บทที่ 53章: ความคิดในใจของคุณลุงหวัง

รองผู้อำนวยการฟางได้รับบันทึกจากผู้อำนวยการโรงเรียน วันนั้นเขาก็โทรหา

หลัวอี้หางทันที

เมื่อหลัวอี้หางได้รับสาย เขารู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่โรงเรียนตัดสินใจสั่งซื้อผัก

จำนวนมากในเวลาอันรวดเร็ว เขายังคิดว่าต้องรออีกสักพัก จนกว่าผักในไร่จะมีชื่อเสียงแพร่หลายออกไปแล้วถึงจะมาถึงขั้นตอนนี้ แต่กลับมีโอกาสที่จะข้ามขั้นตอนการขายผ่านญาติพี่น้อง เพื่อนบ้าน ไปจนถึงการตั้งตลาดเล็ก ๆ เพื่อขายแบบจำนวนมากในทันที

เป็นเรื่องที่เกินคาดมาก

แต่เมื่อมีการพูดถึงแล้ว ก็ต้องพูดคุยกันดู

หลังจากที่ตกลงกันทางโทรศัพท์ พวกเขาก็นัดหมายเวลาในวันถัดไป โดยมีคุณลุงหวังนั่งรถไปกับรองผู้อำนวยการฟางจากโรงเรียนสามจงไปยังบ้านของหลัวอี้หางในหมู่บ้านผิงอันโกว

หลัวอี้หางให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ออกไปต้อนรับตั้งแต่ไกลแล้วนำทั้งสองเข้ามานั่งในห้องรับแขก

ผลปรากฏว่าเมื่อรองผู้อำนวยการฟางและคุณลุงหวังเข้ามาในบ้าน กลับพบว่ามีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วสองคน

เมื่อแนะนำตัวแล้วก็พบว่าทั้งสองคนนี้มาจากโรงพยาบาลของเมือง คนหนึ่งเป็นหัวหน้าแผนกหลังบ้าน และอีกคนหนึ่งเป็นหมอจากแผนกโภชนาการคลินิก

เมื่อสอบถามก็ได้ความว่าพวกเขาก็มาที่นี่เพื่อซื้อผักเช่นกัน

ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสองฝ่ายโทรมาหลัวอี้หางในเวลาไล่เลี่ยกัน

หลังจากที่วางสายจากทางโรงเรียนแล้ว หลัวอี้หางก็รับสายจากโรงพยาบาลทันที ทั้งสองฝ่ายต่างมีท่าทีเร่งรีบเหมือนกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้...

เขาก็ตัดสินใจจัดการทั้งสองฝ่ายให้อยู่ด้วยกันเสียเลย

ไม่ใช่เพื่อโก่งราคา แต่เพราะผลผลิตมีอยู่จำกัด และทั้งสองฝ่ายก็ต่างอ้างเหตุผลหนักแน่นและต้องการปริมาณมากพอ ๆ กัน

ให้ใครก่อนก็ไม่ดี ทั้งคู่จะต้องมีการโต้เถียงแน่ ๆ

ดังนั้นการเจรจาร่วมกันต่อหน้าไปเลยน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด หลัวอี้หางก็เลยพาตัวเองออกไปจากสถานการณ์นี้ก่อน

แต่ผู้ที่มาเยือนยังไม่ทันรู้ทันกลยุทธ์ของหลัวอี้หาง

เมื่อคุณลุงหวังเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ใจเขาก็เริ่มสั่น คิดว่าไม่ดีแน่ เพราะคู่แข่งของเขามาแล้ว ราคาคงจะสูงขึ้นแน่ ๆ

ในเมื่อผู้อำนวยการโรงเรียนขี้เหนียวแบบนี้ ถ้าราคาสูงเกินไป เด็กนักเรียนจะทำอย่างไร...

คุณลุงหวังจริงจังมากกับการทำให้การซื้อขายนี้สำเร็จลุล่วง

ในฐานะผู้ดูแลโรงอาหาร เขาเห็นเด็กนักเรียนชั้นปีที่ 3 ที่กำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยหลายคนมาตักข้าวกลางวันในสภาพที่ไม่ค่อยกินอะไร ตักอาหารแต่ไม่ยอมเอาเข้าปาก

เด็ก ๆ อ่านหนังสืออย่างหนัก ใช้สมอง ใช้พลังงาน แต่กลับไม่ได้รับสารอาหารเพียงพอ เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน เด็กสาวที่เคยหน้าตาสดใสกลับดูซีดเซียวไปหมด แก้มตอบลงอย่างเห็นได้ชัด

จากที่เคยเป็นเด็กชายและเด็กหญิงที่สดใสร่าเริง ตอนนี้ดูอ่อนล้าจนเหมือนคนป่วย

คุณลุงหวังรู้สึกเศร้าใจ

แต่คุณลุงหวังก็เข้าใจดีว่าบนกระดานดำมีตัวเลขนับถอยหลังสู่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยติดอยู่ชัดเจน เพียงแค่เงยหน้าขึ้นก็เห็นแล้ว

เขาเข้าใจว่าเด็กชั้นปีที่ 3 ต้องทำงานหนักแบบนี้ ทุกวันลืมตาขึ้นมาก็ต้องอ่านหนังสือ จนกระทั่งก่อนจะเข้านอนก็ยังต้องทำโจทย์ซ้ำ ๆ สมุดแบบฝึกหัดที่ทำไปแล้วสูงท่วมหัว ปากกาลูกลื่นใช้หมดไปหลายด้าม ความหนักหนาของมันขนาดผู้ใหญ่อย่างเขาเองยังลำบาก เด็กอายุเพียงสิบกว่าปีจะรับไหวได้อย่างไร

กินไม่ได้ นอนไม่พอก็เป็นเรื่องปกติ

ทุกปี ๆ ก็ต้องผ่านพ้นไปแบบนี้

แต่ปีนี้แตกต่างออกไปเล็กน้อย เมื่อครูจางคนใหม่ได้หาผักคุณภาพดีมาให้ชิมกันดู เด็กนักเรียนที่เคยกินอาหารไม่ได้เลย กลับกินกันอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนหมูน้อย ๆ คุณลุงหวังเห็นแล้วรู้สึกดีใจอย่างมาก

แม้เขาจะช่วยเรื่องการนอนไม่ได้ แต่ปีนี้เขาจะช่วยเรื่องการกินให้เด็ก ๆ ได้แน่นอน

ต้องให้เด็ก ๆ ได้รับสารอาหารเพียงพอ กินอิ่มท้อง เมื่อตัวอิ่มก็จะมีแรงอ่านหนังสือ ทำข้อสอบเพิ่มได้อีกสัก 5-10 คะแนนก็ยังดี บางคนที่อาจจะไม่ผ่านเกณฑ์สอบเข้ามหาวิทยาลัย อาจจะผ่านไปได้ในปีนี้ หรือบางคนที่หวังแค่สอบติดมหาวิทยาลัยทั่วไป อาจจะไปถึงมหาวิทยาลัยชั้นนำได้ก็ได้

นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของเด็ก ๆ ไปทั้งชีวิต

มันเป็นบุญกุศลครั้งใหญ่

แต่ตอนนี้กลับมีคนคิดจะมาแย่งอาหารไปจากเด็ก ๆ

ยิ่งคิดคุณลุงหวังก็ยิ่งโกรธ คิ้วหนาของเขาขมวดเป็นปม เตรียมจะพูดคำพูดเผ็ดร้อนออกมา

แต่รองผู้อำนวยการฟางก็ปรามเขาไว้ได้ทันท่วงที

รองผู้อำนวยการฟางค่อย ๆ จิบชา แล้วเริ่มพูดเรื่องต่าง ๆ เช่น “หนุ่มไฟแรงนะ” “งานโรงพยาบาลเหนื่อยมาก” “ลูกเรียนอยู่หรือยัง จะเข้ามาเรียนที่สามจงไหม” เป็นต้น เป็นการคุยที่ไม่มีเนื้อหาอะไรจริงจัง ทั้งหมดเป็นการคุยเพื่อทักทายอย่างสุภาพ

หัวหน้าแผนกหลังบ้านของโรงพยาบาลก็เช่นกัน ทั้งสองฝ่ายต่างคุยเล่นไปมา ไม่พูดถึงเรื่องธุรกิจ

เมื่อได้โอกาส รองผู้อำนวยการฟางก็แอบกระซิบบอกคุณลุงหวังเบา ๆ ว่า “คุณลุงไปดูแปลงผักเขาก่อนสิครับ ว่าเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวทางนี้ผมจะดูแลเอง”

คุณลุงหวังรีบเข้าใจและพยักหน้ารับ

เขายังไม่เห็นว่าแปลงผักหน้าตาเป็นยังไง ต้องไปดูของก่อน เพราะยุคนี้คนโกงเยอะไปหมด อาหารที่เข้าปากต้องระวังเป็นพิเศษ

คุณลุงหวังจึงลุกขึ้น ยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน

มองไปนิดเดียวก็เจอแปลงผักของหลัวอี้หาง

เพราะมันอยู่ติดกับบ้านนั่นเอง มีแปลงขั้นบันไดที่ทอดยาวเป็นแถว

ใกล้ ๆ กันมีพืชผักผลไม้ที่ตั้งขึ้นเป็นซุ้มไต่ขึ้นไปบนไม้ระแนง และไกลออกไปอีกหน่อยก็เป็นแปลงผักใบ แล้วก็มีโรงเรือนปลูกผักอีกสองโรง

ด้านเหนือปลูกต้นกุ้ยฮวาไว้สองสามต้น ข้าง ๆ ต้นกุ้ยฮวามีต้นฮวาเจียวสูงครึ่งตัว ส่วนถัดไปอีกก็เป็นบ่อน้ำโคลน

ต่ำลงไปอีกก็เป็นแปลงข้าวโพดที่สูงเกือบเท่าคน และยังมีแปลงถั่วเหลืองที่เติบโตเต็มที่สูงประมาณศอกกว่า ๆ ดูสดใสเขียวชอุ่ม

คุณลุงหวังเดินไปยังแปลงที่ใกล้ที่สุด เป็นแปลงแตงกวาที่ขึ้นระแนง

แตงกวานั้นงดงามมาก แต่ละต้นมีผลแตงกวาห้อยลงมานับสิบลูก

ใหญ่บ้างเล็กบ้างห้อยระย้าลงมา ผลสดใหม่และมีกลีบ

เลี้ยงติดอยู่ คุณลุงหวังนึกถึงรสชาติของแตงกวาที่ได้ชิมเมื่อวาน จึงอดกลืนน้ำลายไม่ได้

เขายืนเขย่งปลายเท้า มองหาคนทำงานอยู่ไกล ๆ ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งยอง ๆ ทำอะไรอยู่ในแปลงผัก

คุณลุงหวังจึงตะโกนถาม “ลุง ๆ ผมขอเด็ดแตงกวาสักลูกนะ”

คนที่อยู่ในแปลงผักยังคงไม่เงยหน้า ตอบกลับมาอย่างสบาย ๆ ว่า “เชิญเด็ดได้เลย”

คุณลุงหวังไม่รอช้า หันไปเด็ดแตงกวาที่ใหญ่ที่สุดลูกหนึ่ง

เขาถูมันในมือสองสามครั้งเพื่อเอาหนามออก จากนั้นก็เด็ดกลีบเลี้ยงทิ้ง แล้วก็หักครึ่งลูก

เขาเอาครึ่งลูกที่หักนั้นใส่เข้าปาก กัดเข้าไปคำแรก

“อื้ม...” คุณลุงหวังอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมาอย่างพึงพอใจ

รสชาติมันช่างสดชื่น กรอบ หอม รสชาติและกลิ่นหอมกระจายไปทั่วปาก

นี่แหละรสชาติของแตงกวาที่แท้จริง!

เมื่อวานนี้เขาไม่น่าทำผิดพลาดไปเลย แตงกวานี้ไม่ควรนำไปทำยำแบบซอย แต่ควรนำไปปรุงเป็นแตงกวาผัดน้ำมันหอย ใส่กระเทียม พริกเผา แล้วโรยน้ำมันงา เพื่อให้คงความสดชื่นแบบต้นตำรับ

ไม่กี่คำคุณลุงหวังก็จัดการแตงกวาหมดลูก

ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับรสชาติอันอร่อย เขาก็ตะโกนออกไปว่า “ลุง ๆ ผักของคุณนี่ไม่เลวเลยนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น คนที่อยู่ในแปลงผักก็ลุกขึ้นยืน หันมายิ้มให้และพูดว่า “คุณลุงมาหาอี้หางใช่ไหม ถ้าชอบก็ตามสบายเลยครับ จะเด็ดเท่าไหร่ก็ได้ พวกนี้เป็นผักที่บ้านเราปลูกเอง”

พูดพร้อมกับชี้ไปรอบ ๆ แปลงผักกว้างใหญ่

“งั้นผมขอเด็ดหมดเลยได้ไหมล่ะ” คุณลุงหวังยิ้มและแกล้งพูดเล่น

“คุณลุงพูดเล่นอะไรครับ ผักตั้งหลายร้อยกิโล คุณลุงจะเอาไปได้ยังไง”

“ผมมีรถนะ จะเอาขึ้นรถก็ได้”

ทั้งคู่ต่างหัวเราะ

คนที่อยู่ในแปลงผักคือหลัวเฉิง พ่อของหลัวอี้หางนั่นเอง เขาเดินเข้ามาหาคุณลุงหวังพร้อมกับถือกล่องใส่ของ

เมื่อมาถึงใกล้ ๆ หลัวเฉิงก็เปลี่ยนเรื่องโดยชมคุณลุงหวังว่า “คุณลุงดูแข็งแรงมากเลยนะครับ”

เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อเลี่ยงคำพูดที่คุณลุงหวังแกล้งพูดไปเมื่อสักครู่ เพราะเกรงว่าคุณลุงหวังอาจจะเล่นมุขจริงจังขึ้นมา หลัวเฉิงและภรรยาก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องกับการขายผักของลูกชาย หลังจากเหตุการณ์ขายสมุนไพรป่าที่ทำให้พวกเขากลายเป็นเหมือนเครื่องรางนำโชคโดยไม่ได้พูดอะไรมาก แต่หลัวอี้หางก็ขายสมุนไพรได้กว่ายี่สิบกว่าหมื่น

พวกเขาเลยตัดสินใจที่จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับการขายผักของลูกชายอีกต่อไปแล้ว รู้ดีว่าลูกชายมีวิธีของตัวเอง

พวกเขาทราบดีว่าในวันนี้จะมีผู้มาเยือนทั้งจากโรงเรียนและโรงพยาบาล หลัวเฉิงและภรรยาจึงตั้งใจที่จะออกไปทำงานในแปลงผักตั้งแต่เช้า เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเรื่องการเจรจาธุรกิจ

"ผักพวกนี้จะเด็ดไปกินเลยก็ได้ ถ้าจะซื้อเยอะ ๆ คงต้องคุยกับอี้หางเอง ผมไม่ยุ่งเรื่องนี้หรอก" หลัวเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้มพลางเลี่ยงการสนทนาไปทางอื่น

คุณลุงหวังหัวเราะออกมา "ฮ่า ๆ คุณนี่ก็เก่งเหมือนกันนะ เดี๋ยวผมคงต้องไปคุยกับเจ้าหนุ่มอี้หางสักหน่อยแล้ว แต่ผักนี่มันดีจริง ๆ นะ คุณรู้มั้ย ผักแบบนี้มันหายากแล้วนะ"

"ใช่ครับ พวกเราก็พยายามดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" หลัวเฉิงพูดต่อพร้อมยิ้มอย่างสุภาพ

ทั้งสองคนยืนพูดคุยกันต่อไปอย่างเป็นกันเอง แต่ในใจของหลัวเฉิงก็ยังคงระวังไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของลูกชายมากนัก ขณะที่คุณลุงหวังก็ยังคงชื่นชมในคุณภาพของผักที่เขาเพิ่งได้ชิมและตั้งใจที่จะเจรจากับหลัวอี้หางต่อไป###