง
ถังหยวนดึงหลินซิงหว่านเข้ามากอดและเย้าแหย่ว่า “เมื่อคืนเราก็เห็นกันทั้งที่ควรเห็นและไม่ควรเห็นหมดแล้ว ทำไมพอตื่นมากลับมาอายอีกล่ะ?”
“ไม่ให้พูดนะ!”
หลินซิงหว่านยกมือขึ้นทำท่าจะปิดปากของถังหยวน แต่มีหลายอย่างที่เธอต้องปิดบังไว้ ทำให้ไม่สามารถเอามือมาปิดปากเขาได้ สุดท้ายจึงได้แต่นั่งกอดอกด้วยท่าทางขุ่นเคืองและเขินอาย
“ฮ่า ๆ...”
“ไม่พูดก็ได้”
ถังหยวนรู้ดีว่าหลินซิงหว่านเพิ่งผ่านประสบการณ์ครั้งแรก ความอายยังคงมีอยู่มาก เขาหยอกเล่นสองสามคำก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้เพิ่งบ่ายโมงเอง คุณไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวเราไปกินข้าวกัน”
“อืม ๆ...”
“งั้นคุณลงไปก่อน เดี๋ยวฉันอาบน้ำเสร็จจะตามลงไป”
หลินซิงหว่านพูดเสียงเบาขณะซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของถังหยวน
“แน่ใจเหรอว่าคุณจะไหว?”
ถังหยวนเลิกคิ้วขึ้นถาม “ไม่อยากให้ผมช่วยอาบน้ำเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของหลินซิงหว่านก็แดงขึ้นอีกครั้ง “ฉันทำเองได้!”
“โอเค”
“ถ้ามีปัญหาอะไร ติดต่อผมหรือจะติดต่อโจวอิงก็ได้นะ”
ถังหยวนพูดพลางวางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดเสริมอีกว่า
“อืม ๆ ๆ!”
หลินซิงหว่านพยักหน้ารัว ๆ อย่างเชื่อฟัง
ถังหยวนมองเธอด้วยความเอ็นดู เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้ออีกครั้ง จึงก้มลงหยิบเส้นขนสีดำหยิก ๆ ออกจากชายเสื้อคลุมของเขา ก่อนจะทำหน้าฉงนแล้วพูดว่า “หืม? นี่อะไร? เส้นผมเหรอ? แต่ทำไมมันสั้นจังเลย?”
ตอนแรกหลินซิงหว่านยังไม่เข้าใจ แต่พอเห็นว่าเส้นขนนั้นมาจากตรงที่เธอนั่งอยู่ เธอก็เข้าใจทันทีว่ามันคืออะไร
ใบหน้าของหลินซิงหว่านแดงจัดทันที
“ถังหยวน คุณมันนิสัยไม่ดี!”
เธอรีบคว้าเส้นขนนั้นไปอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ติดว่าเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ถังหยวนไม่สงสัยเลยว่าเธอคงจะกระโจนใส่และกัดเขาแน่ ๆ
“ไปล่ะ ๆ ไว้เจอกันนะ~”
ถังหยวนพูดพลางวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้หลินซิงหว่านยืนงงอยู่
“คนบ้า!”
หลินซิงหว่านบ่นพลางยื่นปากออกเล็กน้อย เมื่อเธอมั่นใจว่าถังหยวนออกไปแล้ว จึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง จากนั้นก็เดินเท้าเปล่าไปยังห้องน้ำในห้องนอน
เมื่อหลินซิงหว่านเดินผ่านเตียงนอนและเห็นผ้าปูที่นอนที่เลอะเทอะไปด้วยร่องรอยของเมื่อคืน ภาพหลายเหตุการณ์จากเมื่อคืนก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง และเมื่อเธอเห็นคราบสีแดงที่เจือจางอยู่บนผ้าปูที่นอน ดวงตาของเธอก็มีแววความอบอุ่นขึ้นมา
หลินซิงหว่านยืนอยู่หน้าผ้าปูที่นอนก่อนจะค่อย ๆ เก็บและพับผ้าปูไว้ หลังจากนั้นจึงเดินไปที่ห้องน้ำ เนื่องจากเธอยังมีบาดแผลที่หน้าอกอยู่ เธอจึงต้องใช้ฝักบัวล้างทำความสะอาดทีละส่วนเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้แผลโดนน้ำ
...
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินซิงหว่านสวมชุดนอนแล้วลงมาที่ชั้นล่าง เมื่อมาถึงเธอก็เห็นถังหยวนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ขณะที่ตรงข้ามถังหยวนคือเซียวหยาเยว่
“คุณเซียว ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
หลินซิงหว่านทักทายอย่างสุภาพเมื่อเห็นเซียวหยาเยว่
“ซิงหว่าน ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?”
เซียวหยาเยว่ยืนขึ้นจากโซฟาและถามด้วยความเป็นห่วง
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
หลินซิงหว่านไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเพราะตัวเองมีสถานะเปลี่ยนไป เธอรู้ว่าเซียวหยาเยว่คือผู้ช่วยคนสำคัญของถังหยวน เธอมีตำแหน่งสูงในบริษัทและมีความสามารถมากมาย ในอนาคตหากหลินซิงหว่านต้องการสร้างแบรนด์เครื่องประดับของตัวเอง เซียวหยาเยว่คงเป็นคนที่เธอต้องพึ่งพิงมาก
“เลขาเซียว เดี๋ยวเธอลองให้ซิงหว่านดูรายชื่อบ้านที่เธอเลือกไว้หน่อย ถ้าซิงหว่านชอบบ้านไหน เราจะไปดูบ้านกันเลย”
ถังหยวนพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา “ซิงหว่านกำลังจะเรียนจบปีหน้า ตอนนี้ต่างประเทศยุ่งเหยิงเกินไป ผมไม่คิดจะให้เธอกลับไปเรียนที่นั่นอีก ผมตั้งใจจะจดทะเบียนบริษัทให้เธอและให้เธอสร้างแบรนด์เครื่องประดับของตัวเอง คุณช่วยดูแลเรื่องเอกสารต่าง ๆ ให้หน่อย”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
หลังจากเคยช่วยเวินมู่เสวี่ยมาแล้ว เซียวหยาเยว่จึงมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มาก และไม่จำเป็นต้องอธิบายมากนัก เธอก็เข้าใจสิ่งที่ถังหยวนต้องการ
“ไปกันเถอะ”
“เราไปคุยกันต่อระหว่างกินข้าว แล้วหลังจากนั้นจะไปดูบ้านกัน”
ถังหยวนลูบท้องตัวเอง หลังจากที่เขาทำงานทั้งคืนเมื่อคืน ตอนนี้เขาหิวมากแล้ว
ทั้งสองสาวได้ยินเช่นนั้นจึงตอบรับ แล้วเดินตามถังหยวนไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารร่วมกัน...
