บทที่ 522 หินทองคำลี้ลับ
###
“สมบัติที่บรรจุพลังวิญญาณแม่เหล็กหรือ? เท่าที่ข้ารู้ สมบัติเช่นนี้หายากมาก เนื่องจากพลังวิญญาณที่มีคุณสมบัติเฉพาะ ทำให้ระดับของมันส่วนมากไม่ต่ำกว่าระดับห้า และบางครั้งถึงจะมีสมบัติระดับสี่ปรากฏขึ้นมา”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนมองลู่เซวียนเหมือนจะเตือนว่า สำหรับผู้ฝึกตนระดับกลางของขั้นสร้างรากฐานแล้ว การจะได้สมบัติพลังแม่เหล็กนั้นยากยิ่งนัก
“ส่วนดินวิญญาณธาตุทองนั้นแม้จะหายาก แต่ยังพบได้บ่อยกว่าสมบัติที่มีพลังแม่เหล็ก”
“ทว่าหอว่านเป่าไม่มีสมบัติเช่นนี้”
“สหายโปรดรอสักครู่ ข้าจะสอบถามหอว่านเป่าสาขาอื่นดู เผื่อพวกเขามีสมบัติดังกล่าวอยู่”
ลู่เซวียนได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนออกไปพักหนึ่ง ก่อนจะกลับมาด้วยท่าทางเร่งรีบ ดื่มชาหมดถ้วยรวดเดียว
“สหาย ข้าสอบถามสาขาอื่นผ่านสมบัติลับของหอว่านเป่าแล้ว ข้ามีข่าวดีสำหรับเจ้าสองเรื่อง”
“สมบัติที่บรรจุพลังแม่เหล็กหาไม่เจอ แต่ในคลังสมบัติของหอว่านเป่ามีคัมภีร์วิชาระดับห้าหนึ่งเล่ม ซึ่งสามารถฝึกฝนเพื่อสร้างพลังแม่เหล็กได้บ้าง เจ้าสนใจหรือไม่?”
“คัมภีร์วิชาระดับห้า?”
ลู่เซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่เขาต้องการสมบัติพลังแม่เหล็กก็เพื่อรองรับการเจริญเติบโตของเมล็ดพันธุ์ไม้แม่เหล็กระดับหก แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นคัมภีร์วิชา ก็ต้องใช้เวลาและความพยายามมากขึ้น
“ดูท่าคงต้องไปสำรวจดินแดนลับหรือถ้ำเซียนที่มีพลังแม่เหล็กในอนาคต”
เขาคิดในใจและส่ายหน้าปฏิเสธวิชาระดับห้าที่ปรมาจารย์เฒ่าแนะนำ
“ส่วนดินวิญญาณธาตุทองนั้น มีอยู่ที่สาขาหนึ่งห่างออกไปประมาณสามพันลี้ เป็นหินทองคำลี้ลับ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีผู้ฝึกตนขุดพบแร่ทองคำลี้ลับจำนวนมากจากมัน”
“ในหินก้อนนั้นยังมีเศษแร่ทองคำลี้ลับตกค้างอยู่ไม่น้อย แต่การคัดแยกเอาเศษแร่ออกมานั้นยาก จึงยังคงอยู่ในหินก้อนนั้น”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนเห็นว่าลู่เซวียนไม่สนใจคัมภีร์วิชาระดับห้า จึงเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
“หินทองคำลี้ลับหรือ? ข้าสนใจซื้อมัน เจ้าหอหลี่สามารถขนส่งหินก้อนนั้นมาได้หรือไม่?”
ลู่เซวียนรู้สึกสนใจจึงถามออกไป
“คำขอของเจ้าข้าย่อมจัดการให้ได้อยู่แล้ว แต่เนื่องจากระยะทางที่ห่างออกไป ต้องรอการขนส่งจากเรือสมบัติ ซึ่งมีกำหนดการแน่นอน คงต้องรออีกห้าวันถึงจะมาถึง”
แม้ว่าระยะทางสามพันลี้จะไม่ไกลมาก แต่เรือสมบัติของหอว่านเป่าไม่ได้ให้บริการเฉพาะเจาะจงแก่บุคคลใด และไม่สามารถเปลี่ยนตารางเวลาได้ง่าย ๆ
“ข้าไม่มีปัญหา”
“ต้องจ่ายหินวิญญาณเพิ่มสำหรับการขนส่งหรือไม่?”
ลู่เซวียนถาม
“การขนส่งโดยเรือสมบัติไม่ต้องจ่ายเพิ่มแต่อย่างใด”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนยิ้มขณะตอบ
แม้ว่าลู่เซวียนจะเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน แต่การที่เขาสามารถนำยาเม็ดสร้างรากฐานออกมาถึงห้าเม็ดในคราวเดียว แสดงว่าเขาย่อมมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา ปรมาจารย์เฒ่าจึงอยากผูกมิตรกับเขา
“ข้าจะมารับหินนั้นเมื่อถึงเวลา”
ลู่เซวียนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะจากไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากลู่เซวียนออกไปได้เพียงไม่กี่ลมหายใจ หญิงสาวร่างผอมบางในชุดปกปิดใบหน้าก็เดินเข้ามาเงียบ ๆ
“ศิษย์พี่ เราควรจะตามติดผู้ฝึกตนคนนั้นไหม? อาจจะสามารถหาสูตรปรุงยาเม็ดสร้างรากฐานจากเขาได้”
หญิงสาวขยับริมฝีปากส่งเสียงผ่านจิตไปยังปรมาจารย์เฒ่าอ้วน
ปรมาจารย์เฒ่าส่ายหน้าและตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องชั่วช้าพวกนั้น”
“อีกอย่าง คนที่สามารถผ่านข้อจำกัดมากมายของสำนักและนำยาเม็ดสร้างรากฐานออกมาถึงห้าลูกได้นั้น ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา”
“เขาอาจเป็นปรมาจารย์ปรุงยาของสำนักเทียนเจี้ยน ที่แอบเก็บยาเม็ดส่วนหนึ่งไว้เองก็ได้”
“หรืออาจเป็นผู้ฝึกตนจากสำนักอื่นที่จงใจมาที่หมู่บ้านเจี้ยนเหมินเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจผู้อื่น”
“ไม่ว่าจะอย่างไร การที่เขามียาเม็ดสร้างรากฐานถึงห้าเม็ด ย่อมไม่ใช่ผู้ฝึกตนธรรมดา ดังนั้นอย่าทำอะไรโง่ ๆ เลยจะดีกว่า”
“หากทำให้เขาโกรธ เราอาจสูญเสียลูกค้าคนสำคัญไป”
ปรมาจารย์เฒ่ากล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“ศิษย์พี่พูดถูก”
หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหายตัวไปในเงามืด
ลู่เซวียนเดินไปตามถนนหินของหมู่บ้านเจี้ยนเหมิน ขณะเดินเขาเปิดฝ่ามือเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบบางสิ่ง
ที่กลางฝ่ามือของเขาปรากฏดวงตาสีขาวซีดอันซับซ้อนซ่อนอยู่ ดวงตานั้นแสดงภาพต่าง ๆ รอบตัวลู่เซวียนออกมา ซึ่งก็คือภาพสถานการณ์โดยรอบเขานั่นเอง
ดวงตาปีศาจสุญตาที่อยู่บนท้องฟ้าสูงเหนือเขาสลับระหว่างการปรากฏและหายตัว พร้อมกับหมุนวนอยู่รอบตัวลู่เซวียน
เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ลู่เซวียนก็เรียกดวงตาปีศาจสุญตากลับมา แล้วมุ่งหน้ากลับสู่สวนลับ
เขาอยู่ในสวนไม่ออกไปไหนเป็นเวลาหลายวัน คอยดูแลพืชวิญญาณชั่วร้ายอย่างใกล้ชิด
ผ่านไปห้าวัน ลู่เซวียนกลับไปที่หอว่านเป่า
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนยืนรออยู่ที่ประตูด้วยท่าทางกระตือรือร้น เมื่อเห็นลู่เซวียนก็ยิ้มกว้างออกมาต้อนรับจากระยะไกล
“สหาย ไม่ได้เจอกันหลายวัน ท่านยังคงดูดีเหมือนเดิม”
เขากล่าวด้วยความสุภาพก่อนจะพาลู่เซวียนขึ้นไปยังชั้นสามของหอว่านเป่า
“ข้าทำสำเร็จแล้ว สามารถนำหินทองคำลี้ลับมาจากสาขาอื่นได้”
เมื่อทั้งคู่ได้นั่งลง ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนยิ้มและบอกข่าวดีแก่ลู่เซวียน
“ขอเชิญเจ้าหอหลี่นำหินนั้นมาให้ข้าดูหน่อย”
ลู่เซวียนกล่าวด้วยความสนใจ
“ได้เลย”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนโบกมือเบา ๆ ทันใดนั้น เสียงดัง “ปัง” ก็ดังขึ้น หินก้อนใหญ่ตกลงมากลางห้องจนพื้นสะเทือน
หินก้อนนั้นยาวประมาณสองจั้ง กว้างหนึ่งจั้ง และหนาประมาณสองฉื่อ มีสีเหลืองหม่นและส่องแสงทองวาววับราวกับมีอัญมณีเล็ก ๆ ฝังอยู่มากมาย
ลู่เซวียนใช้สัมผัสจิตสอดเข้าไปในหินทันที และก็สัมผัสได้ถึงพลังธาตุทองที่เข้มข้น
“เป็นดินวิญญาณธาตุทองแน่นอน”
ลู่เซวียนยิ้มออกมา
การที่มีหินทองคำลี้ลับก้อนนี้ พืชวิญญาณหญ้ากระบี่กระดูกขาวสังหารระดับห้าก็จะมีดินที่เหมาะสมในการเติบโตแล้ว
“เจ้าเมืองหลี่ หินทองคำก้อนนี้ต้องจ่ายเท่าไหร่?”
“หินก้อนนี้ยังมีเศษแร่ทองคำลี้ลับอยู่ไม่น้อย หากแยกออกมาอย่างละเอียด สามารถนำไปหลอมเป็นเครื่องรางระดับสี่ได้ ขายให้ท่านสามพันห้าร้อยหินวิญญาณ”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนตอบหลังจากคิดครู่หนึ่ง
“เจ้าเมืองหลี่ท่านก็เกินไป หินก้อนนี้มีเศษแร่ทองคำลี้ลับอยู่บ้างก็จริง แต่ถ้าสามารถคัดแยกออกมาได้ง่าย ป่านนี้มันคงไม่ตกมาถึงมือข้าหรอก”
ลู่เซวียนกล่าวด้วยท่าทีสงบ
“ส่วนเครื่องรางที่จะหลอมจากแร่ที่เหลือ คงทำได้เพียงมีดสั้นหรือเข็มทองเล็ก ๆ เท่านั้น”
“สามพันหินวิญญาณ ข้าให้ได้เพราะเห็นว่าท่านอุตส่าห์นำมันมาให้”
ปรมาจารย์เฒ่าอ้วนยิ้มออกมาด้วยความอ่อนใจ
“สหายช่างตาถึง สามพันหินวิญญาณก็สามพัน ถือว่าเป็นการผูกมิตรกับท่าน”
“หากวันหน้ามีสมบัติดี ๆ มา ข้ายินดีเชิญท่านมาค้าขายที่หอว่านเป่า รับรองราคาเป็นธรรมแน่นอน”
เขาส่งหินก้อนใหญ่สีเหลืองหม่นนั้นให้ลู่เซวียน
ลู่เซวียนพอใจกับราคานี้ เขาจึงหยิบหินวิญญาณระดับกลางออกมาสามสิบก้อน หลังจากปรมาจารย์เฒ่าอ้วนยืนยันแล้วก็ส่งมอบหินทองคำลี้ลับให้กับลู่เซวียน
จากนั้นลู่เซวียนก็ออกจากหอว่านเป่าและกลับไปยังสวนลับ
ในช่วงเวลานี้ เทพวิญญาณเนื้อที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจากซากสัตว์อสูรกำลังจะเกิดออกมาแล้ว
